Τον Κύριο Κόλπερτ του Νταβίντ Γκήζελμαν σκηνοθετεί η Αγνή Χιώτη στο Θέατρο Μικρό Αργώ. Ένα έργο για ένα παιχνίδι μεταξύ φίλων που χάνουν τα όρια, τις λεπτές ισοροπίες που κρατούν ζωντανές τις σχέσεις, και για να παραμείνουν αλώβητοι χωρίς προσωπικές απώλειες αποδεικνύονται έτοιμοι να θυσιάσουν τον άλλον. Ένα έργο που εξερευνά τα βάθη της συνύπαρξης και καταδεικνύει τις αξεπέραστες ενίοτε δυσκολίες της. Ένα έργο όχι και τόσο απλό γιατί κάποιοι θα πεθάνουν… Ο Κυριάκος Μαρκάτος μας μίλησε για την παράσταση που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη και την διαδρομή του προς και από αυτή, την πίστη του στους νέους ανθρώπους και το θέατρο που μπορεί να φέρει την αλλαγή.

Πως είναι η φετινή σεζόν στο θέατρο μετά την τόσο ιδιαίτερη περσινή χρονιά;

Ο κόσμος αγαπάει το θέατρο και του λείπει, όμως φοβάται και αυτό το καταλαβαίνω. Παρόλα αυτά ο φόβος δεν είναι ικανός να τον κλείσει σπίτι. Πολλές παραστάσεις πήγαν εξαιρετικά καλά, άλλες πάλι έπρεπε να κατέβουν λίγο μετά την πρεμιέρα τους. Δεν ξέρω πώς μπορεί να το ερμηνεύσει κάποιος αυτό. Σίγουρα όμως μπορώ να πω πως το κοινό θέλει να στηρίξει τις προσπάθειες των νέων ανθρώπων – δες «170 τετραγωνικά», «παίκτες», «σεσουάρ για δολοφόνους», κ.α. – και ελπίζω το ίδιο να κάνει και με εμάς.

Τι σου κίνησε το ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο έργο; Ποιες νέες σκέψεις έκανες για τον εαυτό σου μέσα από αυτή τη δουλειά;

«Ο κύριος Κόλπερτ» στην πρώτη ανάγνωση μου φάνηκε μια απλή κωμωδία με κάποια dark στοιχεία. Όταν όμως κάτσαμε με την Αγνή και τα παιδιά και το διαβάσαμε πιο προσεκτικά τότε μόνο «απλή κωμωδία» δεν θα το χαρακτήριζα. Άρχισα να κάνω συνδέσεις των ηρώων του έργου με τις ειδήσεις.. ανθρωποκτονίες, βιασμοί, κακοποιήσεις. Όλα ήταν μέσα σε αυτό το κείμενο που κρατούσα στα χέρια μου και δεν μπορούσα να το καταλάβω.
Συνειδητοποίησα πως ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει τρομερά πράγματα προκειμένου να καλύψει τον εγωισμό του.

Έχεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους; Τι καθορίζει εάν θα επικρατήσει η φωτεινή ή η σκοτεινή τους πλευρά;

Ένα από τα πράγματα που με κρατάνε σε αυτήν την δουλειά είναι η εμπιστοσύνη μου στον άνθρωπο και η πίστη πως η «φωτεινή» του πλευρά θα επικρατήσει. Πιστεύω πως δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι αλλά πονεμένοι. Τώρα ξέσπασε πόλεμος και βλέπεις όλη την ανθρωπότητα να συσπειρώνεται γύρω από τα θύματα. Πόσο συγκινητικό και ελπιδοφόρο. Από την άλλη βλέπεις βέβαια και ανθρώπους να μην τους αγγίζει τίποτα, να είναι χωμένοι στο κινητό τους και να μην νιώθουν τι συμβαίνει γύρω τους. Μέσω αυτής της δουλειάς λοιπόν μπορείς να τους ξυπνήσεις κάπως και να θέσεις στο τραπέζι τα προβλήματα της κοινωνίας μας που δεν είναι ικανοί να τα δουν γιατί βρίσκονται στον μικρόκοσμό τους. Αν τα δουν όμως, πιστεύω πως θα δράσουν.

