Νεφέλη Κουρή & Γιώργος Βουρδαμής / Η ορμή της ζωής ή η επανάσταση στην τεχνολογία

Σε μια εποχή ιδιαίτερη -μήπως κάθε εποχή είναι ιδιαίτερη;- οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν λόγους να υπάρχουν, να βρίσκονται μαζί, να αντιστέκονται σε όσα έξωθεν τους πιέζουν. Φίλοι, ζευγάρια, γνωστοί που δημιουργούν σχέσεις αληθινές ή αναζητούν μια ανάσα σε σχέσεις νεκρές. Τυχαίες συναντήσεις που αλλάζουν την ροή της ζωής μας και σταθερές καταστάσεις που ανατρέπονται σε μία στιγμή. Ο Μάικλ Φρέιν με το έργο Alarms πραγματοποιεί μια τομή στις συνθήκες που δημιουργούν ή καταστρέφουν οι άνθρωποι για να εξακολουθήσουν να υπάρχουν, ο Κωνσταντίνος Μπιμπής μεταφράζει και ο Κώστας Γάκης σκηνοθετεί στο Θέατρο Άλφα. Ιδέα. Η Νεφέλη Κουρή και ο Γιώργος Βουρδαμής μας μίλησαν για την παράσταση που συμμετέχουν, την σκέψη του συγγραφέα και την απόλυτη εφαρμογή της στην εποχή μας, τις ανησυχίες και τις ελπίδες τους.

Τι πραγματεύεται το έργο και η παράστασή σας; Τι σας αρέσει σ΄αυτό;

Νεφέλη Κουρή: Το έργο αποτελείται από διάφορα μονόπρακτα. Εμείς δουλεύουμε πάνω σε δύο. Το ένα μοιάζει να είναι μια φάρσα, όπου ένα ζευγάρι δέχεται την επίσκεψη ενός άλλου ζευγαριού. Ενώ μοιάζουν να ετοιμάζονται για μια ήσυχη βραδιά, το σπίτι που βρίσκονται αρχίζει να ζωντανεύει και οι συσκευές του αυτονομούνται. Με αυτό το μονόπρακτο, σε πρώτο επίπεδο, βλέπουμε πως έχουμε κεραυνοβοληθεί από τις ηλεκτρονικές συσκευές σε βαθμό που καθορίζουν τις ζωές μας. Στο δεύτερο μονόπρακτο βλέπουμε πάλι δύο ζευγάρια που πηγαίνουν διακοπές και ανακαλύπτουν το ένα την ύπαρξη του άλλου και μπαίνουν στην διαδικασία του κουτσομπολιού.

Γιώργος Βουρδαμής: Επιβεβαιώνει το ένα την ύπαρξή του μέσω του άλλου. Το έργο είναι πολύ δύσκολο να αναπαρασταθεί. Είναι γραμμένο στα τέλη του ’70. Όπως το νιώθω εγώ, ο συγγραφέας έχει μια πολύ λεπτή καυστική ειρωνεία για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι μια φούσκα, ότι βιώνουμε μια πραγματικότητα που θα σκάσει. Όπως και έγινε εκ των υστέρων.

Πως ένα αγγλικό έργο τέτοιου τύπου ακουμπάει τον Έλληνα θεατή;

Νεφέλη Κουρή: Μέσα από την δουλειά μας σ΄αυτό, το έχουμε φέρει πιο κοντά σ΄ εμάς, προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τα σημεία που είναι κοντά στην γενιά μας, στην κατάσταση που βιώνουμε. Επίσης, πραγματεύεται το θέμα των σχέσεων ή το ζήτημα της μοναξιάς που είναι διαχρονικά.

Γιώργος Βουρδαμής: Από τις βασικές θεματολογίες που εντοπίσαμε από τις πρώτες αναγνώσεις είναι η αποξένωση που μας αφορά σήμερα 100%. Επίσης, παρόλο που το έργο είναι καυστική κωμωδία, ταυτόχρονα είναι σαν να υπάρχει μέσα του μια φωτιά που λέει: «Βρες τρόπο να ζήσεις! Ζήσε!».

