Η αλήθεια είναι ρευστή. Υπάρχει η προσωπική μας, του άλλου και πιθανώς, μία αντικειμενική. Είναι όμως αόριστη; Και αν ναι, πως μπορούμε να προστατευτούμε από αυτή; Το άκρως ενδιαφέρον έργο του Ισπανού συγγραφέα Ζουσέπ Μαρία Μιρό σκηνοθετεί ο Βασίλης Μαυρογεωργίου στο Skrow Theater, παρουσιάζοντάς μας τις όψεις ενός κομβικού γεγονότος, τις οπτικές που το ακολουθούν αναπόφευκτα και τις προεκτάσεις που έχουν. Ο Σεραφείμ Ράδης μας μίλησε για την εμπλουτιστική εμπειρία της επαφής με αυτό το κείμενο, την παράσταση που δημιούργησαν με τους συνεργάτες του και την δυναμική πορεία του Skrow Theater που ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια, φτάνοντας να γίνει σημείο αναφοράς των θεατρικών μας σχεδίων.

Τι βρίσκεις ενδιαφέρον σε αυτό το έργο; Τι σου κίνησε το ενδιαφέρον στην αρχή και τι τώρα που βρίσκεστε στον δεύτερο κύκλο παραστάσεων;

Όταν είχε έρθει ο συγγραφέας να δει την παράσταση πέρσι, μας είχε πει μια φράση από ένα ποίημα που τον είχε επηρεάσει, όταν έγραφε το έργο: «Ο καθρέφτης της αλήθειας έσπασε σε χίλια κομμάτια». Το ενδιαφέρον στην Αρχή του Αρχιμήδη είναι ότι κάθε χαρακτήρας του έργου έχει το δικό του και μόνο το δικό του κομμάτι του καθρέφτη. Αυτό είναι που μου προκάλεσε το ενδιαφέρον πέρσι και αυτό είναι που με κινητοποιεί και φέτος.

Έχει χώρο ο αυθορμητισμός πλέον στη ζωή μας ή τα πάντα μπορούν να ερμηνευθούν κατά βούληση;

Θεωρώ ότι ο αυθορμητισμός είναι ζωτικής σημασία, ανανεώνει τον άνθρωπο και πρέπει πάντα να έχει χώρο στη ζωή μας. Ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνθήκες, τις πιέσεις που μπορεί να δεχόμαστε από το περιβάλλον και την κοινωνία ή τον φόβο του πώς θα ερμηνευθούν οι πράξεις και τα λόγια μας. Είναι στο χέρι μας να μην τον χάνουμε. Δεν είναι τόσο εύκολο αυτό, το ξέρω, αλλά αξίζει να το προσπαθούμε.

Κάθε δράση συνεπάγεται αντίδραση; Πως μπορούμε να ελέγξουμε τις συνέπειες των πράξεων και των επιλογών μας;

Κάθε δράση συνεπάγεται αντίδραση. Και επιπλέον δε μπορούμε να ξέρουμε ποια θα είναι αυτή. Ειδικά στα σημαντικά θέματα που εμπλέκονται πολλοί άνθρωποι και πολλοί παράγοντες. Οπότε, το να προσπαθούμε προκαταβολικά να ελέγξουμε τις συνέπειες των πράξεων και των επιλογών μας είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Προσωπικά, προσπαθώ να εξοικειωθώ με την ιδέα ότι η σε μεγάλο βαθμό η τυχαιότητα κυβερνά τη ζωή μας.

Πώς κρίνουν οι άνθρωποι τα γεγονότα που συμβαίνουν και πώς πρέπει να τα κρίνουν;

Δεν ξέρω πώς κρίνουν οι άλλοι άνθρωποι, ούτε πώς «πρέπει» να κρίνουν, ούτε αν «πρέπει» να κρίνουν. Φαντάζομαι ότι ο καθένας ανάλογα με την αντίληψή του, τη λογική του, τα συναισθήματά του, το παρελθόν του, τη διάθεσή του, διαμορφώνει απόψεις και κρίσεις πάνω σε γεγονότα και θέματα που τον αφορούν, άμεσα ή έμμεσα.

Εγώ προσπαθώ να κρίνω τα γεγονότα με ψυχραιμία και αποστασιοποίηση. Σαν να μην με αφορούν. Νομίζω ότι έτσι είμαι πιο ανοιχτός να προσλάβω όσο περισσότερες πληροφορίες και να έχω καλύτερη αίσθηση μιας συνολικής εικόνας.

