Χάρης Χαραλάμπους: Ανάμισης ντενεκές / Για έναν έρωτα ακραίο

Ο Γιώργης Πέτικας έμεινε γνωστός για την δολοφονία του αδερφικού του φίλου για χάρη της αγαπημένης του, ένα έγκλημα πάθους που ακόμα θυμούνται στην Χίο. Αμέσως μετά ξεκίνησε η καταδίωξη του από τις Αρχές που τον οδήγησε να περιφέρεται στα βουνά ζητώντας καταφύγιο. Σε όλη την διαδρομή του γνώρισε ανθρώπους, μίλησε μαζί τους και πάντα απολάμβανε την στήριξη και την συμπαράστασή τους. Ο Χάρης Χαραλάμπους διασκεύασε (σε συνεργασία με την σκηνοθέτη Μαρία Αιγινίτου) το μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη και φέρνει στην σκηνή του Θεάτρου Λιθογραφείο την ιστορία ενός ακραίου έρωτα.

Γιατί ασχοληθήκατε με το συγκεκριμένο πρόσωπο; Τι σας γοητεύει στην ιστορία του;
Αρχικά μου έγινε η πρόταση από την σκηνοθέτη της παράστασης Μαρία Αιγινίτου, η οποία είχε διαβάσει και αγαπήσει πρώτη το βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη. Διαβάζοντας το έπειτα κι εγώ, γοητεύτηκα από την ιστορία του Γιώργη Πέτικα, την προσωπικότητά του και την αλληλεπίδραση του με όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα που συναντά στην πορεία της ζωής του. Επίσης ένιωσα ότι έπρεπε να δικαιώσω και τη μνήμη της γυναίκας από την οποία ξεκίνησε η θρυλική ζωή του που για μένα είναι και το μεγαλύτερο θύμα αυτής της ιστορίας. Είναι μια ιστορία που πολύ δύσκολα μπορεί να αφήσει κάποιον αδιάφορο. Το ότι είναι μια αληθινή ιστορία που έχει στιγματίσει για πάντα ένα ολόκληρο νησί και τη λαϊκή του παράδοση ήταν επίσης ένα πολύ ισχυρό κίνητρο. Ο Πέτικας μπορεί να εκπροσωπεί τη μνήμη των ανθρώπων, μία περιήγηση στα περασμένα, την ικανότητα του ανθρώπου για τα πάντα.

Πως δουλέψατε για να γίνει η ιστορική αφήγηση παράσταση;
Όταν έχεις στα χέρια σου ένα τόσο πλούσιο μυθιστόρημα, το υλικό για μία παράσταση σού προσφέρεται απλόχερα. Όταν γνωρίζεις ποια ακριβώς ιστορία θέλεις ν’ αφηγηθείς, όλα είναι απλά. Ήταν ξεκάθαρο απ’ την αρχή πως η πορεία του Πέτικα θα ήταν η βάση, πάνω στην οποία θα δουλεύαμε χρησιμοποιώντας σαν βασικό εργαλείο το λόγο του Γιάννη Μακριδάκη και την επίδραση του στο σώμα του ηθοποιού. Κάτι σαν τους παλιούς παραμυθάδες ή ραψωδούς. Με το τίποτα.

Ο Γιώργης Πέτικας ήταν ένας κοινός εγκληματίας; Γιατί η μνήμη του μένει ζωντανή ακόμα και σήμερα;
Ήταν ένας ερωτικός εγκληματίας αν υπάρχει τέτοιος όρος στην εγκληματολογία! Μου είναι πολύ δύσκολο να τον σκεφτώ ως κοινό εγκληματία. Η στάση του και οι πράξεις του μετά το φονικό είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον Πέτικα και έναν κοινό εγκληματία. Η μνήμη του μένει ζωντανή ακόμα και σήμερα για τους ίδιους λόγους που μένουν ζωντανές οι ιστορίες κάθε τόπου. Η ρίζα είναι βαθιά και η ανάγκη μας να ταυτιζόμαστε με απλούς ανθρώπους που ξαφνικά αναγκάζονται να ζήσουν σε ακραίες συνθήκες και τα καταφέρνουν λόγω της θέλησης τους για τη ζωή και της πίστης τους στον άνθρωπο και τη φύση, παραμένει κι αυτή ζωτικής σημασίας. Κι ακόμα υπάρχει και το όχημα μιας ισχυρής ερωτικής ιστορίας που θα την ταξιδεύει στους αιώνες.

Στην εποχή μας είναι το πάθος ικανό να μας οδηγήσει σε ακραίες πράξεις ή τέτοιου είδους κινήσεις ανήκουν αποκλειστικά στο παρελθόν;
Στον δυτικό πολιτισμό πολύ σπάνια. Άντε να ξεσπάσουμε σε καμιά οθόνη μέσω κάποιου μέσου κοινωνικής δικτύωσης ή στον καναπέ της ψυχανάλυσης. Δεν είναι ανάγκη να γίνονται ακραίες πράξεις ή κινήσεις. Ας εκφράζουμε τουλάχιστον τα συναισθήματά μας, όποια κι αν είναι, δια ζώσης.

Ποιο είναι το προσωπικό κέρδος από αυτήν την εμπειρία;
Η άσκηση μου ως ηθοποιός πάνω σε αυτό το θεατρικό είδος του μονολόγου-μονοδράματος σίγουρα είναι ένα τεράστιο κέρδος! Και σε δυναμώνει και σε φέρνει αντιμέτωπο με δυσκολίες που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχες να αντιμετωπίσεις. Επίσης η επαφή μου με το λόγο του Γιάννη Μακριδάκη, οι δημιουργικές ώρες έρευνας και εργασίας με τη Μαρία ήταν σίγουρα ανάμεσα στα κέρδη και με προχώρησαν μου ως καλλιτέχνη. Το μεγαλύτερο όμως προσωπικό κέρδος είναι ότι έχω την ευκαιρία να αφηγούμαι αυτή την υπέροχη ιστορία, να ζω τα κυνηγητά, τις αγωνίες των ηρώων όλων, τον έρωτα του Γιώργη και να χαϊδεύω και να παρηγορώ την ψυχή της αγαπημένης του. Να την ησυχάζω.