Η 812:Coal Theatre Company παρουσιάζει σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μωραΐτη στο Θέατρο της Οδού Κυκλαδων την παράσταση «Κωσταλέξι». Η πραγματική ιστορία μίας γυναίκας, που οι ίδιοι οι γονείς της κράτησαν σε εγκλεισμό για σχεδόν τρεις δεκαετίες σε ένα χωριό της Στερεάς Ελλάδας. Η πραγματική ιστορία της Ελένης Καρυώτη που έζησε 29 χρόνια έγκλειστη στο υπόγειο του σπιτιού της καθώς η οικογένειά της δεν μπορεί να έρθει αντιμέτωπη με το στίγμα της ψυχικής νόσου. Όταν η ιστορία της αποκαλύπτεται και δημοσιοποιείται, η έντονη παραφιλολογία μπλέκεται για πάντα με την αλήθεια. Η παράσταση παίρνει διαστάσεις έρευνας και ακολουθεί την πορεία της Ελένης Καρυώτη αναζητώντας την αλήθεια της. Η Άλκηστις Νικολαΐδη μας μίλησε για την ιδιαίτερη ιστορία και τον τρόπο που την προσέγγισαν θεατρικά με τους συνεργάτες της, τον ρόλο της οικογένειας στην ζωή μας και τη δύναμη που έχει το θέατρο να ακουμπά θέματα που πολλές φορές σπάνια αγγίζουμε.

Τι σε συγκινεί στο θέμα που πραγματεύεται η παράσταση;

θα χρησιμοποιούσα την λέξη τρομάζει. Με τρομάζει το ότι ένας άνθρωπος ήταν επί 29 χρόνια στο σκοτάδι, στην απομόνωση. Με συγκλονίζει ότι ξέχασε να μιλάει και αφού την βρήκανε μετά από καιρό που κάπως άρχισε να θυμάται, να γράφει και να μιλάει, έγραψε ότι είναι 18 χρόνων. Έμεινε στην ηλικία εγκλεισμού της. Τόσα χρόνια χαμένα, τόσα χρόνια βασανισμένα.

Τι νέο έμαθες για τον εαυτό σου μέχρι αυτή τη στιγμή μέσα από αυτή τη δουλειά;

Ανακάλυψα ότι πρέπει να βγάζουμε γλώσσα, ότι πρέπει να μιλάμε, ότι όταν μας διακόπτουν θα πρέπει να διακόπτουμε και εμείς, ότι ακόμα και αν η εξουσία διαπράξει το έγκλημα όπως στο Κωσταλέξι είναι έγκλημα και πρέπει να υπάρξει τιμωρία. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η τύχη. Η Ελένη έτυχε και γεννήθηκε εκεί με αυτή την οικογένεια εκείνη την περίοδο. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε στη θέση της.

Η οικογένειά μας αποτελεί καταφύγιο ή περιορισμό;

Η οικογένεια δεν πρέπει να αποτελεί τίποτα από τα δυο. Η οικογένεια είναι εκεί, υπάρχει και αν είσαι τυχερός σε στηρίζει. Από εκεί και πέρα, σαν ενήλικας πρέπει να φτιάξεις τα δικά σου καταφύγια, τις δικές σου οικογένειες και τους δικούς σου περιορισμούς για να μπορέσεις να επιβιώσεις στον κόσμο.

Γιατί η ψυχική ασθένεια αντιμετωπίζεται -ενίοτε ακόμα και σήμερα- ως κάτι χωρίς βαρύτητα και ταυτόχρονα ως κάτι ντροπιαστικό; Πως μπορεί να αλλάξει αυτή η νοοτροπία;

Νομίζω ότι επειδή θεωρείται ντροπιαστική έχει κατηγοριοποιηθεί ως μη σημαντική, χωρίς βαρύτητα. Ανέκαθεν ο άνθρωπος μειώνει ότι φοβάται, αισθάνεται ότι έτσι το ελέγχει.

Θεωρώ ότι θα ήταν χρήσιμο να μπει στα σχολεία μάθημα ψυχολογίας. Η διαπαιδαγώγηση είναι απαραίτητη για πολλά πράγματα. Αν υπάρχει άνθρωπος που ντρέπεται ακόμα και σήμερα που έχει κοντά του έναν άνθρωπο που πάσχει από κάποια ψυχική ασθένεια, μαντέψτε ποιον πρέπει να δει πρώτα ο ψυχίατρος. Ας σταματήσουμε να αγχωνόμαστε το τι θα πει ο κόσμος, για το τι θα απογίνουμε αν μας πιάσουν στο στόμα τους και ας αρχίσουμε να μας νοιάζει τι θα πει η ψυχή ενός ανθρώπου που είναι ψυχικά άρρωστος και μας βλέπει να ντρεπόμαστε για αυτόν.

