Όταν Κοιμάμαι, ονειρεύομαι. Και όταν είμαι ξύπνιος, ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι να ταξιδέψω, να τραγουδήσω, να κινείται η ζωή μου και να μπορώ να χορεύω για πάντα. Να τολμήσω να ζήσω τον μεγάλο έρωτα, να αναγνωρίζω το φως και να κινούμαι προς αυτό, να το παλεύω όταν νιώθω απαίσια ή να θυμάμαι ότι δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Να κατανοώ ότι τα άλυτα, μικρά προβλήματά μου είναι μες τη ζωή μου και να τα μοιράζομαι με τους ανθρώπους μου για να τα αποδυναμώνω. Όπως συμβαίνει στις ιστορίες του Μάικλ Φρέην που διάλεξαν η Αναστασία Γιαννάκη και η Κατερίνα Πατσιάνη, τις έκαναν την παράσταση Κοιμάμαι κι άλλες ιστορίες που παρουσιάζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο 104 και τις μοιράζονται μαζί μας. Μας μίλησαν για την πορεία της παράστασής τους από το Bob Festival μέχρι σήμερα, το βραβείο και την εξέλιξή τους, την δύναμη της συνεργασίας και του θεάτρου.

Τι σας συγκινεί στις ιστορίες του Μάικλ Φρέην;

Κατερίνα: Οι άνθρωποι. Οι ήρωες που με έναν τρόπο είναι γνώριμα πρόσωπα. Τα μικρά άλυτα προβλήματα που έχουν.

Αναστασία: Όλοι κουβαλάμε μικρά, προσωπικά, άλυτα προβλήματα που για τον άλλον –στην προκειμένη περίπτωση για τον θεατή- μπορεί να είναι αστεία. Για εμάς όμως, το πρόβλημα είναι πρόβλημα. Αυτό που μας συγκινεί σε όλες τις ιστορίες είναι ότι το άλυτο πρόβλημα έχει γίνει κομμάτι των ηρώων. Μερικές φορές μοιάζουν να φοβούνται να το αποχωριστούν γιατί έτσι θα αποχωριστούν και ένα μέρος του εαυτού τους.

Κατερίνα: Οι ιστορίες δεν έχουν πλοκή. Άμα τη εμφανίσει των ηρώων, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πρόβλημά τους. Με ένα θέμα μεγάλο που πρέπει να επιλυθεί.

Η παράσταση;

Αναστασία: Η παράσταση έχει έντονο ρυθμό, όπως η καθημερινότητά μας και όπως σίγουρα επιβάλλει ο ρυθμός των ιστοριών του συγγραφέα.

Κατερίνα: Γίνεται μια παράσταση μπροστά και μία πίσω από το σκηνικό. Τα παρασκήνια είναι ένας πολύ περιορισμένος χώρος πίσω από το σκηνικό, όπου δίνεται μια δεύτερη παράσταση από εμάς, με άπειρες αλλαγές. Έχει φοβερό ενδιαφέρον το να παίζουμε στην σκηνή έναν ρόλο με το διακύβευμα να βρίσκεται στην σκηνή και μετά, μόλις σβήνει το φως, μια άλλη παράσταση πίσω για να ετοιμάσουμε το επόμενο κομμάτι.

Γιατί νομίζετε ότι η παράσταση ξεχώρισε και πήρε το βραβείο στο Bob Theatre Festival; Αυτό σας έδωσε κίνητρο να επανέλθετε σε αυτές τις ιστορίες;

Κατερίνα: Εκεί κάναμε κάτι τελείως διαφορετικό. Βρισκόμασταν σε πλήρη ακινησία και διηγούμασταν μια ιστορία.

Αναστασία: Στο Bob ρισκάραμε με την επιλογή μας. Βασιστήκαμε αποκλειστικά στον λόγο και διηγηθήκαμε την ιστορία δύο αγαλμάτων που θυμούνται την ζωή τους μέσα στους αιώνες και την εποχή που μπορούσαν να κινηθούν και χόρευαν. Στο Φεστιβάλ έτσι, δημιουργήθηκε ένας καμβάς για να συνεχίσουμε αυτήν την δουλειά.

Κατερίνα: Μας ενδιέφερε να παίξουμε με αυτό το ζήτημα κίνησης και ακινησίας.

Ο τίτλος της παράστασης;

Κατερίνα: Μας αρέσει αυτή η γραφικότητα της φράσης «…κι άλλες ιστορίες» γιατί το ακούμε συνέχεια. Το «Κοιμάμαι» είναι η ιστορία που παρουσιάσαμε στο Bob Festival.

Αναστασία: Σε κάθε ιστορία από αυτές που έχουμε επιλέξει το «κοιμάμαι» έχει μια διαφορετική έννοια και έτσι συνδέονται όλες μεταξύ τους.

