Θα ΄πρεπε να ΄ναι οι άνθρωποι ό,τι φαίνονται, ή όσοι δεν είναι, να μη φαίνονται πως είναι

«Όταν λοιπόν ανεβαίνει, σήμερα, ο Οθέλλος σημαίνει πως το θέατρο ή ο σκηνοθέτης […] έχουν να προτείνουν μια νέα άποψη για το αριστούργημα ή […] θέλουν να στηρίξουν μια παλιά με καλύτερα επιχειρήματα» / (Κ. Γεωργουσόπουλος)

Χρειάζονται ισχυροί λόγοι για ανέβει μία ακόμη φορά ένα έργο με τόσο πλούσια φιλολογία. Χρειάζεται μια ματιά που θα αποκαλύψει μια νέα πτυχή του έργου, τη δική της. Η Ομάδα Kursk πραγματοποιεί μια τέτοια ανάγνωση παρουσιάζοντας κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Τέχνης το συγκλονιστικό έργο του Shakespeare σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη. 

Στη Βενετία, σε ένα κράτος εμπορικό που στηρίζεται στις αρχές της λογικής, ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν να πολεμούν, βρίσκεται ο Οθέλλος, ένας ξένος, ένας άνθρωπος διαφορετικός, ένας ικανότατος πολεμιστής, με πάθος, σταθερότητα και ορμή που καλείται να προστατεύσει την πόλη από τους εχθρούς της. Η ζωή του προχωρά, ερωτεύεται με την Δυσδαιμόνα -πάντα πιστή, ειλικρινά βαθιά ερωτευμένη και ακέραια- και παντρεύονται -ενώ ο πατέρας της, τους καταριέται για τον κρυφό γάμο-, συγκεντρώνει επαίνους, αναρριχάται στα αξιώματα. Γίνεται και αποκτά όλα όσα ο Ιάγος φανταζόταν ότι θα έχει ο ίδιος. Καθώς το ενδιαφέρον του κεντρίζεται, βάζει σε εφαρμογή το σχέδιο καταστροφής του Οθέλλου. Αφήνεται και προχωρά βήμα βήμα, χωρίς να γνωρίζει την κατάληξη. Παίρνει το μαντήλι που έχει χαρίσει ο Οθέλλος στη Δυσδαιμόνα και το δίνει στον πολύτιμο και πιστό υπασπιστή του Οθέλλου, Κάσσιο, ενοχοποιώντας τους  δύο τους για απάτη και παράλληλα, βρίσκοντας στο πρόσωπου του Οθέλλου τον μεγαλύτερο και σημαντικότερο «σύμμαχό» του: Έναν άνθρωπο έτοιμο να γίνει θύμα, να αφεθεί, να αλλοτροιωθεί από τους νέους τρόπους και τα νεα ήθη, να θυσιάσει τον εαυτό του, να απογυμνωθεί από την δική του ταυτότητα και τελικά να χαθεί.

Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Χάρης Φραγκούλης διείσδυσε στο βάθος του έργου και άγγιξε τον πυρήνα του, παρουσιάζοντας ολοκληρωμένους, σαφείς, απόλυτους χαρακτήρες που καθώς βαδίζουν στην ζωή, επιθυμούν -και τολμούν- να αναρρωτηθούν πως είναι το «διαφορετικό», πως είναι ο «άλλος». Με ακριβώς τα απαραίτητα σκηνικά και καλαίσθητα κοστούμια μακριά από κάθε προσδιορισμό ταυτότητας (Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Πανουργιά), οι ηθοποιοί απέδωσαν το «λευκό» και το «μαύρο» των χαρακτήρων που εν τέλει, είναι το «λευκό» και το «μαύρο» των ανθρώπων. Ενώ αναδεικνύει τα κωμικά στοιχεία της τραγωδίας -«Ο κριτικός Charles Gilton καταγράφει το 1964: Έμαθα από πολύ καλή πηγή ότι τον Ιάγο τον έπαιζε ένας πολύ δημοφιλής κωμικός και πως, για χάρη του, ο Shakespreare έβαλε στον ρόλο διάφορες λέξεις και εκφράσεις, που έκαναν το ακροατήριο να γελάει» / (Μ. Πλωρίτης), η παράσταση αποκαλύπτει το βάθος του έργου, προσεγγίζοντας μια νέα οπτική της διαφορετικότητας, όπου όλοι οι χαρακτήρες είναι «διαφορετικοί», «άλλοι», «ξένοι» σε αντίθεση με τον Οθελλό που είναι αυτός που είναι. Κατορθώνει να φέρει ταυτόχρονα στην σκηνή τον κόσμο του έργου, τον κόσμο της εποχής του συγγραφέα και τον κόσμο των συντελεστών της. Προτείνει σίγουρα, μέσω των ανθρώπων, του λόγου -παρουσιάζεται στην πλούσια νέα μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη- , του ήχου -Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής-, της κίνησης -Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος- την αναγκαία νέα άποψη.

Ο Γιάννης Παπαδόπουλος απέδωσε πολύ ουσιαστικά με το σώμα, το βλεμμα και τη φωνή του την συγκινητική μεταμόρφωση του Οθέλλου από θύμα σε θύτη και έπειτα αντίστροφα. Η Σοφία Κόκκαλη ήταν μια γενναία, αλύγιστη ως το τέλος, ειλικρινής, συγκινητική Δυσδαιμόνα. Ο Ανδρέας Κοντόπουλος ένας πολυδιάστατος Ιάγος που κινείται και κινεί με τον λόγο μέχρι την ώρα που τον εγκαταλείπει και κλείνεται στην σιωπή, μέχρι το τέλος. Ο Μιχάλης Τιτόπουλος αποκάλυψε μια νέα όψη του ταλέντου του στον ρόλο του Ροδρίγου. Το ίδιο καίριοι ήταν ο Ανδρέας Κώνσταντίνου ως Κάσσιος, η Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη ως Αιμιλία, η Ασπασία-Μαρία Αλεξίου ως Μπιάνκα, ο Κορνήλιος Σελαμσής και βέβαια, ο Άγγελος Παπαδημητρίου ως πατέρας της Δυσδαιμόνας με την χαρακτηριστική προσωπικότητά του. Μια παράσταση γνήσιου θεάτρου, που δεν επιβάλλει απόψεις, αλλά αγγίζει με πίστη ένα έργο και τελικά μεταβιβάζει μια εμπειρία.

Οθέλλος του William Shakespeare σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη στο Θέατρο Τέχνης

Συντελεστές

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Χάρης Φραγκούλης

Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία Πανουργιά

Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής

Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος

Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου

Β΄ βοηθός σκηνοθέτη: Κορίνα Άννα Γκουγκουλή

Βοηθός σκηνογράφου: Φωτεινή Ιατρού

Βοηθός φωτίστριας: Τζάνος Μάζης

Hair styling: Talkin’ Heads

Οργάνωση παραγωγής: Ερωτόκριτος Κοτσιλίνης

Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη

Παίζουν:

Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Σοφία Κόκκαλη, Ανδρέας Κοντόπουλος, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη, Άγγελος Παπαδημητρίου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Κορνήλιος Σελαμσής, Μιχάλης Τιτόπουλος

Πληροφορίες παράστασης:

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο (Πεσμαζόγλου 5, 210 3228706)

Πρεμιέρα Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου

Παραστάσεις έως Τρίτη 23 Απριλίου 2019

(εκτός Δευτέρας 15 Απριλίου και Τρίτης 16 Απριλίου)

Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

Τιμές: 16 ευρώ γενική είσοδος / 12 ευρώ μειωμένο – φοιτητικό / 8 ευρώ ανέργων