Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε τι μας περιμένει. Είτε πρόκειται για μια ευκαιρία που έρχεται στο δρόμο μας είτε για έναν νέο άνθρωπο που συναντάμε είτε για ένα χτύπημα στην πόρτα μας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να έχουμε πίστη στο ότι θα καταφέρουμε να απαντήσουμε τα ερωτήματα που θα προκύψουν στην πορεία μας, στο ότι θα είμαστε αληθινοί στις βαθιές μας επιθυμίες. Η Μαρία Αιγινίτου επιστρέφει στο σκοτεινό, βαθιά κωμικό και ενδιαφέρον σύμπαν του συγγραφέα Σάκη Σερέφα και σκηνοθετεί το έργο Ο Κύριος Σμιθ ανοίγει την πόρτα που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Γκλόρια Μικρό, ενώ μοιράζεται την σκηνή με τον Παναγιώτη Μπουγιούρη και τον Σωτήρη Μεντζέλο. Μας μίλησαν για την γοητεία του κειμένου, την χαρά των παραστάσεων, του θεάτρου και της σοκολάτας.

Μαρία Αιγινίτου

Τι σε συγκίνησε σ΄αυτό το έργο; Γιατί σε ενδιαφέρει σταθερά ο Σερέφας;

Καμιά φορά, ενώ περπατώ, κοντοστέκομαι και κοιτάζω το εσωτερικό των σπιτιών. Αρπάζω κρυφά μία αίσθηση απ’ την ζωή των κατοίκων τους, φωτογραφίζω ανθρώπινες μορφές προσπαθώντας να καταλάβω πόση ζωή κρύβουν αυτοί οι τοίχοι πίσω τους. Βλέπω πόσο κοινότοπες είναι οι χαρές και οι λύπες τους μέσα σ’ αυτά τα μικρά κουτάκια όπου έχτισαν τις μικρές τους αυτοκρατορίες. Κανείς μας δεν διαφέρει, κανείς μας δεν ξεφεύγει από το πηχτό σκοτάδι που βουτάει την ύπαρξή του περιμένοντας το τέλος της. Έχω την αίσθηση ότι με τον ίδιο τρόπο μας παρακολουθεί κι ο Σερέφας, ωστόσο εκείνος διασκεδάζει την μαυρίλα και σπρώχνει τους ήρωές του σταθερά έξω από κάθε απόπειρα προσέγγισης της τραγικής μοίρας του ανθρώπου. Με συγκινεί και μ’ εξοργίζει την ίδια στιγμή, η βεβαιότητα των ανθρώπων πως είμαστε προορισμένοι για υψηλά ιδεώδη και ανώτερα επίπεδα συνειδητότητας, ενώ, ίσως, απλώς να είναι αρκετό να τροφοδοτούμε με λίπασμα το έδαφος ώστε να διατηρηθεί η αλυσίδα της ζωής σε ισορροπία.

Επιλέγεις έργα ξεκινώντας από αυτά επειδή έτυχε να τα διαβάσεις ή οδηγείσαι εκεί μέσω προσωπικών ανησυχιών;

Επιλέγω έργα που βρέθηκαν στον δρόμο μου, την στιγμή που συναντιούνται με τα θέματα εκείνα που έχουν ενεργοποιηθεί εντός μου. Είναι όπως όταν βρίσκεσαι την κατάλληλη στιγμή, στον κατάλληλο τόπο για να συναντήσεις τον κατάλληλο άνθρωπο αλλά είναι πιθανό να συμβεί και αντίστροφα. Να βρεθείς την λάθος στιγμή και να πεις την λάθος λέξη. Και στις δύο περιπτώσεις αναπτύσσονται δυνάμεις που θέτουν την μηχανή σε κίνηση.

