Τρεις φίλοι. Ο ένας δεν ακούει, ο δεύτερος δεν μιλάει και ο τρίτος δεν βλέπει. Έχουν μάθει να συνυπάρχουν και να λειτουργούν αρμονικά παρέα. Όταν μπαίνει στην ζωή τους η Ελπίδα, οι ισορροπίες ανατρέπονται, καθώς την ερωτεύονται και την διεκδικούν όλοι. Η τρυφερή κωμωδία του Γιώργου Θεοδοσιάδη Δεν ακούω δεν βλέπω δεν μιλάω, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Σπύρου Σπαντίδα, πραγματοποιώντας περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Η Μυριέλλα Κουρεντή μας μίλησε για την δύναμη των αισθήσεων που μας καθοδηγούν να πλησιάσουμε ουσιαστικά τους ανθρώπους γύρω μας με ειλικρινές βλέμμα και πηγαία αλληλεγγύη, την ανάγκη να αναγνωρίσουμε και να αποδεχτούμε όλα τα στοιχεία που μας αποτελούν ως άτομα, το θέατρο και την συμβολή του στη ζωή μας.

Τι σου κινεί το ενδιαφέρον σ΄ αυτή τη δουλειά;

Έχει τρομερό ενδιαφέρον να παρατηρείς τους ανθρώπους. Παίρνεις πολλά παραδείγματα και προς αποφυγήν και ταυτόχρονα μαθαίνεις να «μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου», δηλαδή να κατανοείς και να αναλύεις ανθρώπινες συμπεριφορές που ο μέσος όρος των ανθρώπων θα είχε ακαριαία χαρακτηρίσει κάπως και δεν θα έβλεπε την ουσία των συμπεριφορών αυτών σε βάθος. Επίσης όσο πιο πολύ καιρό υπάρχω σ’ αυτή τη δουλειά τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι η φύση του ανθρώπου σ’αυτόν τον κόσμο δεν προϋποθέτει ούτε να είμαστε μονίμως καλά, ούτε να είμαστε μονίμως ευτυχισμένοι και γενικά ότι και τα καλά και τα άσχημα συναισθήματα που μας ορίζουν, ορίζουν την πορεία της ζωής μας και τις πράξεις μας, είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο ελεγχόμενα αν τα παρατηρήσουμε και δούμε πως μας δημιουργούνται και από ποιους παράγοντες. Έτσι μαθαίνεις να είσαι ζεν, γιατί όταν καταφέρνεις να είσαι ήρεμος, ταπεινός και πράος σταματάνε να σε παρακινούν λάθος κίνητρα.

Τι νέο έμαθες για τον εαυτό σου μέσα από την διαδικασία των προβών μέχρι τώρα; Τι νέες σκέψεις έκανες;

Εμένα γενικά σε όλες τις δουλειές που έχω κάνει πρέπει να περάσει ένα διάστημα μηνών για να συνειδητοποιήσω τα μαθήματα που έχω πάρει. Οπότε επειδή είναι νωρίς θα σου πω κάποιες από τις σκέψεις μου. Ο άνθρωπος είναι τρομερά προσαρμοστικός αλλά ταυτόχρονα επειδή τον τρώει το «εγώ» του, η κοινωνία που ζει σήμερα του δημιουργεί συνεχώς καινούργιες ανασφάλειες. Αυτές τις ανασφάλειες λοιπόν για να τις εξαλείψει κάποιος και να πάρει τη ζωή στα χέρια του, πολλές φορές δεν μπορεί μόνος του, χρειάζεται βοήθεια ή καθοδήγηση. Δεν έχουν όλοι άνθρωποι την ίδια η υπομονή και επιμονή να τολμήσουν. Αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε ενστικτωδώς όταν τους βλέπουμε σε αδιέξοδο να τους βοηθάμε, είτε με μια καλή κουβέντα, είτε απλά ακούγοντάς τους, είτε συμβουλεύοντάς τους. Η αλληλεγγύη είναι σωτήρια ειδικά όταν ο άλλος χρειάζεται βοήθεια και ντρέπεται να την ζητήσει.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να επικοινωνήσουν οι άνθρωποι; Πότε μια σχέση είναι αληθινή;

