Η Τζούλι και ο Όγκαστ γνωρίζονται στο διαδίκτυο και αποφασίζουν να διασχίσουν ολόκληρη την Ευρώπη εξερευνώντας τις υψηλές συχνότητες του Αρκτικού κύκλου φτάνοντας μέχρι την Νορβηγία, με σκοπό πρώτα να συναντηθούν και έπειτα μαζί να τερματίσουν τις ζωές τους. Με μία σκηνή, τα backpacks τους και με μία κάμερα καταγράφουν τις πρώτες και -τελευταίες- ώρες που θα μοιραστούν και προσπαθούν να λύσουν τα μυστήρια της ζωής πριν τα αφήσουν πίσω τους. Η Μαρία Παπαφωτίου και ο Σταύρος Λιλικάκης μας μίλησαν για την παράσταση, την πορεία της Τζούλι και του Ογκάστ από την ασφάλεια (;) του διαδικτύου μέχρι την εντυπωσιακή πραγματικότητα και τις απαιτήσεις των πραγματικών επαφών, αλλά και για αυτά που τους δίνουν δύναμη, τους συγκινούν, τους κινητοποιούν.

Τι σας συγκινεί στο κείμενο;

Μαρία Παπαφωτίου: H καθαρότητα και η απόλυτη έλλειψη επιτήδευσης. Το κείμενο είναι ολόφρεσκο και σε καμία περίπτωση δεν προσπαθεί να λειτουργήσει διδακτικά. Δεν κλείνει το μάτι σε κανέναν. Κι αυτό όταν το συναντάς σαν ηθοποιός είναι ακαταμάχητο.

Σταύρος Λιλικάκης: Με συγκινεί πολύ το έργο. Είναι δύσκολη και πολύ προσωπική ερώτηση. Η διαπραγμάτευση και ο προσδιορισμός που προσπαθούν πάσχοντας να κάνουν οι δύο ήρωες για την ζωή και την έξοδο απ’ αυτή (που θα γίνει ούτως ή άλλως κάποτε, αναπόφευκτα) ταλαντεύει τις πιο λεπτές και απροστάτευτες χορδές μας.

Πως χρησιμοποιούν οι ήρωες του έργου το διαδίκτυο; Πως έχει αλλάξει τις δικές μας ζωές; Εσείς πως το χρησιμοποιείτε;

Μαρία Παπαφωτίου: Μιας και είμαι παιδί των 90’s έζησα τη ραγδαία αλλαγή που έφερε στις ζωές μας το διαδίκτυο. Το χρησιμοποιώ αρκετά συχνά κυρίως λόγω δουλειάς αλλά δε θα έλεγα πως είμαι μαιτρ του είδους. Οι δύο ήρωες μας τοποθετούνται κι αυτοί κάπου εκεί χρονικά. Λόγω αυτού έχουν μια απίστευτη αθωότητα και αφέλεια σε σχέση με το θέμα.

Σταύρος Λιλικάκης: Ο Όγκαστ λόγω έλλειψης κοινωνικής ευφυίας βρίσκεται απομονωμένος στο δωμάτιό του και εκτός από ελάχιστους παιδικούς φίλους, δεν έχει άλλες πραγματικές επαφές πέρα από τις διαδικτυακές που του παρέχουν την απαραίτητη ασφάλεια, μεσώ της απόστασης, που χρειάζεται για να επικοινωνήσει. Είναι εξαρτημένος από το internet. Ακόμα και την φιλοσοφία που ψάχνει και τον αναβαστάει για να βρει νόημα στη ζωή που βιώνει, χωρίς συμμετοχή, άρα μια ζωή άσκοπη, το κάνει μεσώ internet. Τον Νίτσε, τον Φρόιντ, τον Καμί που επικαλείται στο κείμενο, όσο και να τον απασχολούν τα λόγια τους, πιστεύω περισσότερο τους έχει διαβάσει μέσω διαδικτυακών αποφθεγμάτων. Σήμερα το internet έχει διευκολύνει περίσσια την επικοινωνία και την πληροφορία, πράγμα που το απολαμβάνουμε, με κίνδυνο όμως να εξαρτηθούμε και να γίνει φίλτρο ένα κινητό για να κοιτάμε τον κόσμο. Πυρπολούμαστε από εικόνες και πληροφορίες τόσες που δεν μπορούμε να τις αφομοιώσουμε να τις κατανοήσουμε και να λειτουργήσουμε ενεργητικά σ΄ αυτές. Εγώ προσπαθώ να κρατήσω μια ισορροπία.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να «συναντηθούν» δύο άνθρωποι που το επιθυμούν;

Μαρία Παπαφωτίου: Από τη μεγάλη τους αγωνία και αμηχανία να ζητήσουν ευθέως αυτό που όλοι μας επιθυμούμε διακαώς. Την αγάπη.

Σταύρος Λιλικάκης: Η ζωή είναι πολύ περίπλοκη φαντάζομαι… Δεν έχουμε συγχρονισμό πολύ συχνά και είμαστε κλεισμένοι στις δίκες μας αίτιες και στόχους, είμαστε τυφλοί πολλές φόρες προς τα έξω. Αλλά πιστεύω ότι βρίσκονται οι άνθρωποι αν υπάρχει ανάγκη για μοιρασιά, διαθεσιμότητα και ανοιχτές κεραίες προς το περιβάλλον μας .

Γιατί θέλουν να πεθάνουν οι δύο ήρωες;

Μαρία Παπαφωτίου: Δε θέλουν σε καμία περίπτωση να πεθάνουν. Νομίζουν πως θέλουν! Για να ζήσουν μια ακόμα εμπειρία. Όσο όμως πλησιάζουν προς το τέλος τόσο βαθύτερα συνειδητοποιούν την αληθινή τους δίψα για ζωή.