Οι ήρωες του Φρέην προσπαθούν να επικοινωνήσουν. Στην δική μας εποχή έχει δυσκολέψει η επικοινωνία;

Αναστασία: Στην δική μας εποχή, ενώ μοιάζει να έχει γίνει πιο εύκολη η επικοινωνία λόγω της τεχνολογίας, ίσως τελικά λειτουργεί κάπως αντίστροφα και έχουμε χάσει την ουσία την πραγματικής επαφής. Η συνάντηση πολλές φορές δημιουργεί σύγχυση. Η τεχνολογία μας έχει προσφέρει ένα πολύ εύκολο τρόπο επικοινωνίας, αλλά παράλληλα μας έχει μπερδέψει στο πώς να χειριζόμαστε το «εδώ και τώρα» στην ζωή. Βέβαια, η επικοινωνία είναι δύσκολη γιατί η προσωπική ζωή του καθενός είναι δύσκολη. Το «εγώ» μας έχει μεγαλώσει πολύ, για να επιτρέψει σε άλλα «εγώ» να εισχωρήσουν πραγματικά μέσα μας. Είναι λίγο σαν να υψώνουμε τείχη και να χανόμαστε μέσα στα προσωπικά μας προβλήματα. Αυτό έχει άμεση σχέση και με το έργο μας: Το πώς το προσωπικό πρόβλημα του καθενός τον εμποδίζει να επικοινωνήσει πραγματικά με τον άλλον, ενώ μόνο μέσω των άλλων μπορεί να λυθεί πραγματικά ένα πρόβλημα.

Που βρίσκεται το φως στην ζωή αυτών των ηρώων και που μπορούμε να το αναζητήσουμε στην δική μας;

Κατερίνα: Αυτό σχετίζεται με τις έννοιες του «κοιμάμαι – ξυπνάω» και «όνειρο – πραγματικότητα». Ξυπνάω, δηλαδή είμαι συνειδητός. Κοιμάμαι, ίσως δηλαδή ονειρεύομαι.

Αναστασία: Περνάμε μεγάλο μέρος της ζωής μας να κοιμόμαστε, οπότε σίγουρα αυτό μας επηρεάζει στην ζωή μας. Αυτά, που εκείνη την ώρα βλέπουμε, σκεφτόμαστε, φανταζόμαστε. Αυτή η λειτουργία μας δίνει ώθηση στην ζωή να αναζητήσουμε το φως. Τα πράγματα έρχονται πρώτα στην φαντασία και την σκέψη και μετά έρχεται η ανάγκη να τα αναζητήσεις. Δεν ξέρω αν οι ήρωές μας το βρίσκουν το φως ή απλά το ποθούν πάρα πολύ.

Κατερίνα: Το φως είναι η παιδική ηλικία για μένα, που τελικά είναι μια επιστροφή στον πυρήνα του εαυτού μας και σε όλα αυτά που πραγματικά θέλουμε. Το φως είναι οι άλλοι και ο πραγματικός μας εαυτός.

Που βρίσκουν ανακούφιση οι ήρωες των ιστοριών σας;

Αναστασία: Στην ανάγκη και την επιθυμία τους να πάνε προς το φως. Η τάση να πας προς τα εκεί είναι το ίδιο πραγματική με το να φτάσεις. Δεν είναι σημαντικό μόνο το αν πάει κανείς προς το φως ή όχι, είναι και το ποια είναι η τάση του. Η προσπάθεια και η διαδρομή είναι τεράστιο κομμάτι και ίσως πιο σημαντικό από το αποτέλεσμα.

Πως μπορούμε να αντισταθούμε στις φάσεις που αισθανόμαστε «απαίσια»;

Κατερίνα: Είμαστε στην Ελλάδα! Να βγούμε στον ήλιο! Έρχεται η Άνοιξη! Να πάμε βόλτα με έναν φίλο, να φάμε ένα παγωτό, να αντιληφθούμε το «τώρα» κάθε φορά. Να βλέπουμε την μεγάλη εικόνα του κόσμου και να σκεφτόμαστε ότι το «απαίσιο» είναι πολύ σχετικό για τον κάθε έναν.

Αναστασία: Και να συμβιβαστούμε με το ότι πολλές φορές στην ζωή μας θα νιώθουμε απαίσια, χωρίς να ξέρουμε τον λόγο και αυτό είναι ανθρώπινο.

Στην μέχρι τώρα πορεία, ποιο ήταν το προσωπικό κέρδος;

Κατερίνα: Σίγουρα το να βρίσκεσαι συνεχώς αντιμέτωπος με τον εαυτό σου στην δουλειά σε σχέση με τους άλλους. Όχι μόνο με την Αναστασία που έχουμε πλέον ένα χρόνο συνεργασίας πίσω μας, αλλά και με τους υπόλοιπους συνεργάτες που είδαν το όραμά μας τόσο ζεστά… Είδα φοβερό επαγγελματισμό σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Αυτό είναι το πιο ουσιαστικό κέρδος. Η ποιότητα δουλειάς που προσφέρει ο καθένας. Τώρα που έχουμε και την σκηνοθετική επιμέλεια και δεν είμαστε μόνο ηθοποιοί, με εντυπωσίασε το πώς δούλεψαν οι συνεργάτες μας, το πόσο πρόθυμοι ήταν πάντα να υπηρετήσουν το δικό μας όραμα και πόσο συνέβαλλαν σ΄αυτό φέρνοντας το δικό τους φως στην δουλειά μας.

