Σε μια εποχή απαιτητική -ποια δεν είναι;- που οι σχέσεις κάθε ανθρώπου με τους άλλους, αλλά και με τον εαυτό του δοκιμάζονται, μετατοπίζονται, επαναπροσδιορίζονται, όλοι καλούμαστε να εντοπίσουμε εκ νέου την προσωπική μας αλήθεια και να πραγματοποιήσουμε ένα ειλικρινές βήμα προς τους ανθρώπους μας. Με την επικοινωνία, με την τέχνη, με την συζήτηση. Ο Χαρτοπόλεμος του Βαγγέλη Ρωμνιού παρουσιάζεται (Από 26/9 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη για περιορισμένες παραστάσεις) σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια. Μιλήσαμε με τον Βαγγέλη Ρωμνιό και τον Γιωργή Τσουρή για το έργο, την παράσταση, τις διαδρομές που ακολουθεί.

 Γιωργής Τσουρής

Η εκάστοτε εποχή καθορίζει τον άνθρωπο ή το αντίστροφο;

Δεν ξέρω ποιος το πρωτοείπε –εγώ το άκουσα από τον σκηνοθέτη Βασίλη Παπαβασιλείου- «να είσαι παιδί της εποχής σου, αλλά όχι προϊόν της». Η διαφορά είναι λεπτή, αλλά καθοριστική. Η ενεργή στάση που παίρνεις στα πράγματα και η βαθιά συνείδηση ότι την πραγματικότητα που ζούμε την συνδιαμορφώνουμε, πιστεύω ότι τα αλλάζει όλα. Αυτό έχει πολλούς τρόπους να εκφράζεται στην καθημερινότητά μας, αλλά και στο συνολικό πλάνο της ζωής μας. Επιλέγω να ονειρευτώ, να «ξανοιχτώ» και να οργανώσω πράγματα στην Αθήνα του σήμερα; Ξέρω ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχουν τα εχέγγυα. Ξέρω ότι θα βρω μπόλικες πόρτες κλειστές. Τι κάνω; Παύω να ονειρεύομαι; Θα ξαναείμαι ποτέ 30 χρονών; Θα ξανανιώσω αυτήν τη δίψα; Προϊόν της εποχής σου γίνεσαι όταν επιτρέπεις να σε διαβρώσουν τα εμπόδια. Παιδί της εποχής σου νοιώθω ότι είσαι, όχι ως αιθεροβάμων, ονειροπόλος Δον Κιχώτης, αλλά ως άνθρωπος που αναγνωρίζει τις εκάστοτε δυσκολίες / πραγματικότητες, και αποφασίζει να περάσει πάνω από αυτές. Προς θεού δεν ισχυρίζομαι ότι το έχω πετύχει. Αλλά από τότε που το άκουσα και το σκέφτηκα, πήρα πολύ κουράγιο.

Τι χαρακτηρίζει την εποχή μας; 

Η έλλειψη πίστης. Είχαμε που είχαμε από καταβολής μας παντελή απουσία εμπιστοσύνης –κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας καραμπινάτο κατά τη γνώμη μου-, τα τελευταία χρόνια -με όσα έγιναν- χάσαμε και την όποια πίστη είχαμε κατά καιρούς. Δεν περιμένουμε κανέναν πρίγκιπα στο άλογο να μας σώσει, ούτε από τα αριστερά, ούτε από τα δεξιά ούτε από κάποιο από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Δεν προσμένουμε κάτι. Το ξέρω ότι ακούγεται σχεδόν θετικό το πρόσημο, με την έννοια ότι γκρεμίστηκαν οι αυταπάτες. Ένα συλλογικό υποκείμενο όμως, ένας λαός, έχει ζωτική ανάγκη να μπορεί να ονειρεύεται.

Η οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένας άνθρωπος αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την ζωή του; 

Η ερώτηση είναι μάλλον ρητορική. Αφού ζούμε σε καπιταλιστική κοινωνία, εξ ορισμού το χρήμα είναι καθοριστικός παράγοντας. Υπάρχουν βέβαια πολλές διαφυγές και πολλές αντιστάσεις. Αλλά όταν ένας άνθρωπος βιώνει το στρες της έλλειψης χρημάτων για πολύ βασικά πράγματα, αυτό καθορίζει και την καθημερινότητά του και συνεκδοχικά την ψυχοσύνθεσή του.

Τι είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μας; 

Η υγεία!

