Τρία μονόπρακτα, τρεις σκηνοθέτες, τρεις ηθοποιοί. Η σπονδυλωτή παράσταση Υπερβολές δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της παρουσίασης νεοελληνικών έργων που εντάσσονται στη θεματικη Βία Παντού από το Θέατρο Τέχνης και παρουσιάζονται στη σκηνή της Φρυνίχου. Η Δέσποινα Γιαννοπούλου συμμετέχει στο έργο «Πρώτη φορά συναντούσα άνθρωπο που μιλούσε σαν τρένο» υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιάννη Καλαβριανού και μας μίλησε για το εμπνευσμένο project που καταδεικνύει τη βία που ενυπάρχει σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας. Για τις συλλογικές πληγές και τη δυσκολία του να τις αγγίζεις. Για το πως λειτουργεί το θέατρο μέσα μας και που μας οδηγεί.

Τι σε συγκινεί στο project που θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Τέχνης; Τι νέο έμαθες για τον εαυτό σου μέσα από αυτή τη δουλειά;

Με συγκινεί βαθιά η ιστορία μας, με συγκλονίζει τ’ ότι ασχολούμαστε με κάτι τόσο τραγικό, που συνέβη τόσο πρόσφατα .Με συγκινούν ακόμη κι άλλες πτυχές του κειμένου, όπως τ’ ότι ποτέ δεν ξέρεις σε ποια κατάσταση βρίσκεται και τι βιώνει, ο άνθρωπος που είναι απέναντι σου στον δρόμο, στο φανάρι, στο σούπερ μάρκετ.

Με συγκινεί επίσης ν ακούω την Κατερίνα και τον Άγγελο πριν να βγω για την δική μου ιστορία.

Αυτή η δουλειά μ έκανε να καταλάβω πόση οργή έχω μέσα μου για όλα αυτά που συμβαίνουν. Οργή για τα Τέμπη, οργή για πολλά. Δεν ήξερα ότι ήταν τόσο μεγάλη.Φαντάζομαι ότι υπάρχει μέσα σε πολλούς ανθρώπους. Κάτι πρέπει να κάνουμε μ αυτήν τη οργή μας, δεν ξέρω πόσες ακόμη τραγωδίες , πόσες ακόμη αδικίες μπορεί να παρακολουθήσει κανείς από τον καναπέ του.

Πως συνομιλούν και συνυπάρχουν τα τρία κείμενα;

Είναι τρεις διαφορετικές και ανεξάρτητες ιστορίες που κινούνται όμως πάνω στην ίδια διερεύνηση των ορίων της βίας, της φανερής ή της ύπουλης.Υπάρχουν καταστάσεις στην εποχή μας αμφιλεγόμενες .Τι είναι “κανονικό” αλλά βίαιο, τι είναι “φυσιολογικό” και τι υπερβολικό;Η βία είναι παντού, με τρόπους καινούργιους, και ποιός θα θέσει τα όρια.

Υπάρχει βία που δικαιολογείται;

Γενικά όχι, αλλά σε περιπτώσεις αυτοάμυνας ας πούμε, θα μπορούσε κάποιος ν ασκήσει το ποσοστό  της βίας που θα του επέτρεπε να προστατευθεί.Αυτά είναι τα προφανή, το θέμα είναι πως υπάρχει βία που θεωρείται φυσιολογική από τον κατέχοντα, κάθε φορά την εξουσία.

Που εντοπίζεται η βία στην δική μας σύγχρονη καθημερινότητα;

Η βία στην σύγχρονη εποχή ,έχει μεγάλη φαντασία κι εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως.Η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής ανάλογα με την καταγωγή κάποιου, όχι μόνο την γεωγραφική προέλευση αλλά και το προφανές του οικονομικό υπόβαθρο, έχει οδηγήσει πολύ πρόσφατα σε θανάτους συνανθρώπων μας.Βία είναι όμως κι άλλα πράγματα , απαξιωτικά,ο τρόπος αντιμετώπισης του πολίτη γενικά.Βία είναι ας πούμε να μη βρίσκει κάποιος κρεβάτι στο νοσοκομείο, ή να του παίρνουν το σπίτι του, ή να μην μπορεί ν αγοράσει λάδι. Θα βάλω μια τελεία εδώ γιατί βρίσκω απλώς αναρίθμητες τις μορφές βίας σήμερα.

