Οι Elephas Tiliensis παρουσιάζουν στην Κάμιρο το έργο του Γιώργου Διαλεγμένου, Η νύχτα της κουκουβάγιας σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη & Δέσποινας Αναστάσογλου. Ένα σύγχρονο ελληνικό έργο που πραγματεύεται την θεμελιώδη και πυρηνική σχέση του ανθρώπου με τον θάνατο. Η Μαρία Γκιώνη μας μίλησε για την για το έργο και τους νέους ορίζοντες που διάνοιξε στην σκέψη και τις αισθήσεις της, τον θάνατο και πως τον αντιλαμβάνεται, την ζωή της και την δύναμή της να κινείται προς τα μπρος.

Τι σε συγκινεί στο έργο του Γιώργου Διαλεγμένου; Ποιες νέες σκέψεις έκανες για τον εαυτό σου με αφορμή αυτή τη δουλειά;
Ο Ίων, ο κεντρικός χαρακτήρας στη Νύχτα της Κουκουβάγιας, λέει κάποια στιγμή στην αρχή του έργου “Μητέρα… είμαι εδώ, αλλά είμαι κι εκεί… εκεί όρθιος και με βλέπω”. Αυτός ο ενδιάμεσος χώρος και χρόνος, στον οποίο εξελίσσεται το μεγαλύτερο κομμάτι του έργου, είναι που με συγκινεί περισσότερο. Επίσης -αναπόφευκτα- με συγκινεί η φιγούρα της Μητέρας, που έρχεται πρώτη απ’ όλους για να τον ησυχάσει και αυτό προσπαθεί μέχρι το Τέλος. Προσωπικά δυσκολεύομαι πολύ με την ιδέα του θανάτου, του δικού μου και των άλλων. Διαβάζοντας το έργο για πρώτη φορά ζορίστηκα ήδη από την αρχική σκηνή, που τοποθετεί τον Ίωνα να εργάζεται σε ένα οστεοφυλάκιο, περιτριγυρισμένος από απομεινάρια ανθρώπων. Όμως αυτό το έργο μιλάει τόσο πολύ για τον θάνατο και το διαβάσαμε τόσες πολλές φορές, που με έκανε να σκεφτώ, γιατί δεν μιλάμε περισσότερο γι’ αυτόν γενικά; Δεν εννοώ μόνο φιλοσοφικά, αλλά και πρακτικά. Υπάρχει μια σειρά πρακτικών πραγμάτων που πρέπει να γίνουν, όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, καθώς και πολλή γραφειοκρατία. Αν συζητούσαμε όπως γράφει ο Γιώργος Διαλεγμένος, πιστεύω ότι θα ήμασταν πιο εξοικειωμένοι με το θέμα. Το άγνωστο είναι που μας τρομάζει και μας σοκάρει.

Το παρελθόν μας αποτελεί δύναμη ή φορτίο;
Το παρελθόν μας αποτελεί παρελθόν. Πέρασε και δεν αλλάζει. Επίσης δεν έγινε ακριβώς όπως το θυμόμαστε, στο μυαλό μας παίρνει άλλες διαστάσεις. Οπότε τίποτε από τα δύο δεν θα έπρεπε να είναι. Οι πράξεις μας, βέβαια, έχουν συνέπειες που ταξιδεύουν στο χρόνο και αν τις αποφύγαμε σε κάποιο τότε, σε κάποιο τώρα θα τις βρούμε μπροστά μας.

Είναι η σκέψη του θανάτου αυτό που καθορίζει την ζωή μας ή είναι μία έννοια που στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να συλλάβουμε;
Στην προηγούμενη παράσταση των Elephas tiliensis, τη Σεροτονίνη, ένας χαρακτήρας δανείζεται από τα highlights του Επίκουρου και λέει “Δεν πρέπει να φοβόμαστε το θάνατο, γιατί όταν εμείς είμαστε εδώ, ο θάνατος λείπει. Κι όταν ο θάνατος θα έρθει, εμείς δεν θα είμαστε εδώ.” Εγώ φυσικά τον φοβάμαι. Με ένα δυο ποτάκια τον φοβάμαι λιγότερο.

