Ο Βαγγέλης Παπαδάκης σκηνοθετεί στο Θέατρο 104 την παράσταση Talking Heads, που αποτελείται από τρία έργα από την ομώνυμη συλλογή μονολόγων του Βρετανού συγγραφέα Άλαν Μπένετ. Τους τρεις διαφορετικούς μονολόγους υποδύεται η Πηνελόπη Σταυροπούλου. Μας μίλησε για τη διαδρομή της από το έργο μέχρι την παράσταση, την συνάντηση και την κοινή της πορεία με τους χαρακτήρες που υποδύεται και την πίστη της στην ελευθερία και την λύτρωση που χαρίζει η συνειδητοποίηση και η αποδοχή της διαφορετικότητας που τελικά συνιστά την γοητεία και την μοναδικότητά μας.

Γιατί επιλέχθηκαν για την παράστασή σας αυτοί οι τρεις μονόλογοι; Τι τους συνδέει; Τι σας συγκινεί σ’ αυτούς;

Απαντώντας ειλικρινά, γιατί αυτές τις μεταφράσεις είχα από καιρό στο αρχείο του υπολογιστή μου που μου είχαν σταλεί μέσω mail από τον ίδιο τον Μπελιέ πριν από πέντε-έξι χρόνια, όπως και άλλες μεταφράσεις του άλλων έργων, όταν επρόκειτο να κάνουμε μια δουλειά μαζί με τον αείμνηστο Γιώργο Μιχαηλίδη και με την συνάδελφο μου Ντομένικα Ρέγκου. Δεν βρήκαμε παραγωγό και έτσι δεν είχαμε καν αποφασίσει έργο.

Συγκεκριμένα δεν γνωρίζω να υπάρχει και άλλη μετάφραση εκτός από μιας ακόμα κυρίας (δεν θυμάμαι το όνομα) για τα ίδια έργα, συν ενός ακόμα του “Her big change”, όπου θα μπορούσα να κάνω την Λέσλι μια ηθοποιό και ίσως ένα απ’ τα πιο δραματικά πρόσωπα των τεσσάρων αυτών.

Η επιλογή έγινε λόγω χρόνου λοιπόν και έργων που βρήκα και φυσικά τα επέλεξα γιατί μίλησαν μέσα μου.

Καταλήξαμε στους τρεις από τους τέσσερις ρόλους που θα έπαιζα και την απόφαση αυτής της επιλογής πήραμε μαζί με τον σκηνοθέτη μου Βαγγέλη Παπαδάκη. Στην τέχνη πάντα θυσιάζεις κάτι και πολλές φορές είναι το καλύτερο, όπως και στην ζωή…

Τα υπόλοιπα έργα Talking Heads που υπάρχουν και παίχτηκαν επί δεκαετίας στην τηλεόραση του BBC δεν γνωρίζω να έχουν μεταφραστεί από Έλληνα ακόμα. Αλλά και δεν μπήκα στην διαδικασία αυτή.

Τώρα ως προς την σύνδεση, τους συνδέει το απλό, αυτό που δεν φαίνεται που δεν είναι ορατό αλλά υπάρχει. Η απλή ζωή με τα μεγάλα ή μικρά προβλήματα της. Είναι οι άνθρωποι που δεν ασχολούνται άλλοι μαζί τους. Άνθρωποι που δεν υψώνουν εύκολα το ανάστημα τους και άνθρωποι που οι φωνές όσων θέλουν να πούνε είναι εντός τους.

Με συγκινεί όποιος έχει κάτι να πει αλλά δεν του έχει δοθεί το βήμα. Όποιος αδικείται απ’ την ζωή και το σύστημα.

Οι πόνοι των άλλων που δεν ακούμπησαν κάπου.

Τι δυσκολία είχε αυτό το εγχείρημα; Τι νέο μάθατε μέχρι τώρα από αυτή τη δουλειά;

Κυρία Βασιλείου η δεύτερη ερώτηση σας με εντυπωσίασε ως μια πολύ χρήσιμη ερώτηση να ξανά σκεφτώ ακόμα μια φορά και να εντοπίσω αυτό το μεγάλο καλό που με βρήκε μέσα απ την επιλογή μου αυτή, την πραγματικά «ριψοκίνδυνη».

