Γιώργος Σπάνιας & Νικόλας Φραγκιουδάκης / Inemuri: The Talk

Η φιλία, όλα όσα μοιράζεται κανείς με κάποιους ανθρώπους, το κοινό παρελθόν και αυτά που μας διαμόρφωσαν. Οι εποχές που μας καθορίζουν, οι απώλειες σχέσεων, οι άνθρωποι που είναι μαζί μας, ακόμα κι όταν δεν είναι παρόντες. Όλα όσα είναι το Inemuri: Κατάσταση, στάση ζωής, παράσταση. Ο Γιώργος Σπάνιας και ο Νικόλας Φραγκιουδάκης μας μίλησαν για την παράσταση που ετοίμασαν και θα παρουσιάζεται στο Θέατρο Tempus Verum Εν Αθήναις κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 23.30 (από 02/03), για αυτά αυτά που τους έφεραν ως εδώ και όλα όσα μοιράζονται τώρα, για τα 90s, το ανεξίτηλο στυλ τους και τις μουσικές τους που ακούμε ακόμα.

Inemuri

Γιώργος: Στα αγγλικά υπάρχει αυτή η μετάφραση: “INEMURI: present while sleeping”. Κατά τα άλλα inemuri είναι για εμένα η χημεία με τον Νικόλα, είναι μια φιλία και είναι και μια δουλειά. Υπάρχουν δυο τρεις στιγμές πάνω στη σκηνή που θυμάμαι ακριβώς γιατί θέλησα από πιτσιρικάς να γίνω ηθοποιός. Inemuri είναι οι φίλοι που ήρθαν να τη δουν, οι φίλοι που θα έρθουν να την δουν, μα και οι φίλοι που δε θα έρθουν ποτέ να την δουν. Inemuri είναι να γυρνάς για λίγο στο παρελθόν σου.

Νικόλας: Το inemuri για μένα είναι ένα στοίχημα που έβαλα με το φίλο μου Γιώργο να δώσουμε στον κόσμο ένα θέαμα, που να μην καταλαβαίνει κάποιος πότε η αλήθεια συναντά τη μυθοπλασία. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω του αυτοσχεδιασμού που είναι κυρίαρχο μέσο έκφρασης αυτής της παράστασης, μιας που δεν υπάρχει κείμενο και από μέρα σε μέρα η παράσταση διαφοροποιείται. Inemuri είναι η ανάγκη μου να νοσταλγήσουμε χωρίς να στενοχωρηθούμε. Να θυμηθούμε να πάρουμε τηλέφωνο φίλους που έχουμε ξεχάσει. Να δούμε την απλότητα των πραγμάτων γύρω μας. Να πιούμε ένα ποτό μέσα στο θέατρο στις 23:30 που παίζεται το inemuri.

Ενηλικίωση

Γιώργος: Νομίζω πως ενηλικιώθηκα όταν εκείνο το πρωί πήγα στη εφορία να βγάλω ΑΦΜ. Ή μάλλον όχι. Εκείνο το απόγευμα που είχα πληγωθεί τόσο πολύ από τη χυλόπιτα της Νανάς που υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως «δε θα ξαναγαπήσω…» Όχι, όχι. Τώρα που το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα ήταν εκείνο το βράδυ που κάποιος φίλος μου αποκάλυψε πως με είχε προδώσει και αποφάσισα να κοιτάζω «μονάχα το συμφέρον μου». Έλα το βρήκα. Ενηλικιώθηκα στο γραφείο. Όταν για να επιβιώσω σε ένα τόσο βίαιο περιβάλλον άρχισα και εγώ να είμαι άγριος. Σκληρός. «Για να επιβιώσω σε έναν άγριο κόσμο.» Το καλοκαίρι πάντως, για λίγο μου επιτρέπω να τρώω καρπούζι και παγωτό και να νιώθω παιδί. Για λίγο… Μετά πάλι μεγάλοι.

