Φώτης Στρατηγός / Τα στραβά και τα άγια των ανθρώπων
Όλοι έχουν κάποιον άνθρωπο ανάγκη. Όποια κι αν είναι η φυσική μας κατάσταση ή η οικονομική μας δυνατότητα, όποια κι αν είναι τα όνειρά μας ή οι φιλοδοξίες μας, πάντα, αυτό που δίνει νόημα στην καθημερινότητα και την ύπαρξή μας, αυτό που μας κινεί και μας κινητοποιεί είναι η φροντίδα για τον άλλον. Αυτός είναι ο πυρήνας του θεατρικού έργου της Μαρτίνα Μάγιοκ, Πόσο κοστίζει να ζεις, που παρουσιάζεται στο Θέατρο Πόρτα σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Τέσσερις νέοι άνθρωποι, τέσσερις χαρακτήρες με διαφορετικά διαμορφωμένες ιδιοσυγκρασίες αγωνίζονται να γνωριστούν, να κατανοήσουν ο ένας τις ιδιαιτερότητες του άλλου και να πλησιάσουν όσο μπορούν. Ο Φώτης Στρατηγός μας μίλησε για το τρυφερό, βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο που απενοχοποιεί τις πιο βαθιές μας ανάγκες και μας βοηθάει να ξεπεράσουμε τις αδυνάμιές μας μέσω της αποδοχής.
Τι σε συγκίνησε στο έργο της Μαρτίνα Μάγιοκ;
Το ότι είναι μια απλή ιστορία, καθαρή, για τέσσερις ανθρώπους σε οριακή κατάσταση, χωρίς να υπογραμμίζει – σχεδόν ποτέ- την κατάσταση αυτή. Απλώς της επιτρέπει να διατρέχει το κείμενο. Επίσης, είναι ένα σύγχρονο κείμενο, γράφτηκε πέντε χρόνια πριν κι αναφέρεται στην ίδια την εποχή του. Για μένα, ειδικά στη Jess, την ηρωίδα που υποδύεται η Ειρήνη Μακρή, εμφανίζονται χαρακτηριστικά μιας ολόκληρης γενιάς και τάξης. Τα στραβά, τα άγια και το μπερδεμένο κουβάρι που χαρακτηρίζει τους τριαντάρηδες μιας διαλυμένης μεσοαστικής τάξης που τελικά δεν ξέρουν, αν ανήκουν κάπου. Και καλά κάνουν.
Τι νέο συνειδητοποίησες για τον εαυτό σου μέχρι αυτή τη στιγμή που δουλεύετε πάνω σ΄ αυτό;
Μέσω του έργου, τίποτα. Μέσω της συνεργασίας για να φτιαχτεί αυτή η παράσταση, τόσα που αδυνατώ να τα εννοήσω. Απλώς δεν μπορώ να πω πως συνειδητοποίησα, γιατί νομίζω πως η συνειδητοποίηση είναι τόσο αργή διαδικασία που αλίμονο κι αν προλαβαίνει κάποιος μέχρι να τελειώσει η ζωή του. Αφήστε που, έτσι όπως λέγεται αυτή η φράση -περί συνειδητοποίησης-, είναι λίγο σαν να συμπληρώνεις φόρμα με τα νέα χαρακτηριστικά και τις νέες εμπειρίες σου. Δεν έχω τόσο γρήγορο πνεύμα για να μου γίνονται συνείδηση τόσο παροντικές διαδικασίες.