Έτσι την απαντώ πρώτη∙ Μου έμαθε πως να αγαπάς και να αποδέχεσαι τους άλλους όπως είναι. Πως οι ζωές των ανθρώπων εκεί έξω είναι το ίδιο σημαντικές μέσα στην καθημερινότητα τους όσο οποιουδήποτε άλλου.

Επίσης η συνειδητοποίηση πως μέσα στη σιωπή των ανθρώπων υπάρχουν λόγια που δεν έχουν ειπωθεί και κραυγές που δεν ακούστηκαν πότε.

Κάθε μέρα ανακαλύπτω και αλλά πολλά μαζί με αυτά που υποψιαζόμουν χωρίς να είχα ξοδέψει πολύ χρόνο σε αυτό.

Κάθε μέρα το ζητούμενο μου είναι να μάθω κάτι από ανθρώπους καταστάσεις και γνώση και ο Άλαν Μπένετ μου το κάνει απλά χωρίς να μου σηκώνει το δάχτυλο.

Τώρα το πρώτο ερώτημα σας∙ Έχω στο λεξικό μου και όχι γιατί είμαι δυσλεκτική, αλλά από άποψη, μερικές λέξεις λιγότερες από το νόημα τους.

Δυσκολία, κούραση, αποτυχία. Αντί αυτών έχω, Αγώνας, Κουράγιο- Δύναμη, Προσπάθεια. Δεν αποτυγχάνει κανείς, προσπαθείς και ή το πετυχαίνεις ή κάνεις άλλη προσπάθεια κάπου αλλού μόλις ανακτήσεις δυνάμεις.

Δεν υπάρχει αποτυχία αυτό το βρήκαν οι λαοί καινούριων χωρών που έφτιαξαν όνειρα πλαστικά και οι δυτικοί λαοί που τους μιμήθηκαν, λέγοντας “Loser” όποιον δεν έχει κάτι να «γυαλίζει».

Ελπίζω να σας απάντησα.

Ποιοι είναι οι ήρωες της καθημερινότητας; Σε ποιους τύπους ανθρώπων πιστεύετε;

Ο ήρωας δεν έχει μπράτσα για μένα, αντίθετα, ό, τι έχει η ψυχή είναι, το μεγαλείο και οι πράξεις που ο καθένας μας κάνει για αυτήν. Αυτός είναι ένας ηρωισμός.

Πιστεύω σ’ όποιον παλεύει την ζωή του με γενναιότητα, με αλήθεια απέναντι στον άλλον, αλλά κυρίως στον εαυτό του, γιατί εκεί είναι η παγίδα. Πιστεύω σε ό, τι μοιάζει αυτονόητο, αλλά τελικά δεν τηρείτε απ’ το σύνολο, σε όποιον πορεύεται με εντιμότητα – τιμιότητα απέναντι στον άλλον.

Με αξίες που δεν χαλάνε με την ηλικία ή το χρήμα. Σε όποιον δίνει κάποιον απ’ τον χρόνο του για το πρόβλημα κάποιου άλλου.

Σε όποιον ανατρέπει μια καθημερινότητα, σ’ όποιον αλλάζει και εξελίσσεται στο καλύτερο και όχι λόγω αρνητικών εμπειριών στην εύκολη λύση του κακού.

Το κακό θα πρέπει να είναι πολύ εύκολο, έχω σκεφτεί, αλλιώς πως εξηγείται να το επιλέγουν τόσοι πολλοί…

Πως θα ορίζατε την ελευθερία; Την επανάσταση;

Ελεύθερος είναι κάποιος για εμένα όταν δεν εμποδίζει τον άλλον, όταν δεν ελέγχει, όταν δεν κάθεται στα τετριμμένα μιας μανιέρας, όταν ξεβολεύεται από μια κοινωνική όμοια συμπεριφορά. Όταν δεν κριτικάρει τον άλλον, αλλά τον εαυτό του.