Το θέατρο μπορεί να συμβάλλει στην μετατόπιση της σκέψης μας; Πότε μπορεί να συμβεί αυτό;

Το θέατρο και γενικότερα η τέχνη μπορεί να βοηθήσει στην μετατόπιση όταν δεν γίνεται με σκοπό να αρέσει. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους, να καλύψουμε όλα τα γούστα! Δεν είμαστε κεφτεδάκια για να αρέσουμε σε όλους. Ας κάνουμε τέχνη για να δούμε τα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής, αυτή θα είναι μια αισιόδοξη παράσταση, ουσιαστικά αισιόδοξη όμως. Να αγκαλιάσουμε τα σκοτάδια του ανθρώπινου είδους που έχει αποτύχει σε όλα 100% και μετά να δούμε την επόμενη μέρα.

Τι σκέψεις έχεις κάνει τα τελευταία ιδιαίτερα και συχνά δύσκολα χρόνια για το θέατρο και την τέχνη; Είσαι αισιόδοξη;

Αισιόδοξη είμαι γενικά αλλά σε σχέση με το που πάει η Ελλάδα ή το θέατρο συγκεκριμένα, όχι δεν είμαι καθόλου. Μου δώσανε μια δύναμη οι σπουδαστές δραματικών σχολών που πήγαν το μαχαίρι στο κόκκαλο αλλά από εκεί και πέρα όλες οι κυβερνήσεις μας αντιμετωπίζουν σαν χομπίστες και γραφικούς ανθρώπους που ονειρεύονται συνεχώς. Το θέατρο είναι μια πολύ δύσκολη και πρακτική δουλειά, δεν ξυπνάμε στις 3 το μεσημέρι και αρχίζουμε να φιλοσοφούμε τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος. Ελπίζω αυτό να αλλάξει στο μέλλον αλλά δεν το πιστεύω. Η τέχνη έχει δύναμη αλλά ο κόσμος της τέχνης έχει ακόμα περισσότερη. Ας μην αφήσουμε τίποτα που δεν μας ευχαριστεί να περάσει, αλλιώς θα έχουμε και εμείς ευθύνες στο μέλλον.

Τι σου δίνει δύναμη και πίστη στην καθημερινότητα;

Οι φίλοι μου, ο άνθρωπος που είμαι ακόμα μετά από 10 χρόνια ερωτευμένη, το σκυλάκι μου. Έχω μάθει στη ζωή ότι οικογένεια δεν είναι μόνο αυτή που νομίζεις ότι είναι. Την οικογένεια την φτιάχνεις, την διαλέγεις. Την έχει ανάγκη ο άνθρωπος την οικογένεια του. Και όταν λέω οικογένεια εννοώ τους ανθρώπους που αγαπάς  και σε αγαπούν. Αυτοί μου δίνουν δύναμη, οι άνθρωποι που πιστεύουν σε εμένα, που είμαστε όλοι μαζί όταν πρέπει αλλά και όταν δεν πρέπει. Αυτοί που δεν έχω κανένα φίλτρο όταν είμαι μαζί τους. Η αγέλη μου, όπως συνηθίζω να λέω.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σύλληψη/ Σκηνοθεσία/ Δραματουργία: Κωνσταντίνος Μωραΐτης

Σύνθεση κειμένου: Κωνσταντίνος Μωραΐτης, Έλενα Τριανταφυλλοπούλου, Άρτεμις Ψιλοπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Τάσος Μπίμης

Φωτισμοί: 812:Coal Theatre Company

Ηθοποιοί: Άλκηστις Νικολαΐδη, Ζωγραφιά Μεντεσίδου, Κωνσταντίνος Μωραΐτης

Φωτογραφίες/Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας

Επικοινωνία παράστασης: Ευαγγελία Σκρομπόλα / eskrobola@gmail.com| T. 6972547075

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής

Κυκλάδων 11, Κυψέλη

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Διάρκεια παράστασης:

75 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:

15€ γενική είσοδος