Κατερίνα Ζησούδη / ΤΟ ΜΑΤΑΡΟΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

Γράφει η Κατερίνα Ζησούδη

Το σπίτι μου είναι στο κέντρο της πόλης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ. Όλα μου τα χρόνια τα έζησα στην Αθήνα. Και πάλι. Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν ξέρω γι’ αυτή.

Κάθε μέρα ξεκινάω για την πρόβα της παράστασής μας “Ματαρόα, Πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό;” και κάνω την ίδια ακριβώς διαδρομή. Το Ματαρόα εμφανίζεται μπροστά μου κάθε λίγο και λιγάκι, σα να μου κλείνει το μάτι. Μέχρι πριν λίγο καιρό δεν μπορούσα να το δω. Ήταν εκεί, αλλά δεν το έβλεπα. Ψάχνοντας στοιχεία για την ιστορία του πλοίου και τους επιβάτες του, δημιουργήθηκε γύρω μου ένας καινούριος χάρτης που συνεχώς συμπληρώνεται από καινούρια στοιχεία.

Αφετηρία, “Γράμματα από το Παρίσι στον Ανδρέα Εμπειρίκο (1946-1947)”, Μάτση Χατζηλαζάρου

Βγαίνω από το σπίτι. Σταματάω και ξαναγυρίζω πίσω. Έχω ξεχάσει να πάρω τα γράμματα της Μάτσης. Τα χρειάζομαι για την πρόβα. Είναι το βιβλίο “Γράμματα από το Παρίσι στον Ανδρέα Εμπειρίκο (1946-1947)” της Μάτσης Χατζηλαζάρου. Μια υπερρεαλίστρια ποιήτρια στέλνει στον πρώην σύζυγό της τις πρώτες εντυπώσεις της από το Παρίσι, όπου έφτασε με το πλοίο Ματαρόα. Εκείνος επίσης υπερρεαλιστής ποιητής στην Ελλάδα. Λέγεται Ανδρέας Εμπειρίκος. Γράμματα ζωντανά, ρομαντικά, αστεία, γεμάτα από Παρίσι και νοσταλγία για την πατρίδα. Το παίρνω γρήγορα και φεύγω. Πάλι άργησα. Σε φιλώ γλυκά γλυκά, Μάτση.

Στοιχείο 1, Πολυτεχνείο, Κεφαλή Σβορώνου, Μέμος Μακρής

Βγαίνω από το σπίτι μου και περπατάω όλο ευθεία. Βγαίνω στην Πατησίων. Στο δεξί μου χέρι το προαύλιο του Πολυτεχνείου. Ένα τεράστιο κεφάλι που μοιάζει γερμένο στο πλάι. Nομίζω είναι χάλκινο. Απεικονίζει τον ιστορικό Νίκο Σβορώνο. Το έργο φτιάχτηκε από τον γλύπτη Μέμο Μακρή. Το έφεραν στην Ελλάδα από την Ουγγαρία. (Πώς να το έφεραν άραγε; Και πόσο να ζυγίζει;) Oι δύο άνδρες, γλύπτης και μοντέλο, ήταν μαζί στην Αντίσταση και ταξίδεψαν με το πλοίο Ματαρόα για να φτάσουν στο Παρίσι το 1945.

Στοιχείο 2, Είσοδος πολυκατοικίας οδός Μαυρομματαίων 5, Γιάννα Περσάκη

Συνεχίζω. Διασχίζω τον κήπο του Μουσείου. Βγαίνω στην οδό Μαυρομματαίων. Περνάω μπροστά από τον αριθμό 5. Εμφανίζεται στο αριστερό μου χέρι μια είσοδος πολυκατοικίας με δύο μεγάλες μπλε τοιχογραφίες. Θυμίζουν παιδικές ζωγραφιές. Από τη μια πλευρά, μια γοργόνα κολυμπάει ανάμεσα σε πουλιά, ψάρια και τον ήλιο. Από την άλλη, ψηλόλιγνα φυτά σε γαλάζιο φόντο. Ρωτάω να μάθω ποιος τις έχει ζωγραφίσει. “Η Γιάννα Περσάκη” μου λένε. “Το 1957, λίγο αφότου επέστρεψε από τη Γαλλία”.

Στοιχείο 3, Au Revoir, Πατησίων 136, Αριστομένης Προβελέγγιος

Συνεχίζω ευθεία. Στρίβω αριστερά και μετά δεξιά. Περπατάω για λίγη ώρα και φτάνω ως το 136 της οδού Πατησίων. Στέκομαι για λίγο μπροστά από τη βιτρίνα ενός κλειστού μπαρ. Κοιτάζω μέσα. Δίπλα στη μπάρα το πορτραίτο ενός άνδρα που καπνίζει σκεπτικός με κομμένα γάντια. Ήρθα μέχρι εδώ για να το ξαναδώ. Ποιος είναι; “Αρχιτέκτονας. Αριστομένης Προβελέγγιος. Σχεδίασε το μπαρ το 1958. Τα έπιπλα, τους τοίχους και τα φωτιστικά από ψάθα, τα σχέδια στο ταβάνι, το παταράκι, όλα. Από τις επιρροές του στο Παρίσι. Εκείνος έδωσε και το όνομα. Au Revoir.” Επιβάτης κι αυτός του Ματαρόα.

Προορισμός, “Κάμιρος”

Πάω προς τα πίσω. Το Au Revoir δεν ήταν στο δρόμο μου, έκανα μια μικρή ατασθαλία. Στρίβω αριστερά στην οδό Ιθάκης. Φτάνω στον αριθμό 32, στο χώρο “Κάμιρος”. Ανοίγω την πόρτα, έχω αργήσει. Με περιμένουν εκεί οι φίλοι μου, ο Μάνος και η Κατερίνα. Ξεκινάμε.