The Talk: The Proof Show στο Red Jasper Theatre

Δύο κοπέλες παίρνουν μέρος σε έναν διαγωνισμό με στόχο να αποδείξουν την αξία τους, αλλά και να νικήσουν η μία την άλλη. Πέντε δοκιμασίες σε πέντε μέρες, μπροστά στους θεατές, θα καθορίσουν την μοίρα τους και το τέλος του παραμυθιού που παρουσιάζει η Ομάδα ValSia (Αθανασία Κουρκάκη και Βαλέρια Δημητριάδου) στο Red Jasper Theatre σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη, με την συμμετοχή της Αρετής Τίλη. Οι συντελεστές της παράστασης μοιράστηκαν μαζί μας τις σκέψεις τους για μια δουλειά που αγάπησαν πολύ, ετοίμασαν με σκληρή δουλειά και κέφι και παρουσιάζουν σε ένα νέο χώρο που ήρθε για να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Ποια είναι η αφετηρία της ιδέας της παράστασής σας;

Αθανασία Κουρκάκη: Επειδή αγαπάμε πολύ τα παραμύθια, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με το παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης και αναζητήσαμε διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας της. Σε αυτή την εκδοχή που χρησιμοποιούμε ως βάση, το παραμύθι “Sole, Luna e Talia” από το “Pentamerone” του Τζιαμπατίστα Μπαζίλε, η Ωραία Κοιμωμένη βιάζεται καθώς κοιμάται και αποκτά δύο παιδιά, τον ήλιο και το Φεγγάρι. Μας επηρέασε αυτή η ιστορία και είπαμε να την κάνουμε παράσταση. Ταυτόχρονα, θέλαμε να συνδέσουμε την ιστορία του παραμυθιού με ζητήματα που μας απασχολούν εμάς τώρα.

Βαλέρια Δημητριάδου: Το Red Jasper Theatre είναι cabaret και η ομάδα του μας πρότεινε να κάνουμε μία μουσικοθεατρική παράσταση. Εμείς θέλαμε να λειτουργήσουμε με βάση μία συνθήκη και έτσι προέκυψε η ιδέα του show. Συνδυάζουμε ουσιαστικά τον κόσμο του παραμυθιού με τον κόσμο των talent show.

Στις παραστάσεις σας έρχεται πρώτα το κείμενο ή πρώτα η μουσική;

Βαλέρια Δημητριάδου: Ενώ ξεκινάμε πρώτα με το κείμενο, υπερισχύει η μουσική εν τέλει.

Για την συγκεκριμένη πως δουλέψατε για να διαμορφωθεί; Έπαιξε ρόλο ο χώρος;

Βαλέρια Δημητριάδου: Σίγουρα έπαιξε ρόλο ο χώρος γιατί γνωρίζαμε πως θα είναι ένα cabaret όπου οι θεατές θα κάθονται, θα πίνουν το ποτό τους, θα θέλουν να ακούσουν μουσική.

Αρετή Τίλη: Παρόλα αυτά υπάρχει μια πολύ γερή βάση κειμένου και ιστορίας. Δεν είναι show, είναι παράσταση.

Αρετή Τίλη

Στην παράσταση παρακολουθούμε δύο κοπέλες σε ένα διαγωνισμό. Υπάρχει χώρος για όλους ή εκ των πραγμάτων κάποιος πρέπει να κερδίσει;

Αθανασία Κουρκάκη: Ή δεν θα κερδίσει καμία ή θα γίνουν ένα.

Βαλέρια Δημητριάδου: Η μία θα κερδίσει και η άλλη θα πεθάνει, οπότε οι βασικές εκδοχές είναι αυτές.

Κωνσταντίνος Ασπιώτης: Είναι ένα πείραμα στην πραγματικότητα. Ένα πείραμα για την ματαιοδοξία. Και αυτό μας αγγίζει όλους, ό,τι επάγγελμα κι αν κάνουμε, όπως κι αν είναι η καθημερινότητά μας. Εμείς ερευνούμε αυτό το ζήτημα στο πλαίσιο ενός reality show.

Γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία η αποδοχή από τους άλλους;

Κωνσταντίνος Ασπιώτης: Για μένα δεν έχει μεγάλη σημασία.

