Ένα ξεχωριστό βιβλίο που διάβασες τον τελευταίο καιρό; Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κανείς «οπωσδήποτε»;

Το βιβλίο του Δρ. Θεόδωρου Παπακώστα, “χωράει όλη η αρχαιότητα στο ασανσέρ” είναι σίγουρα ένα ξεχωριστό βιβλίο που μου εντυπώθηκε. Ο συγγραφέας  επιτυγχάνει να αιχμαλωτίσει και να διατηρήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο μέχρι το τέλος, ενώ κεφάλαιο κεφάλαιο με τρόπο άμεσο και χιουμοριστικό παρουσιάζει την ιστορική πορεία της ελληνικής αρχαιότητας από την προϊστορία μέχρι και τα ρωμαϊκά χρόνια, ανατρέπει στερεότυπα σχετικά με την επιστήμη της αρχαιολογίας και επεξηγεί με απλό και κατανοητό τρόπο τα εργαλεία με τα οποία εμείς οι αρχαιολόγοι ερμηνεύουμε το παρελθόν. Ποπ αρχαιολογία για όλους. Το βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κανείς οπωσδήποτε είναι η “Μεγάλη Χίμαιρα” του Μ.Καραγάτση. Θα έλεγα με απλά λόγια ότι αυτό το βιβλίο σηματοδότησε την αναγνωστική μου ενηλικίωση, είναι ένα σημείο αναφοράς για τις αναγνωστικές εμπειρίες που αποζητώ. Από τη Χίμαιρα και μετά πολύ δύσκολα ένα βιβλίο αγγίζει με ανάλογο τρόπο τον ψυχισμό μου. 

Μουσικές που αγαπάς; Το τελευταίο τραγούδι-εμμονή;

Όσοι είναι εξοικειωμένοι με το έργο μου περιμένουν να ακούσουν το αυτονόητο και προβλέψιμο: Η τζαζ. Φυσικά αγαπώ τη τζαζ, αγαπώ την ορχηστρική της αλλά και την τραγουδιστική της διάσταση, τις μεγάλες ορχήστρες αλλά και τα μικρότερα σχήματα. Το αυτί μου φλερτάρει περισσότερο με ήχους από το 50 και πίσω, την μπίμποπ τζαζ, στην εποχή του σουίνγκ, την Ντίξιλαντ. Έχω αδυναμία στον Μάιλς Ντέιβις και τον έχω ακολουθήσει δισκογραφικά σε όλη του την πορεία. Πολύ συχνά ακούω τα scores από μιούζικαλ, ακούω ολόκληρα τα έργα από την Ουβερτούρα μέχρι το τέλος, έτσι αισθάνομαι σα να τα παρακολουθώ στο θέατρο. Μου αρέσει να τραγουδάω μεγαλοφώνως ερμηνεύοντας όλους τους χαρακτήρες, στα ντουέτα ακόμη και στα ομαδικά νούμερα. Μετά υπάρχει και η εντελώς άλλη μου πλευρά, που γοητεύεται από τη μουσική του Νικ Κέιβ, του Ντέιβιντ Μπάοουι…Δεν το βρίσκω οξύμωρο γιατί σε όλα αυτά τα είδη υπάρχει μια αφηγηματικότητα, μια συνθήκη, μια περσόνα. Νομίζω απλώς με γοητεύει ό,τι εμπεριέχει storytelling.  Έχω και έναν ένοχο πόθο, την ντίσκο!!! Τρελαίνομαι για ντίσκο μουσική. Α, και τη Lady Gaga. Τραγούδι εμμονή; Λοιπόν έχω μια αδυναμία στις ταινίες κινουμένων σχεδίων, το τελευταίο τραγούδι που μου κόλλησε ήταν το “We don’t talk about Bruno” από το Ενκάντο της Ντίσνεϊ. Εκεί υπογράφει τη μουσική ο ιδιοφυής Lin Manuel Miranda, ο δημιουργός του Χάμιλτον και άλλων μιούζικαλ σταθμών στη σύγχρονη ιστορία του είδους.

Μια ταινία για να δει κανείς απόψε;

Εαν η ερώτηση ήταν “ποιά είναι η αγαπημένη σου ταινία” θα απαντούσα ακαριαία το Lalaland. Άρα γιατί όχι, Lalaland απόψε και για κάθε απόψε.

Μια θεατρική παράσταση που θυμάσαι;

Ο βασιλιάς των λιονταριών στο West End του Λονδίνου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την ανατριχίλα που διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά μου τη στιγμή που το σκηνικό και η πρώτη νότα του μιούζικαλ συγχρονίστηκαν και εμφανίστηκε μπροστά μου ο ήλιος της Αφρικανικής σαβάνας. Μοναδικό θέαμα.

Ένα ξεχωριστό ταξίδι;

Το πιο πρόσφατο, ο γύρος Ισπανίας που κάναμε με τη μητέρα μου, μια προσωπικότητα που αν την γνώριζε ο Τζακ Κέρουακ θα της αφιέρωνε τόμους επι τόμων. Γυρίσαμε οδικώς παρακαλώ το μεγαλύτερο μέρος της Ιβηρικής χερσονήσου, εκείνη ακούραστη στο τιμόνι, βρεθήκαμε από το Γιβραλτάρ στη χώρα των Βάσκων και απο εκεί στη Βαρκελώνη, μέσα σε είκοσι μέρες διανύσαμε μια χιλιομετρική πανδαισία πολιτισμικής και γεωφυσικής ποικιλίας μέσα στην ίδια χώρα. Ήταν ο τέλειος επίλογος στον χρόνο που πέρασα εκεί, στην πόλη που έζησα και στην εμπειρία που βίωσα. Αλλά αυτή είναι μια ιστορία για μια άλλη φορά.

