Βίλη Σωτηροπούλου / Γυναικεία έργα και ημέρες

Η Θεατρική Ομάδα «Μπουφόνοι» παρουσιάζει στο Θέατρο της Ημέρας το έργο «Το success story μιας λούζερ» της Αντιγόνης Πόμμερ και της Βίλη Σωτηροπούλου. Μια σπονδυλωτή ιστορία για την γυναικεία καθημερινότητα με τους κόπους, τους αγώνες και τις ομορφιές της. Η Βίλη Σωτηροπούλου -που έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία του έργου- μας μίλησε για την εμπειρία αυτής της δουλειάς και τη γυναικεία υπόσταση και θέση στην εποχή μας, την ιδιαίτερη, την απαιτητική, την όμορφη.
Τι σε συγκινεί στο έργο; Τι νέο έμαθες για τον εαυτό σου μέσα από αυτή τη δουλειά μέχρι τώρα;
Με συγκινεί ότι μου δίνεται η δυνατότητα να μπω σαν ηθοποιός στη θέση της «Γεωργίας», με συγκινεί ότι μοιραζόμαστε την ιστορία της με τους θεατές, με συγκινεί ότι έχουμε τρεις διαφορετικές ιστορίες, μια δραματική και δυο κωμικές που όμως μέσα στην δραματική ενυπάρχει και το χιούμορ και μέσα στην πρώτη κωμική κρύβεται ο πόνος της γυναίκας που λαχταράει τον σύντροφo, ενώ στην δεύτερη κωμική κρύβεται το δράμα της μοναξιάς των μεγαλύτερων ανθρώπων.
Με συγκινεί που οι άνεργες ηθοποιοί στα συνδετικά «χτυπάνε Παρισάκια» με το επίδομα ανεργίας.
Με συγκινεί που ο κόσμος έχει αγαπήσει την παράσταση γι’ αυτό κι αντέχει τόσα χρόνια.
Mε συγκινεί που για πρώτη φορά συνεργάζομαι με την παιδική μου φίλη, συγγραφέα και δασκάλα λογοτεχνικής γραφής, την Αντιγόνη Πόμμερ.
Τέλος με συγκινεί που στην ομάδα μας είμαστε μια χούφτα γυναίκες, ηθοποιοί, συγγραφείς, σκηνογράφοι κι αντί να καθόμαστε σπίτι μας, όπως μας σπρώχνει κι όπως θα ήθελε η ανταγωνιστική και νεοφιλελεύθερη κοινωνία, εμείς παίρνουμε τα όπλα μας, σκηνικά, αυτοσυγκέντρωση, κορμιά, συναισθήματα, ψυχή, λόγια και πολεμάμε μέσα από μια παράσταση.
Τι έμαθα; Να μην εγκαταλείπω, ν’ αντέχω περισσότερο, να απολαμβάνω περισσότερο, να εμπιστεύομαι τη ροή της ζωής.
Πως είναι η θέση της γυναίκας στην εποχή μας; Ποια είναι τα πιο σημαντικά ζητούμενά μας τώρα;
Είναι σε καλύτερη θέση απ’ ότι ήταν. Οι διεκδικήσεις και οι αγώνες χρόνων πάντα έχουν αποτέλεσμα. Παρ’ όλα αυτά και καθώς τίποτα δεν είναι στατικό, εμφανίζονται πισωγυρίσματα και νέες δυσκολίες. Έχουμε κατακτήσει το να μιλάμε για όσα μας συμβαίνουν, έχουν θεσπιστεί δομές υποστήριξης, υπάρχει κίνημα υπέρ των δικαιωμάτων μας, οι σχέσεις μας με τους άνδρες είναι ποιοτικά καλύτερες και πιο ισότιμες κι αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε και να το καλοδεχτούμε. Ενώ απ’ την άλλη υπάρχει πολλή βία ακόμα κι αυτό το μεγάλο ποσοστό γυναικοκτονιών που θέλει ψάξιμο σε βάθος και αντιμετώπιση. Όπως και το σοβαρό θέμα της «παρένθετης μητέρας» που μπάζει από παντού. Εμπορική εκμετάλλευση του σώματος και ψυχής της γυναίκας και παραβίαση των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του παιδιού. Υπάρχει ακόμα δρόμος μπροστά. Η οπισθοδρόμηση και τα αδηφάγα συμφέροντα κάποιων λίγων, ανέκαθεν επεδίωκαν να εμποδίσουν την πρόοδο. Οι γυναίκες έχουμε την δύναμη να απαντήσουμε και μόνες και μαζί με τους άντρες. Η γνώμη μου είναι πως η πρόοδος αφορά όλο τον κόσμο.
Γιατί μετά από τόσους αγώνες χρειάζεται και πάλι να μιλάμε για αυτονόητα δικαιώματα;
Μακάρι η εξέλιξη του κόσμου να γινόταν με γεωμετρική πρόοδο, θα ήμασταν πολύ μπροστά. Υπάρχουν οι παύσεις και τα πισωγυρίσματα. Δείχνει να είμαστε σ’ αυτή τη φάση οπισθοδρόμησης αλλά μπορεί να είναι και φάση αναστοχασμού. Ο δρόμος συνεχίζεται κοιτώντας με ησυχία και ειλικρίνεια προς τα μέσα, με γνώση και αλληλεγγύη προς τα έξω.