Για την παράσταση πώς δουλέψατε; Τι σου χάρισε αυτή η δουλειά μέχρι τώρα;

Ξεκίνησα να εργάζομαι πάνω στο κείμενο πριν από ενάμιση χρόνο όταν επρόκειτο να το παρουσιάσω με την μορφή αναλογίου για το AnalogioFestival τον Σεπτέμβριο του 2018. Δούλεψα τότε για έναν ολόκληρο μήνα με τους ηθοποιούς και το αποτέλεσμα ήταν μία παράσταση σε εξέλιξη. Αυτή η προεργασία λειτούργησε μέσα μου δημιουργικά ξεκινώντας τις πρόβες για την παράσταση. Σε ιδανικές συνθήκες πρόβας, κρατάω πολλά από τις προτάσεις των ηθοποιών κι αυτό θεωρώ πως είναι μεγάλο κέρδος για μία παράσταση. Ξέρω και η ίδια, ως ηθοποιός, με πόση ελευθερία μπορεί να ζωντανέψει ένα κείμενο όταν του δίνεις ο ίδιος μορφή κι αυτό, για μένα, είναι ανεκτίμητο. Εκεί που οι δυσκολίες ποτέ δεν λείπουν, είναι όταν θα χρειαστεί ο ηθοποιός να γίνει ο φορέας μιας σκέψης ξένης προς εκείνον, που όμως είναι ουσιώδης για την ματιά του σκηνοθέτη. Εκεί υπάρχει περίπτωση από τέτοιες συγκρούσεις να γεννηθεί κάτι μεγαλειώδες, αν υπάρχει ο χρόνος για την έρευνα που απαιτείται, ή απλώς να γίνει λίγο πιο εφευρετική η ομάδα εργασίας ή απλώς ηθοποιοί, συντελεστές και σκηνοθέτης συχνά να πρέπει να θυσιάσουν αγαπημένες τους ιδέες για χάρη του συνόλου. Δεν υπάρχει δοκιμασμένη συνταγή κι αυτή είναι η γοητεία της Τέχνης μας, να τα ανακαλύπτεις όλα από την αρχή.

Παναγιώτης Μπουγιούρης

Υπάρχει περίπτωση ο άνθρωπος να είναι συμφιλιωμένος με τον θάνατο; Πώς πρέπει να ναι η ζωή του για να συμβεί αυτό;

Δύσκολα φαντάζομαι! Νομίζω ότι, όταν πλέον το σώμα αδυνατεί, αρχίζει ο άνθρωπος να εκφράζει την αποδοχή του τέλους! Όσο είναι ακμαίος και ενεργός, δεν νομίζω ότι μπορεί να δεχτεί κάτι τέτοιο! Δυστυχώς δεν γύρισε κανείς για να μας πει τι θα άλλαζε πριν «φύγει»!

Ποιο ήταν το προσωπικό κέρδος από αυτή τη δουλειά μέχρι τώρα;

Φαντάζομαι ότι εννοείς σε σχέση με το θέμα, αλλά προσωπικά το κέρδος μου ήταν σε σχέση με την κωμωδία, που μου έδωσε την ευκαιρία να διευρύνω τα εκφραστικά μου μέσα και να συνεργαστώ με εξαιρετικούς συναδέλφους!

Τι σου δίνει πίστη στην καθημερινότητα;
Όχι και πολλά πράγματα! Η άναρχη δόμηση της Αθήνας είναι ικανή να διαλύσει το νευρικό σύστημα οποιουδήποτε ζει σ’αυτή την πόλη! Βέβαια και σαν χαρακτήρας έχω κάτι «αμλετικό», έχω μια τάση να διακρίνω το παράλογο στον κόσμο, αλλά ευτυχώς η δουλειά μου με εξισορροπεί!

Σωτήρης Μεντζέλος

Μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για να πετύχει αυτά που θέλει; Είμαστε στην πραγματικότητα όντα χωρίς όρια όταν θέλουμε κάτι;

Κάθε άνθρωπος έχει τους στόχους του, τα όνειρά του, τις επιθυμίες του και μεγαλώνοντας προσπαθεί να εκπληρώσει όσα περισσότερα από τα παραπάνω μπορεί. Βλέπεις, αυτά θα τον κάνουν ευτυχισμένο, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύει. Η διαδρομή της επιτυχίας για τον καθένα είναι ξεχωριστή. Και ο λόγος είναι γιατί ο καθένας από εμάς, πέρα από το ότι είναι και μια μοναδική προσωπικότητα, έχει και διαφορετικές ηθικές αξίες. Αυτές οι αξίες είναι που του καθορίζουν τη διαδρομή και μέχρι που μπορεί να φτάσει για να τα πετύχει.

