CueMagazine

Main Menu

  • Αρχική
  • Θέατρο
    • Νέα
    • Συνεντεύξεις
    • Παρουσιάσεις
    • Δοκιμές
    • Χορός
    • Παιδί
  • Βιβλία
    • Νέες Κυκλοφορίες
    • Βιβλιοθήκη
    • Συγγραφείς
    • My Book/Self
    • Stories
  • The City
    • Spots
    • Mουσική
    • Σινεμά
    • Σειρές
    • Εκθέσεις
    • Σεμινάρια
  • Cues
    • The Designer
    • X-Cue-Me
    • Me
    • People
    • Άποψη
    • Cue Me In
  • Blog
    • Road Trip
    • Point of You
  • Info
    • About
    • Contact

logo

CueMagazine

  • Αρχική
  • Θέατρο
    • Νέα
    • Συνεντεύξεις
    • Παρουσιάσεις
    • Δοκιμές
    • Χορός
    • Παιδί
  • Βιβλία
    • Ο Κόκκινος Πλανήτης του Αλεξάντρ Μπογκντάνοφ σε μετάφραση Ελένης Μπακοπούλου από τα ...

      9 Ιανουαρίου 2023
      0
    • Ουίσκι, Ένα ταξίδι γευσιγνωσίας από τις Εκδόσεις Ψυχογιός / Ο κόσμος του ...

      8 Ιανουαρίου 2023
      0
    • Ο Ανήφορος του Νίκου Καζαντζάκη από τις Εκδόσεις Διόπτρα

      2 Ιανουαρίου 2023
      0
    • My Book/Self: Χρυσή Γιάντσιου

      26 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • Γιάννης Τσίρος / Η τρωτή πλευρά της δικαιοσύνης

      19 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • My Book/Self: Σαμπίνα Ανδρέα Άλλεν & Ερυφίλη Δρακοπούλου

      12 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • Παρουσίαση Βιβλίου / Το Χαμένο Ημερολόγιο της «Άλλης» του Μάνου Λαμπράκη

      22 Νοεμβρίου 2022
      0
    • Γιάννης Παπαδόπουλος / Ανθρώπινες διαστάσεις συλλογικών εμπειριών

      14 Νοεμβρίου 2022
      0
    • My Book/Self: Νίκος Χρονόπουλος

      13 Νοεμβρίου 2022
      0
    • Νέες Κυκλοφορίες
    • Βιβλιοθήκη
    • Συγγραφείς
    • My Book/Self
    • Stories
  • The City
    • Ο Φοίβος Δεληβοριάς επιστρέφει στο Κύτταρο

      8 Φεβρουαρίου 2023
      0
    • Ο Σταύρος Ξαρχάκος και το Δημοτικό τραγούδι στο Θέατρο Παλλάς

      8 Φεβρουαρίου 2023
      0
    • H Μαρίνα Σάττι ζωντανά στο VOX για μία εμφάνιση

      15 Ιανουαρίου 2023
      0
    • ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΛΛΑΣ

      12 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • Workshop φωτογραφίας με την Γεωργία Πονηράκου στο Tag

      12 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • Επικοινωνία του Πολιτισμού / Masterclass 22 ωρών με τον Άρη Ασπρούλη στο ...

      11 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • 1ο Πολυθεματικό Φεστιβάλ HUMAN CAST Inclusive Art Festival

      7 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • Κατερίνα Κυρμιζή & Νίκος Γρηγοριάδης στο Μουσικό Κουτί

      17 Νοεμβρίου 2022
      0
    • ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΙ σε επιμέλεια Δημήτρη Τρίκα στο Δρομοκαΐτειο

      15 Νοεμβρίου 2022
      0
    • Spots
    • Mουσική
    • Σινεμά
    • Σειρές
    • Εκθέσεις
    • Σεμινάρια
  • Cues
    • TO MILKY WAY ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΕΚΑΤΟΥ ΞΕΚΙΝΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΤΟΥ ΠΟΡΕΙΑ!