Τι δίνει νόημα στη ζωή μας;
Η σκέψη ότι δεν είμαστε μονάδες που η καθεμία κοιτάει την καμπούρα της λες και είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Να έχουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας ανοιχτά. Τι συμβαίνει στην πολυκατοικία μας, στη γειτονιά μας, στην πόλη, στη χώρα, στον κόσμο; Κι αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ας ξεκινήσουμε από την πολυκατοικία μας, πριν τα παρατήσουμε. Μόνο μέσα από την αλληλεγγύη μπορώ να καταλάβω τον κόσμο. Γι’ αυτό διάλεξα αυτή τη δουλειά που είναι συντεχνιακή και ομαδική κι όταν δεν γίνεται ομαδικά, φαίνεται.

Ποιος θα ήταν ένας απολογισμός για αυτή την τόσο ιδιαίτερη θεατρική σεζόν; Μάθαμε κάτι τα δύο τελευταία έντονα χρόνια;
Όπως είδαμε, τα πάντα είναι πιθανά. (Έτσι όπως πάει, περιμένω μες στον επόμενο χρόνο να μας επισκεφτούν οι εξωγήινοι.) Όταν τα πιο ακραία γίνονται πραγματικότητα, φαίνεται σε πιο βαθμό ένας κλάδος είναι θωρακισμένος κι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες. Ο δικός μας δεν ήταν, αλλά γίνεται. Το σωματείο μας έχει δυναμώσει πολύ, μπήκαν νέα πρόσωπα, έχει πολυφωνία και γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί από την αρχή μια καλύτερη εργασιακή συνθήκη για όλους. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από ένα σωματείο, πρέπει ο καθένας από εμάς να διεκδικεί τα δικαιώματα του και τα δεδουλευμένα του από τον εργοδότη του και να συμμετέχει στις κλαδικές συνελεύσεις και κινητοποιήσεις. Όμως είναι σημαντικό να υπάρχει ένας αξιόπιστος φορέας, ο οποίος θέτει ένα πλαίσιο και στον οποίο μπορεί κανείς να απευθυνθεί ανά πάσα στιγμή. Επίσης μάθαμε ότι είναι πολύ σημαντικό να μιλάμε. Υπήρχε στη δουλειά μας μια πολύ κακώς εννοούμενη omertà και αυτή η ηλιθιότητα “όλα για την τέχνη”, χάριν της οποίας κάποιοι άνθρωποι βρίσκονταν στο απυρόβλητο και πολύς κόσμος υπέμενε τέρατα. Αν η πρόβα ισούται με απλήρωτη εργασία και κακοποίηση, ελπίζω τα τελευταία δύο χρόνια να μας έμαθαν να ρίχνουμε μια μούντζα και το φταίξιμο στον υπεύθυνο.

Τι σου δίνει δύναμη και πίστη για το μέλλον;
Τα χαμόγελα των ανθρώπων που αγαπώ και τα live των Σκούτα – Μηταράκη.

Η Νύχτα της Κουκουβάγιας του Γιώργου Διαλεγμένου από τους Elephas Tiliensis στην Κάμιρο

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου
Εικαστική εγκατάσταση, Κοστούμια: Λυδία Ανδριώτη
Μουσική: Κωστής Ζουλιάτης
Φωτισμοί: Ναυσικά Χριστοδουλάκου
Φωτογραφίες & trailer: Θωμάς Μπέλτσιος
Βοηθός σκηνοθετών: Μαρία Γκιώνη
Επικοινωνία και Προβολή: Ελεάννα Γεωργίου

Παίζουν: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου, Μαρία Γκιώνη, Παρασκευή Δουρου-κλάκη, Έκτορας Λυγίζος, Θεοδώρα Τζήμου

Μουσικός επί σκηνής: Κωστής Ζουλιάτης

Η παράσταση περιέχει γυμνό και είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 15 ετών.

Μέρες παραστάσεων: Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη από 26 Μαρτίου έως 19 Απριλίου
Ώρα: 21.00

Τιμές εισιτηρίων: 18€ κανονικό, 14€ φοιτητικό, ανέργων, 65+, ΑμΕΑ

Κάμιρος
Ιθάκης 32, Κυψέλη
Τ: 2117251384, 6989945228