Άρτεμις Γρύμπλα: Ιστορίες και συζητήσεις
Το θέατρο είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Είναι συναισθήματα, ιδέες και σκέψεις. Είναι συζητήσεις. Παραστάσεις, κείμενα και άνθρωποι συναντιούνται και συνομιλούν. Μοιράζονται και -ίσως- λίγο μετακινούνται. Η Άρτεμις Γρύμπλα συμμετέχει αυτήν την περίοδο σε τρεις τελείως διαφορετικές παραστάσεις, με κοινό σημείο το καλό υλικό. Υλικό για αναζήτηση και σκέψη. Για συζητήσεις που δεν θες να τελειώσουν, που διαβάζεις και χαμογελάς…
No Man’s land: Ένα έργο για…
τους ανθρώπους που εγκλωβίζονται στο ενδιάμεσα, ανάμεσα σε δύο τόπους, ανάμεσα σε δύο πατρίδες, ανάμεσα σε δύο χρόνους, σε ουδέτερες ζώνες και σε πράσινες γραμμές. Ένα έργο για την προσπάθεια των ανθρώπων να προχωρήσουν μπροστά χωρίς να κινούνται, να απεγκλωβιστούν από απολυταρχικά καθεστώτα, εμπόλεμες ζώνες και χαμένους ή ανεκπλήρωτους έρωτες, να ζήσουν όταν όλα κυκλώνονται από τον θάνατο.
Θέλει μεγαλύτερο θάρρος να μείνεις ή να φύγεις;
Θέλει θάρρος να παρθεί η απόφαση, να σταματήσεις να ζεις στο ενδιάμεσα, στο ούτε εδώ, ούτε εκεί, στο δεν έχω φύγει, αλλά δεν είμαι και τελείως εδώ. Κατά τα άλλα, κάθε επιλογή έχει και τις βάρβαρες συνέπειες της, δεν ξέρω τι είναι πιο θαρραλέο ή πιο δύσκολο, νομίζω το πιο σημαντικό κομμάτι και εν τέλει το πιο θαρραλέο, είναι να αποφασίσεις κάτι, οτιδήποτε, το οποίο θα σε λυτρώσει από την αγωνία του του διλήμματος, και να το υποστηρίξεις ως το τέλος.
Πως παίρνονται οι μεγάλες αποφάσεις στην ζωή μας;
Παίρνονται σε μια στιγμή, σ ένα μοιραίο δευτερόλεπτο, σ ένα πετάρισμα των βλεφάρων με κομμένη ανάσα και ελπίδα ότι εκείνη ακριβώς η στιγμή είναι η αρχή που οδηγεί στην ευτυχία, την επιτυχία, ή σ αυτό τέλος πάντων που ο καθένας μας αναζητά.
Η μνήμη είναι δύναμη ή φορτίο;
Η μνήμη είναι εφόδιο. Υλικό άκρως απαραίτητο για την συντήρηση της ζωής, για την ύπαρξη της συνέχειας στους ανθρώπους ως μονάδες, και ως σύνολα, ως λαοί. Η μνήμη είναι πατρίδα, είναι σπίτι, είναι ο καταδικός σου χώρος μέσα στον χώρο και τον χρόνο, ο ατομικός θησαυρός. Είναι φορτίο, κουβαλάμε όλοι μας όχι μόνο αυτά που επιλέγουμε να θυμόμαστε, αλλά και την μνήμη των αισθήσεων μας, την μνήμη που μας κληροδοτήθηκε. Από εκεί και μετά είναι προσωπική επιλογή αν θα λειτουργήσει η μνήμη αυτή σαν δύναμη, ή βάρος, αν το παρελθόν αυτό θα μας οδηγήσει, θα μας δυναμώσει ή θα μας δεσμεύσει. Δεν αγαπώ τους ανθρώπους που ξεχνούν. Μ’αρέσουν πολύ οι άνθρωποι που ενώ περπατούν στον δρόμο παίρνουν μια βαθιά εισπνοή από ένα γιασεμί ας πούμε, και λένε καλοκαίρι στο σοκάκι του νησιού ή κάτι τέτοιο. Είναι πλούσιοι σε αισθήσεις, πλούσιοι σε μνήμη.
