Στην πορεία ενός ανθρώπου -καλλιτεχνική ή προσωπική- έχει σημασία η συνέπεια στις καταβολές του, η πίστη στις προσπάθειές του και το όραμα για το μέλλον. Η Θαλασσινή Βοσταντζόγλου χαρακτηρίζεται από όλα τα παραπάνω και το αποδεικνύει με τα φετινά καλλιτεχνικά της βήματα που ξεχωρίζουν. Συμμετέχει στην παράσταση του έργου Αούστρας ή η Αγριάδα της Λένας Κιτσοπούλου που παρουσιάζεται στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Στεφανίας Σαμαρά, σκηνοθετεί την μητέρα της Δήμητρα Παπαδήμα στον μονόλογο Το πορτραίτο για την ζωή της Πηνελόπης Δέλτα, που παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη στο Θέατρο Olvio, ενώ θα ακολουθήσει η συμμετοχή της στην παράσταση του έργου Η άνοδος και η πτώση της πόλης Μαχαγκόννυ των Κουρτ Βάιλ και Μπέρτολτ Μπρεχτ που θα παρουσιαστεί στην Λυρική Σκηνή σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.

Μας μίλησε για θεατρικά της βήματα και τους δρόμους που την οδήγησαν, για το πότε και πως νιώθουμε ξένοι σε ένα τόπο, μία εποχή ή μία κατάσταση, αλλά και για το πως μπορούμε ουσιαστικά να σταθούμε απέναντι σε όσα πρέπει να νικήσουμε.

Τι σε συγκινεί στο έργο; Ποιες νέες σκέψεις έκανες για τον αυτό σου μέσα από αυτή τη δουλειά μέχρι τώρα;

Με συγκινεί «ο ξένος», η πρόοδος, η ανεμελιά του. Ότι έρχεται σε ένα σπίτι τριών Ελλήνων με πραγματική χαρά να μάθει και να τους μάθει. Κατά τα αλλά, πάντα με συγκινει η αδιαπραγμάτευτη ειλικρίνεια της Λένας Κιτσοπουλου. Η ωμότητά της έχει κατι βαθιά καθαρό σε αυτό το έργο, ξεμπροστιάζει τα τοξικά μας, τις παθογένειες και τις αρρώστιες που ως κοινωνία έχουμε αφομοιώσει και καταπίνουμε αμάσητες χρόνια τώρα. Επίσης αυτή η δουλειά, είναι η πρώτη δουλειά στο θέατρο, που κάνω με φίλους μου και συνεργάτες που επέλεξα και με επέλεξαν. Αυτό από μόνο του είναι σημαντικό. Είναι πολύ γλυκό το αίσθημα του να δίνεσαι σε μια δουλειά κι ακόμη πιο γλυκό όταν έχεις παρέα που δίνεται εξίσου.

Σε μια χώρα που παραδοσιακά έχει στενή σχέση με την έννοια του «ξένου», ποια εντοπίζεις ως κυρίαρχη αντιμετώπιση στην εποχή μας;

Νομίζω ότι ευτυχώς περνώντας ο καιρός η στάση μας απέναντι σε κάθε ξένο είναι πολύ πιο ανοιχτή και δεκτική. Βέβαια, υπάρχουν ακόμη συμπεριφορές που βλέπουμε καθημερινά και που μας υπενθυμίζουν ότι κάποιες παλαιολιθικές, ρατσιστικές σκέψεις και απόψεις έχουν γραφτεί μέσα μας και τις κουβαλάμε πολλές φορές χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Ο εσωτερικευμενος ρατσισμός και ο ελιτισμός υπάρχουν και καλά κρατούν. Στο χέρι μας είναι, να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτούς -μπας και εξαλειφθούν επιτέλους.

Γιατί το ξένο και το διαφορετικό προκαλούν πάντα έντονες αντιδράσεις;

Γιατί είναι άγνωστο κι εμείς μάλλον απαίδευτοι. Πλέον νομίζω, όσο περνάνε τα χρόνια, μειώνονται οι δικαιολογίες, ότι είναι λογικό το ξένο να το φοβόμαστε. Εκπαιδευόμαστε σε χίλια πράγματα τα οποία πολλές φορές δεν είναι καν τόσο βασικά. Ας ξεκινήσουμε να εκπαιδευόμαστε και στο να είμαστε ανοιχτοί στην γνώση και σε ο,τι δεν έχουμε «συνηθίσει».

