Ο Κώστας Γάκης σκηνοθετεί στο Θέατρο Άλφα το έργο του του Λούις Σεπούλβεδα «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό». Ένα έργο που αφουγκράζεται τις ανάγκες της φύσης που τίθεται διαρκώς σε κίνδυνο λόγω των ανθρώπινων παρεμβάσεων σε μια παράσταση που βυθίζεται στον ανθρώπινο πυρήνα ψυχής και σώματος για να ανακαλύψει εκ νέου την φύση μέσα στον άνθρωπο και εκείνον μέσα στη φύση. Η Ιωάννα Παπακωνσταντίνου και η Ελευθερία Μάζαρη μας μίλησαν για την παράσταση που αγάπησαν πολύ, τον τρόπο που δούλεψαν για να αποκαλύψουν τα μυστικά του έργου και την διαδρομή τους μέσα από αυτή τη δουλειά μέχρι σήμερα.

• Πως δούλεψατε για την παράστασή σας; Πως την δομήσατε έχοντας ως εργαλεία την φωνή και το σώμα σας;

Ε.Μ: Σε πρώτο στάδιο, πατώντας το πόδι μας στη σκηνή του θεάτρου άλφα και οι 5 συντελεστές γνωρίζαμε πως θα έπρεπε να αναπτυχθεί ένα διαφορετικό, αν θες, είδος επικοινωνίας μεταξύ μας και αυτό θέλαμε. Ένα σώμα λέγαμε και ξανά λέγαμε. Αυτό ήταν το σχέδιο, αυτός ο σκοπός. Πάμε να χτίσουμε έναν κόσμο πάνω στη σκηνή με βασικότερα σκηνικά τους ίδιους μας τους εαυτούς. Απαραίτητη προϋπόθεση λοιπόν, ο συντονισμός σωμάτων, φωνών, μα κυρίως ψυχών. Ξέρεις, οι άνθρωποι περάσαμε δύσκολα αυτά τα δύο χρόνια, εν μέσω μιας πανδημίας, βιαίως μας έκοψαν κάθε σωματική επαφή είτε αυτή έχει να κάνει με τον απέναντι μας είτε και με τον ίδιο μας τον εαυτό, κυριάρχησε ο φόβος. Το ακόμα μεγαλύτερο στοίχημα όμως είναι η βλεμματική επαφή, η οποία θα έλεγε κανείς πως χρόνια τώρα αποφεύγεται στο ανθρώπινο είδος μέσα στην προσπάθεια του να προσαρμοστεί σε συγκεκριμένους ρυθμούς και συναισθήματα που να αντεχονται. Στην τέχνη η σωματική επαφή, πρώτα απ’ όλα με τον ίδιο μας τον εαυτό κι έπειτα με τον άλλο και η βλεμματική επαφή είναι κανόνας. Στην παράσταση αυτή είναι ο βασικός πυρήνας των πραγμάτων. Στόχος μας λοιπόν το “ένα σώμα, όλοι”, στόχος μας να ακούσουμε ο ένας τον άλλο, να αφουγκραστούμε ο ένας τον άλλο, την ανάσα, την πνοή, το ρυθμό, το πάτημα, ακόμα και τον χτύπο της καρδιάς. Επιδιώξαμε λοιπόν μέσα από ένα πρόγραμμα έντονης και συνεπούς εκμάθησης και προπόνησης πάνω στις σωματικές κρούσεις, με συνοδοιπόρο μας τη δασκάλα σωματικών κρουστών Τζωρτζίνα Βαρδουλάκη και με σταθερή εκμάθηση πάνω σε μουσικά μοτίβα με τον αντιστοίχως, συνοδοιπόρο, δάσκαλο και σκηνοθέτη μας Κώστα Γάκη, το κάθε διαφορετικό σώμα, η κάθε διαφορετική φωνή να διατηρηθούν μοναδικά αλλά και συντονισμένα προς την ίδια κατεύθυνση. Ο κάθε ένας μας, με τη δύναμη που διαθέτει μέσα και έξω του και με απόλυτο σεβασμό προς τα χαρακτηριστικά του άλλου να αναδεικνύεται αλλά και να γίνεται ένα με τις άλλες 4 ψυχές της δουλειάς αυτής.

