Σε ένα κόσμο που η ανθρωπιά έχει χαθεί, που οι περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται μόνο με τους εαυτούς τους, που αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο να δει κανείς ουσιαστικά τον διπλανό του, ένα μικρό παιδί με καθαρή καρδιά και εμπιστοσύνη στη ζωή μεγαλώνει και προχωράει, ενισχύοντας την πίστη ότι το καλό υπάρχει και μπορεί να δυναμώνει και να φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Η κλασική, δυνατή, ανθρώπινη ιστορία του Καρόλου Ντίκενς, Όλιβερ Τουίστ παρουσιάζεται στο Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος σε παραγωγή του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαϊδη με μία δυνατή ομάδα συντελεστών και ηθοποιών. Ο ηθοποιός Ρίνος Τζάνης μας μίλησε για την εμπειρία της συμμετοχής του σε μια δουλειά που τον πλούτισε.

Τι σε συγκινεί στο έργο του Ντίκενς;

Στο έργο του Ντίκενς με συγκινεί που ο συγγραφέας, λαμβάνοντας υπόψη την εποχή του, κάνει μια επανάσταση και τολμάει να αφηγηθεί μια ιστορία μέσα από ήρωες που είναι στο περιθώριο της κοινωνίας που ζουν, που θίγει ζήτημα ηθικής.

Διλήμματα μεταξύ του “σωστού” και “λάθους” “καλού” και “κακού”. Σχολιάζοντας έτσι με μια υπέροχη χιουμοριστική  ειρωνεία τα κακώς κείμενα της εποχής του. Για το πως καταφέρνει ένα μικρό ορφανό παιδί, που δεν διαθέτει κανένα μέσο, να στέκεται πάντα στο κέντρο του, διατηρώντας αλώβητες της αρχές και της αξίες του.. Που είναι τα συνώνυμα της ανθρωπιάς και της αγάπης.. Για το πως η δύναμη αυτή μπορεί να παρασύρει στο πέρασμα της κ άλλους ανθρώπους, να τους  εμπνεύσει και να τους ξαναζωντανέψει αν την πιστέψουν και την ακολουθήσουν.

Ποιες ήταν οι δυσκολίες στο να γίνει παράσταση ένα τόσο πλούσιο μυθιστόρημα;

Στο να γίνει παράσταση ένα τόσο μεγάλο μυθιστόρημα χρειάστηκε πολύ δουλειά σαφώς. Κυρίως από τη σκηνοθέτη μας, Κωνσταντίνα Νικολαΐδη που υπογράφει κ τη θεατρική διασκευή του κειμένου και ως εκ τούτου κ τη δραματουργική επεξεργασία.

Από μέρους των ηθοποιών ήταν όπως κάθε  θεατρικό έργο. Θέλω να πω, εμείς πήραμε στα χέρια μας ένα κείμενο θεατρικό, έτοιμο, δομημένο να το δουλέψουμε. Δεν είχαμε κάποια ανάμειξη στην θεατρική μεταφορά της ιστορίας μονάχα στην σκηνική απόδοση της. Αυτό ήταν πραγματικά πολύ ωραία εμπειρία ξεκινώντας από την ακρόαση, φτάνοντας στην πρεμιέρα και ακόμα και σήμερα σε κάθε παράσταση το ζούμε και το ζούμε έντονα!

Πως είναι να δουλεύεις σε μια παραγωγή με τόσα άτομα;

Το να δουλεύεις σε μια παραγωγή με 20 άτομα θίασο σίγουρα είναι κάτι που χρειάζεται μια κάποια ψυχραιμία. Μπορώ να πω πάντως με μεγάλη περηφάνια και χαρά πως και οι 20 τα καταφέραμε πανηγυρικά. Με τις καλές με τις κακές μέρες μέσα, που τις ζήσαμε και τις χαρήκαμε εξίσου, με την αγάπη και το μεράκι που χει ο καθένας μας, με τον σεβασμό που χουμε ο ένας στον άλλον, αλλά κυρίως με την αγάπη, τον σεβασμό και την χαρά  που χουμε για την παράσταση την ίδια.

Το προσωπικό μου κέρδος από τούτη τη δουλειά πέρα από τον ρόλο που παίζω και μ΄ αρέσει πολύ είναι κυρίως η επαφή μου με τους συνάδελφου,ς τους συντελεστές, όχι γιατί δεν υπάρχουν αυτά σε όλες τις δουλειές… Απλά τους ανθρώπους σε αυτή τη παραγωγή τους αγάπησα και τους έχω στη καρδιά μου και ειλικρινά χαίρομαι που μοιραζόμαστε τη σκηνή και που κυριολεκτικά παίζουμε!! Αυτό είναι κάτι που θα προσπαθήσω να το κρατήσω. Γιατί ειδικά το θέατρο είναι κυρίως οι άνθρωποί του. Ο σκηνοθέτης, οι συντελεστές, οι ηθοποιοί. Προσωπικά νιώθω πως έχω ανάγκη κάτι να πάρω από τον καθένα για να υπάρχει διάλογος ουσιαστικός, καλλιτεχνικός και δημιουργικός Αν αρχίσω και δουλεύω σαν δημόσιος υπάλληλος μάλλον θα το παρατήσω και θα ασχοληθώ με κάτι άλλο.

