Δανάη Λιοδάκη / Σταθερά σημεία σε έναν κόσμο που αλλάζει

Η ομάδα b.p.m (beats per minute) παρουσιάζει στο Studio Μαυρομιχάλη το έργο «Hyperspace ή αλλιώς..» σε κείμενο και σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη. Ένα έργο για τους νέους της εποχής μας που αναζητούν την ταυτότητά τους, την θέση του σε αυτόν τον κόσμο που πληγώνει διαρκώς με αλλεπάληλα ιστορικά, συγκλονιστικά, καθοριστικά γεγονότα. Η Δανάη Λιοδάκη μας μίλησε για το έργο, την αφορμή και τη διαδικασία της συγγραφής του, την παράσταση που δημιούργησε και μοιράστηκε με αγαπημένους συνεργάτες, την προσπάθεια που δεν παύει να είναι το μόνο μας όπλο σε έναν κόσμο διαρκούς κίνησης και αλλαγής.
Ποιος είναι ο πυρήνας σκέψης της ομάδας σας; Πως δουλέψατε για τη νέα σας δουλειά;
Η ομάδα μας ξεκίνησε με σκοπό να δουλεύουμε με σύχρονα θέματα και με σύγχρονα κείμενα, καθώς και με πιο ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες στην πρόβα και στην παραγωγή. Μας άρεσε η ιδέα, τελειώνοντας την δραματική σχολή, να μην περιμένουμε κάποιον να μας διαλέξει για να παίξουμε, αλλά να κάνουμε τα δικά μας πράγματα παρέα με ανθρώπους που εκτιμάμε προσωπικά και καλλιτεχνικά. Φυσικά στην πορεία, όλοι συνεργάζονται και με άλλους ανθρώπους του θεάτρου, δεν είμαστε κλεισμένοι στην ομάδα μας. Αλλά κάνουμε πράγματα και μαζί. Η συγκεκριμένη δουλειά ξεκίνησε ήδη από την σχολή, και το έργο αναπτύχθηκε στον χρόνο, ενώ εγώ είχα υπόψη μου τους ηθοποιούς και προσπάθησα να πάρω στοιχεία από την προσωπικότητα και την ιστορία τους για να ολοκληρώσω το κείμενο. Η διαδικασία των προβών ήταν πολύ ζωντανή, με πολλές προτάσεις από τους ηθοποιούς – μιας και αυτά τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται το έργο τα βιώνουν και αυτοί οι ίδιοι λίγο ως πολύ – πολλές από τις οποίες κρατήθηκαν και έχουμε κρατήσει και λίγες στιγμές αυτοσχεδιασμού ενώ το έργο είναι γενικά πολύ χορογραφημένο.
Τι κινητοποίησε την συγγραφή του συγκεκριμένου έργου; Ποιες νέες σκέψεις έκανες για τον εαυτό σου μέσα από την συγγραφική διαδικασία;
Η συγγραφή ξεκίνησε όταν βρέθηκα για ένα μικρό διάστημα σε μια γερμανική πόλη. Πριν από αυτό το περιστατικό το θέμα της μετανάστευσης των νέων με απασχολούσε πολύ, κυρίως μέσα από φίλους και γνωστούς, αλλά όταν μπήκα στη θέση αυτή έστω και για λίγο είδα καθαρότερα τις προκείμενες της εμπειρίας αυτής. Στη συνέχεια το έργο γράφτηκε σε κομμάτια και έχοντας στο μυαλό μου τα παιδιά που θα παίζανε. Αλλά ήταν μια αρκετά συναισθηματική διαδικασία. Σκέφτηκα αρκετά τη δομή, αλλά οι διάλογοι βγήκαν χωρίς σκέψη. Όταν αρχίσαμε να το παρουσιάζουμε ήταν ενδιαφέρον πώς πολύς κόσμος, ειδικά στην ηλικία μας, μας έλεγε ότι μέσα στο έργο είδε τη δική του ζωή. Και αυτό με έκανε να σκεφτώ πόσο κοινά προβλήματα έχω με τους γύρω μου.