Τα όρια υπάρχουν ή δεν υπάρχουν ανάλογα με το ποιος είναι αυτός που τα θέτει και ποιος είναι αυτός που τα σπάει. Αν εγώ πχ μπω σε ένα φούρνο, γιατί θέλω διακαώς να φάω μια ζαμπονοτυρόπιτα, και έχει μείνει μόνο μια και με προλάβει άλλος, δεν θα συμβιβαστώ με μια κουρού, θα πάω σε άλλο φούρνο για να βρω τη ζαμπονοτυρόπιτα που τόσο πολύ επιθυμώ.

Πώς δούλεψες για να ενταχθείς σε μία διαμορφωμένη ομάδα και παράσταση; Είχε δυσκολία; Τι νέο έμαθες από αυτή την διαδικασία;

Η απάντηση είναι μια: πρόβα. Ή για να είμαι πιο σωστός: πολύωρες πρόβες. Ή για να είμαι ακόμα πιο σωστός: ξενύχτι, διάβασμα, πρόβες, άγχος, σοκολάτες. Πολλές σοκολάτες. Βλέπεις, μου είχαν πει στις πανελλήνιες πως όταν διαβάζεις, καλό είναι να τρως λίγη σοκολάτα, γιατί βοηθάει στην αποστήθιση. Βέβαια, δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό με τη σοκολάτα και τη μνήμη, αλλά εγώ καλού κακού παίζει να έφαγα όλο το εργοστάσιο του Τσάρλι. Μόνο στις πρόβες δεν έτρωγα σοκολάτες, γιατί μου έχουν πει ότι δεν βοηθάει τη φωνή. Και αυτή ήταν η μόνη δυσκολία που συνάντησα, γιατί εγώ ήθελα να τρώω και εκεί. Ναι, το παράκανα ή μπορεί η αποστήθιση να ήταν απλά μια δικαιολογία. Σε όλη αυτή τη διαδικασία έμαθα και αποδέχτηκα ότι μου αρέσουν τα γλυκά και πόσο πολύ γουστάρω το θέατρο. Με ή χωρίς σοκολάτες.

Τι σου δίνει χαρά στην ζωή;

Σίγουρα θα κατάλαβες πως οι σοκολάτες μια χαρά μου τη δίνουν. Την ίδια χαρά, ή μπορεί και περισσότερη – μη γελιόμαστε, σίγουρα περισσότερη-, μου δίνει ο αμοιβαίος έρωτας, να κάνω τους άλλους να γελάνε, κεφτεδάκια με πατάτες τηγανιτές και χωριάτικη, να χορεύω ροκ εν ρολ και φυσικά, να παίζω στο θέατρο σε όμορφες παραστάσεις με καλούς συνεργάτες. “Ο κύριος Σμιθ ανοίγει την πόρτα” είναι μια τέτοια παράσταση.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Μαρία Αιγινίτου

Επιμέλεια σκηνικού χώρου – Ενδυματολογική επιμέλεια: Νίκος Καρδώνης

Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Επιμέλεια κίνησης: Σοφια Καλπενιδου

Μουσική επιμέλεια: Θοδωρής Χαλκιάς

Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή

Παίζουν : Μαρία Αιγινίτου, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Σωτήρης Μεντζέλος

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Παραστάσεις:Από 21 Οκτωβρίου έως 17 Δεκεμβριου.

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα, Τρίτη στις 21:00

Εισιτήριο: Κανονικό 13 ευρώ, Μειωμένο 10 ευρώ, Aτέλεια 5 ευρώ

Διάρκεια: 75 λεπτά

Χώρος: Θέατρο Γκλόρια Μικρό.

Διεύθυνση: Ιπποκράτους 7, Αθήνα

Τηλέφωνο ταμείου: 210 36 42 334 | Καθημερινά 10:30-13:00 & 17:30-21:30