«Ο Θάνατος -ο Θάνατος που σου λέω- δεν ακολουθεί την πτώση σου, έρχεται προτού εμφανιστείς πάνω στο σκοινί. Πεθαίνεις πριν ανέβεις. Όποιος χορέψει, θα πεθάνει – αποφασισμένος να κατακτήσει κάθε ομορφιά, άξιος για κάθε ομορφιά. Όταν εμφανιστείς, θα σε τυλίξει μια χλωμάδα – όχι, δεν εννοώ το φόβο, μα το αντίθετό του, μιαν ακαταμάχητη τόλμη. Παρά τα ψιμύθια και τις πούλιες, θα ‘σαι χλωμός και η ψυχή σου πελιδνή. Τότε η ακρίβειά σου θα ‘ναι απόλυτη. Τίποτα δε θα σε κρατάει πια στο έδαφος, και θα χορεύεις δίχως να πέφτεις. Μα κοίτα να πεθάνεις πριν εμφανιστείς: ένας νεκρός χορεύει στο σκοινί «.Ζαν Ζενέ /Ο Σχοινοβάτης.

Η στιγμή που ο Πέδρο, ο πρωταγωνιστής της παράστασης, ντύθηκε γυναίκα, ήταν σαν να ξύπνησε από παρατεταμένο ύπνο η ναρκωμένη του ψυχή. Κάποιες φορές αρκεί μια στιγμή τόλμης, σαν να ακροβατείς σε τεντωμένο σκοινί, για να διαπιστώσεις τον μέχρι στιγμής νεκρωμένο ψυχισμό σου.

Δανειζόμενος την ευκολία της συνθήκης της γιορτής των Αποκρεών, τόλμησε κάτι πολύ δύσκολο. Να εμπιστευτεί την επιθυμία του, χωρίς τους φραγμούς του συμβατικού εαυτού του. Ακόμα και αν από παιδί κατανοούσε ενστικτωδώς πως οι έμφυλοι διαχωρισμοί λειτουργούν καταπιεστικά για τον ίδιο, δεν μπόρεσε ποτέ να το εκφράσει. Αντιθέτως, το ανέκοπτε, υιοθετώντας τα κυρίαρχα πρότυπα.

Τα πορτραίτα του νυμφευμένου ζευγαριού επί σκηνής καταπίνουν οποιοδήποτε περιθώριο διαφορετικότητας στην έκφραση της συντροφικότητας μεταξύ δύο ανθρώπων που αγαπιούνται. Υπενθυμίζουν πεισματικά τον τρόπο που οι κοινωνικές συμβάσεις «καταναλώνουν» τη ζωή μας, αναστέλλοντας οποιαδήποτε πιθανότητα ελευθερίας.

Τι συμβαίνει όταν πίσω από τα πορτραίτα γάμου κρύβονται οι φιγούρες των Λορίν Μπακόλ και Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ; Τί συναισθήματα μπορεί να διακινήσει ένα παιχνίδι ρόλων του ζευγαριού με τους συγκεκριμένους χαρακτήρες; Πώς διαχειρίζεται το ζευγάρι μια συνθήκη αταίριαστη με την κανονικότητα;

Ο καθρέφτης επί σκηνής λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός που αποκαλύπτει τις ταλαντεύσεις ανάμεσα στο Είναι και στο Φαίνεσθαι. Ο Πέδρο ντυμένος γυναίκα προσεγγίζει το Είναι του και βρίσκεται εκτεθειμένος μπροστά στην υπόλοιπη ζωή του, που ήταν βουτηγμένη σε έναν ρόλο. Ο καθρέφτης είναι το σημείο αναφοράς του και ανατρέχει σε αυτόν προσπαθώντας να διαχωρίσει το βίωμά του από την ψευδώς καμωμένη ζωή του. Το ζευγάρι περιφέρεται στα συντρίμμια των συμβάσεων του, χωρίς το Φαίνεσθαι να είναι πλέον ικανό να ενώσει τις διαιρεμένες υποστάσεις τους.

Ο Πέδρο με την τόλμη του να προσπαθήσει να ακολουθήσει την επιθυμία του, ίσως μας κινητοποιήσει να αναλογιστούμε πού τοποθετούμαστε οι ίδιοι σε σχέση με τις επιλογές μας. Ζούμε σε μια «σκηνή» παίζοντας ρόλους που μας έχουν αναθέσει, παρασυρμένοι από τη χρυσόσκονη της παράστασης; Όσο πιο φανταχτερή η σκηνή, τόσο πιο έντονα μυρίζει ο θάνατος του Είναι. Χρειάζεται ακαταμάχητη τόλμη για να δημιουργήσεις πεδία ελευθερίας σε ένα Τσίρκο που είναι γεμάτο συμβατικότητες και που η σκόνη μεταμορφώνεται σε χρυσόσκονη. Ποιός αντέχει να δει τι κρύβεται πίσω από τον καθρέφτη;

Γράφει η Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Αγγελική Κουτελιά

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.