Home›Θέατρο›Συνεντεύξεις›Θοδωρής Σκυφτούλης / Η δύναμη των συναντήσεων

Θοδωρής Σκυφτούλης / Η δύναμη των συναντήσεων

27 Ιουλίου 2021

817

Η πιο άγρια «αδικοθανατισμένη» από τις «αδικοθανατισμένες» νέες γυναίκες, όλες εκείνες τις «λυγερές του Άδη» που συναντάμε στα δημοτικά τραγούδια, είναι χωρίς άλλο η λυγερή της παραλογής του Γεφυριού της Άρτας ή αλλιώς «του Πρωτομάστορα η όμορφη γυναίκα». Εκείνη που ποτέ δε ρωτήθηκε αν θα δεχόταν να χτιστεί ζωντανή για να στεριώσει το περίφημο γεφύρι που θα έφερνε την πολυπόθητη πρόοδο στην κοινωνία. Εκείνη που με δόλο παρασύρθηκε και θυσιάστηκε, όπως συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, σε εκατομμύρια γυναίκες στον πλανήτη.

Ο Θοδωρής Σκυφτούλης μας μίλησε για την παράσταση Το γεφύρι της Άρτας και οι Λυγερές του Κάτω Κόσμου που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη και μετά την παρουσίασή της στο φυσικό της τοπίο, την Άρτα, έρχεται για μία παράσταση στην Αθήνα, για την ανάγκη και τις ανάγκες του θέατρου, για την δύναμη που διαθέτουν οι συναντήσεις του.

Πως είναι η επιστροφή στο θέατρο και τις πρόβες μετά από τον τόσο απαιτητικό χειμώνα που περάσαμε;

Προσωπικά η χρονιά που πέρασε με βρήκε σε πρόβες και παραστάσεις livestream όπου και αυτή η διαδικασία ήταν πρωτόγνωρη. Ήταν πολύ περίεργο μέσα στην καραντίνα να βρισκόμαστε και να κάνουμε πρόβες σε μια άδεια πόλη για μια παράσταση που θα γινόταν σε ένα άδειο θέατρο.

Σίγουρα τώρα που θα ξανασυναντηθούμε με το κοινό μετά από τόσο διάστημα το θεωρώ λυτρωτικό.

Τι έχει ανάγκη το θέατρό μας τώρα;

Το θέατρο έχει ανάγκη τον κόσμο του, την ανάσα του, την ησυχία του, την αντίδραση του. Θεωρώ όλη αυτή την διαδικασία του livestream τόσο απόκοσμη και βίαιη προς τον ηθοποιό που πραγματικά η επαφή με το κοινό είναι επιτακτική.

Πως είναι η εμπειρία της συγκεκριμένης παράστασης; Πως επηρεάζει το έργο το γεγονός ότι θα παρουσιαστεί στον φυσικό τόπο;

Σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο η ομάδα που έχει δημιουργηθεί για αυτήν την παράσταση. Η λειτουργία της πρόβας κ η σχέση μας σίγουρα βοήθησε πολύ στο να φτιάξουμε μια πρόταση πάνω στο γεφύρι της Άρτας με κέντρο την γυναίκα κ την αντιμετώπιση της. Επιπλέον η υλοποίηση της στο φυσικό περιβάλλον δημιουργεί νέες εικόνες κ ηχοτοπια. Ο ήχος του ποταμιού μας συντροφεύει σε όλη την παράσταση κ το γεφύρι στέκει εκεί δίπλα μας ως ένα στήριγμα στα λόγια κ τα τραγούδια που λέγονται. Μόνο ως συνοδοιπόρος μπορώ να δω το γεφύρι της Άρτας.

Γιατί ενώ έχουν γίνει τόσοι αγώνες για την κατάρριψη των στερεοτύπων πρέπει ακόμα να την διεκδικούμε;

Μπορεί να έχουν γίνει αγώνες, αλλά ακόμη και αυτές τις μέρες άλλη μια γυναικοκτονια συνέβη. Δεν πιστεύω ότι έχει αλλάξει κ κάτι επί της ουσίας. Θα έλεγα το αντίθετο, η αγριότητα είναι ακόμη μεγαλύτερη. Ζούμε μια παγκόσμια Τραμποποιηση που εκτείνεται από τα εμβόλια μέχρι την θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Οι Παραλογές κ κατ’ επέκταση η παράσταση αποκαλύπτουν άλλωστε την θέση της γυναίκας κ την βαρβαρότητα την οποία υπέστη ανά τους αιώνες.

Μπορεί το θέατρο να συμβάλλει στις αλλαγές;

Δεν ξέρω αν μπορεί. Αυτό που ξέρω είναι πως είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως το κέντρο, καλλιτεχνικά, δεν είναι μόνο η πρωτεύουσα. Χρειάζεται το ταξίδι σε περιοχές όπως η Άρτα για να ξανασυζητηθεί το θέατρο κ να ακουστούν λόγια που δεν έχουν ακουστεί μέχρι σήμερα.

Τι σου δίνει και πίστη για το μέλλον;

Η συνεύρεση κοινού και καλλιτεχνών. Οι ουσιαστικές συνεργασίες όπως αυτή που βιώνω σήμερα, οι μικρές κοινότητες και οι ρωγμές που μπορούν να συμβούν σε αυτή την πατριαρχική κοινωνία. Αν και δεν πιστεύω στην έννοια της ελπίδας. Γιατί πάνω σε αυτήν την λέξη έχει οικοδομηθεί αυτή η φοβική κοινωνία.