Αναστασία: Συμφωνώ απόλυτα. Δημιουργήθηκε μια υπέροχη, δεμένη ομάδα. Είναι από τις πιο ωραίες δουλειές που έχω κάνει. Χαίρομαι πάρα πολύ που συνεργάζομαι με την Κατερίνα ως δημιουργοί μιας διαδικασίας, χωρίς άλλες ταμπέλες, διότι επικοινωνούμε πολύ άμεσα και καλά. Όλα ξεκίνησαν με την Νατάσα Σινάπη και τον Αποστόλη Κατρακάζη που μου πρότειναν το έργο για το Bob Festival, μετά ακολούθησαν και οι άλλες ιστορίες σε μετάφραση της Χρηστίνας Γαρμπή που μας βοήθησε πάρα πολύ να κάνουμε μετά την διασκευή μας. Τα πάρα πολύ λειτουργικά σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης έγιναν από την Χριστίνα Σπανού. Το σκηνικό μας είναι ο τρίτος παρτενέρ της παράστασης. Δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς αυτό. Η Κατερίνα Φώτη μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ με την κίνηση, ανορθόδοξη και μη. Ο Μιχάλης Μαθιουδάκης και η ομάδα του μας έφτιαξαν δύο υπέροχα trailer. Ο Karol Jarek μας φωτογράφισε για την αφίσα και η Θάλεια Γαλανοπούλου φωτογράφισε την παράσταση. Η Μαρίνα Κόντα μας έφτιαξε τα φώτα. Επίσης, πέρα από την ομάδα μας, υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που βοήθησαν πάρα πολύ να φτιαχτεί η παράστασή μας.

Τι χαρίζει το θέατρο στην ζωή σας;

Κατερίνα: Φως.

Αναστασία: Είναι το τέλειο φάρμακο για τα προβλήματά μας και ταυτόχρονα ο τέλειος τρόπος να συνδεθούμε μ΄αυτά και να γίνουμε πιο δημιουργικοί μέσα από αυτά. Σε βάζει σε μια διαδικασία να ξεχάσεις αυτά που σε ακινητοποιούν στην ζωή, αλλά συγχρόνως παίρνεις τα προβλήματά σου και τα κάνεις καύσιμα για την δημιουργική διαδικασία. Αν δεν υπήρχε το θέατρο στην ζωή μου, σίγουρα θα ήμουν πιο δυστυχισμένη, διότι δεν είναι μόνο το θέατρο που έχει αξία, αλλά και οι άνθρωποι που γνωρίζεις, οι συναντήσεις που κάνεις. Στο θέατρο αν δεν συμβεί πραγματική επικοινωνία, δεν γίνεται παράσταση. Και αυτό είναι δώρο.

Τι σας έκανε να χαμογελάσετε τελευταία φορά;

Κατερίνα: Συνέχεια η Αναστασία.

Αναστασία: Έχουμε γελάσει πάρα πολύ. Φοβάμαι ότι θα με κάνει να γελάσω και πάνω στην σκηνή!

Υπάρχει κάποιο κομμάτι του κειμένου που ξεχωρίζετε, που σκέφτεστε πολύ αυτήν την περίοδο;

Αναστασία: Στο κείμενο έχει γίνει διασκευή και έχουμε συμπεριλάβει και άλλα κείμενα. Στο τέλος του έργου υπάρχει μια φράση που λέει: «Ήμασταν σε πλήρη έξαρση». Κι εγώ όλους αυτούς τους μήνες είμαι σε πλήρη έξαρση!

Κατερίνα: Σκέφτομαι πολύ μία ιστορία που είναι ένα σχόλιο πάνω στο θέατρο. Με ανακουφίζει πολύ. Είναι το πώς βιώνει ένας ηθοποιός το να έχει τον ρόλο του ηθοποιού. Έτσι όπως χτίζει καθένας τον εαυτό του στο θέατρο, δείχνει τι καλλιτέχνης θέλει να είναι. Έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Μετάφραση: Χρηστίνα Γαρμπή, Νατάσσα Σινάπη

Σκηνοθεσία – Διασκευή – Δραματουργία: Αναστασία Γιαννάκη, Κατερίνα Πατσιάνη

Σκηνικά – Κοστούμια: Χριστίνα Σπανού

Επιμέλεια Κίνησης: Κατερίνα Φώτη

Φωτισμοί: Μαρίνα Κόντα

Παίζουν: Αναστασία Γιαννάκη και Κατερίνα Πατσιάνη

Φωτογραφίες: Karol Jarek

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο στις 19.00 και Κυριακή στις 21.00

Τιμές εισιτηρίων:10€ γενική είσοδος.

Διάρκεια: 70 λεπτά

Θέατρο 104

Ευμολπιδών 41, Γκάζι, 11854 Αθήνα
Τηλ.: 210 3455020 & 6951269828