No Man’s land
Ο χρόνος και η απόσταση πως επιδρούν στις ιστορίες αγάπης;
Ο χρόνος είναι η μεγαλύτερη απόσταση που χωρίζει δύο τόπους, δεν είναι δικό μου αυτό, το ξέρεις, είναι από τον μονόλογο του Τομ στον Γυάλινο κόσμο του Ουιλλιαμς, ας βάλουμε και τους ανθρώπους και είμαστε καλυμμένοι, ο χρόνος λοιπόν είναι η μεγαλύτερη απόσταση που μπορεί να χωρίσει δύο ανθρώπους που αγαπιούνται ή αγαπήθηκαν. Η απόσταση δεν έχει και τόση σημασία, δεν λειτουργεί πάντα θετικά βέβαια, αλλά καμιά φορά, το λέει και ο χαρακτήρας της Βένιας στο Aller Retour, το ένα απ τα δύο μονόπρακτα που συνθέτουν το No Man’s Land, όταν πρέπει να ζεις με τον άλλον τον ξεχνάς, οπότε, η απόσταση προσδίδει στις σχέσεις αυτή την αίσθηση του ανεκπλήρωτου, που είναι από τα βασικά συστατικά ενός μεγάλου έρωτα. Απ’ την άλλη ο χρόνος σε μία ιστορία αγάπης είναι κάτι που με προβληματίζει πολύ, για ποιον χρόνο όμως μιλάμε; Για τον χρόνο μέσα στον έρωτα, που είναι ανελέητος και τον κάνει να περνά, ή για τον χρόνο που λειτουργεί ιαματικά, επουλωτικά, και ενώνει τις συνήθειες τις ζωές και τις πληγές; Προσωπικά, ο χρόνος και η σχέση του με τις ιστορίες αγάπης με φοβίζει πολύ.
Είναι όλες οι σχέσεις ένας αγώνας, μια μάχη;
Ναι! Είναι ένας ατέλειωτος αγώνας, μία μάχη χωρίς νικητές, που δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Είναι ένας ευτυχής και επιτυχής αγώνας, όταν μάχονται μαζί αυτοί τους οποίους αφορά, και όχι χωριστά.
Είναι περισσότερο πιθανό να πετύχεις αυτά που ονειρεύεσαι σε έναν τόπο οικείο ή κινούμενος προς άγνωστα εδάφη;
Υποθέτω πως το ρίσκο είναι από τα βασικά συστατικά επιτυχίας ονείρων… Ίσως χρειαζόμαστε λοιπόν άγνωστα και ακαλλιέργητα εδάφη, πρόσφορα προς εξερεύνηση. Αυτά σε ένα ιδεαλιστικό επίπεδο βέβαια. Επειδή μιλάμε με αφορμή το No man’s Land, όμως δεν μπορώ να αφήσω έξω απ’ την σκέψη μου και όλους αυτούς τους ανθρώπους που κινούνται κυριολεκτικά προς άγνωστα εδάφη, όχι από ανάγκη να πετύχουν τα όνειρα τους, αλλά από μία πρωταρχική ανάγκη επιβίωσης, εκείνοι ίσως σου απαντούσαν πώς σ έναν τόπο οικείο, μπορείς με την ασφάλεια της ρίζας σου, να ανθίσεις.
Τι είναι το πιο σημαντικό στην ζωή μας;
Αχ, δεν έχω ιδέα. Μεγαλώνω και προσπαθώ να το βρω, άλλες φορές νομίζω πως το πιο σημαντικό είναι να έχουμε όσο περισσότερες στιγμές ευτυχίας γίνεται, στιγμές που νικούν τον χρόνο και χαρίζουν μικρά δευτερόλεπτα αθανασίας, άλλες πάλι, αποφασίζω πως το πιο σημαντικό είναι η πορεία ενός ατόμου προς την ολοκλήρωση, και σε καμία περίπτωση η ολοκλήρωση η ίδια, αργότερα σκέφτομαι το πιο σημαντικό είναι ν’αγαπάς και ν’αγαπιέσαι, μετά πίνω μία μπύρα και ηρεμώ λίγο.