      8 Φεβρουαρίου 2023
      0
    • Cue Me In / Μαρίνα Παντελάκη

      30 Ιανουαρίου 2023
      0
    • Cue Me In / Αλεξάνδρα Σταμούλη

      15 Ιανουαρίου 2023
      0
    • Cue Me In / Οδυσσέας Πετράκης

      10 Ιανουαρίου 2023
      0
    • Cue Me In / Κωνσταντίνα Ράικου

      9 Ιανουαρίου 2023
      0
    • The Designer: Dear Violet / The roots of violets

      14 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • Cue Me In / Σαμπίνα Ανδρέα Άλλεν & Ερυφίλη Δρακοπούλου

      12 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • Cue Me In / Κατερίνα Αγγελίτσα

      11 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • Cue Me In / Όλια Ντακογιάννη

      9 Δεκεμβρίου 2022
      0
    • The Designer
    • X-Cue-Me
    • Me
    • People
    • Άποψη
    • Cue Me In
  • Blog
    • Road Trip
    • Point of You
  • Info
    • About
    • Contact
Άποψη
Home›Cues›Άποψη›ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

By Guest Editor
25 Ιανουαρίου 2021
370
0

Της Αλίσιας Παρσεκιάν

Έκοψαν την κλωστή.

Δεν τους νοιάζει. Δύο δεύτερα υπόθεση.

Ένα κρακ ανεπαίσθητο.Ούτε που ακούστηκε.

Ύστερα έβαλαν το ψαλίδι στη θέση τους.

Πήραν τις δύο άκρες της κλωστής από το πάτωμα και προσπάθησαν να την ενώσουν.

Τι ειρωνεία,Θεέ μου.

Σπασμένη ψυχή, ρημαγμένο σώμα.

Θυμάμαι την τελευταία μέρα που ήμουν πάνω στη σκηνή.

Εκείνο το βράδυ πριν κλείσουν αιφνιδιαστικά τα πάντα.

Με κυρίευσε μια περιέργη αγαλλίαση.Αλλόκοτη.

Στην υπόκλιση.

‘Ενιωσα όλα τα χέρια των θεατών.

Ν’αγκαλιάζουν σφιχτά την καρδιά μου.

Να μένουν εκεί.

Να μην φεύγουν.

Εγώ να κλαίω με λυγμούς.

Να μην μπορώ να σταματήσω.

Ύστερα τα φώτα έκλεισαν.

Σαν να κατέρρευσε ο γενικός.

Ένα μπαμ ακούστηκε μέχρι την πλατεία.

Μετά πυκνό σκοτάδι,βαθύ.

Μύριζε πίσσα.

Τότε ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να τρέμω.

Μετά τον μονόλογο και το τελευταίο χειροκρότημα.

Από τα δάκτυλα των ποδιών μου ξεκίνησε.

Ανέβηκε σε όλο μου το σώμα.

Αγωνιούσα να βρω την αναπνοή μου.

Άκουγα την ανάσα των θεατών κι έπαιρνα κουράγιο.

Έβλεπα και τα κινητά τους να φωσφορίζουν στο απόλυτο σκοτάδι και παρακαλούσα να τελειώσει αυτό το μαρτύριο.

Εντούτοις μόλις άρχιζε.

Ήταν αυτός ο φόβος που σε κατακρεουργεί.

Αυτός ο τρόμος που σε παραλύει.

Δεν ήξερα πια αν και πότε θα μπορούσα ξανά να δουλέψω.

Η μοναξιά μεμιάς μεταμορφώθκε σε τρυπάνι.

Φώλιασε μέσα μου.

Ξεκίνησε αργά αργά να με τρυπάει.

Νοίκι.

Ρεύμα.

Νερό.

Τηλέφωνο.

Σίτιση.

Έχω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς αυτή δεν μπορώ να ζήσω.

Σας ακούγεται περίεργο, ε;

Σήμερα εκάνα ένεση κορτιζόνης για να βγω στη σκηνή.

Ήμουν έρμαιο των πόνων.