Πως θα ήταν η ζωή μας αν όντως ο κάθε ένας έκανε την δουλειά του όσο καλύτερα μπορούσε;

Δεν μπορώ  καν να το φανταστώ, θα ήταν κάτι ονειρικό. Να αισθάνεσαι ασφαλής παντού, να ξέρεις ότι θα έχεις την καλύτερη αντιμετώπιση, να μην ταλαιπωρείσαι στην καθημερινότητα σου. Ο κόσμος θα ήταν πολύ διαφορετικός.Κι επειδή απέχουμε πολύ, ας αρχίσουμε απ το να κάνουμε εμείς τη δουλειά μας όσο καλύτερα μπορούμε.Ο καθένας , ας το αποφασίσει για τον εαυτό του.Από την άλλη, το όσο καλύτερα μπορεί ο καθένας,εγείρει το ζήτημα του πόσο μπορεί.Δηλαδή, αν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τη συγκεριμένη δουλειά ή βρίσκεται εκεί γι άλλους λόγους.

Πως ήταν η εμπειρία του να ασχοληθείτε με ένα θέμα που ακόμα πληγώνει; Είναι καλύτερο να μιλάμε για τα πράγματα την στιγμή που συμβαίνουν ή όταν παρέλθει κάποιος χρόνος;

Είναι  πολύ μεγάλο το βάρος και η φόρτιση, όταν μιλάς για ένα θέμα, κι ο πόνος που το αφορά είναι ακόμη τόσο διάχυτος.Όμως ακριβώς επειδή αυτό το συμβάν πλήγωσε όλη την ελληνική κοινωνία ή τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε,θέλαμε κι εγώ κι ο συγγραφέας του έργου να μιλήσουμε.Αυτή η ιστορία δεν πρέπει να ξεχαστεί, και δε λέει κανείς ότι το θέατρο πρέπει ν αναφέρεται μόνο σε παλιές τραγωδίες.Μας αφορά, μας συγκλόνισε, είναι η τραγωδία του καιρού μας.

Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον;

Όχι ιδιαίτερα.

Τι σου δίνει δύναμη και πίστη στην καθημερινότητα;

Οι άνθρωποι μου.

Σκηνικά-κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη

Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς

Σχεδιασμός φωτισμού: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός στο σχεδιασμό φωτισμού: Στέβη Κουτσοθανάση

Συνεργάτις σκηνοθέτη (Μαριάννας Κάλμπαρη): Μαριλένα Μόσχου

Βοηθός σκηνοθέτη (Βασίλη Μαυρογεωργίου): Στάθης Γεωργαντζής

Οργάνωση παραγωγής: Αλεξάνδρα Χάμπαση

Φωτογραφίες: Ελευθερία Νικολαΐδου

Πρωταγωνιστούν( με σειρά εμφάνισης): Κατερίνα Λυπηρίδου, Άγγελος Μπούρας, Δέσποινα Γιαννοπούλου

Παραστάσεις:

Από 16 Οκτωβρίου, Δευτέρα-Τρίτη στις 9μμ., Τετάρτη στις 7.30μμ

Φρυνίχου 14, Πλάκα

Τιμές : 18 ευρώ-15 ευρώ μειωμένο-5 ευρώ ατέλεια

Τηλεφωνικές κρατήσεις: Δευτέρα-Παρασκευή 10.30-1.30 μμ: 2103228706

Καθημερινά 5-10μμ: 2103222464

Ηλεκτρονική προπώληση: «ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ!» | Εισιτήρια online! | More.com