Αλλάζει βαρύτητα μια γνώμη ανάλογα με το ποιος την εκφέρει;

Όχι, αλλά ναι!

Θεωρητικά μια γνώμη είναι αυτή που είναι, μια γνώμη, οπότε τι σημασία έχει ποιος την εκφέρει; Βέβαια, στην πραγματικότητα πάντα όλοι δίνουμε περισσότερη ή λιγότερη βαρύτητα σε μια γνώμη ανάλογα με το ποιος την εκφέρει. Το κάνουμε, μάλιστα, σε υπερβολικό βαθμό και ουσιαστικά «δανειζόμαστε» απόψεις και γνώμες από άλλους (ανθρώπους, εφημερίδες, διαδίκτυο). Δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε για τον εαυτό μας και να διαμορφώσουμε γνώμη μόνοι μας. Βέβαια υπό μια έννοια αυτό μας βολεύει. Θεωρούμε ότι κερδίζουμε χρόνο. Πού καιρός για σκέψη;

Ένας γονιός γνωρίζει πάντα το παιδί του καλά; Οφείλει να του έχει απόλυτη εμπιστοσύνη;

Κάθε γονιός έχει μια σχέση με το παιδί του και το ξέρει όσο το ξέρει. Πολύ καλά, καλά, λιγότερο καλά… Ό,τι και να ισχύει, πιστεύω πως η εμπιστοσύνη του γονιού στο παιδί είναι πολύ σημαντική και αναγκαία για μια ισορροπημένη και υγιή σχέση μεταξύ τους. Επιπλέον, όταν ο γονιός δείχνει εμπιστοσύνη στο παιδί του, το μαθαίνει και καλύτερα. Η λέξη «απόλυτη» στην ερώτηση μου φαίνεται λίγο αρνητική, οπότε: Εμπιστοσύνη; Ναι. Απόλυτη εμπιστοσύνη; Δεν θεωρώ ότι μπορούμε να δείξουμε σε κανέναν, του εαυτού μας συμπεριλαμβανομένου.

Ποιο ήταν το κέρδος μέχρι τώρα από τα χρόνια λειτουργίας του Skrow Theater και της ομαδικής σας δουλειάς; Ποιοι οι στόχοι σας;

Όταν δημιουργείς κάτι από το μηδέν αφιερώνοντας μεγάλο μέρος του χρόνου και του εαυτού σου και το βλέπεις να παίρνει σιγά σιγά μορφή, χαρακτήρα και να αναπτύσσεται, τότε η ικανοποίηση και η χαρά που παίρνεις είναι το μεγαλύτερο κέρδος σου. Κάπως αντίστοιχα φαντάζομαι όπως το να μεγαλώνεις ένα παιδί. Όταν μάλιστα η δουλειά είναι ομαδική και συνεργάζεσαι με ανθρώπους που θαυμάζεις, εκτιμάς και αγαπάς, η ικανοποίηση είναι ακόμα μεγαλύτερη. Η λέξη skrow δηλώνει έναν άνθρωπο που είναι χαμένος (σωματικά, ψυχικά ή συναισθηματικά) και αναζητά τον εαυτό του, την ταυτότητά του. Αυτός ήταν ο προσωπικός μου στόχος στην αρχή αυτής της προσπάθειας, αυτός παραμένει ακόμα και σήμερα. Κάθε παράσταση είναι μια προσπάθεια να κατανοήσουμε κάτι για τον εαυτό μας, την ομάδα, τη δουλειά, την κοινωνία, την θέση μας σ’ αυτήν, και τελικά να μοιραστούμε ό,τι καταφέραμε με τους άλλους.

Τι σου δίνει πίστη στην καθημερινότητα;

Η ίδια η καθημερινότητα. Δε μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς αλλά το πιο σημαντικό κριτήριο στις επιλογές μου είναι να μου αρέσει το πώς, πού και με ποιους αφιερώνω καθημερινά τις ώρες μου. Έτσι είναι σαν η ίδια η καθημερινότητα να με αναζωογονεί και να με κινητοποιεί.

Παραστάσεις:

Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 &

κάθε Κυριακή στις 18:00

​

Διάρκεια:
80 λεπτά

​

Εισιτήρια:
€13  Κανονικό
€10  Φοιτητικό
€ 8   Ανέργων, ΑΜΕΑ