Author: Όμηρος Πουλάκης
-
Επιτύμβιο
Δεν είχα ποτέ μέχρι σήμερα αντιληφθεί πόσους νεκρούς ο καθένας μας κουβαλάει απάνω του. Θρηνητικές κραυγές απουσίας εκκωφαντικές ιαχές σπασμένες πέτρες χώμα που ... -
GRİOT
Είμαστε φτωχοί. Καθισμένοι σε καυτό μέταλλο περιμένουμε την συγκοινωνία. Ένα με δύο λεπτά νωρίτερα να εμφανιστεί το δρομολόγιο και θα κοιμηθούμε με παραπάνω το χαμόγελο. Είμαστε ... -
Απαισιοδοξία
Καμιά στιγμή δεν είναι η στιγμή. Καμιά αλήθεια δεν είναι η αλήθεια. Καθετί οτιδήποτε δεν είναι παρά πλεονασμός. Μιαν αφόρητη πλειοδοσία. ... -
Αισιοδοξία
Το ξέρω πως δεν θα φανείς. Όμως ετοιμάζομαι με σπουδή και φροντίζω το ρούχο και τα μαλλιά μου σαν σίγουρο να πρόκειται πως θα συναντηθούμε. -
Η Δεσποινίς Γκρίφιθ
Για να συναντηθεί ξανά με την αθωότητα περπάτησε ανάμεσα σε κλαδιά. Όταν τελείωσαν όλα δεν μπορούσε να θυμηθεί ποια ήταν πότε ήταν. Ήξερε όμως το όνομά ... -
Ο Σταθμός
Μέσα στο λεωφορείο επαρχιακός ραδιοφωνικός σταθμός βουίζει στα αυτιά μου. Διαφημίσεις σχετικές με την αισθητική του χώρου μου -ένα τηλεφώνημα και όλα εντελώς δωρεάν- εναλλάσσονται με ... -
Εξ’ ανάγκης – φτηνός δεκάρικος για τον έρωτα
Να χρειάζεσαι λέξεις και να μη μπορείς να μιλήσεις. Να χρειάζεσαι χρώμα και να μη μπορείς να δεις. Σκέφτηκα λοιπόν ως εδώ με την αμφιβολία ως ... -
Στάση
Την πραμάτεια τους απλώνουν οι φτωχοί. Μοναδικό τους δικαίωμα να την πουλήσουν. Ολόκληρο βιός για λίγη ζωή ακόμη. -
Των Άλλων
σφιχτά στο χέρι μου κρατάω αηδόνια λυπητερά• κάθε που ξημερώνει τραγουδούν• κάθε που νυχτώνει αναπνέουν• οι άνθρωποι ρωτούν αν θα κρατήσει για πολύ ακόμα το κλάμα ... -
Το Ψωμί
Νιώθω σαν ακροβάτης σε τσίρκο. Όλα δουλεύουν άψογα κάτω απ’ τη τεράστια γαλάζια μας σκηνή. Οι θεατές πολλοί δόξα τον Άγιο και μακάριοι πετάνε τα κέρματά ...