Τι συνιστά επαναστατική πράξη στην εποχή μας; 

Θέλω να μιλήσω συγκεκριμένα για την Ελλάδα του σήμερα. Οτιδήποτε κάνουμε έξω από το δικό μας συμφέρον, οτιδήποτε αφορά στα έξω από τα εν τω οίκω μας και μας κινεί, είναι για μένα επαναστατική και ηρωική πράξη σήμερα. Όλα σου φωνάζουν: «κοίτα τον εαυτό σου» και «ο σώζων εαυτόν σωθείτο», και είναι πολύ λογικό οι άνθρωποι να σκληραίνουν και να γίνονται ακόμη και επιθετικοί. Όσο καταφέρνουμε έστω και λίγο να βγαίνουμε από το καβούκι μας κάθε μέρα και να κοιτάμε λίγο απέναντι, σιγοβράζει μια επανάσταση. Αυτή που μας συνδέει με το «εμείς». Με την υπέρβαση του «εγώ» μας. Κοινότοπα όλα αυτά. Εννοείται! Αλλά και τα τετριμμένα, καμιά φορά χρειάζεται να επαναδιατυπωθούν. Έχουν μάλλον το κουσούρι να μην εμπεδώνονται με τίποτα!

Οι οικογενειακοί δεσμοί είναι αυτονόητοι ή χρειάζονται δουλειά; 

Είναι αυτονόητο ότι χρειάζονται δουλειά. Καμιά φορά και περισσότερη από τις σχέσεις με τους ανθρώπους που επιλέγουμε στη ζωή μας. Οι ανθρώπινες σχέσεις που μας δόθηκαν και τους δοθήκαμε εκ γενετής –κυρίως οι μεταξύ γονιών και παιδιών-, κουβαλάνε τρομερά συμπλέγματα και χρειάζονται πολλή δουλειά, κυρίως διότι περνούν από πολλές φάσεις. Σημαντικότερη για μένα, αυτή που αμφότεροι γονιός και ενήλικο πλέον παιδί, αποφασίζουν μέσα τους ότι ο άνθρωπος που έχουν απέναντί τους, πέρα από το ρόλο που έχει στη δική τους ζωή, είναι και «άλλος ένας άνθρωπος» από μόνος του. Σε αυτό το επίπεδο, τίποτα δεν πρέπει να είναι δεδομένο.

Βαγγέλης Ρωμνιός

Πως είναι μια υγιής σχέση;

Δεν έχω ιδέα. Τι σημαίνει υγιής σχέση; Μια σχέση, είτε είναι οικογενειακή, είτε φιλική, είτε ερωτική, προϋποθέτει κάποιο συναίσθημα. Πόση υγεία μπορεί να χωρέσει στα συναισθήματα; Και τι εννοούμε υγεία; Γίνεται να αγαπάς και να μην εξαρτάσαι; Να μην αποζητάς την αποδοχή του άλλου και να μην βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα δικά του μάτια; Μπορείς να είσαι ερωτευμένος και να μην ζηλεύεις; Να μην γίνεσαι κτητικός; Υπάρχει περίπτωση όσο κι αν λατρεύεις τους γονείς σου να μην έχεις παράπονα απ’ αυτούς; Κάθε συναίσθημα, όσο ευγενές κι αν είναι, φέρνει μαζί του δεκάδες άλλα τα οποία μπορεί στη σύγχρονη ψυχολογία να θεωρούνται αντιμετωπίσιμα όμως προσωπικά δεν τα έχω δει μέσα μου ή γύρω μου να ανεξαρτητοποιούνται. Φυσικά δεν μιλάω για εντελώς νοσηρές καταστάσεις που θίγουν ή εξευτελίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Αναφέρομαι στις σχέσεις των ανθρώπων σε συνηθισμένα, καθημερινά πλαίσια.

Τι σας συγκινεί στο έργο; 

Οι ίδιοι οι χαρακτήρες του. Είναι ανθρώπινοι, αναγνωρίσιμοι, με τα δίκια τους και τα άδικά τους στην επιφάνεια. Δεν σταματούν να είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, εμείς οι ίδιοι, ακόμα κι όταν φανερώνουν τις πιο σκοτεινές πλευρές τους. Είναι εξίσου θύτες και θύματα. Δεν τους δικαιώνουμε, δεν τους λυπόμαστε, όμως κάπου κοντά τους βρίσκουμε κομμάτια από τις δικές μας ζωές. Ταυτιζόμαστε με την άγνοιά τους όσο κι αν διαφωνούμε με τις πράξεις τους. Μπορούμε να τους κατηγορήσουμε για πολλά αλλά σίγουρα όχι για τις προθέσεις τους.

Ποιο είναι ένα κομμάτι του κειμένου που σας αρέσει ιδιαίτερα; 

Σίγουρα η στιγμή που τα μυστικά της οικογένειας έρχονται στην επιφάνεια και οι χαρακτήρες αφήνονται στα τραύματά τους χωρίς έλεγχο. Η ώρα που σπάει το απόστημα και οι πληγές αρχίζουν να αναβλύζουν. Στο σημείο αυτό που οι άνθρωποι αυτοί μισιούνται και αγαπιούνται τόσο, που ανά πάσα στιγμή όλα είναι πιθανά να συμβούν.