Γιατί εξακολουθούν να δημιουργούνται χάσματα μεταξύ των ανθρώπων ενώ έχουν γίνει και γίνονται τόσοι αγώνες για να καταρριφθούν;
Για να γίνουν άλλοι τόσοι. Τα χάσματα είναι γενεσιουργές καταστάσεις. Πυροδοτούν διαδικασίες που παρ’ όλο που γίνονται αντιληπτές σαν ελλείμματα, τη δουλειά τους την κάνουν. Δημιουργούν κίνηση και σκέψη και πράξη. Σε όλα τα επίπεδα, κοινωνικά, πολιτικά, ατομικά, διαπροσωπικά, σε όλα. Αν σταματήσουν να υπάρχουν χάσματα θα παγώσει ο κόσμος. Είναι, πιστεύω, θεμελιώδης νόμος της ζωής κι αναγκαία συνθήκη της. Όπως ακριβώς και η ανθρώπινη προσπάθεια για να γεφυρώνονται. Αυτά τα σχήματα δεν λύνονται, έχουν κάτι φυσικό. Λειτουργούν σαν το συμπλήρωμα της μέρας με τη νύχτα.
Τι αποτελεί προνόμιο στην εποχή μας;
Σχεδόν τα πάντα νομίζω. Εφόσον κανένα σχεδόν αγαθό, υλικό ή πνευματικό, δεν φροντίζεται ως δημόσιο αγαθό, έτσι καθετί γίνεται προνόμιο όσων μπορούν να πληρώσουν το αντίτιμό του. Το κριτήριο βάσει του οποίου παραχωρούνται τα προνόμια είναι προγενέστερο ζήτημα από τα προνόμια αυτά καθαυτά. Είναι χαρακτηριστικό μιας εποχής. Κι ευθύνη της.
Τι συνιστά αναπηρία στον κόσμο μας;
Η αδράνεια.
Ποια είναι μία όμορφη ζωή;
Η ζωή είναι πέρα από την ομορφιά και την ασχήμια. Είναι προϋπόθεσή τους. Η ζωή είναι ένα φαινόμενο. Απλώς αυτό. Τώρα όπως και να την προσδιορίσουμε δεν έχει για μένα καμία σημασία. Είναι σαν να με ρωτάτε, αν η φύση είναι καλή ή κακή, δίκαιη ή άδικη. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι φύση. Και η ζωή είναι ένα φαινόμενο φυσικό. Όπως κι ο θάνατος. Τώρα όσον αφορά στις συνθήκες της ζωής ενός ανθρώπου, νομίζω ότι μέχρις ενός σημείου είναι τυχαίες κι ετεροκαθορισμένες. Όμως, όσο πιο γρήγορα αναλάβει να τις διαμορφώνει κανείς, τόσο δραστηριοποιείται. Ξεφεύγει από την αδράνεια που λέγαμε πριν. Κάνει τις επιλογές του και παίρνει και τις ευθύνες τους. Αυτό είναι ζωηρό.
Ποιο ήταν το προσωπικό κέρδος από αυτή τη δουλειά;
Το ότι έδωσα τον χρόνο μου σε κάτι που με αφορά, δουλεύοντας με ανθρώπους που έκαναν ακριβώς το ίδιο.
Είσαι αισιόδοξος; Τι σου δίνει δύναμη και πίστη;
Δεν νομίζω ότι είμαι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος. Προτιμώ να κάνω αυτό που είναι να κάνω χωρίς να αισιοδοξώ ή να απαισιοδοξώ. Και σ’ αυτό πιστεύω κιόλας.
Συγγραφέας: Μαρτίνα Μάγιοκ
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνικά-κοστούμια: Βασίλης Παπατσαρούχας
Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ρωμανός Μαρούδης
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Video: Βασίλης Παπατσαρούχας
Παίζουν: Μελαχρινός Βελέντζας, Αμαλία Καβάλη Ειρήνη Μακρή, Φώτης Στρατηγός
Μέρες και ώρες παραστάσεων: Από 16 Οκτωβρίου έως 14 Νοεμβρίου Ι Σάββατο στις 21.00 & Κυριακή στις 19.00 Ι Από 22 Νοεμβρίου Ι Δευτέρα & Τρίτη στις 21.00
Τιμές εισιτηρίων: 18€, 12€ φοιτητικό, 10€ ανέργων/ΑμΕΑ
Φωτογραφίες © Πάτροκλος Σκαφίδας
