Αποχωρισμοί / Ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση Commedia d’ Amore που παρουσιάζεται στο Θέατρο Άλμα
Μια βουτιά στα βάθη της ζωής, αναζητώντας τη γαλήνη της ψυχής, εμείς μαζί με την ηρωίδα της παράστασης. Μάθαμε πως ο χωρισμός ενέχει μια αναγεννησιακή δύναμη. Πως η απώλεια δε σημαίνει απαραίτητα χάσιμο του εαυτού σε μια μετέωρη κατάσταση, χωρίς δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού. Είδαμε πως μες την εγκατάλειψη μπορείς να χαθείς και να επανέλθεις. Να μη μείνεις βουβός κοιτώντας τα συντρίμμια. Αλλά να σκεφτείς για αυτά τα κομματιασμένα απομεινάρια. Να αισθανθείς σε όλες τις εκφάνσεις του τον αποχωρισμό. Να θυμηθείς…
Η σκέψη και η μνήμη μας βοηθούν να νιώθουμε ξεχωριστές υπάρξεις. Ότι δεν είμαστε πλέον ευάλωτα βρέφη που η απουσία του φροντιστή μας εξισώνεται με ολοκληρωτική απώλειά του και με τη δική μας εγκατάλειψη, ως συνέπεια. Ως ενήλικες, μπορούμε να κρατάμε μέσα μας τη μητρική φιγούρα, χωρίς να βιώνουμε το, διαβρωτικό ψυχικά, άγχος εγκατάλειψης.
Ωστόσο, ο χωρισμός, ανακινεί το φόβο του να μείνουμε ξεχασμένοι, πεινασμένοι από τρυφερότητα και νοιάξιμο. Πόσο αντέχουμε το φόβο της εγκατάλειψης; Θα στραφούμε εναντίον του άλλου, ανακηρύσσοντάς τον εχθρό μας, σβήνοντας οποιοδήποτε καλό στοιχείο του; Ή ίσως εναντίον του εαυτού μας; Με αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές που θα μας κάνουν να ξεχαστούμε επιφανειακά;
“Ο άνθρωπος έχει το καλό και θέλει το καλύτερο. Αλλά μένει στο κακό, προσπαθώντας ν΄ αποφύγει το χειρότερο”. Η ηρωίδα της παράστασης ανοίγει κουτιά, διαβάζει γράμματα, θυμάται ιστορίες, τραγουδάει, χορεύει. Ζει την απώλεια. Δεν μένει στάσιμη, σε απόσταση, φοβισμένη για τις συνέπειες του να σκεφτεί για αυτό που έχασε. Μιλάει για την απόρριψη, φοβάται για την εγκατάλειψη, αλλά δεν αποφεύγει να την αντιμετωπίσει, σαν τρομαγμένο παιδί.
“Δεν μπορείς να βρεις γαλήνη αποφεύγοντας τη ζωή” -Βιρτζίνια Γουλφ.
Γράφει η Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Αγγελική Κουτελιά