Για εμένα αληθινή επικοινωνία και αληθινή σχέση συνεπάγεται σχέσεις ανθρώπινες με ανιδιοτελή υπόβαθρα που δεν είναι όμως αλληλοεξαρτώμενες. Δεν μπορεί να είσαι εξαρτημένος συναισθηματικά από τον οποιονδήποτε ή την οποιαδήποτε δουλειά ή ακόμα και κάτι υλικό και να είσαι καλά. Μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να ξέρουμε ποια στάση ζωής έχουμε πραγματικά ανάγκη για να νιώθουμε πλήρεις. Αλλά πρέπει να κόψουμε επιτέλους αυτό το νήμα που συνδέει την ατομική μας ευτυχία με την εξάρτησή μας από άλλους και άλλους εξωγενείς παράγοντες.

Έτσι όταν πραγματικά επικοινωνούμε με κάποιον, τον ακούμε με όλη μας την προσοχή, χωρίς να κάνουμε σκέψεις που αφορούν την δική μας ζωή, χωρίς να περιμένουμε να ολοκληρώσει για να μιλήσουμε και να πούμε το δικό μας. Εστιάζουμε στον άλλο και έτσι μπορούμε όταν του παρέχουμε βοήθεια, αυτή να προέρχεται από αγνή πηγή μέσα μας και να μην σχετίζεται με άλλα εφήμερα προσωπικά μας συμφέροντα.

Ποια αίσθηση είναι η σημαντικότερη; Γιατί;

Δεν ξέρω ποια είναι η πιο σημαντική αλλά αν με ρωτήσεις εμένα προσωπικά προτιμώ την Ακοή. Λειτουργώ πολύ περισσότερο με τους ήχους, είναι πιο αυξημένη αίσθηση μου και δεν θα μου κόστιζε τόσο να μην βλέπω ή να μην μιλάω όσο το να μην ακούω.

Πως θα μπορούσαμε να ορίσουμε τον έρωτα; Είναι ένα συναίσθημα που μπορούν να νιώσουν όλοι;

Διαπρεπείς επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι όλα τα συναισθήματα εξαρτώνται από την ποσότητα ορμονών που υπάρχουν κάποια στιγμή στον οργανισμό μας. Η Λουλιμπερίνη είναι η ορμόνη που παράγει ο εγκέφαλος μας όταν ερωτευόμαστε.

Άρα όλοι μπορούν να το νιώσουν αυτό το συναίσθημα σίγουρα. Ανάλογα της ποσότητας της ορμόνης που παράγεται, το βιώνουμε πιο έντονα ή πιο ήρεμα, με μεγάλη διάρκεια η πολύ μικρή διάρκεια. Συγγνώμη που σας το απομυθοποιώ αλλά όλα τα συναισθήματα είναι ορμόνες, απλές βιολογικές λειτουργίες και πρέπει λίγο να τα απομυθοποιήσουμε και να τα ξεπεράσουμε για να γίνουμε ανώτερα όντα από τα ευέξαπτα, ανθρωποκεντρικά και καταστροφικά όντα που είμαστε σήμερα.  Αυτό που σας λέω με λίγα λόγια είναι ότι ούτε ο έρωτας είναι συναίσθημα που πρέπει να μας ορίζει και να προϋποθέτει την απόλυτη ευτυχία. Μόνοι μας και μέσα μας μπορούμε να βρούμε το κλειδί και την αλήθεια που χρειαζόμαστε για την ισορροπία μας. Αλλά πρέπει να περιορίσουμε την εξάρτηση των συναισθημάτων (ορμονών) που προάγει με πολύ έντονο τρόπο η σύγχρονη κοινωνία να ακούμε και να ακολουθούμε.