Μια ξεχωριστή βόλτα στην πόλη;

Είμαι της άποψης οτι τα όμορφα μέρη τα κάνουν οι όμορφοι άνθρωποι και οι εμπειρίες που μοιραζόμαστε μαζί τους. Υπάρχουν μέρη στην Αθήνα που αγάπησα και μίσησα το ίδιο μετά από καλές και κακές εμπειρίες. Αντιμετωπίζω τα πάντα συμβολικά και συναισθηματικά. Αγαπώ τα Μουσεία και τις εκθέσεις και με κάθε ευκαιρία επινοώ χρόνο για να περάσω σε κάποιο χώρο πολιτισμού, οι πιο ξεχωριστές όμως βόλτες μου είναι εκείνες που θυμάμαι ως στιγμές με ανθρώπους που αγαπώ, όπως κάθε φορά που επιστρέφει η κολλητή μου η Μυρτώ από την Αγγλία.

Πότε και πως ξεχνάς τον χρόνο που περνάει;

Όταν σχεδιάζω. Χαμένη μέσα στις σελίδες των κόμιξ μου με τους ήρωες μου μπορώ να περάσω ώρες, μέρες ακόμη ατέλειωτες, βυθισμένη σε μια δική μου καλλιτεχνική υπνοβασία χωρίς να αντιλαμβάνομαι τους ρυθμούς της καθημερινότητας που καλπάζουν παράλληλα αδιάκοπα γύρω μου.

Για ποιο λόγο χαμογέλασες τελευταία φορά;

Σίγουρα ξέρω το λόγο που χαμογελάω πιο συχνά τον τελευταίο καιρό. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που ζω το όνειρο μου, το Musicoma μας, που βλέπω το έργο μου να ανθίζει μέρα με τη μέρα και κυρίως που το έχω εμπιστευτεί σε τόσο υπέροχους ανθρώπους. Εκείνοι σίγουρα με κάνουν να χαμογελώ, να χαμογελώ και να δακρύζω από συγκίνηση.

Τι σου δίνει ανακούφιση στην καθημερινότητα;

Όταν έρχεται η έμπνευση. Ειδικά μετά από μεγάλες περιόδους απουσίας. Όταν έρχεται εκείνη η ιδέα, Η ΙΔΕΑ. Τι ανακούφιση.

Τι κάνει την καθημερινότητά σου ενδιαφέρουσα;

Οι άνθρωποι της ζωής μου. Η καθημερινότητα είναι καθημερινότητα. Έχει τις εντάσεις και τις σταθερές της. Όσοι με γνωρίζουν λένε πως κάνω ενδιαφέροντα πράγματα, ξέρουν ότι τρέχω, ότι κάνω πρόβες, κλακέτες, ότι δουλεύω τα πρωινά στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, ότι σχεδιάζω τα κόμικς μου, ότι παίζω μουσική. Ακούγεται σαν μια ενδιαφέρουσα καθημερινότητα που για μένα όμως είναι απλά καθημερινότητα. Αυτό που την κάνει ενδιαφέρουσα είναι οι μικρές στιγμές μέσα στη μέρα που μοιράζεσαι τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου με ανθρώπους που γνωρίζουν το context της ζωής σου και κατανοούν τις μικρές αυτές λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν στη μέρα σου. 

Η Όλια Ντακογιάννη δημιούργησε μια παράσταση όπου Video-art, μουσική τζαζ και αφήγηση συνδιαλέγονται για πρώτη φορά στη μουσικοθεατρική μεταφορά του κόμικ “Musicoma”.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Διασκευή κειμένου: Μ. Όλια Ντακογιάννη

Σενάριο-Σχέδιο: Μ. Όλια Ντακογιάννη  Χρώμα: Theodore Duck

Σκηνοθεσία: Δανάη Κατσαμένη- Μ.Όλια Ντακογιάννη

Κοστούμια: Μ. Όλια Ντακογιάννη

Video Art-Animation: Γιάννης Ντουσιόπουλος

Συνθέσεις: Στέφανος Κοζάνης, Μάριος Γκορίτσας, Νίκος Στάικος. Στίχοι: Karina Rubinstein, Μυρτώ Κοκκαλιά.

Μουσική επιμέλεια & προετοιμασία: Gilad Atzmon

Χοροδιδασκαλία: Natasha Martin

Φωτισμοί: Δημήτρης Παπαδόπουλος

Επικοινωνία/Προβολή: Χρύσα Ματσαγκάνη

Φωτογραφίες: Σπύρος Τσακίρης

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάνθη Γραμματικού

Μουσικοί επί σκηνής: Gilad Atzmon Quartet

Gilad Atzmon (άλτο σαξόφωνο)

Σάμι Αμίρης (πιάνο)

Γρηγόρης Θεοδωρίδης (κοντραμπάσο)

Παναγιώτης Θέμας (τύμπανα)

Ερμηνεία: Δανάη Κατσαμένη, Σαμουήλ Ακίνολα, Στέφανος Καλτσής, Κωνσταντίνα Κορδούλη.

Πληροφορίες Παράστασης

Ημέρες & ώρες παραστάσεων  Κυριακή 11 Δεκεμβρίου στις 21:00

Τιμές εισιτηρίων

18€ διακεκριμένη ζώνη

15€ γενική είσοδος

10€ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, ΑμΕΑ)

Διάρκεια παράστασης  80 λεπτά

Προπώληση εισιτηρίων

Ticket Services

Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεζμαζόγλου) – 2107234567

Online στο: https://www.ticketservices.gr/event/fsp-musicoma-the-comic-musical/

Έναρξη προπώλησης: 21 Νοεμβρίου 2022

Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός

Πλ. Αγίου Γεωργίου Καρύτση 8, Αθήνα