The Talk: Φύκι στο βυθό / Επιθυμίες τελευταίες, σκέψεις κρυφές, στιγμές τυχαίες

Το Φύκι στο βυθό είναι το νέο βραβευμένο έργο της Πένυς Φυλακτάκη. Παρουσιάζεται στο Skrow Theater σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου. Ο θάνατος του πατέρα φέρνει κοντά τα μέλη μιας οικογένειας που καλούνται να πραγματοποιήσουν την τελευταία επιθυμία του. Γεγονότα του παρελθόντος, μυστικά και βαθιές προσωπικές σκέψεις βρίσκουν το δρόμο τους από τον βυθό της ψυχής προς την επιφάνεια, μέχρι την νέα ανατροπή που θα καθορίσει τις ζωές τους. Οι ηθοποιοί Νεκταρία Γιαννουδάκη, Θεοδώρα Σιάρκου, Γιώργος Σαββίδης και Νίκος Παντελίδης μας μίλησαν για την επαφή τους με το κείμενο, την εμπειρία της δουλειάς τους για την παράσταση, τα κρυφά, τα τυχαία και τα γοητευτικά της ζωής.

Ποιο ήταν το προσωπικό σας κέρδος από την συμμετοχή σ΄αυτή τη δουλειά μέχρι τώρα;

Νεκταρία Γιαννουδάκη: Το κέρδος μου από αυτή τη συνεργασία είναι η συνάντηση μου με τον Κωνσταντίνο Μάρκελλο και την Ελένη Στεργίου και οι δύο άνθρωποι αφοσιωμένοι στο θέατρο, τόσο εργατικοί και δοτικοί οι οποίοι έχοντας ήδη μεταξύ τους από την πορεία τους στο θέατρο έναν κοινό κώδικα, αυτόν προσπάθησαν να μας μεταδώσουν μέσα από την διαδικασία των προβών στις οποίες ένιωσα πολύ δημιουργική. Είναι πολύ σημαντικό για τον ηθοποιό μετά από την ολοκλήρωση των προβών να νιώθει ότι έχει προχωρήσει υποκριτικά έστω και λίγο. Για μένα αυτή η μετακίνηση είναι το μεγαλύτερο κέρδος και τους ευχαριστώ για αυτό.

Γιώργος Σαββίδης: Δύσκολο να πω μόνο ένα. Σίγουρα ήταν η επαφή με τον τρόπο δουλειάς του Κωνσταντίνου. Είναι ένας τρόπος αρκετά διαφορετικός απ ’ό,τι μου έχει τύχει ως τώρα. Ευχάριστα διαφορετικός. Κάθε πρόβα έφερνε κάτι ολότελα καινούργιο και υπήρχε humour σε όλα. Η συνεργασία μου, φυσικά, με τη Νεκταρία, τη Θεοδώρα και τον Νίκο που είναι όλοι τους υπέροχοι άνθρωποι. Και τέλος, μου αρέσει πολύ το ότι είναι ένα έργο που ανεβαίνει πρώτη φορά, οπότε μοιραία νιώθω κομμάτι της «πορείας» του.

Θεοδώρα Σιάρκου: Το προσωπικό κέρδος από την συμμετοχή μου σ’ αυτή την παράσταση είναι ότι για ακόμα μια φορά είχα την τύχη να βρεθώ ανάμεσα σε αξιόλογους συναδέλφους και ικανούς συντελεστές υπό την σκηνοθετική μπαγκέτα του Κωνσταντίνου Μάρκελλου και της βοηθού του, Ελένης Στεργίου, που με οδήγησαν σε νέες, για μένα, διαδρομές της υποκριτικής προσέγγισης του ρόλου μου.