Ποια είναι μια γυναίκα λούζερ και ποια μια γουίνερ;
Στο σημείωμα της πρώτης έκδοσης του βιβλίου, γράφει ο Γιάννης Μόρτζος που σκηνοθέτησε πρώτος την Γυναίκα Λούζερ το 2000, ‘’είναι η γυναίκα η εύπιστη που θέλει να γνωρίσει τον Έρωτα, να τον απολαύσει και να τον χαρεί με το σύντροφο της.. Βγαίνει συνήθως χαμένη.. Ποιος φταίει, τι φταίει και γιατί, δε θα το μάθει ποτέ..’’ Και παρακάτω λέει ‘’ δεν χαρίζεται σε κανένα, ο πρώτος ένοχος είναι ο εαυτός της, όλα ξεκινούν με τις καλύτερες προϋποθέσεις για να καταλήξουν κομμάτια και θρύψαλα..’’
Ναι, μια γυναίκα που δεν ολοκληρώνεται μέσα από μια συντροφική σχέση, όταν την επιθυμεί βαθιά, έχει μέσα της ένα κομμάτι που νοιώθει αποτυχημένο. Αλλά δεν είναι μόνο στο έρωτα. Το αίσθημα της αποτυχίας το έχει κι η γυναίκα που έχει πέντε πτυχία και δουλεύει σερβιτόρα, αυτή που λύγισε κάτω από τις δυσκολίες της ζωής κι εγκατέλειψε τα όνειρά της, αυτή που δεν γλίτωσε το τραύμα της κακοποίησης.
Όμως ‘’λούζερ’’ είναι κι αυτή που αισθάνεται έτσι. Αυτή που ενώ ξέρει πως δεν έκανε παραχωρήσεις, δεν χρησιμοποίησε ισχυρούς προστάτες, δεν ξεπούλησε ιδέες κι αξιοπρέπεια, γνωρίζει δηλαδή πώς έκανε μια ωραία και δύσκολη πορεία, μέσα της δεν επιβράβευσε την γενναία στάση της. Μένει να πενθεί για εκείνα που δεν γεύτηκε.
Την ‘’λούζερ’’ μου την βλέπω σαν μια φιγούρα αφελή αν και πανέξυπνη που έχει κάτι το ηρωικό, σε μια κοινωνία χωρίς πόλεμο. Όσο για την γουίνερ είναι αυτή που τα έκανε όλα αντίθετα απ’ την λούζερ. Αλλά ας μην είμαστε τόσο αυστηρές. Υπάρχουν γυναίκες που βρήκαν τον τρόπο να ικανοποιήσουν βαθιές ανάγκες της ψυχής, χωρίς να την πουλήσουν. Σε άλλο timing; Με μικρότερες προσδοκίες; Με περισσότερη τύχη; ΄Η σε μια άλλη ζωή;
Ποια είναι επαναστατική πράξη στην εποχή μας;
Tι είναι επανάσταση σήμερα; Όλα έχουν αλλάξει τόσο πολύ. Οι επαναστάσεις όπως τις ξέραμε απέτυχαν συντριπτικά. Πάντα είχα την άποψη πως καμία επανάσταση δεν μπορεί να στεριώσει αν δεν πατάει σε γερά θεμέλια. Τα θεμέλια είναι οι άνθρωποι, εμείς οι ίδιοι. Αν δεν δουλέψουμε με τον εαυτό μας, αν δεν εξελιχτούμε ψυχικά και πνευματικά καμιά μεγάλη αλλαγή δεν θα πετύχει. Στην εποχή μας πάντως υπάρχουν ακόμα οι βόμβες όπως τις ξέραμε που ισοπεδώνουν χώρες αλλά υπάρχουν κι άλλα όπλα. Διαστρέβλωση πραγματικότητας, παραπληροφόρηση, αποσιώπηση σημαντικών γεγονότων, φυλάκιση ακτιβιστών. Το να δουλεύουμε με τον εαυτό μας, να διατηρούμε την διαύγεια μας, να ενωνόμαστε υπέρ όποιου αδικείται, είναι πράξεις σημαντικές, ίσως και επαναστατικές. Αλλά υπάρχουν και άλλες απλούστερες. Όπως το να διαβάζουμε πάλι βιβλία. Να κλείσουμε κινητά. Να συνομιλούμε με την φύση. Να μην ακούμε ειδήσεις από την τηλεόραση. Να είμαστε σε ήσυχη επαφή με το μέσα μας καθημερινά και να φωνάζουμε χωρίς όρια, όταν το κρίνουμε…
Τι σου δίνει δύναμη και πίστη στην καθημερινότητα;
Η ζωή η ίδια, ο ήλιος που ανατέλλει, τα όνειρά μου, οι άνθρωποι που συνδέομαι.

Συγγραφείς: Αντιγόνη Πόμμερ, Βίλη Σωτηροπούλου
Σκηνοθεσία, Δραματουργική επεξεργασία: Βίλη Σωτηροπούλου
Ηθοποιοί: Xαρά Κονταξάκη, Άννα Μακρή, Βιργινία Μιχαήλ, Βίλη Σωτηροπούλου
Σκηνικά – Κοστούμια : Xαρά Κονταξάκη
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος (πρωτότυπη μουσική Γυναίκας Loser)
Eπιλογή ήχων: Δημήτρης Λαλούμης
Οργάνωση Παραγωγής: Θεατρική Ομάδα Μπουφόνοι
Graphic Designers Σκηνικού: Ιωάννα Παππά, Μαριάνθη Παπαδοπούλου
Φωτογραφίες : Fotoreport Τόλης Παπαδάκης
Διάρκεια Παράστασης: 100’ με το διάλειμμα.