Η Ομάδα Deluders επιστρέφει στο Θέατρο NOŪS με την παράσταση Paradise ή μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα που ξεχώρισε στο φεστιβάλ Οff – Off  Athens του 2024. Μία ιστορία για τις διαχρονικές ποιότητες της θηλυκότητας, τον τρόπο που μας περιορίζουν και τον τρόπο που μας ενδυναμώνουν. Μία μελέτη των λαϊκών τραγουδιών, των παλιών ιστοριών και των προσωπικών εμπειριών που συνθέτει μία πράσταση για τους αγώνες των διαφορετικών θηλυκότητων και την θέση τους στο σήμερα. Ο Χάρης Φραγκούλης μας μίλησε για την αφετηρία και την εξέλιξη αυτής της δουλειάς, για τη δύναμη και την αξία της εμπειρίας, για τους αγώνες που δόθηκαν και εξακολουθούν να δίνονται με δύναμη και πίστη.

Τι κινητοποίησε την παράστασή σας; Πως δουλέψατε για αυτή;

Η καταγραφή πληροφοριών έγινε μέσα από λαϊκά τραγούδια, μύθους, ιστορίες παλιές αλλά και σύγχρονες, μνήμες των παιδικών μας χρόνων και διάφορες αφηγήσεις γυναικών. Δεν ήταν ξεκάθαρο από την αρχή στο μυαλό μας ούτε το τι ούτε το πώς. Ήρθαν στην πορεία. Κάτι που με κάνει χαρούμενο για αυτή την παράσταση, γιατί ζυμώθηκε κάτι και μαζί με αυτό κι εμείς. Και δεν ήταν εύκολο. Καταλάβαμε ότι δεν είναι το παρελθόν που μας εξουσιάζει αλλά οι εικόνες του παρελθόντος, τόσο πολύπλοκα δομημένες όπως οι μύθοι, εντυπωμένες στην ευαισθησία μας όπως οι γενετικές πληροφορίες.

Ποιες νέες σκέψεις έκανες για τον εαυτό σου μέσα από αυτή τη δουλειά;

Κάπου στη μέση της διαδικασίας, εκεί που οι πρόβες είχαν σφίξει σε χρόνο και είχαν πυκνώσει αρκετά, ως προς το τι παίζεται και τι κρύβεται από κάτω, έβλεπα διαφορά ανάμεσα σε εμένα και τα κορίτσια.
Ενώ, δηλαδή, εγκεφαλικά ήξερα τι θέλαμε να πούμε, καταλάβαινα ότι υπήρχε μία περίεργη επιμονή από εκείνες να γίνεται μια συνεχής ανακεφαλαίωση στο τι έχει ειπωθεί, αλλά και μία ανάγκη -και συγκίνηση αν θες- για το πώς θα χωρέσει όλη αυτή η καταγραφή πληροφορίας στη σκηνή. Εκεί είναι που είπα ένα «Χάρη, εδώ κάτι συμβαίνει που δεν αντιλαμβάνεσαι». Και πράγματι, χρειάστηκε να κάνω ένα βήμα πίσω, να ακούσω τα κορίτσια και να φέρω τη δική μου αναλογία. Είναι τρομερό από μόνο του σαν συνθήκη – τον κουβαλάς από μικρή τον φόβο του να περπατάς μόνη στον δρόμο. Βασανιστικό αλήθεια και δεν αξίζει σε καμία και σε κανέναν.

Το παρελθόν αποτελεί φορτίο ή καταφύγιο;

Και τα δύο! Αναλόγως σε ποια σελίδα της ζωή σου το ανακαλείς. Μπορώ να σου πω με μεγάλη ειλικρίνεια ότι για πολλά χρόνια μου ήταν σαν φορτίο, σαν κοντέινερ ολόκληρο στην πλάτη μου, όμως μετά από ένα σοβαρό θέμα υγείας διέγραψα και το φορτίο και τους ανθρώπους του και γενικά καθετί βαρύ και αυτό μου έχει δώσει έτσι μια αίσθηση απεγκλωβισμού.

Μπορούμε να μάθουμε από τις εμπειρίες των άλλων ή η γνώση αποκτιέται μόνο μέσω της προσωπικής εμπειρίας;

Πρέπει να πάθουμε για να μάθουμε. Είμαστε καταδικασμένοι μόνο έτσι να λειτουργεί η γνώση πάνω μας. Μέσα την εμπειρία και τα βιώματά μας.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της θηλυκότητας;

