Ένας θίασος εργάζεται με σκοπό να διασκευάσει και να παρουσιάσει στο θέατρο το διήγημα του Λουίτζι Πιραντέλλο, Λεονόρα, Αντίο! –κατά το οποίο μία οικογένεια που απαρτίζει ένα θίασο, με τη συμμετοχή φιλοξενούμενων ηθοποιών, έρχεται αντιμέτωπη με τις απογοητεύσεις, τις επιβεβαιώσεις και τις προκλήσεις της ζωής, ενώ καθορίζεται από την παράσταση του έργου Ρωμαίος και Ιουλιέτα που ετοιμάζει για το θέατρο-. Η καθοδήγηση του σκηνοθέτη προκαλεί εντάσεις στους ηθοποιούς που εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους μέχρι εκείνος να τους εγκαταλείψει για να ανακαλύψουν μόνοι τους τα όρια και τις αποχρώσεις των ρόλων τους.

Ένας θίασος υπό την καθοδηγηση του Δημήτρη Μαυρίκιου -που υπογράφει και την διασκευή του έργου του Λουίτζι Πιραντέλλο- παρουσιάζει στο Εθνικό Θέατρο το πολυδιάστατο και εντυπωσιακό έργο του Ιταλού συγγραφέα, Απόψε αυτοσχεδιάζουμε. Σε ένα ντοκυμανταίρ για το θέατρο, τις αδυναμίες των ανθρώπων που υπάρχουν σ΄αυτό και την αναντίρρητη δύναμή του, ο Δημήτρης Μαυρίκιος μοιράζεται με τους θεατές, που αποτελούν αναπόσπαστο και ζωτικό κομμάτι του, την αλήθεια του από την πρώτη μέρα συνάντησης ενός θιάσου ως την τελευταία στιγμή συνάντησης με τους θεατές, αποκαλύπτοντας αυτό ακριβώς που υποστηρίζει με σθένος ο Πιραντέλλο, πως δεν υπάρχει καμία απόλυτη αλήθεια και πως τα πάντα είναι σχετικά. Μια παράσταση, μέσα από μια ανθρώπινη διαδρομή με πάθη, λάθη και -κυρίως- προσωπικές, αλλά και ομαδικές επιτυχίες, αποτελεί μια συνάντηση. Μια συνάντηση που δεν χαρακτηρίζεται από κάποια απόλυτη αλήθεια στην οποια μπορούμε να καταλήξουμε. Μια συνάντηση που είναι συνάρτηση της αλήθειας των ηθοποιών, των προσώπων των ρόλων, των συντελεστών, του σκηνοθέτη, του συγγραφέα, του θεατή -ειδικού και μη-. Μια συνάντηση μοναδική, ουσιαστικά αμετάδοτη, που απαιτεί την συμπυκνωμένη προσοχή μας, εκτός του χρόνου της πραγματικότητας που κυλά, στο σημείο ακριβώς που επιτυγχάνεται η ¨αθανασία¨ μέσω της ¨θνησιγενούς τέχνης¨ του θεάτρου (Γιάννης Βαρβέρης).

Ο Δημήτρης Μαυρίκιος διασκευάζει το έργο του Πιραντέλλο, κρατώντας την ουσία του που είναι να χαρίσει στον θεατή την εμπειρία της κατασκευής της παράστασης, το κομμάτι που εκείνος δεν μετέχει αλλα νιώθει και φέρνοντάς το λίγο πιο κοντά μας, δίνοντας μας κάποια απαραίτητα κλειδιά για την πρόσληψή του. Ο ίδιος κρατάει τον ρόλο του σκηνοθέτη και οι ηθοποιοί ξεκινούν υποδυόμενοι τους εαυτούς τους για να μπορέσουμε να τους ακολουθήσουμε ώστε να πραγματοποιήσουμε όλοι μαζί το πρώτο βήμα της διαδρομής στο βάθος του έργου του Πιραντέλλο. Η μουσική της παράστασης είναι αυτή του Μάνου Χατζηδάκι -σε ενορχήστρωση Νίκου Κυπουργού- που ειχε γραφτεί για την πρώτη παρουσίαση του έργου στην Ελλάδα το 1961 από τον Δημήτρη Μυράτ, δίνοντας άλλη μια διάσταση στην θεατρική εμπειρία, αυτή της μνήμης, που παραμένει, λειτουργεί, ισχυροποιείται. Την μνήμη που διατηρούμε και αυτή που χτίζουμε -κοινή και προσωπική- υπηρέτησαν και τα σκηνικά του Δημήτρη Πολυχρονιάδη, τα κοστούμια της Νίκης Ψυχογιού και οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου.

Οι ηθοποιοί Γιάννης Βογιατζής, Λυδία Φωτοπούλου και Ράνια Οικονομίδου αξιοποίησαν την εμπειρία τους στο θεατρο, την έπλεξαν με τις προσωπικές τους αλήθειες και φώτισαν τρυφερά και ουσιαστικά τους ρόλους, τα πρόσωπα και την θέση τους πάνω στη σκηνή. Η Γιούλικα Σκαφιδά, ο Αλέξανδρος Βάρθης, ο Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, ο Στέφανος Παπατρέχας, ο Γιάννης Αρτεμισιάδης, ο Μιχάλης Αρτεμισιάδης, η Μαρία Βαρδάκα, ο Δημήτρης Κακαβούλας, ο Γιώργος Μπένος, η Λιλή Νταλανίκα, η Εύα Οικονόμου – Βαμβακά και ο Νεκτάριος Φαρμάκης κινήθηκαν με χάρη -κίνηση & χορογραφία: Βάλια Παπαχρήστου-, άνεση και πίστη στα επίπεδα του έργου και της παράστασης. Μιας παράστασης για το θέατρο και τους ανθρώπους του -καλλιτέχνες, συντελεστές, θεατές από την αρχή ως το τέλος.

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.