Πως διαμορφώνεται ο χαρακτήρας; Τι καθορίζει αν θα υπερισχύσει το θετικό ή το αρνητικό στοιχείο; 

Δεν βλέπω διαχωρισμό στο δίπολο- θετικό και αρνητικό όταν μιλάμε για τον χαρακτήρα. Όλοι είμαστε εν δυνάμει τα πάντα και ανά πάσα στιγμή. Σίγουρα κάποια βασικά χαρακτηριστικά διαμορφώνονται στην βρεφική ηλικία, πολλές μελέτες υπάρχουν γι’ αυτό με αποδείξεις, αλλά στην πορεία παίζουν ρόλο και εκατομμύρια ερεθίσματα που θα συναντήσουμε. Το οικογενειακό περιβάλλον, οι άνθρωποι που θα βρεθούν στη ζωή μας, η οικονομική κατάσταση, η υγεία, η τύχη. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν θετικοί και αρνητικοί χαρακτήρες. Όσοι άνθρωποι υπάρχουν, τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες μπορούμε να μετρήσουμε. Με τα θετικά τους και τα αρνητικά τους. Με θετικά που μπορούν να προκαλέσουν πόνο στους ίδιους και στους άλλους και με αρνητικά που μπορούν να φέρουν κάτι καλό. Μπορώ να φανταστώ την πιο αθώα ψυχή να σκοτώνει με την ίδια ευκολία που μπορώ να δω τον δολοφόνο με φωτοστέφανο.

Ποιες νέες σκέψεις σας γεννήθηκαν κατά την προετοιμασία της παράστασης; 

Η προετοιμασία της παράστασης, πέρα από το τεχνικό κομμάτι, ήταν για μένα μια ενδοσκόπηση σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια που κι εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπήρχαν μέσα μου. Θα μπορούσα να πω πως λειτούργησε κάπως σαν ψυχοθεραπεία καθώς μέσα από τη διαδικασία, προσδιορίστηκα ξανά ως άνθρωπος. Αγάπησα ξανά τα αγαπημένα, συγχώρεσα, ένιωσα, ξεπέρασα, άφησα πίσω άγκυρες και αλυσίδες και έκανα καλό ρεκτιφιέ στους στόχους μου. Θεατρικά, μια σκέψη με ευχή μαζί: Να είμαι ευλογημένος να ζω τέτοιες συνεργασίες-εμπειρίες.

Ποιον θα ορίζατε ως τον θεματικό πυρήνα του έργου;

Την άρνηση της σημερινής γενιάς των κουρασμένων τριαντάρηδων να απογαλακτιστούν από τα οικογενειακά βαρίδια που κουβαλάνε χωρίς τη θέλησή τους και από τις στοιχειωμένες παιδικές ηλικίες στις οποίες έχουν βολευτεί από φόβο για ανεξαρτησία και ανάληψη ευθυνών. Τις απελπισμένες σπασμωδικές προσπάθειές τους να βγουν από τα αδιέξοδα με λάθος κινήσεις και δικαιολογίες που δεν πείθουν πια ούτε τους ίδιους.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Συγγραφέας: Βαγγέλης Ρωμνιός
Δραματουργική επεξεργασία-Επιμέλεια κειμένου: Γιωργής Τσουρής
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Μουσική-Video Art: Γιωργής Τσουρής
Σκηνικά: Κωνσταντίνα Μαρδίκη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη Τσάβα
Σχεδιασμός μακιγιάζ: Άρτεμις Βαλτάτζη
Φωτογραφίες: Γεωργία Παναγοπούλου-Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

Ερμηνεύουν:
Γιωργής Τσουρής
Βάλια Παπακωνσταντίνου
Βαγγέλης Ρωμνιός
Παύλος Πιέρρος
Φοίβος Ριμένας

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: Τρίτη, 26 Σεπτεμβρίου 21:30
Παραστάσεις: από Τρίτη, 26 Σεπτεμβρίου 2017 έως Τρίτη, 07 Νοεμβρίου 2017
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:30
Διάρκεια: 80 λεπτά
Χώρος: Θέατρο Μικρό Γκλόρια.
Διεύθυνση: Ιπποκράτους 7, Αθήνα
Εισιτήριο: Κανονικό 12 ευρώ, Μειωμένο 8 ευρώ, Ατέλεια/ Ανέργων 5 ευρώ
Ειδική προσφορά για προαγορά εισιτηρίων 10€
Τηλεφωνο ταμείου: 2103642334 | Καθημερινά 10:30-13:00 & 17:30-21:30

Προπώληση εισιτηρίων: Online: http://www.viva.gr
Τηλεφωνικά: 11876
Mobile app: VIVA wallet