Γράφει ο Βαγγέλης Μαρινάκης

«Είναι καλό να ερωτεύεσαι αλλά με κάποια προσοχή». Αυτή είναι η συμβουλή –μια από τις πολλές για την ακρίβεια- του influencer Ευτύχη Γλύκα, ενός από τα πολλά σκηνικά παιδιά του Match της Δανάης Λιοδάκη που παίζεται στο ΠΛΥΦΑ κάθε Πέμπτη και Παρασκευή μέχρι και τα τέλη Ιανουαρίου.

Τι συμβαίνει ακριβώς εδώ; Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι και τύπισσες σαν τον προαναφερθέντα ειδικό σχέσεων, που παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας, τάζοντας το κλειδί που ανοίγει την πόρτα της ευτυχίας; Ποιο είναι ο μεγάλος σκοπός, ο βασικός μύθος; Πότε μπαίνει στην εξίσωση ο παράγοντας φράγκα;

Και κυρίως, τι ρόλο παίζει η Ελ;

Στο δελτίο τύπου διαβάζουμε ακριβώς για την Ελ, «την τελευταία ρομαντική» που αποφάσισε να δημιουργήσει ένα δικό της dating app, προσπαθώντας να βρει τον έρωτα με ψηφιακά εργαλεία. Και είναι η Ελ της Ευσταθία Λαγιόκαπα που αποτελεί ακριβώς τον δραματουργικό άξονα της παράστασης, έκφραση όσων χρηστών αποζητούν το ταίρι τους μέσα από το πληκτρολόγιο. Ανασφαλής και παλλόμενη, σαν πραγματική φιγούρα φανταστικής ερωτικής κομεντί, η ηθοποιός μας καταφέρνει να συνθέσει με τα υλικά της οργασμικής αγωνίας και της ρομαντικής πίστης την ηρωΐδα που αιχμαλωτίζεται ανάμεσα στα προσφερόμενα ανδρικά μοντέλα, με το φάντασμα του γάμου να τις επιδαψιλεύει άγχη άρρητα και μια θέληση ατόφια να φτιάξει την γεωμετρία του μονογαμικού κόσμου στις σωστές διαστάσεις.

Δεν πρόκειται όμως για μια σόλο υπόθεση. Γιατί αν η Ελ θέτει τον έρωτα στον επίκεντρο αυτός δεν είναι παρά έκθετος στην κοινωνία και την οικονομία. Η γυναίκα που παντρεύεται τον ίδιο της τον εαυτό, οι οικονομικοί δεινόσαυροι που προστρέχουν να εξαργυρώσουν την ιδέα, οι συναισθηματικά ακρωτηριασμένοι φίλοι της Ελ, η στρατιά των αποτυχημένων εραστών και των αμυντόρων του self-care, δεν είναι πρόσωπα που έρχονται απλά να διανθίσουν κωμικά το αφήγημα. Είναι οργανικά μέλη του θιάσου όλων εκείνων που τους είναι αδύνατο να αναιρεθούν εν μέρει, να θυσιάσουν ένα κομμάτι τους για να γίνουν κομμάτι του ελάχιστου συνόλου. «Όσων δεν έμαθαν να αγαπούν» για να παραπέμψουμε στην Καρντινάλε της φελινικής Ντόλτσε Βίτα. Σε αυτή τη φρενήρη εναλλαγή ρόλων και Εγώ, Μαρία Κωνσταντά και Αντώνης Χρήστου ανταποκρίνονται θαυμάσια, φτιάχνουν τον περιβάλλοντα κόσμο της Ελ με τη δέουσα επιμέλεια, συνεπείς στην ταχύτητα που απαιτείται.

«Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη» τραγουδά προς το τέλος η Ελ, προτού η ρομαντική κωμωδία δώσει τη θέση της στην κοινωνική σάτιρα για να μας οδηγήσει η τελευταία στο πολιτικό δράμα. Υπάρχει απάντηση για τον έρωτα; Εμφατικά όχι μας λέει το ίδιο το έργο και κατ’ επέκταση η δημιουργός του. Εδώ το θέμα είναι να τεθούν ερωτήματα σχετικά γύρω από το μεγάλο ζήτημα. Μπορεί να αναπνεύσει ο έρωτας μέσα στα κανάλια του αλγόριθμου; Διευκολύνουν τα «κουτάκια» ή το παίγνιο είναι εκ φύσεως ελαττωματικό, φαλκιδευμένο, ανοικτό στην έκπληξη, όσα φίλτρα κι αν πέσουν;

Υπάρχει απάντηση για τον έρωτα; Εμφατικά όχι μας λέει το ίδιο το έργο και κατ’ επέκταση η δημιουργός του. Εδώ το θέμα είναι να τεθούν ερωτήματα σχετικά γύρω από το μεγάλο ζήτημα. Μπορεί να αναπνεύσει ο έρωτας μέσα στα κανάλια του αλγόριθμου; Διευκολύνουν τα «κουτάκια» ή το παίγνιο είναι εκ φύσεως ελαττωματικό, φαλκιδευμένο, ανοικτό στην έκπληξη, όσα φίλτρα κι αν πέσουν;

Με τη σωστή δόση ευφυΐας και εντιμότητας η Λιοδάκη δεν μας δίνει απάντηση. Αναπτύσσει την ιδέα της μεθοδικά για να διαπραγματευτεί μαζί μας το αν υπάρχει ακόμη χώρος για ελπίδα σε μια εποχή που οι μύθοι του παρελθόντος δημιουργούν πανίσχυρες σκιές, ενώ το μέλλον παραμένει ανορθόδοξο, μη ευθύγραμμο, άνευ σχεδίου. Κειμενικά και σκηνικά τα καταφέρνει απόλυτα, με κορυφαίες στιγμές εκείνη της αιωρούμενης βουγιουκλακικής ονείρωξης της πρωταγωνίστριας και την ενσωμάτωση με κατάλληλο ύφος και σε κατάλληλο χρόνο των επιμέρους περσόνων, του ιδιότυπου Χορού της κωμικής τραγωδίας του Έρωτα. Το καταφέρνει σε ζεστό, παρόντα χρόνο, με ανοικτές τις γονικές κληρονομιές και τις μελλοντικές προσδοκίες παρούσες, να στήνουν την παγίδα στην οποία πέφτουμε στο σήμερα, στο εδώ και τώρα του φιλιού και των σωμάτων.

Αν μάλιστα η σκηνή του γεμάτου ένταση ερωτικού χορού αντιπαραβαλλόταν σε ταυτόχρονο τέμπο με τον γλυκό αποχαιρετισμό της Ελ θα είχαμε να κάνουμε με ένα αψεγάδιαστο θεατρικό γεγονός. Αλλά αλήθεια, πόσο ταιριαστό θα ήταν κάτι τέτοιο σε μια υπόθεση τόσο ασύμμετρη όπως αυτή του Έρωτα;

«Match» από την Ομάδα b.p.m. theatergroup σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη στο ΠΛΥΦΑ

Συντελεστές:

Κείμενο- Σκηνοθεσία: Δανάη Λιοδάκη

Σκηνικά- Κοστούμια: Νικόλας Κανάβαρης

Μουσική: Γιώργος Χανός

Κινησιολογία: Στάλη Συμεών

Βοηθός Σκηνοθέτη: Λίνα Δημάκη

Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιώργος Κασσάκος

Φωτογραφίες Promo: Νίκος Κατσαρός

Σχεδιασμός αφίσας/ Βίντεο: Αντώνης Χρήστου

Σύμβουλος Δραματουργίας: Ανέστης Αζάς

Διεύθυνση Παραγωγής: Κωστής Παναγιωτόπουλος

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Παραγωγή: Projektor ΑΜΚΕ, ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, B.p.m. cultural group

Παίζουν: Μαρία Κωνσταντά, Ευσταθία Λαγιόκαπα, Αντώνης Χρήστου