Ένα ξεχωριστό βιβλίο που διάβασες τον τελευταίο καιρό; Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κανείς «οπωσδήποτε»;

Το βιβλίο «Μια φεμινιστική θεωρία της βίας» της θεωρητικού της μετααποικιακής θεωρίας, Φρανσουάζ Βερζές. Και το βιβλίο «Αυτοάμυνα. Μια φιλοσοφία της βίας»  της Έλσα Ντορλάν. Δυο βιβλία που πραγματεύονται τη θεματική της βίας, ως δομικό στοιχείο του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου συστήματος, αλλά και ως πρακτική αντίστασης αυτών που συστηματικά την υφίστανται.

Μουσικές που αγαπάς; Το τελευταίο τραγούδι-εμμονή;

Τους τελευταίους μήνες ακούω συχνά το «Those Were the Days», ένα πολιτικό τραγούδι που με συγκινεί για τη μελαγχολική του διάσταση.

Μια ταινία για να δει κανείς απόψε;

Το ντοκιμαντέρ «Οι παραλίες της Ανιές» της Ανιές Βαρντά, για την τρυφερότητα με την οποία κοιτάζει τους ανθρώπους, και για τη φράση που ακούγεται στην ταινία «αν με ανοίγατε, θα βρίσκατε μέσα μου παραλίες».

Μια θεατρική παράσταση που θυμάσαι;

Την παράσταση «Η Δίκη» σε σκηνοθεσία του Κρίστιαν Λούπα. Για το πως συνδύασε τη σύγχρονη έκφραση των μορφών εξουσίας με το έργο του Κάφκα.

Ένα ξεχωριστό ταξίδι;

Φέτος τον Φεβρουάριο, στα μπαρ του χιονισμένου Βερολίνου, την περίοδο του κινηματογραφικού φεστιβάλ. Με φίλους και με τον σύντροφό μου.

Μια ξεχωριστή βόλτα στην πόλη;

Μια βόλτα που κάνω συχνά, στην πόλη που μένω, στο Παρίσι, είναι προς τη Belleville. Είναι μια γειτονιά λίγο φασαριόζικη, λίγο ανήσυχη, καθόλου τουριστική, στην οποία μένουν άνθρωποι από διάφορα μέρη του κόσμου, αλλά κυρίως από την Ασία. Ξεχωριστή για μένα, γιατί για κάποιο λόγο, μάλλον ανεξήγητο, μου θυμίζει τα Εξάρχεια.

Πότε και πως ξεχνάς τον χρόνο που περνάει;

Ό,τι κι αν έχει σκεφτεί ο καθένας μας για το χρόνο που περνάει που πετάει ή σταματάει, για το πεπερασμένο της ζωή μας, το ‘χει σκεφτεί και κάποιος άλλος, ίσως και όλοι, και ίσως αυτό το κοινό αίσθημα μας κάνει να νιώθουμε πιο ανάλαφροι.

Για ποιο λόγο χαμογέλασες τελευταία φορά;

Κάθε μέρα στις πρόβες με την Ελένη και τη Βένια. Μένει ακόμα ένας μήνας δουλείας πριν ξεκινήσουμε την παράσταση, οπότε αγχωνόμαστε πολύ αλλά γελάμε και πολύ.

Τι σου δίνει ανακούφιση στην καθημερινότητα;

Τα γέλια, οι φωνές και οι σκέψεις των ανθρώπων που αγαπώ. Οι αλληλέγγυες πράξεις σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.

Τι κάνει την καθημερινότητά σου ενδιαφέρουσα;

Το να βλέπω θέατρο, να προσπαθώ να κάνω θέατρο, να συνυπάρχω με ανθρώπους που αγαπάνε το θέατρο.

Η Ελένη Αποστολοπούλου συνεργάζεται με την Βένια Σταματιάδη και με την Σέρβα βραβευμένη θεατρική συγγραφέα Mina Petrić και δημιουργούν το θεατρικό έργο «BIRTHLAND Τα καλά κορίτσια δεν μιλάνε γι’ αυτά», το οποίο, με βιωματική αφετηρία, έχει ως θεματικό άξονα το πως μια γυναίκα καλλιτέχνης αντιμετωπίζεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Η παράσταση ανεβαίνει στο ΠΛΥΦΑ, από τις 7 Μαΐου 2025 και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.