Τι ρόλο παίζει το τυχαίο στην ζωή μας; Πιστεύετε σ΄αυτό;

Γιώργος Σαββίδης: Στη δική μου ζωή σπουδαίο ρόλο, γιατί ιδιαίτερα στον τομέα των επαγγελματικών έχω υπάρξει πάρα πολύ τυχερός και κάνω μια δουλειά που έχει πολλές δυσκολίες. Θέλω όμως μέσα μου να πιστεύω πως με κάποιον τρόπο μπορούμε να φτιάχνουμε κι εμείς την τύχη μας ή έστω να την κατευθύνουμε. Αυτό ίσως να λέγεται και κάρμα. Δεν ξέρω να πω μετά βεβαιότητος.

Θεοδώρα Σιάρκου: Πιστεύω πως το τυχαίο παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας όμως οι επιλογές και οι αποφασίσεις μας, τελικά, την καθορίζουν!

Νεκταρία Γιαννουδάκη: Ανήκω στην κατηγορία αυτών που πιστεύει πως τίποτα δεν είναι τυχαίο,πιστή αν θέλετε στο κλισέ πως για κάποιο λόγο γίνονται όλα! Με αυτόν τον τρόπο ίσως διεκδικώ κατά κάποιον τρόπο την ψευδαίσθηση ότι έχω τον έλεγχο στα γεγονότα της ζωής μου…!

Νίκος Παντελίδης: Πιστεύω ότι η τύχη είναι μια λέξη που εφευρέθηκε από τους τζογαδόρους, από τους καιροσκόπους. Αντίθετα η λέξη σύμπτωση επινοήθηκε από αυτούς που εργάζονται πυρετωδώς επάνω σε μια ιδέα και μάχονται να ολοκληρώσουν αυτό που άρχισαν. Στην προσπάθειά τους αυτή, κάποια πράγματα-ιδέες-άνθρωποι που συναντούν λειτουργούν ως κλειδιά που ενδεχομένως να τους βοηθήσουν ώστε να βρουν αυτό που ψάχνουν… Ναι πιστεύω στις συμπτώσεις. Σύμπτωση με οδήγησε να σπουδάσω γραφιστική, σύμπτωση με οδήγησε να σπουδάσω θέατρο στο συγκεκριμένο εργαστήρι του Άκη Δαβή, σύμπτωση μου έφερε κάποιους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου.

Είναι καλύτερο να είμαστε απολύτως ανοιχτοί με τους ανθρώπους ή κάποια πράγματα είναι καλό να μένουν κρυφά;

Νίκος Παντελίδης: Ποτέ δεν είμαστε απολύτως ανοιχτοί με τους ανθρώπους. Ποτέ δεν είμαστε απολύτως ανοιχτοί με τον εαυτό μας. Αλλά… όλα αυτά που κρύβουμε, που ούτε καν φανταζόμαστε ότι τα έχουμε μέσα μας… είμαι σίγουρος ότι δεν κοιμούνται αλλά περιμένουν κάποιες συμπτώσεις ώστε να ενεργοποιηθούν και να μας κάνουν να εκπλαγούμε. Εύχομαι να εκπλαγούμε «θετικά».

Γιώργος Σαββίδης: Εγώ πιστεύω πολύ στις ειλικρινείς και ευθείς σχέσεις. Το να είσαι ανοιχτός είναι μια αρετή. Ακόμα κι αυτό, όμως, αν το κάνει κανείς «απόλυτα» μου φαίνεται λάθος. Οπότε η λογική του κάποια πράγματα να μη βγαίνουν στο φως δίνει μια ωραία ισορροπία.

Νεκταρία Γιαννουδάκη: Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ακόμα και ο πιο εξωστρεφής χαρακτήρας δεν κρατάει κάποια πράγματα μόνο για τον εαυτό του.Αλλά και το να είσαι ανοιχτός, ειλικρινής, διαθέσιμος με τους άλλους δε σημαίνει ότι πρέπει να είσαι και έρμαιο των διαθέσεων τους. Είναι άλλο να θωρακίζεσαι από αυτά που δε σου ταιριάζουν και τελείως διαφορετικό να γίνεις καχύποπτος και στρείδι απέναντι σε όλους και σε όλα.