Τα προβλήματα των νέων διαφέρουν ανάλογα με την εποχή ή έχουν πάντα συγκεκριμένη φύση λόγω της νεότητας;
Μα και την νεότητα δεν την καταλαβαίνουμε με τον ίδιο τρόπο σε όλες της εποχές. Όπως την καταλαβαίνουμε στην εποχή μας έχει – ας πούμε – αυτά τα στοιχεία της αστάθειας, του μετεωρισμού, της αίσθησης εκτός τόπου. Αλλά έχει αυτό να κάνει με την νεότητα αυτή καθεαυτή ή με την εποχή μας; Μάλλον το δεύτερο. Όπως και να έχει στο έργο καταπιανόμαστε με αυτά τα θέματα χωρίς να ξέρουμε με βεβαιότητα αν αφορούν όλους τους νέους ή αν είναι ίδιον της εποχής μας. Πάντως η αναζήτηση σταθερών σημείων σε έναν κόσμο που αλλάζει πολύ γρήγορα είναι ένα θέμα που μπορεί να αφορά πολλούς και πολλές, σε διάφορες ηλικίες και εποχές.
Τι χαρακτηρίζει την εποχή μας; Ποια είναι μια επαναστατική πράξη γι αυτή την εποχή;
Νομίζω ότι το χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι η έλλειψη της συλλογικότητας. Η αίσθηση ότι υπάρχεις μόνος σου και επηρεάζεις μόνο ένα στενό πυρήνα φίλων και γνωστών, χωρίς να μπορείς να τοποθετήσεις τον εαυτό σου στην μεγαλύτερη εικόνα της κοινότητας στην οποία ζεις. Και κατά συνέπεια η έλλειψη των μεγάλων αφηγήσεων, που παρά τις προβληματικές τους, τις χρειαζόμαστε για να πιστέψουμε πως τα πράγματα δεν είναι μόνο έτσι, μπορούν να γίνουν και αλλιώς. Εντελώς αλλιώς, όχι λίγο. Δεν ξέρω ποια μπορεί να είναι μια επαναστατική πράξη, αλλά νομίζω πρέπει να κοιτάει στην επανεφεύρεση του συλλογικού και στην υπόσχεση ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς.
Τι χαρίζει το θέατρο στη ζωή σου; Ποια ιδιότητά σου απολαμβάνεις περισσότερο;
Το θέατρο είναι για μένα συνάντηση. Είναι μια συνάντηση πρώτα με το θέμα, με τα ερωτήματα του κειμένου ή της δραματουργίας, μετά με τους συνεργάτες και στο τέλος με το κοινό. Είναι μια διαδικασία βαθειάς επικοινωνίας, πέρα από τα λόγια. Δεν είμαι συνέχεια σε πρόβα, έχω άλλωστε και άλλες ιδιότητες από τις οποίες βιοπορίζομαι, αλλά οι περίοδοι των προβών είναι σίγουρα οι πιο έντονες και ζωντανές περίοδοι τα τελευταία χρόνια. Από όταν ήμουν στην δραματική σχολή είδα ότι με εξιτάρει περισσότερο το ποιά ιστορία θα πούμε, παρά το πώς ακριβώς θα την πούμε ή το να την πω εγώ η ίδια. Επομένως, νομίζω πως αν διάλεγα μια ιδιότητα θα ήταν της δραματουργού. Ωστόσο, η σκηνοθεσία είναι κάτι που αγαπώ επίσης πολύ. Νομίζω ο συνδυασμός σκηνοθεσίας και δραματουργίας είναι αυτό που μου ταιριάζει περισσότερο. Επίσης, νομίζω ότι λείπουν από την ελληνική σκηνή περισσότερα πρωτότυπα κείμενα που να μιλάνε για το σήμερα, τις τωρινές μας εμπειρίες, με τρόπο βέβαια που να κοιτάζει και το διαχρονικό.

Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον;
Γενικά νομίζω ότι είμαι αισιόδοξη σαν άνθρωπος. Για το συλλογικό μας μέλλον είναι πολλά που μπορεί να μας γεμίζουν απαισιοδοξία, δεν το συζητώ. Αλλά από την άλλη, υπάρχουν αντιστάσεις, υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν την ομορφιά, την επικοινωνία, υπάρχουν και ωραία πράγματα που γίνονται. Αυτά μπορεί να είναι μικρά, να μην είναι ικανά να ανατρέψουν την κυρίαρχη κατάσταση, αλλά εμένα με συγκινούν τόσο βαθιά που μένω σε αυτά και δεν βυθίζομαι στην απαισιοδοξία. Αλλά ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα δεν το ξέρω, δεν το πιστεύω εν κενώ, πρέπει να τα κάνουμε να πάνε καλύτερα εμείς.
Τι σου δίνει πίστη στην καθημερινότητα;
Η καθημερινότητά μας είναι ωραία όταν είναι ειλικρινής, όταν είναι σύμφωνη με τις επιθυμίες μας, όταν βρίσκουμε απόλαυση σε ό,τι κάνουμε και δεν κάνουμε τα πάντα καταναγκαστικά. Είναι πάντα εύκολο αυτό; Όχι βέβαια. Και φυσικά δεν φταίμε εμείς αν δεν το πετυχαίνουμε, αλλά νομίζω αξίζει να το προσπαθούμε. Εμένα προσωπικά πίστη στην καθημερινότητα μου δίνει η τρυφερότητα. Και η παράστασή μας έχει κάμποση από αυτή.
Συντελεστές:
Κείμενο / Σκηνοθεσία: Δανάη Λιοδάκη
Μουσική σύνθεση: Παύλος Κατσιβέλης
Επιμέλεια σκηνικών: Νικόλας Κανάβαρης
Κινησιολογία: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Προσαρμογή κίνησης: Στάλη Συμεών
Βοηθός σκηνοθέτη: Άλκηστις Ζιρώ
Βοηθός κινησιολόγου: Χριστίνα Σκλαβάκη
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Αντωνόπουλος
Εικαστική επιμέλεια επικοινωνίας: Δημήτρης Βασδέκης
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παίζουν: Δάφνη Λαζαροπούλου, Παναγιώτα Παπαδημητρίου, Αντώνης Χρήστου, Δημήτρης Τσιγκριμάνης
Πληροφορίες Παράστασης
Παραστάσεις: Από Τετάρτη 16 Μαρτίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 12€
Μειωμένο: 8€
Ατέλειες: 5€
Διάρκεια παράστασης 70 λεπτά
Προπώληση εισιτηρίων: ticketservices
Τηλέφωνο κρατήσεων: 21 0645 3330
INFO:
Studio Μαυρομιχάλη
Μαυρομιχάλη 134, Τηλ. 2106453330
*Κατά την είσοδό τους στο θέατρο οι θεατές οφείλουν να επιδεικνύουν πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης, καθώς και πιστοποιητικό ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης). Στη παράσταση θα τηρηθούν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας από τον Covid-19.