• Ποιες νέες σκέψεις κάνατε μέχρι τώρα μέσα σε αυτή τη δουλειά;

Ε.Μ: Υπάρχοντας μέσα σε αυτή την παράσταση, ξεκίνησα να επαναφέρω στο μυαλό μου και να κατανοώ καλύτερα από ποτέ, ίσως ξανά πιάνοντας το νήμα της ύπαρξης από την αρχή, πως όλοι οι άνθρωποι ανήκουμε σε μια και μόνο φυλή, την ανθρώπινη, η οποία είναι απόλυτα συνδεδεμένη και εναρμονισμένη με τη μητέρα φύση. Στο βωμό κοινωνικών, πολιτικών και πολιτισμικών αλλαγών, αρχίσαμε να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους σε φυλές, φυλές όπως η λευκή, η μαύρη, η κίτρινη, η κόκκινη. Όμως όλα αυτά τα διαφορετικά εμπεριέχονται σε μια και μόνο φυλή. Κοίτα, μπορούμε να αναπαραχθούμε μεταξύ μας ,να κάνουμε μεταγγίσεις αίματος, να δωρίσουμε τα όργανα μας, από άκρη σ’ άκρη αυτού του πλανήτη. Αυτό σημαίνει πως είμαστε ένα είδος με πολλά διαφορετικά και όμορφα χαρακτηριστικά. Είμαστε ένα σύστημα, ένα δέντρο. Μόνος ο άνθρωπος δημιούργησε την αίσθηση πως ανήκουμε σε διαφορετικά races, όμως όχι, όλοι είμαστε ένα. Επίσης άρχισα να νιώθω όλο και πιο έντονα ότι ζώντας όλοι μας σε αυτό το τσιμεντένιο πλαίσιο και αποξενωμένοι χρόνο με τον χρόνο από τη φύση, ξεχνάμε πως ότι καταναλώνουμε, ότι τρώμε, ότι ανάβουμε, αφήνει ένα αποτύπωμα στη φύση και αυτό χρήζει άμεσης διόρθωσης και επίλυσης ακόμα καλύτερα από τη ρίζα του.

• Ενώ έχουν γίνει τόσοι αγώνες, γιατί εξακολουθεί να υπάρχει η ανάγκη να ευαισθητοποιηθεί ο άνθρωπος ως προς το θέμα της φύσης;

Ι.Π: Η δομή της κοινωνίας είναι τέτοια που τοποθετεί  τις επίπλαστες  ανάγκες μας  πολύ υψηλότερα από την ανάγκη μας για μια ουσιαστική σύνδεση με τη φύση. Η ζωή μας είναι αναπόφευκτα ανθρωποκεντρική  αλλά παραδόξως με ένα τρόπο που δε λειτουργεί στην πραγματικότητα ωφέλιμα για τον άνθρωπο. Οι  ανάγκες αυτές  του ανθρώπου τον σπρώχνουν διαρκώς  να λειτουργεί με τέτοιες εντάσεις και ταχύτητες που δεν του επιτρέπουν να αφουγκραστεί τον τεράστιο  κίνδυνο που διατρέχει με το να αδιαφορεί για τα ζητήματα που σχετίζονται με τη φύση κι ο κίνδυνος αυτός βρίσκεται πια σε απόσταση αναπνοής . Δεν υπάρχει χώρος ούτε χρόνος  στην καθημερινότητά μας  πιστεύω, για να μπορέσει  κανείς να δει καθαρά το μεγάλο αυτό  πρόβλημα,  γι αυτό και η μερίδα των ανθρώπων που είναι ευαισθητοποιημένοι  απέναντι στο ζήτημα αγωνίζεται να υπενθυμίσει  ότι  η αλλαγή πλεύσης σχετικά με το πώς διαχειριζόμαστε το πρόβλημα αυτό είναι η πιο βασική ανάγκη του ανθρώπου αυτή τη στιγμή αλλά την αγνοεί. Φαίνεται πως όσο το πρόβλημα μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνει και η προσπάθεια από την άλλη πλευρά να μείνουμε συγκεντρωμένοι στις επίπλαστες ανάγκες μας που παρόλο που μας επιφέρουν απανωτές κρίσεις δείχνει να μας είναι εξαιρετικά δύσκολο να τις περιορίσουμε σημαντικά.