Σε έναν κόσμο που όλο σκληραίνει, πως μπορούμε να διατηρούμε την ευαισθησία και την ενσυναίσθησή μας;

Παίζοντας και συνομιλώντας με τα μικρά παιδιά. Κοιτάζοντας τα ματάκια τους που είναι τόσα αθώα. Κάθε φορά που πάω Κεφαλονιά στους δικούς μου παίζω με τα βαφτιστήρια μου και τα ξαδέλφια μου που είναι γύρω στα 10. Γίνομαι άλλος άνθρωπος. Οπότε νομίζω το φάρμακο είναι αυτό.. να επιστρέφουμε στις μικρές ηλικίες, εκεί που τα μικρά πλασματάκια αγαπάνε, νοιάζονται, ονειρεύονται και χαίρονται με μια απλή βόλτα στην πόλη και δεν ζουν σε αυτά τα μικρά κουτάκια που κατοικούμε εμείς οι μεγάλοι. Λίγες ώρες με τα μικρά παιδάκια είναι ικανές να σε αφήσουν να δεις όλα τα χρώματα και όχι μόνο το άσπρο και το μαύρο. Ας ξανά αγαπήσουμε ρε γαμώτο!

Η αλλαγή βρίσκεται στην ατομική ή την συλλογική προσπάθεια;

Νομίζω ξεκινάει από την ατομική. Είμαι φαν του « Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο» που είπε ο Γκάντι και όχι επειδή είναι ένα ωραίο τσιτάτο αλλά επειδή είναι το μόνο που ίσως φέρει αποτέλεσμα. Αν ο γείτονας σου σε βλέπει να μαζεύεις κάθε μέρα τα πεταμένα κουτάκια από μπίρα έξω από το σπίτι σου και να φυτεύεις λουλούδια στον κήπο σου που είναι γεμάτος με γόπες, το αποτέλεσμα θα του αρέσει και θα μπει στη διαδικασία να θέλει να «ομορφύνει» και αυτός τον χώρο του και όλα είναι μια αλυσίδα. Αυτό πιστεύω εγώ και αυτό προσπαθώ να κάνω.  Αλλά πιστεύω πολύ πως αν αλλάξεις εσύ, τότε και οι γύρω σου θα μπουν στην διαδικασία να αλλάξουν γιατί θα δουν πως σε σένα η αλλαγή δουλεύει.

Τι σου δίνει δύναμη και πίστη στην καθημερινότητα;

Δύναμη παίρνω από την πίστη μου σε μένα. Τέλειο;
Για να μιλήσουμε σοβαρά, δύναμη παίρνω από την οικογένεια μου και τους κοντινούς μου ανθρώπους τους οποίους τους ευγνωμονώ που είναι πάντα, σε κάθε παραπάτημα για να με σηκώσουν και να με πείσουν πως έγινε και κάτι. Επίσης δύναμη παίρνω από την εξέλιξη που βλέπω στον εαυτό μου. Σε αυτά τα μικρά βηματάκια προς την κατεύθυνση που θέλω και  που αθροιστικά είναι άλματα. Πίστη έχω στη νέα γενιά. Στους ανθρώπους που κάνουν πράξεις για να αλλάξουν την κοινωνία μας, στα μικρά παιδάκια που συνεχίζουν να παίζουν και να γεμίζουν τις παιδικές χαρές ακόμα και με μάσκες, σε εκείνους που μιλάνε και διεκδικούν νικώντας τους φόβους τους. Για όλα τα παραπάνω έχω πίστη. Ακράδαντη πίστη πως τα καλύτερα έρχονται.

Κείμενο Νταβίντ Γκήζελμαν
Μετάφραση Αλέξανδρος Κοέν
Σκηνοθεσία Αγνή Χιώτη
Σκηνογράφος Μαρία Φιλίππου
Σχεδιασμός φωτισμών Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Ενδυματολογική επιμέλεια Νικόλ Παναγιώτου
Ενδυματολόγος Στεφανία Λυμπεροπούλου
Επιμέλεια κίνησης Μαρία Δελετζέ
Μουσική επιμέλεια Αναστασία Μανιάτη
Βοηθός Σκηνοθέτη Ελένη Τσακιλτζή
Graphic Designer Ιάσονας Καστόρης
Οργάνωση Παραγωγής Κέφαλος
Εκτέλεση παραγωγής Repente Arts
Επικοινωνία Αγλαΐα Παγώνα

Ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης)
Καλή Δάβρη
Κυριάκος Μαρκάτος
Ευγενία Παναγοπούλου
Θεόφιλος Μανόλογλου
Σταμάτης Μπάκνης

Ταυτότητα
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΟΛΠΕΡΤ
ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΩ (ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ 13 -15 ΑΘΗΝΑ)
210 5201684
Διάρκεια 80’
Τιμή εισιτηρίου 13 Ε
Δευτέρα & Τρίτη 21:00
Έναρξη 7 Μαρτίου
Προπώληση viva.gr