Νατάσσα Αραμπατζή / Η κυκλική ροή του χρόνου

Η Νατάσσα Αραμπατζή παρουσιάζει από 30 Απριλίου για 4 μόνο παραστάσεις την aerial dance solo performance (π)ending. Μια παράσταση για τον χρόνο, το πως επιλέγουμε να τον περνάμε και τον τρόπο που τον μετράμε, τον αντιλαμβανόμαστε και τον αξιολογούμε. Μας μίλησε για την παράσταση, τον τρόπο που δούλεψε για αυτή και όλα όσα της αποκάλυψε η νέα της δουλειά.

Τι κινητοποίησε την παράστασή σου; Πως δούλεψες για αυτήν;

Η πρώτη ιδέα για την συγκεκριμένη παράσταση άρχισε να δημιουργείται το 2019/20. Οι ρίζες της, βέβαια, είναι πιο βαθιές. Υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου (2015-17) που έπρεπε να μοιράζω την εβδομάδα μου σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Οπότε με είχαν φάει τα δρομολόγια – αεροδρόμια, ΚΤΕΛ, σιδηροδρομικοί σταθμοί (τότε δεν ξέραμε ότι δεν υπάρχει τηλεδιοίκηση). Στις περιπτώσεις που δεν κοιμόμουν στα δρομολόγια, περνούσα την ώρα μου σκρολάροντας ή διαβάζοντας “άχρηστες” πληροφορίες. Μία από αυτές ήταν μια έρευνα για το πώς περνάει το χρόνο του ο μέσος άνθρωπος. Στη συνέχεια τα cookies άρχισαν να μου εμφανίζουν κι άλλα παρόμοια άρθρα. Την ίδια περίοδο ήρθα σε επαφή με τα εναέρια ακροβατικά. Το ένα έφερε τ΄άλλο. Κι όλα πάγωσαν το 2020 με την πανδημία. Εκεί να δεις αναμονή. Το ζήσαμε όλοι στο πετσί μας. Δεν είχε πάτο το βαρέλι. Ουσιαστικά άρχισα να δουλεύω για τη συγκεκριμένη παράσταση το 2021, ως ένα installation σε μη θεατρικό χώρο. Ήταν ένας μαραθώνιος αντοχής πάνω στην κούνια και είχε σίγουρα τα κατάλοιπα της καραντίνας έντονα. Μετά αυτό άλλαξε. Είδα ότι η αναμονή και η προσμονή είναι μέρος της ζωής μας ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνθήκες. Δούλεψα πάνω σε λούπες και μοτίβα αναγνωρίσιμα για τον καθένα. Ήταν μια αποκάλυψη και για μένα το πόσο κοινά μοτίβα έχουμε οι άνθρωποι, τόσο κινητικά όσο και συμπεριφορικά.

Πως έχει εξελιχθεί μες τον χρόνο και σε ποια φάση βρίσκεται τώρα;

Η παράσταση αυτή ξεκίνησε ως ένα installation αντοχής σε μη θεατρικούς χώρους. Πρωτοπαρουσιάστηκε το 2021 στο 9th Handmade and Recycled Theater Festival στο μπαρ του Τεχνοχώρου Φάμπρικα στον Κεραμεικό και διήρκησε περίπου 2 ώρες. Ήταν μια πολύ έντονη εμπειρία. Νομίζω κάποια στιγμή θέλω να την ξαναεπισκεφτώ. Με όλη την σημερινή εμπειρία αυτού του project πια. Στη συνέχεια άρχισα να δουλεύω πάνω στην παραστατική εκδοχή του. Συνεργάστηκα με την performer Ηλέκτρα Μιχαλιάδη Σάρτι και με τον Λαέρτη Μαλκότση για τη μουσική της παράστασης. Αυτή η διαδικασία μου έδωσε οπτικές που αγνοούσα πάνω στην έννοια της αναμονής και της σύνδεσης με την κούνια. Ο χρόνος της αναμονής δεν είναι απλά νεκρός χρόνος, είναι οι μόνες στιγμές που μπορείς να είσαι απλά ο εαυτός σου και οι σκέψεις σου, η ευκαιρία να παρατηρήσεις τον κόσμο γύρω σου. Η κούνια δεν είναι απλά εξάρτηση και εγκλωβισμός, είναι και η ασφάλειά σου και το μέσο για να “πετάξεις”. Σήμερα η παράσταση έχει πάρει την τελική της μορφή. Δεν παίρνει θετική ή αρνητική θέση στα ερωτήματα που θέτει. Αυτό είναι στην κρίση του κοινού. Σύμφωνα με έρευνες ο μέσος Δυτικός άνθρωπος έχει περίπου 8 χρόνια καθαρής προσωπικής ζωής. Έχεις και μια κούνια, η οποία συμβολίζει για τον καθένα κάτι διαφορετικό. Τι κάνεις;