Ποιες είναι οι αρετές των παιδιών που θα έπρεπε να διατηρούμε σε κάθε ηλικία; Πως μπορούμε να το κάνουμε;

Νιώθω πως οι άνθρωποι όταν γεννιόμαστε  έχουμε πολλές αρετές. Όντας μικροί ενθουσιαζόμαστε με απλά πράγματα και ριχνόμαστε πάνω τους με μεγάλο πάθος. Επίσης υπάρχει μια αφέλεια που μας δίνει την δυνατότητα παρατηρούμε κάθε τι πολύ και τίποτα να μην θεωρούμε δεδομένο. Κάπως έτσι συμβαίνει και στο θέατρο όπου σε κάθε καινούργιο έργο είναι ωραίο να μπαίνεις καθαρός και άδειος και να αρχίζεις να χτίζεις  σιγά σιγά, να γεμίζεις και να δημιουργείς. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αρετή πιστεύω. Ακόμα την κουβαλάω και πότε δεν θέλω να τη χάσω. Η θέληση για δημιουργία που προκαλεί έντονα συναισθήματα και μεγάλες συγκινήσεις, η αναζήτηση της αλήθειας και το πάθος για ζωή. Νομίζω συνεχίζεις να τα κρατάς όσο συνεχίζεις να ακούς την ψυχή σου. Όσο οδεύεις εκεί που καταλαβαίνεις ότι αναπνέεις καλύτερα.

Οι εποχές καθορίζουν τους ανθρώπους ή το αντίστροφο;

Αυτό νομίζω δεν είμαι ο αρμόδιος να το απαντήσω. Κάποιος ιστορικός ή κάποιος φιλόσοφος, ίσως, ναι. Θα σου πω απλά πως το βλέπω. Πιστεύω είναι αλληλένδετα και επηρεάζει πολύ το ένα το άλλο. Δηλαδή μιλάμε για ένα μίτο που δεν μπορείς να καταλάβεις που είναι η αρχή του και που το τέλος.

Πιστεύεις στο καλό; Στην δική μας εποχή που μπορούμε να το βρούμε;

Φυσικά και πιστεύω στο καλό. Στη δική μας εποχή, όπως και στις προηγούμενες και φαντάζομαι αν δεν μεταλλαχθεί ξαφνικά το είδος μας, και στις επόμενες, το καλό μόνο μέσα μας μπορούμε να το βρούμε. Μέσα μας υπάρχουν όλα. Κουβαλάμε και θετικά και αρνητικά πράγματα. Είναι κάτι που πρέπει να το αποδεχτούμε και να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα. Όλα για κάποιο λόγο υπάρχουν και μια λειτουργία έχουν. Το θέμα είναι να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς μας και να τους διαχειριζόμαστε με έναν τρόπο παραγωγικό και ωφέλιμο.

Τι σου δίνει δύναμη και χαρά στην καθημερινότητα;

Δύναμη και χαρά στη καθημερινότητά μου, μπορεί να μου δώσει ένας ωραίος, διπλός ελληνικός καφές, ένα μάθημα χορού, μια συζήτηση με κάποιο φίλο, τα χρώματα του ουρανού όταν δύει ο ήλιος ( όλες τις εποχές). Μια πολύ ενδιαφέρουσα εικόνα, ένα τραγούδι, ένα έντονο βλέμμα κάπου στο δρόμο. Τέτοια, απλά, καθημερινά πράγματα που τα αντιμετωπίζω με μια ποιητικότητα…

Όλιβερ Τουίστ στον Ελληνικό Κόσμο

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη

Σκηνικά- Κοστούμια: Μαρία Φιλίππου

Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Οικονόμου

Χορογραφίες-Κινησιολογία: Χριστίνα Φωτεινάκη

Πρωταγωνιστούν:

Ρένος Χαραλαμπίδης, Τάσος Κωστής, Κωνσταντίνος Κάππας, Μαρία Αντουλινάκη

Όλιβερ Τουίστ ο Διονύσης Πιφέας

Μαζί τους οι: Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Τζανής Ρίνος, Τατιάνα Μελίδου

Επίσης, παίζουν με αλφαβητική σειρά:

Αντώνης Βαρθαλίτης, Ρεβέκκα Γιαννάκη, Παναγιώτης Δελαβίνιας, Βαγγέλης Ζάππας, Γιώργος Ιωσηφίδης, Θανάσης Καφενταράκης, Μάριος Μακρόπουλος, Λίνος Μάνεσης, Θανάσης Μυλωνόπουλος, Χρήστος Σωνάκης, Κωνσταντίνος Τσουμπάρης, Μαρία Μελίτα Ψυχογυιοπούλου