Διαβάζετε καθημερινά;

Εννοείται ότι διαβάζω καθημερινά. Από τα δεκαέξι μου. Ποιος συγγραφέας δεν διαβάζει;

Από ποια ανάγκη σας προκύπτει η αναγνωστική συνήθεια;

Μακάρι να ήξερα. Νομίζω στην αρχή ξεκίνησε ως ένα είδος αναπηρίας, επειδή δεν μου άρεσε ο Κόσμος. Αλλά με τα χρόνια, η ανάγνωση άρχισε να γίνεται σαν ένα επιπλέον μέλος του σώματός μου. Κυριολεκτώ.

Τι προσφέρει στην ζωή σας;

Νομίζω ότι με κάνει καλύτερο άνθρωπο, που θα πει πιο ολοκληρωμένο και πιο απαιτητικό ταυτόχρονα.

Πώς διαλέγετε ποιο βιβλίο θα διαβάσετε;

Πολλά τα κριτήρια. Ο συγγραφέας, οι εκδόσεις, ο τίτλος, πολλά… Αλλά το τελικό προσωπικό μου κριτήριο είναι το εξής: Είμαι στο βιβλιοπωλείο, ανοίγω το βιβλίο κάπου στην τύχη και διαβάζω με πολλή προσοχή δυο τρεις σελίδες στη σειρά. Μετά από αυτές τις δυο τρεις σελίδες νομίζω ότι ξέρω…

Ποιος είναι ο ορισμός του καλού βιβλίου;

Το βιβλίο που με κάνει να νιώθω άβολα. Το βιβλίο που ανατρέπει τα κεκτημένα μου. Στις ιδέες αλλά προπάντων στην Γλώσσα.

Ποια είναι η ιδανική συνθήκη διαβάσματος; Πού διαβάζετε συνήθως;

Παντού. Κυριολεκτικά παντού. Αλλά σαν το γραφείο τίποτα. Παλιά πράγματα, κλασικά…

Ο Κάφκα είπε: «Τα βιβλία που έχουμε ανάγκη είναι εκείνα που πέφτουν σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής». Υπάρχουν βιβλία που σας έχουν κάνει να νιώσετε έτσι; Αν ναι, ποια;

Πολλά. Η τελευταία φορά που το ένιωσα αυτό ήταν με τα βιβλία του Λάσλο Κρασναχορκάι και κυρίως με την «Μελαγχολία της αντίστασης». Εντάξει, ο τύπος δεν υπάρχει, είναι σχεδόν από άλλο σύμπαν…

Ποιο βιβλίο θα προτείνατε σε κάποιον να διαβάσει;

Πριν από οτιδήποτε άλλο την Παλαιά Διαθήκη.

Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτήν την περίοδο;

«Το συνέδριο των νεκρών» του Zino Zini από τις εκδόσεις Έρμα. Υπέροχο βιβλίο. Και ακατάτακτο.

Μοιραστείτε μαζί μας την πρώτη του φράση…

Η σκηνή αναπαριστά την κοιλάδα του Ιωσαφάτ. Ο τόπος μοιάζει ερημωμένος….

Ο Δημήτρης Τσεκούρας είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του μυθιστόρημα «Η Πόρτα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έρμα. Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, ένας διανοούμενος –μάλλον− πενηντάρης, που ζει μόνος του, φοβάται πολύ ότι εάν τυχόν πεθάνει πριν την ώρα του κανείς δεν θα το(ν) ανακαλύψει. Μια ωραία πρωία λοιπόν βγάζει την πόρτα του σπιτιού και πάει και την πετάει στα σκουπίδια…