Πως είναι δυνατόν όλοι οι θεσμοί και οι τύποι που πιέζουν τις ζωές μας, να εξακολουθούν να υπάρχουν;

Γιώργος Βουρδαμής: Έχουμε μάθει να ζούμε μέσα σε πλαίσιο. Είναι πολύ δύσκολο να απαντήσουμε γιατί δεν υπερτερεί η ανάγκη για ζωή και υπερτερεί η ανάγκη για επιβίωση. Είναι πολύ δύσκολο να βρει ο καθένας την προσωπική του φωνή και να εντοπίσει τις προσωπικές του ανάγκες. Μοιάζει να θέλουμε να ταξινομήσουμε τα πράγματα γύρω μας, να αναζητούμε πιο αυστηρά πλαίσια, αντί να αφεθούμε ελεύθεροι. Φοβόμαστε νομίζω. Όλο το κενό που δημιουργείται τώρα ως αποτέλεσμα της κρίσης, η κατάρρευση των πραγμάτων που όριζαν την κοινωνία στο παρελθόν, αντί να μας δίνει τον χώρο ενός άλματος να απελευθερωθούμε εφόσον δεν έχουμε ούτως ή άλλως κάτι σίγουρο, μα οδηγεί στην ανάγκη να σταθεροποιήσουμε πράγματα. Δεν ξέρω που θα μας πάει αυτό. Μάλλον πουθενά.

Νεφέλη Κουρή: Είναι πολύ δύσκολο να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου γιατί εξαρχής σου έχουν κόψει τα φτερά.

Είναι όλες οι σχέσεις πεδία μάχης ή υπάρχουν και πιο εύκολες;

Νεφέλη Κουρή: Δεν θα έλεγα ότι υπάρχουν εύκολες σχέσεις. Ίσως βέβαια, στην εποχή που ζούμε εμείς να είναι ακόμα πιο δύσκολες οι σχέσεις, που τίποτα δεν είναι απλό και σίγουρο. Μου φαίνεται ότι εμείς έχουμε χάσει το όνειρο.

Γιώργος Βουρδαμής: Εκεί βρίσκεται ο παραλογισμός της εποχής μας, ότι αναζητούμε να γίνουν όλα πιο εύκολα. Και εδώ τίθεται το ερώτημα κατά πόσο μπορεί να βοηθήσει η ανάπτυξη των ευκολιών και κατά πόσο σε πνίγουν. Είναι τραγική η εξάρτηση από την τεχνολογία και ο τρόπος που έχει αντικαταστήσει την πραγματική επικοινωνία με τους ανθρώπους γύρω μας. Και είναι εντυπωσιακό με πόση ευκολία επανέρχεσαι στην συνεχή χρήση, ακόμα κι αν έχει περάσει μια μεγάλη περίοδος που δεν το κάνεις.

Ποια είναι μια χρήσιμη πράξη αντίστασης σε όλα αυτά;

Νεφέλη Κουρή: Είναι πολύ προσωπικό. Δεν ξέρω. Μάλλον να τα αφήσουμε στην άκρη.

Γιώργος Βουρδαμής: Κάπως ζούμε με τάση προς αυτό που έχει συμβεί και τάση για το παρακάτω. Όλο αυτό μας οδηγεί να μην δίνουμε χρόνο σε τίποτα. Η ταχύτητα της ζωής μας δεν επιτρέπει τίποτα σε επίπεδο μοιράσματος. Δεν ξέρω πως μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτό.

Τι σας δίνει δύναμη; Χαρά;

Νεφέλη Κουρή: Εμένα αναμφισβήτητα αυτή τη στιγμή το παιδί μου. Με κάνει να θέλω να προσπαθήσω να είμαι καλύτερη. Πιστεύω πολύ στην προσωπική ευθύνη και τις προσωπικές επιλογές.

Γιώργος Βουρδαμής: Για μένα είναι η δημιουργικότητα της δουλειά μας. Ενώ τρως τα μούτρα σου συνέχεια, είναι κάτι που το ‘χω ανάγκη. Κάθε φορά είναι μια πρώτη ύλη που με τροφοδοτεί. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να φτιάξω τις συνθήκες της ζωής μου ώστε να μου αρέσει περισσότερο. Ένα ακόμα πράγμα που με τροφοδοτεί είναι η σκέψη ότι θα τα παρατήσω όλα και θα φύγω!

Φωτογραφίες: Γεωργία Πονηράκου / (site)