Σταύρος Λιλικάκης: Λόγω έλλειψης συμμετοχής. Και οι δυο. Η Τζούλι έχει φορέσει κληρονομικά την έννοια της επιτυχίας και της ευτυχίας στην ζωή, το κάνει είτε μιμητικά είτε αντιδραστικά, αλλά σίγουρα το κάνει καταναλωτικά. Έχει σπουδάσει πληροφορική, την επιστήμη του μέλλοντος, έχει ταξιδέψει σ’  όλο τον κόσμο, έχει φτιάξει εφαρμογή για το pc… Όλα όμως, χωρίς την φωτιά της ανάγκης. Ο Όγκαστ από την άλλη πάντοτε ήθελε να είναι μέρος ενός συνόλου. Δεν βρήκε πότε τον χώρο και τον τρόπο να το πραγματοποιήσει. Κι έτσι, 20 χρονών παιδί, το αίμα του βράζει, οι ουσίες του έρωτα, της δημιουργίας και της ζωής πλημμυρίζουν το κορμί του, και αυτός άπραγος περνά τον καιρό του. Οπότε, οι συγκρούσεις είναι μεγάλες και η ελευθεριά της αυτοκτονίας γοητευτική,

Εσάς τι σας δίνει δύναμη να συνεχίζετε στην ζωή;

Μαρία Παπαφωτίου: Η αγάπη και ο αδιαπραγμάτευτος σεβασμός στην ύπαρξη. Πιστεύω πεισματικά πως η αληθινή ευτυχία πηγάζει από μέσα μας και είναι ανεξάρτητη των εξωτερικών ερεθισμάτων. Κάθε άνθρωπος διαθέτει κάτι πραγματικά ανεξήγητο  και μαγικό που τον κάνει να βρίσκει την ηρεμία του, τη θέλησή του, τη λαχτάρα του για δημιουργία. Για χαρά. Για ζωή. Το έχω δει να συμβαίνει και το πιστεύω πολύ.

Σταύρος Λιλικάκης: Όλα! Ο ήλιος, ότι έχω συνείδηση, ο ερωτάς, τα πουλιά, τα τραγούδια, ότι γεννήθηκα, ότι μπορώ να πενθήσω, να αγαπήσω, να σιχαθώ, να φοβάμαι, να παίζω με τα σκυλιά και με τα παιδιά, να παίζω θέατρο, μπορώ να δημιουργήσω τέχνη, να εξηγήσω τον κόσμο… Όλο το τυχαίο της ύπαρξης. Είμαι ευλογημένος να μου χει δοθεί το δώρο του “είναι” και που βιώνω το θαύμα της ζωής.

 Ποιο κομμάτι του κειμένου ξεχωρίζετε; Γιατί;

Μαρία Παπαφωτίου: Ξεχωρίζω το φινάλε. Χωρίς εφέ και εντελώς οργανικά ο συγγραφέας μας φτάνει στην κορύφωση του έργου του έχοντας κάνει έναν τέλειο κύκλο. Τολμώ να πω πως είναι από τα πιο γοητευτικά “τέλη” που έχω διαβάσει!

 Σταύρος Λιλικάκης: Το τέλος του έργου που ο Όγκαστ και η Τζούλι φτάνουν αμήχανοι και αδύναμοι στην στιγμή της αυτοκτονίας. Εκεί που διαπραγματεύονται και καταλήγουν ανυπεράσπιστοι στο μη ευδόκιμο της παρόρμησης τους και στην κενότητα τον λόγων που τους ωθούν στην αυτοκτονία. Δεν υπάρχει λύση για το άλυτο ζήτημα της ζωής (της απόλαυσης και του πόνου που εμπεριέχει) δεν υπάρχει εξήγηση, μόνο αποδοχή. Δεν χρησιμοποιώ καθόλου παθητικά την λέξη αποδοχή, το να αποδέχεσαι ότι είναι θαύμα το κάνει πολύ υψηλό και κοπιαστικό.

ΝΟΡΒΗΓΙΑ
(Norway today by Igor Bauersima)

Συντελεστές:
Πρωτότυπο κείμενο: Igor Bauersima,
Μετάφραση – Δραματουργία- Σκηνοθετική επιμέλεια: Α.Ζουγανέλης
Διανομή:
Julie – Μαρία Παπαφωτίου
August – Σταύρος Λιλικάκης
Stage Construction-Stage Decoration/Wardrobe: Δώρα Τουρβά,
Σχεδιασμός Φωτισμών Νύσος Βασιλόπουλος,
Sound Design – Σύνθεση πρωτότυπης μουσικής: Μάνος Κουρκούλης,
Χορός-Κίνηση: Αγγελική Χατζή,
Κατασκευές-Props: Jakob Traxlmayr
Φωτογραφίες: Daniel Βορεάκος,
Οπτική επικοινωνία: Εμμάνουελ Παπακορδάτος
Επιπλέον Φωτογραφίες: Παναγιώτης Σαρρής
Video Installation -Video: Mapping Γιάννης Σκουλιδάς
Σκηνοθεσία προτζέκτορα: Α.Ζουγανέλης- Δώρα Τουρβά
Σύνθεση Προτζέκτορα: Γιάννης Σκουλιδάς
Επιλογή τραγουδιών: Α.Ζουγανέλης- Αγγελική Χατζή

Από 14 Μαρτίου
Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στις 18.00
Διάρκεια: 105’’

Από Μηχανής Θέατρο
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο
Τηλ.: 210 5232097
Εισιτήρια: Γενική είσοδος 12 €, μειωμένο 7 €