Όταν μπορείς να λες, φεύγω, σταματάω ως εδώ σου επιτρέπω.

Όταν η ζωή σου υπάρχει και χωρίς οικείους και όταν η ζωή σου καταλάβεις ότι δεν είναι αυτό που ξέρεις, αλλά αυτό που μαθαίνεις. Όταν αποδεχτείς ότι είσαι σε ένα σύνολο διαφορετικών οντοτήτων που πρέπει να συμπορευτείς και να συνυπάρξεις, χωρίς εχθρότητα για αυτό.

Επανάσταση είναι όλα τα πάνω.

Και όταν δεν σιωπάς.

Δεν συμβιβάζεσαι προκειμένου να γίνεις αρεστός και να κερδίσεις «λαό» προκειμένου σκοπού.

Τι σας δίνει δύναμη και χαρά στην καθημερινότητα;

Η καλοσύνη κάποιου όταν πέφτω αναπάντεχα πάνω της. Οι άνθρωποι με δυσκολίες σοβαρές και ανείπωτες που γίνονται οδηγοί με την αξιοπρέπεια και τη δύναμη τους.

Οι γάτες μου στον κήπο και στο σπίτι μου. Η φροντίδα μου για κάποιον άλλον. Ένα γλυκό μετά από μέρες δίαιτας και προσοχής.

Μια καλή κουβέντα, ένα χάδι που δεν περίμενα. Όταν με σκέφτεται κάποιος και μου το δείχνει.

Όταν σκέφτομαι τα παιδιά μου στο σπίτι μικρά, αγκαλιά στο κρεβάτι οι τρεις μας βλέποντας παιδικά.

Τότε που οι φτερούγες μου τους έκλειναν μέσα, λέγοντας τους ότι τους φτιάχνω τις δικές τους για να πετάξουν όπου θέλουν. Πέταξαν… (Λείπουν τώρα και εργάζονται στο εξωτερικό και οι δυο τους)

Απλά και άλλοτε μεγάλα πράματα. Χαίρομαι και λυπάμαι συχνά, μέσα σε μια χαρμολύπη είναι το στοίχημα όλο.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που μόνο χαίρονται, τους ανυποψίαστους τους θεωρώ επικίνδυνους και καταστροφικούς.

Μου δίνει μεγάλη πάλι χαρά και η μεταφορά καλών νέων για την ανθρωπότητα, ειδήσεων, για κάτι καινούριο, για κάποιον άλλον.

Όταν γυρνάς γύρω απ’ τον εαυτό σου δεν σου επιτρέπει να πας και πολύ μακριά.

Talking Heads του Άλαν Μπένετ σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη στο Θέατρο 104

Συντελεστές:

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Παπαδάκης

Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη

Σκηνικά- Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη

Φωτογραφίες Αφίσας: Τάσος Βρεττός

Μακιγιάζ: Αχιλλέας Χαρίτος

Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας

Διεύθυνση παραγωγής: Πηνελόπη Σταυροπούλου

Τους τρεις ρόλους ερμηνεύει η Πηνελόπη Σταυροπούλου

Info:

Τοποθεσία: Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι-Μετρό Κεραμεικός

Ημερομηνία: Πρεμιέρα: Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2019, ώρα 21:15. Παραστάσεις: Παρασκευή ώρα 21:15, Σάββατο ώρα 18:30, Κυριακή ώρα 18:30. Διάρκεια παράστασης: 95 λεπτά περίπου

Πληροφορίες: Τηλ.: 2103455020

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ, 10 ευρώ (φοιτητικό, συνταξιούχων), 8 ευρώ (άνεργοι, ατέλειες). Ομαδικά Εισιτήρια (άνω των 10 ατόμων): 8 ευρώ

Προπώληση: Viva.gr και στο ταμείο του Θεάτρου 104 (τηλ: 2103455020)
https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-104/talking–heads/