Είσαι αισιόδοξη; Τι σου δίνει πίστη;

Η αισιοδοξία είναι μια παγίδα για μένα πια γιατί σε κάνει να θες να βλέπεις τη ζωή σου μονίμως καλύτερη, ενώ όπως είπα και πριν δεν είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε μόνο ευτυχισμένοι και για να μας συμβαίνουν μόνο όμορφα πράγματα. Αλλιώς θα ζούσαμε σε έναν κόσμο που δεν θα ήταν διττός, που δεν θα υπήρχε ο θάνατος, η αδικία, η ψευτιά, οι ψυχώσεις κι άλλα πράγματα που καραδοκούν στην επόμενη γωνία τον καθένα από εμάς. Εμένα μου έχει  δώσει πολύ μεγάλη πίστη η διδασκαλία του Χριστού και ο τρόπος με τον οποίον μας καλεί να ζήσουμε την θνητή μας ζωή. Και πραγματικά εφαρμόζοντας σιγά-σιγά όλα όσα είπε άρχισα να βλέπω πιο καθαρά τον κόσμο και άρχισε να μου γίνεται πιο ξεκάθαρο το πλάνο της ζωής μου. Δεν θέλω να ζήσω μια ζωή μέσα στην γκρίνια, το άγχος και τις ανούσιες υλικές απολαύσεις που ποτέ δε μας ολοκληρώνουν. Θέλω να ζήσω με αγάπη, να αντιμετωπίζω την κάθε δυσκολία με ηρεμία, να είμαι ταπεινή και να ελπίζω για το καλό όλων. Και μπορεί να την εφαρμόσει ο οποιοσδήποτε χωρίς να τρέχει κάθε τρεις και λίγο στην εκκλησία για να το παίξει καλός χριστιανός. Και ο πραγματικά φωτεινός άνθρωπος (είτε πιστεύει σε κάποιον θεό είτε όχι) ξέρει να εντάσσει το καλό στην καθημερινότητά του με πολύ απλές πράξεις αγάπης για τους άλλους.

Ποιο ήταν το προσωπικό κέρδος από την συγκεκριμένη δουλειά μέχρι τώρα;

Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, γέλασα απίστευτα πολύ στις πρόβες και το γέλιο είναι σημαντικό όπλο στην εποχή μας. Επίσης έγινε μια παιδική μου επιθυμία πραγματικότητα, αφού το έργο το είχα δει πρώτη φορά 10 χρονών στο θέατρο και είχα από τότε αγαπήσει τον ρόλο της Ελπίδας. Και τώρα θα έχω και την ευκαιρία να δω και πολύ όμορφα μέρη της Ελλάδας με την περιοδεία μας.

Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω σε περιοδεία

Συντελεστές:
Κείμενο: Γιώργος Θεοδοσιάδης
Σκηνοθεσία: Σπύρος Σπαντίδας
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Ζώης
Σκηνογράφος : Νατάσσα Παπαστεργίου
Ενδυματολόγος: Κατερίνα Ανδρικοπούλου
Φωτισμοί: Βλάσης Θεοδωρίδης
Φωτογράφος: Γιώργος Καλφαμανώλης

Παίζουν:

Σπύρος Πούλης
Σπύρος Σπαντίδας
Σταύρος Νικολαΐδης
Μυριέλλα Κουρεντή

Τιμές εισιτηρίων: 17€, (παιδικό, φοιτητικό, ανεργίας) 13€
Προπώληση: 13€
Ώρα έναρξης: 21.30
Διάρκεια: 1 ώρα και 50 λεπτά
Προπώληση viva.gr
https://www.viva.gr/tickets/theater/pollaploi-choroi/den-akouw-de-vlepw-de-milaw/
και :