Δεν πτοήθηκα.

Τους τιθάσευσα.

Κάθε βράδυ προσπαθώ να ζεστάνω την ψυχή του κοινού.

Βλέπω ανθρώπους να έρχονται στα καμαρίνια.

Μετά την αυλαία.

Για μια αγκαλιά βαθιά ανθρώπινη, για λόγια από καρδιάς.

Μου χαρίζουνε ολόκληρο τον κόσμο.

Αυτή είναι η ευτυχία μου.

Η πιο απλή.

Η πιο αγνή.

Η πιο καθάρια.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι άνθρωποι.

Είναι εκείνοι που αποφάσισαν πως από σήμερα, είμαι ΑΟΡΑΤΗ.

Ξέρουν ότι υπάρχω.

Ότι προσφέρω.

Ότι δίνω ολόκληρο το είναι μου.

Ξέρουν επίσης ότι η ψυχή και η καρδιά μου είναι ακόμα ζωντανές.

Ότι το σώμα μου, προς το παρόν, κινείται.

Δεν με βλέπουν όμως.

Όχι, γιατί δεν φαίνομαι.

Αλλά γιατί δεν θέλουν να με δουν.

Τους χαλάω το ανακάτεμα στην τράπουλα.

Κάποιο λάθος κάνω.

Αυτό το λάθος που στην ουσία δεν υπάρχει,πρέπει να το πληρώσω.

Χωρίς μισθό εδώ και εννιά μήνες και βλέπουμε.

Χωρίς κάποια στήριξη από την πολιτεία.

Δικαιούμαι τη στήριξη.

Δουλεύω.

Όπως και εσύ.

Είμαι άνθρωπος.

Όπως και εσύ.

Γιατί με κρύβεις;

Γιατί μου κλείνεις το φως;

Γιατί μου κόβεις την αναπνοή;

Γιατί με ρίχνεις κάτω και με πατάς;

Είμαι ηθοποιός.

Πάω να τροφοδοτήσω την καρδιά μου με λίγο ρεύμα.

Ν’ανέβουν οι παλμοί.

Ύστερα θα πέσουν με μανία.

Το ρεύμα δεν θα φτάσει και για το σώμα μου.

Θα το σκεπάσω με τη ρόμπα που φορώ για σήμερα.

Αύριο βλέπουμε.

Είμαι ζωντανή.

Εκπέμπω SOS.

Θέλω να με κοιτάξετε κατάματα.

Θέλω να δείτε τη ψυχή μου.

Ζητώ τα αυτονόητα.

Μη με μηδενίζετε.

Related articles More from author

  • Άποψη

    Λαχταρώ / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση στο Θέατρο Ροές

    11 Ιουνίου 2019
    By Αγγελική Κουτελιά
  • Άποψη

    Η επίμονη αναζήτηση ενός βλέμματος κανονικότητας / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Το Χελιδόνι

    21 Δεκεμβρίου 2018
    By Αγγελική Κουτελιά
  • Άποψη

    Στο θέατρο όλοι χωρούν (;)

    23 Οκτωβρίου 2018
    By Αγγελική Κουτελιά
  • Άποψη

    Εξαρτήσεις: όταν το σώμα γίνεται τόπος συγκρούσεων / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Με λένε Έμμα που παρουσιάζεται στο ...

    7 Φεβρουαρίου 2019
    By Αγγελική Κουτελιά
  • Άποψη

    Θεοί σε λευκά κελιά / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Δυό Θεοί

    12 Νοεμβρίου 2018
    By Αγγελική Κουτελιά
  • Άποψη

    Το βίωμα της απώλειας / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Vincent που παρουσιάζεται στο Τρένο στο Ρουφ

    8 Απριλίου 2019
    By Αγγελική Κουτελιά

Leave a reply Ακύρωση απάντησης

INFORMATION

  • About
  • Contact
  • Terms of Use

Follow us

  • Facebook
  • Instagram
info@cuemagazine.gr | ©2022 CueMagazine All Rights Reserved | ☢ designed by titouf