Είμαστε κακά παιδιά.

Ανοίξαμε ένα δωμάτιο και χωθήκαμε μέσα. Αθέατοι για καιρό…

Μέσα εκεί, βρήκαμε πολύ κόσμο. Ήσασταν κι εσείς. Αυτοπροσώπως.

Και φυσικά διάφοροι. Εκπρόσωποι, το ΚΚΕ, κάποιοι άλλοι τώρα νεκροί, έργα. Έργα

και μια νοσταλγία.

Σχεδόν κανείς δεν μας πήρε είδηση.

Τέλος πάντων…

Αφού κάναμε ό,τι κάναμε βγήκαμε απ’ το δωμάτιο…

Ήρθε η ώρα να σας καλέσουμε εκεί ακριβώς που σας βρήκαμε την άλλη μέρα.

Σε αυτό το δωμάτιο.

Κομμώτριες / ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

Τζιανγκ – Σιν – Μπι – Σιν

ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΔΙΚΗ ΣΟΥ

Μονάδα μέτρησης της Ιστορίας είναι η καθημερινότητα…

Αυτό το «κάθε μέρα» της ατομικής και της συλλογικής εμπειρίας, των προσωπικών και αντικειμενικών μικρό-ιστοριών διαγράφει και περιγράφει τον ορίζοντα μιας Ιστορίας που συνεχίζει να μας περιέχει.

Όχι, δεν θα μιλήσουμε εμείς για εμάς, εμείς για τη ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ.

Εμείς δανείζουμε το σώμα και τον εαυτό, το αίμα, τη φωνή μας και το στόμα για να μιλήσουν Άλλοι.

Αυτοί οι άλλοι δεν είναι εδώ, λείπουν…

Ίσως, κατά αγαθή τύχη, κάποιος ή κάποια να βρεθεί ανάμεσά μας, μακάρι.

Εμείς είμαστε η Φωνή, η φωνή τους. Όσο πιο σε σεβαστικά γίνεται – όταν παρεμβαίνει ένας άλλος λαιμός, μια άλλη χροιά…

Αυτό κάνει το θέατρο

Είναι μια εκπροσώπηση, εκπροσωπούμε Απόντες.

Τους δανείζουμε εμάς για να μπορέσουν να ακουστούν. Κι εμείς, ευτυχισμένοι της ζωής, της εμπειρίας ενός Άλλου, Άλλων.

Ή,

Εισαγωγή σε ένα θέαμα:

Το Σώμα – ως αρχείο Δημόσιων Συναισθημάτων

Μια ΞΕΝΑΓΗΣΗ

«Κομμώτριες / ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, Τζιανγκ-Σιν-Μπι-Σιν, Φαντάσου την καρδιά μου δική σου»

Ένα έργο για την επικαιρότητα του παρελθόντος

Τιμές κράτους σε μικρές περφόρμανς σύγχρονης πολιτικής ιστορίας

Επίμετρο

to teem : αφθονώ

mirth : κέφι