Νικόλας: Κάποιοι τη συνειδητοποιούν, κάποιοι όχι. Η συνειδητοποίηση είναι επώδυνη. Εγώ θα αργήσω ακόμα.

Φιλία

Γιώργος: Όλοι εκείνοι οι έρωτες που ποτέ δε κατέληξαν στο κρεβάτι. Τα αδέρφια. Τα πρότυπα. Οι ανταγωνιστές. Οι ψεύτες. Που σε κορόιδεψαν. Που μεθύσατε παρέα. Που βρεθήκατε σε πολύ δύσκολες στιγμές να χορεύετε γεμάτοι από άγνοια κινδύνου. Ναι αυτό είναι οι φίλοι: «η άγνοια κινδύνου».

Νικόλας: Τι εστί φιλία τέλος πάντων. Όπως γράφαμε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΆ στα λευκώματα συμμαθητριών στο γυμνάσιο. Φιλία. Αν πετύχεις το σωστό φίλο δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Μ’ έχεις φίλο; Σ’ έχω σκύλο.

90s VS Now:

Γιώργος: Το ’90 σήμερα μου φαίνεται σαν μια ποπ βόμβα γεμάτη χαρτοπόλεμο. Το σήμερα μου μοιάζει πιο τίμιο.

Νικόλας: Όλοι κράζουμε το πόσο όμορφα ήταν τότε, ξέγνοιαστα. Χωρίς κινητά. Χωρίς την επικίνδυνη και χρήσιμη τεχνολογία… Χωρίς το άγχος της καθημερινότητας. Χωρίς thundercats. Αλλά νομίζω ότι δε θα άντεχε κανείς να γύριζε στο 1990. Οι πιο πολλοί θα γύριζαν για την οικονομική ευημερία και όχι για τα άλλα τα απλά που χάσαμε. Κάτσε και γύρνα τώρα εσύ την κασέτα με το στυλό πίσω, ενώ μπορείς απλά να πατήσεις ένα κουμπί. Εγώ θα γύριζα πάντως. Ναι θα γύριζα. Happy nation που έλεγαν και οι Ace of Base.

Απώλεια

Γιώργος: Ε, κοίτα… η απώλεια είναι αυτό που σου δίνει σφαλιάρα και σε προκαλεί να ξεκουνήσεις από τη παγίδα της ασφάλειας. Είναι αυτά τα σεμινάρια πανικού που σου κάνει η ίδια η ζωή για να σε δυναμώσει ή να για να σε αφήσει για πάντα στο πάτωμα… (Ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής.)

Νικόλας: Η απώλεια λένε, οδηγεί στην ενηλικίωση… Άρρηκτα συνδεδεμένα.

Ευτυχία

Γιώργος: Ευτυχία είναι μια κατάσταση στην οποία μπορείς να μπεις και από την οποία μπορείς να βγεις. Το δύσκολο είναι ότι η ζωή δεν έχει manual και έτσι το μπες – βγες δε θα στο μάθει κανείς… Μόνος σου θα βρεις το δρόμο. Και άμα τον βρεις… ΕΙΣΑΙ ΜΟΥΡΗ.

Νικόλας: Ποιος είμαι εγώ που θα πω τι είναι ευτυχία. Μήπως είμαι κάποιος. Έλεγε η Δήμητρα Παπαδόπουλου στους Απαράδεκτους. Ένα καλό φαΐ. Μια ωραία αγκαλιά σφιχτή απενοχοποιημένη. Ηλιοθεραπεία. Ένα ζωάκι. Ένα καλό κόκκινο ακριβό κόκκινο κρασί. Ένα χτύπημα στην πλάτη. Ένα μασάζ. Μια ωραία συζήτηση. Μια ταβέρνα στην Αλόννησο. Το Inemuri.

Αγαπημένο Τραγούδι των 90’ς :

Γιώργος: H Φωτιά στο Λιμάνι από Ξύλινα Σπαθιά

Νικόλας: Snow – Informer 1992

Self Esteem – The offspring

Hanson – MMMBop