Αθανασία Κουρκάκη: Νομίζω ότι όλοι, ό,τ επάγγελμα κι αν κάνουν, χαίρονται όταν έχουν θετική ανταπόκριση και καλά σχόλια. Πόσο μάλλον αν κάποιος είναι ηθοποιός που εκτίθεται τόσο άμεσα. Τα δύο πλάσματα που πάνε σε talent show στην παράστασή μας επιθυμούν βαθιά να τα αποδεχτούν οι άλλοι και πάρουν θετικά σχόλια.

Βαλέρια Δημητριάδου: Εμένα μέσα μου η αποδοχή τοποθετείται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και όχι μόνο στον χώρο της δουλειάς. Στην παράσταση έχουμε τοποθετήσει την δράση σε ένα talent show γιατί είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας, αλλά τελικά λειτουργεί ως αφορμή. Έχουμε ένα παράδειγμα πολύ ισχυρό, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που κάνουμε αυτή την παράσταση. Η αποδοχή έχει να κάνει με το πως υπάρχουμε στην καθημερινότητά μας, με το πως αλληλεπιδρούμε με τους άλλους σ΄αυτή. Οι άνθρωποι γύρω μας μας καθρεφτίζουν και θέλουμε να τους αρέσουμε για να αρέσουμε και στον εαυτό μας. Είναι βασική ανάγκη του ανθρώπου να θέλει να συνυπάρχει με τους άλλους, να τον αποδέχονται, να ανήκει σε μία ομάδα.

Αρετή Τίλη: Νομίζω ότι η αποδοχή είναι η βάση της ευτυχίας του ανθρώπους. Απλά, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τα ανθρώπινα, τα οποία τα τραβάμε στα άκρα, έτσι έχει συμβεί και αυτό και έχει ενισχυθεί τόσο η ματαιοδοξία.

Κωνσταντίνος Ασπιώτης: Μια ακόμα πλευρά που έχει αυτό το ζήτημα και με ενδιαφέρει πολύ είναι το πως κάποιος δίνει ένα τηλεκοντρόλ ή ένα κουμπί σε έναν άλλον και του δίνει την δύναμη να κρίνει. Η αντίστροφη πλευρά της ματαιοδοξίας που αποτελεί το έτερο μισό του πυρήνα της. Στην παράστασή μας υπάρχει αυτή η σκέψη ως μία πολύ ισχυρή βάση συζήτησης.

Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Η ευτυχία υπάρχει μόνο σε αυτά που σχεδιάζουμε και ονειρευόμαστε ή μπορούμε να την βρούμε και σε μέρη που δεν είχαμε φανταστεί;

Αθανασία Κουρκάκη: Η ευτυχία βρίσκεται στα πολύ απλά, καθημερινά πράγματα. Σε μια αγκαλιά, σε μια βόλτα, στο να κοιτάμε τον ήλιο.

Βαλέρια Δημητριάδου: Σκεφτόμουν πρόσφατα ότι όλοι μας θέτουμε στόχους για να κατακτήσουμε την ευτυχία σε οποιονδήποτε τομέα και καταλήγουμε στην πραγματικότητα για αυτούς τους στόχους να αγχωνόμαστε και εν τέλει να μην μπορούμε να χαρούμε την διαδρομή. Όντως η ευτυχία βρίσκεται στα πιο απλά. Και εκεί παίρνει και άλλη διάσταση ο χρόνος και βρίσκεις την πραγματική επαφή με τους άλλους.

Πως κρίνετε την υπερπροβολή στα social media; Είναι κάτι στο οποίο πρέπει να προβάλουμε αντίσταση;

Αρετή Τίλη: Είναι θέμα ανθρώπου και πως επιλέγει να διαχειρίζεται τα θέματα της ζωής του. Δεν είναι λύση να απέχουμε από τα πάντα. Αρκεί να βρίσκουμε το μέτρο στο πως ακολουθούμε όλα όσα συμβαίνουν. Έχει ενδιαφέρον να βλέπουμε αυτά που συμβαίνουν στην εποχή μας.