• Είναι σημαντικότερο να πηγαίνουμε κόντρα στα πράγματα ή με τη ροή του; Πότε καταφέρνουμε περισσότερα; 

Ι.Π: Νομίζω πως και τα δύο χρειάζονται. Είναι χρήσιμο να είμαστε ενεργοί και σε επαγρύπνηση  και πολύ σημαντικό να είμαστε σε καλή σχέση με τον εαυτό μας  που θα έχει σαν συνέπεια την καλή σχέση και με τους γύρω. Όταν έχεις μια σχετικά καλή επαφή με το περιβάλλον μπορείς να αντιληφθείς  πότε είναι η στιγμή που χρειάζεται να αντισταθείς σθεναρά στα πράγματα και πότε θα είναι ωφέλιμο να ακολουθήσεις κάτι μη αναστρέψιμο και  είτε να πάρεις κάτι από αυτό, αν έχει να δώσει, ή να καταφέρεις να βγεις αλώβητος, αν δεν έχει, για να σώσεις ότι μπορεί να σωθεί.

• Ποια είναι η πιο επαναστατική πράξη στις μέρες μας;

Ι.Π: Είναι επανάσταση ο κάθε άνθρωπος να  ανακαλύψει τον δικό του ξεχωριστό κόσμο και να τον επικοινωνήσει, να εκφραστεί μέσα από αυτόν αλλά την ίδια στιγμή να αποδεχτεί τον ξεχωριστό κόσμο του κάθε άλλου χωρίς να το νιώθει σαν απειλή. 

• Τι σας δίνει δύναμη και πίστη για το μέλλον;

Ι.Π: Η ίδια η ζωή, το θαύμα της ύπαρξης. Το χαρακτηριστικό της εξέλιξης των πραγμάτων και του κόσμου  που ναι μεν μπορείς να συμμετέχεις αλλά δεν ορίζεται μόνο από εσένα έτσι πάντα υπάρχει η χαρά του να ανακαλύψεις τι θα έρθει παρακάτω, πόσο μπορείς να συμβάλεις και τι έχεις να μάθεις από αυτό. Αυτό μου δίνει δύναμη ακόμα κι αν αυτό το παρακάτω φέρνει πολλές φορές πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ 

Κείμενο: Λούις Σεπούλβεδα 

Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης 

Σκηνοθεσία – Μουσική σύνθεση: Κώστας Γάκης 

Διασκευή: Κώστας Γάκης, Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου 

Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: η ομάδα 

Φωτισμοί: Παναγιώτης Πλασκασοβίτης  

Ερμηνεύουν: Γιάννης Βασιλώττος, Ελευθερία Μάζαρη, Ιωάννα Παπακωνσταντίνου  

Σύνθεση Body Percussion – Tap : Τζωρτζίνα Βαρδουλακη  

Στο ρόλο του Σκύλου ο Κώστας Γάκης 

Παραγωγή: ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ ΑΝΑΜ(Μ)Α  

Διάρκεια 80΄ 

Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 

ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΦΑ – ΛΗΝΑΙΟΣ – ΦΩΤΙΟΥ 

28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) 37 & Στουρνάρα 51, Πολυτεχνείο – Αθήνα 

Τηλέφωνο Ταμείου: 210 5238742 

Πωλήσεις εισιτηρίων μόνο ηλεκτρονικά στο viva.gr 

Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ γενική είσοδος   

email: oneiralfa@gmail.com 

Trailer παράστασης: https://youtu.be/xKVWdWmNIz4

 Η παράσταση θα λειτουργήσει σύμφωνα με τις επικαιροποιημένες οδηγίες ασφαλούς διεξαγωγής ζωντανών θεαμάτων, ακροαμάτων & λοιπών παραστατικών τεχνών σε κλειστούς χώρους και με  υποχρεωτική χρήση μάσκας.