Ποιες νέες σκέψεις έκανες για τον εαυτό σου μέσα από αυτή τη δουλειά μέχρι τώρα;

Η μέχρι τώρα πορεία του (π)ending με έφερε αρχικά αντιμέτωπη με την ανάγκη μου να αντιμετωπίσω την φυσική μου τάση να είμαι διαρκώς σε κίνηση ή δράση. Ειδικά για την εκδοχή του installation, έπρεπε να κρατάω δυνάμεις μέχρι το τέλος. Μου ξεκαθάρισε την κατάσταση της ενεργητικής αναμονής, όπου είσαι σε εγρήγορση στο 100%. Έπρεπε να είμαι παρούσα στο εδώ και στο τώρα. Επίσης, δουλεύοντας όλα αυτά τα χρόνια το project είδα τι είναι σημαντικό και ουσιαστικό για μένα. Τόσο σκηνικά όσο και στη ζωή μου.

Υπάρχει στην ζωή μας χρονος νέκρος και χρόνος παραγωγικός ή τα πάντα είναι εμπειρίες;

Ισχύουν και τα δύο. Υπάρχει και νεκρός και παραγωγικός χρόνος και είναι εξίσου εμπειρίες και τα δύο. Να ξεκαθαρίσω ότι, όταν μιλάω για “νεκρό χρόνο” εννοώ τις στιγμές που απλά χαζεύεις, δεν κάνεις τίποτα απολύτως. Και αυτό είναι μια εμπειρία από μόνο του. Δεν μιλάω για αυτό που καπιταλιστικά θεωρείται “μη παραγωγικός χρόνος”. Είναι πολύ διαφορετικό αυτό. “Μη παραγωγικός” στον Καπιταλισμό είναι ο χρόνος που δεν παράγει κέρδος. Δηλαδή, όλες οι ώρες προπόνησης και προβών. Όλοι οι αυτοσχεδιασμοί και οι χορογραφίες που μπορεί να απορρίψεις και να μη φτάσουν ποτέ στο κοινό. Έχει τύχει να περάσω ολόκληρη πρόβα απλά κοιτώντας το τραπίζ (ακροβατική κούνια) και το χώρο και να μην κάνω απολύτως τίποτα. Αυτό σίγουρα δεν το θεωρώ “νεκρό χρόνο”. Νεκρός χρόνος για μένα είναι ο χρόνος της αναμονής σε μια τράπεζα ή ένα αεροδρόμιο. Ο χρόνος που περιμένεις την παρέα σου στο σημείο που δώσατε ραντεβού. Ο χρόνος που ταξιδεύεις και είσαι στο μεσοδιάστημα. Δεν είσαι ούτε στο σημείο Α ούτε στο σημείο Β. Ο χρόνος που απλά υπάρχεις.

Τι χαρίζει ο χορός στην ζωή σου;

Χαρά! Όταν χορεύω – είτε στη σκηνή είτε στη ζωή – περνάω υπέροχα! Ακόμη κι όταν πονάω από την μυϊκή κόπωση ή τους τραυματισμούς. Ακόμη κι όταν βαριέμαι ή δεν έχω καθόλου όρεξη, όταν τελικά το κάνω, περνάω καλά. Είναι ένα απίστευτο κανάλι έκφρασης συναισθημάτων, ιδεών, φαντασίας… Μου έχει χαρίσει και άλλα πιο πρακτικά πράγματα. Καλή φυσική κατάσταση, ανεπτυγμένη αίσθηση προσανατολισμού, γρήγορα αντανακλαστικά, παρατηρητικότητα, πρακτική και εμπειρική κατανόηση της Φυσικής – πόσο τέλειο θα ήταν να μας μαθαίνουν έτσι τη Φυσική στο σχολείο!

Τι σου δίνει δύναμη και πίστη στην καθημερινότητα;

Ο πρωινός καφές! Και η μουσική. Χωρίς στίχους κατά προτίμηση. Μόνο μουσική.