Πως μπορεί να αντιμετωπιστεί ο φόβος προς το ξένο;

Με την παιδεία. Με την ανάγκη για καινούρια πράγματα. Με το ξεβόλεμα επιτέλους. Με το να ακούμε τους νέους.

Παρατηρείς στους Έλληνες συγκεκριμένα στοιχεία που τους διαφοροποιούν από τους άλλους λαούς;

Φυσικά όλοι οι λαοί έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, την κουλτούρα τους, την γλώσσα τους, το πολιτισμό τους, την παράδοση τους. Και αυτό είναι το όμορφο. Αυτό είναι το μη βαρετό. Το βασικό είναι αυτό να μην το κάνουμε σημαία και παράσημο. Είναι κάτι αυτονόητο, όπως αυτονόητος θα ήταν και ο σεβασμός, και ο ενθουσιασμός να μάθουμε τα χαρακτηριστικά των υπολοίπων λαών.

Η εποχή καθορίζει τον άνθρωπο ή το αντίστροφο;

Οι άνθρωποι καθορίζουν την εποχή. Αυτό πιστεύω τουλάχιστον εγώ και με βάση αυτό προσπαθώ να κινούμαι και να ζω. Σε όλες τις εποχές υπάρχουν δυσκολίες διαφορετικές μεν, δυσκολίες δε. Σαφώς αλλάζει το περιβάλλον, αλλάζουν οι αναγκες μας, όμως πιστεύω ακράδαντα ότι αν η δίκη μας τάση είναι προς την ομορφιά, η ομορφιά θα έρθει. Ίσως είμαι πολύ ρομαντική- έχω ανάγκη στην ελπίδα.

Τι κινητοποίησε την θεατρική συνεργασία με την μητέρα σου; Πως ήταν η εμπειρία να συνεργάζεσαι με ένα πρόσωπο που έχεις κεκτημένη οικειότητα;

Το πορτραίτο το κάναμε μαζί, λόγω μίας ανάγκης που βγήκε και στις δύο να δουλέψουμε παρέα. Είναι ένα έργο που μιλάει σε πολύ μεγάλο βάθος για τη σχέση μάνας και κόρης έτσι κι αλλιώς και νομίζω ταίριαξε κι αυτή η συνεργασία. Η εμπειρία ήταν δύσκολη αλλά παραγωγική. Ζοριστήκαμε και οι δύο αρκετά γιατί μάθαμε πράγματα η μία για την άλλη που δεν ξέραμε, και γνωριστήκαμε από την αρχή σε ένα πλαίσιο πια δουλειάς και όχι μάνας-κόρης αποκλειστικά.

Πως συναντηθήκατε με την -γυναίκα- Πηνελόπη Δέλτα; Τι σας έμαθε αυτή η συνάντηση;

Η Πηνελόπη Δέλτα ήταν ένας άνθρωπος. Έχουμε την τάση ανθρώπους με το μέγεθος το καλλιτεχνικό -και όχι μόνο- της Δέλτα, να τους χαρακτηρίζουμε μόνο ως καλλιτέχνες. Δεν είναι μόνο αυτό. Είναι άδικο να τους έχουμε στο μυαλό μας τόσο μονοδιάστατα. Συγκινήθηκα και τη συμπόνεσα βαθιά, και βρήκα πολλές ομοιότητες σε αυτήν και τη μητέρα μου.

Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον;

Μία έτσι μία αλλιώς. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να με διατηρώ φωτεινή.

Τι σου δίνει δύναμη και πίστη στην καθημερινότητα;

Αυτή την περίοδο, το έργο το Άουστρας. Και πάντα οι άνθρωποι: Η Στεφανία μου, που είναι πρώτα φίλη μου και μετά συνεργάτης, και που όλα στο τάιμινγκ που βρεθήκαμε μας οδήγησαν σε αυτή τη δουλειά και στην αγάπη που έχουμε. Ο Διαμαντής και ο Βικτωρ, η Φαίη, ο Αυγουστής και όλοι οι άνθρωποι που μας έχουν βοηθήσει. Είναι σημαντικό μες την μαυρίλα της καθημερινότητας να βρίσκεις τέτοιους ανθρώπους και να προχωράτε μαζί.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Γκιώνης

Άουστρας ή η αγριάδα της Λένας Κιτσοπούλου σε σκηνοθεσία Στεφανίας Σαμαρά στο Θέατρο 104

ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ της Δήμητρας Παπαδήμα σε σκηνοθεσία Θαλασσινής Βοσταντζόγλου κάθε Τετάρτη στο Θέατρο OLVIO