Η εξαφάνιση. Και όχι από την πλευρά της προσαρμοστικότητας -δεν το εννοώ έτσι, αλλά της πραγματικής εξαφάνισης. Για παράδειγμα η Ahoo Daryaei, η Ιρανή που έθεσε με το σώμα της την αυτοδιάθεσή της βγάζοντας τα ρούχα της στην πανεπιστημιούπολη ή η Δήμητρα της Λέσβου ή τα τόσα δολοφονημένα κορίτσια, τα αγόρια – που μάλλον δεν ήταν τόσο πολύ αγόρια και φάγανε το ξύλο της ζωής τους. Να, λοιπόν, ένα χαρακτηριστικό της θηλυκότητας. Οπότε προσοχή! Η θηλυκότητα σκοτώνει. Εν τω μεταξύ, έχω αρχίσει να σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό ότι το αντίθετο της θηλυκότητας ή τέλος πάντων του θηλυκού γένους δεν είναι το αρσενικό αλλά κάθε τι αντίθετό του. Και για τους αυστηρούς της παρέας θα μπορούσαμε να πούμε ότι αν το ‘χαμε ορίσει έτσι εξ αρχής ίσως και να είχαμε ηρεμήσει.

Γιατί χρειάζεται να μιλάμε ακόμα για αυτονόητα δικαιώματα, ενώ έχουν γίνει τόσοι αγώνες;

Γιατί μετά από κάθε αγώνα ακολουθούν δεκάδες δολοφονίες και κακοποιήσεις ανθρώπων και συμπολιτών μας. Μα τώρα σοβαρά; Τι στομάχι έχουμε φτιάξει απέναντι στη διαφθορά; Τι ανοχή κατάπιαν οι γονείς μας και τι ανοχή μας ζητάνε να καταπιούμε και εμείς; Σε τι επίπεδο πρέπει να φτάσει η ατομική εξαθλίωση για να αντιδράσουμε μαζικά;

Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;

Δεν είμαι αισιόδοξος, όχι. Αλλά μπορώ να σου πω ότι δεν είμαι ούτε απαισιόδοξος πλέον. Οπότε μάλλον αυτό το λες και θετικό. Η αλλαγή δεν θα ‘ρθει ούτε τώρα και μάλλον ούτε στα επόμενα  100 χρόνια. Δεν θα τη φέρουμε εμείς…γι’ αυτό είμαι βέβαιος. Όμως, έχει σημασία τι σκυτάλη θα παραδώσουμε στους επόμενους.

Τι σου δίνει πίστη και χαρά στην καθημερινότητα;

Πιάνομαι από τα μικρά πράγματα πλέον.  Απολαμβάνω περισσότερο τώρα πια την αναμονή του πράγματος. Η καθημερινότητά μου έχει μία συνταγή ρουτίνας θα έλεγα που αυτής την ποσόστωση εκπλήξεων και απογοητεύσεων την αλλάζουν κάθε φορά οι συναντήσεις με τους ανθρώπους που έχω μέσα στη μέρα. Ε, και όταν νιώσω ότι το παράκανα με την κοινωνική συναναστροφή στρέφομαι και απομονώνομαι στη φύση.  Η φύση πάντα ήταν σαν καταλύτης για μένα.

Paradise ή μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα από την Ομάδα Deluders στο Θέατρο NOŪS

Συντελεστές:

Θεατρική ομάδα: Deluders (Δήμητρα Ταρούση, Χαρίλαος Φραγκούλης, Μαίρη Χρυσανθακοπούλου)

Σύλληψη – σκηνοθεσία – δραματουργία: Deluders

Σκηνογραφία – ενδυματολογία: Ανδρέας Κάτσενος

Κίνηση: Μάρω Πέτλη

Σχεδιασμός αφίσας: Άννα Στριμενοπούλου

Φωτογραφίες – Video: Έλλη Ιατρού

Ερμηνεύουν: Δήμητρα Ταρούση, Χαρίλαος Φραγκούλης, Μαίρη Χρυσανθακοπούλου

Οργάνωση Παραγωγής: ΜΠΛΕ

Ευχαριστούμε θερμά τον συγγραφέα Παντελή Μπουκάλα για την υποστήριξη και την παραχώρηση αποσπασμάτων από τα έργα του «Το αίμα της Αγάπης»
και «Μηλιά μου Αμίλητη». Την Πία Τζανάτου για την παραχώρηση ποιημάτων του Τσιμάρα Τζανάτου από το έργο του «Αγνώστου η Βία του Βίου». Τη Γεωργία Λαλέ για την παραχώρηση του έργου της «Flag» που προβάλλεται στην παράσταση και για την υποστήριξή της.

Info

Από Παρασκευή 8 Νοεμβρίου, για 8 παραστάσεις

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15

ΘΕΑΤΡΟ NOŪS – CREATIVE SPACE, Τροίας 34, Αθήνα

Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

Προπώληση εισιτηρίων: www.ticketservices.gr

Γενική είσοδος: 14 ευρώ

Μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ): 10 ευρώ

Ατέλεια: 8 ευρώ