Δώρα Στυλιανέση / Οι δυνάμεις των αντιθέτων στον πυρήνα της ζωής
Ο Περικλής Μουστάκης σκηνοθετεί, από τις 19/12 και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, στην Αγγλικανική Εκκλησία το βιωματικό αφήγημα του Σταύρου Ζουμπουλάκη, Η αδερφή μου. Ο συγγραφέας μιλά για την ασθένεια της αδερφής του, την επιληψία και για τον τρόπο που αυτή επηρέασε τις ζωές και των δύο. Μιλά για το πως οι δικοί μας άνθρωποι καθορίζουν τις ζωές μας και μέχρι που είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε γι αυτούς. Η Δώρα Στυλιανέση μας μίλησε για το ιδιαίτερο κείμενο, την πορεία της προς τον ρόλο και μαζί του, το πιο δυνατό σημείο πίστης στην ζωή της.
Τι σε συγκινεί στο κείμενο του Σταύρου Ζουμπουλάκη;
Πολλά με συγκινούν, κυρίως όμως η αγάπη του για την αδερφή του, η προσήλωσή του σε εκείνην και το πόσο τον καθόρισε η αρρώστια της. Επίσης το πως μέσα από αυτή την εμπειρία κατάφερε να κρατήσει την αγάπη του για εκείνη ζωντανή αλλά και να διαμορφώσει τη ζωή του πάνω στην κινητήρια δύναμη της αγάπης και μέσα από μια αντιξοότητα να γίνει δημιουργικός.
Στην διαδικασία της προετοιμασίας της παράστασης και μέχρι τώρα τι νέο έμαθες για τον εαυτό σου;
Υπομονή.
Η διαδικασία με τον Περικλή Μουστάκη είναι έντονη, δύσκολη και ταυτόχρονα πολύ δημιουργική. Μέσα από τον έλεγχο των εκφραστικών μέσων, την τεχνική και την εμπιστοσύνη στον σκηνοθέτη που είναι το Α και το Ω για να γίνει μια παράσταση, έμαθα ότι πρέπει να υπομένω και το “αποτέλεσμα” έρχεται αργά μεν… αλλά έρχεται.
Πως γίνεται και μια προσωπική εμπειρία μας αγγίζει και μας αφορά όλους μέσω της τέχνης;
Δεν συμβαίνει πάντα αυτό. Τα μεγάλα κείμενα το καταφέρνουν. Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης το καταφέρνει. Η ειλικρίνεια και η απλότητα του κειμένου του σε συνδυασμό με μια ουσιαστική παιδεία και γνώση μας αφορά.
Τα πάντα παίρνουν αξία μέσω του αντιθέτου τους; Αν δεν υπήρχε η αρρώστια δεν θα αντιλαμβανόμασταν την αξία της υγείας;
Δεν ξέρω αν ισχύει για τα πάντα. Υπάρχει η φράση που λέει “μόνο όταν χάσεις κάτι το εκτιμάς”. Το σίγουρο είναι ότι στην αρρώστια ισχύει αυτό. Μόνο όταν χάσεις την υγεία σου μπορείς να την εκτιμήσεις. Παραθέτω ένα απόσπασμα του Σταύρου Ζουμπουλάκη από το βιβλίο“ Η αδερφή μου”: “Η αρρώστια θέτει με τον οξύτερο τρόπο το ζήτημα του νοήματος της ζωής, του Θεού, της σχέσης με τους άλλους, της ευδαιμονίας, της χαράς”.
Οι δικοί μας άνθρωποι μας καθορίζουν ή από ένα σημείο και έπειτα είμαστε οι μοναδικοί υπεύθυνοι της προσωπικότητας και της πορείας μας;
Φυσικά και μας καθορίζουν. Οι γονείς μας και τα αδέρφια μας. Αλλά από ένα σημείο και μετά ο άνθρωπος οφείλει να ενηλικιωθεί και να πάρει τη ζωή στα χέρια του, και όλες τις αντιξοότητες να τις οδηγήσει προς την θετική κατεύθυνση.
Τι χαρίζει το θέατρο στην ζωή σου;
Την εσωτερική συνδιαλλαγή με τον εαυτό μου. Η υποκριτική είναι για μένα η μέγιστη Τέχνη. Το να υποδύεσαι κάποιον “άλλο” προϋποθέτει μια αναζήτηση αυτών ακριβώς των σημείων που ταυτίζεσαι με τον ήρωα. Το να ανακαλύπτεις κοινά με “ήρωες” είναι ενδιαφέρον και δημιουργικό κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάνω θέατρο.
Τι σου δίνει δύναμη και πίστη στην καθημερινότητα;
Το παιδί μου είναι η απόλυτη πίστη. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε αυτήν. Άρα η καθημερινότητά μου, έχοντας υποχωρήσει ο εγωισμός, καθορίζεται από εκείνην. Από εκεί και πέρα κάνω αιματηρές προσπάθειες “να εκτιμώ την αξία των πιο κοινών και καθημερινών πραγμάτων της ζωής”. Ομολογώ ότι δεν τα καταφέρνω πάντα.
Η αδερφή μου του Σταύρου Ζουμπουλάκη σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη στην Αγγλικανική Εκκλησία