Ποια θα χαρακτηρίζατε μια υγιή σχέση αγάπης και αποδοχής;

Θεοδώρα Σιάρκου: Τη σχέση εκείνη στην οποία η σύνδεση των προσώπων δεν λειτουργεί περιοριστικά αλλά επιτρέπει, βοηθά και προωθεί την προσωπική εξέλιξη του καθενός.

Νίκος Παντελίδης: Μόνο η αγάπη του παιδιού προς το γονιό είναι σχέση αγάπης και αποδοχής. Το παιδί αγαπάει και αποδέχεται το γονιό του. Το παιδί συγχωρεί το γονιό του έστω κάνοντας ψυχανάλυση! Ο γονιός όχι. Λοιπόν, εκτός από αυτή την σχέση, υπάρχουν και αυτές στα μυθιστορήματα που είναι γεμάτες από αγάπη και αποδοχή.

Γιώργος Σαββίδης: Μια ισάξια σχέση που κανείς δεν είναι πιο πάνω ή πιο κάτω από τον άλλον και στην οποία υπάρχει αλληλοσεβασμός. Νομίζω πως ένα τέτοιο μοντέλο σχέσης πιο εύκολα μπορούμε να το συναντήσουμε στο φιλικό μας περιβάλλον.

Ποιο κομμάτι του κειμένου ξεχωρίζετε; Γιατί;

Θεοδώρα Σιάρκου: Το κομμάτι του κειμένου που ξεχωρίζω είναι το φινάλε γιατί κορυφώνεται σε μια ανατρεπτική κάθαρση.

Νίκος Παντελίδης: Λατρεύω τη φράση της Μάρθας «Μπορεί να μας την έχει ήδη δώσει κι εμείς να μην το καταλάβαμε. Και η πίστωση να έληξε». Μιλά για το χρόνο. Είναι η απάντησή της στον Αντρέα όταν αυτός παρακαλά ακόμα και στον Θεό –που δεν πιστεύει- για «πίστωση χρόνου»! Η ζωή μας είναι στιγμές που γίνονται αναμνήσεις έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα.

Νεκταρία Γιαννουδάκη:Η Πενυ Φυλακτάκη είναι μια πανέξυπνη γυναίκα, δυναμική, τρυφερή με χιούμορ, τις αρετές αυτές θεωρώ πως τις βρίσκουμε και στο έργο της” Φύκι στο βυθό”.Μου αρέσουν πολλές φράσεις στο κείμενο αυτό αλλά θα επιλέξω μια από το δικό μου ρόλο αυτόν της Μάρθας που λέει: “Βλέπω στιγμές κάποιες στιγμές όλα τ’αλλα είναι θολά…” Ο λόγος που με συγκινεί η παραπάνω φράση είναι γιατί έχω την αίσθηση πως στο τέλος της ζωής μας, λίγο πριν, εκεί που γίνεται ο απολογισμός και που συμπυκνώνει κανείς όλο το βίο του,οι στιγμές οι πιο δυνατές είναι αυτές που θα κρατήσει σα φυλαχτό…όλα τα άλλα θα είναι θολά!

Γιώργος Σαββίδης: Μου αρέσει μια φράση του «Αντρέα» (του πατέρα μου δηλαδή στο έργο) που λέει: «Τόσα χρόνια δουλεύω σαν το σκυλί (…) κάνω αυτό που πρέπει και με μία στραβή,τώρα είμαι στον ίδιο βούρκο που κυλιούνται οι τεμπέληδες και οι απατεώνες!». Μου αρέσει γιατί μπορώ να συναισθανθώ πως μπορεί να είναι να μοχθείς για κάτι πολύ κι επειδή ξαφνικά συμβαίνει κάτι που δεν περνάει από το δικό σου χέρι να βρεθείς στο μηδέν (ή και χειρότερα από το μηδέν) κι όλη αυτή η προσπάθεια να πηγαίνει στα σκουπίδια σαν να μην έγινε ποτέ, κανείς να μην αναγνωρίζει την αξία της κι εσύ να εξομοιώνεσαι με «όλους τους άλλους».