Βαλέρια Δημητριάδου: Εγώ δεν πιστεύω ότι πρέπει να αγκαλιάζουμε όλα όσα συμβαίνουν στην εποχή μας. Πρώτα έρχονται όλα όσα ζούμε και μοιραζόμαστε σε πραγματικό χρόνο και μετά ίσως κάτι να περάσει στην χρήση των social media.

Βαλέρια Δημητριάδου

Ποια είναι επαναστατική πράξη στην εποχή μας;

Κωνσταντίνος Ασπιώτης: Η λέξη επανάσταση έχει πολύ μεγάλη βαρύτητα. Έχουν συμβεί επαναστάσεις που έχουν καθορίσει τον κόσμο. Στην εποχή μας δεν βλέπω επανάσταση τέτοιου βεληνεκούς, εκτός αν δεν την αντιλαμβανόμαστε. Μάλλον ο καθένας στον δικό του μικρόκοσμο μπορεί να κάνει κάτι, αλλά κι αυτό σαν αποτέλεσμα θα το καταλάβουμε αργότερα. Αν ο καθένας πάει κόντρα σε συνήθειές του που κάνουν κακό, ίσως κάποια στιγμή φανεί μια συνολική αλλαγή.

Αρετή Τίλη: Για μένα επανάσταση σε αυτή την εποχή είναι να δρω και όχι να κάθομαι εκτός.

Τι χρειάζεται το θέατρό μας;

Κωνσταντίνος Ασπιώτης: Παραγωγούς, ανθρώπους που εμπνέονται από τους καλλιτέχνες και επενδύουν σ΄αυτούς και καλλιτέχνες που δεν επηρεάζονται τόσο από το ότι πρέπει να αποδώσει η δουλειά τους οικονομικά. Χρειαζόμαστε σεβασμό και χρόνο.

Αθανασία Κουρκάκη

Τι σας φοβίζει;

Βαλέρια Δημητριάδου: Ο θάνατος. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ ότι έχω τεράστιο ζήτημα με την απώλεια.

Αθανασία Κουρκάκη: Η απώλεια γενικότερα είναι μεγάλο ζήτημα. Ακόμα κι όταν οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν, αλλά απλά φεύγουν από την ζωή μας.

Αρετή Τίλη: Εμένα με φοβίζει η κατάθλιψη. Είναι πολύ τρομακτικό να βρίσκεται ένας άνθρωπος στην θέση όπου δεν μπορεί να βρει κανένα νόημα στην ζωή του.

Τι σας δίνει δύναμη και χαρά στην καθημερινότητα;

Βαλέρια Δημητριάδου: Οι άλλοι.

Αθανασία Κουρκάκη: Και αυτά που επιλέγουμε να κάνουμε. Πως περνάμε τον χρόνο μας και με ποιους.

Μέχρι τώρα σ΄αυτή τη δουλειά τι νέο μάθατε για τον εαυτό σας;

Βαλέρια Δημητριάδου: Πριν ξεκινήσουμε αυτή τη δουλειά στεκόμουν επικριτικά απέναντι στο θέμα της κριτικής. Στην πραγματικότητα, συνειδητοποίησα ότι είμαι μέρος αυτού του πράγματος διότι με ενδιαφέρει η κρίση και η κριτική των άλλων και την περιμένω. Το είδα κάπως πιο μαλακά γιατί εν τέλει κατάλαβα ότι είναι μέρος της ζωής μας και δεν μπορούμε να το αποφύγουμε.

Αθανασία Κουρκάκη: Έμαθα να έχω υπομονή και να βασίζομαι στους ανθρώπους γύρω μου.

Κωνσταντίνος Ασπιώτης: Πάντα κάνω την αποτίμηση αφού ολοκληρωθεί μια δουλειά. Αυτή τη στιγμή το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι νιώθω πολύ καλά που δουλεύω με μια ομάδα ανθρώπων με τόσο κέφι και ταλέντο. Όλοι οι συντελεστές έχουν δουλέψει ειλικρινά με πολύ αγάπη και με πολύ μεράκι για να γίνει αυτή η δουλειά που έχουμε αγαπήσει τόσο.

Φωτογραφίες: Cue / Στο Red Jasper Theatre