Η Τελευταία Μαύρη Γάτα
Έχει διαφορά το παιδικό θέατρο από των ενηλίκων;
Δεν έχει διαφορά επί της διαδικασίας, όσο την ώρα της παράστασης, τα παιδιά όταν απολαμβάνουν κάτι το απολαμβάνουν πολύ, όταν το βαριούνται παρομοίως, και δεν διστάζουν να εκφράσουν τα συναισθήματα αυτά αφιλτράριστα. Κάποιες φορές, λίγο πριν βγω στην σκηνή για την Τελευταία Μαύρη Γάτα, σκέφτομαι πως το βάρος αυτών των παραστάσεων είναι πολλαπλάσιο από τις βραδυνές. Το χρέος μας ως ηθοποιοί, είναι μεγαλύτερο, γιατί λέμε μία ιστορία που ίσως βοηθήσει να διαμορφωθεί ένας χαρακτήρας, ένας άνθρωπος, ένας πολίτης.
Πως είναι η συνεργασία με τη Ομάδα Ιδέα; Πως δουλέψατε για την Τελευταία Μαύρη Γάτα του Ευγένιου Τριβιζά;
Η Τελευταία Μαύρη Γάτα είχε ανέβει πριν από 2 χρόνια στο θέατρο Χορν, από την πρώτη μέρα που ξαναβρέθηκε η ομάδα για να ξαναφτιάξουμε την παράσταση, υπήρχε μία αίσθηση γιορτής! Είχαμε αγαπηθεί πολύ όλοι, και είχαμε αγαπήσει ακόμα περισσότερο την ιστορία, ξεκινήσαμε να δουλεύουμε και ήταν σαν να έχουμε να παίξουμε την παράσταση 1 μήνα, και όχι έναν χρόνο. Την πρώτη χρονιά, η ομάδα Ιδέα έδωσε πάρα πολύ χώρο στους ηθοποιούς, φτιάχνοντας μία παράσταση η οποία βασίζεται πολύ σε αυτοσχεδιασμούς που φέρναμε στην πρόβα. Αυτή την φορά, ξαναδουλέψαμε μία ήδη υπάρχουσα παράσταση ερευνώντας και βελτιώνοντας τις αδυναμίες της. Ανακαλύψαμε ξανά την ιστορία της τελευταίας μαύρης γάτας και του Νησιού της, και φτιάξαμε μία -τολμώ να πω- πολύ καλύτερη παράσταση!
Τι είναι η τελευταία μαύρη γάτα; Πως καταφέρνει να επιβιώσει;
Η τελευταία μαύρη γάτα είναι μία αθώα, πολυμήχανη εφτάψυχη γάτα που αγωνίζεται να επιβιώσει απέναντί στον παραλογισμό, την βία και μισαλλοδοξία που εντελώς ξαφνικά κυρίευσαν το νησί της. Καταφέρνει να επιβιώσει χάρη στην επιμονή, την τόλμη της και την αγάπη και την φιλιά διάφορων άλλων πλασμάτων του νησιού που την βοηθούν, της δίνουν καταφύγιο και την προστατεύουν. Η ιστορία αυτή, το βιβλίο αυτό του Ευγένιου Τριβιζά θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται στην διδακτέα ύλη των σχολείων.
Πολύ κακές ιδέες
Ποιες είναι οι Πολύ κακές ιδέες; Πως ετοιμάστηκε η παράσταση; Πόσο δύσκολο είναι να λειτουργείς αυθόρμητα πάνω στην σκηνή;
Οι πολύ κακές ιδέες είναι μια παράσταση improv comedy. Μία παράσταση αυτοσχεδιασμού, που φτιάχνεται κάθε Κυριακή μπροστά στα μάτια του κοινού από μία λέξη ή μια ιδέα που παίρνουμε από τους θεατές. Κάθε παράσταση είναι μοναδική και δεν πρόκειται ποτέ να ξανασυμβεί, είναι μία λειτουργία έμπνευσης, τρέλας, διασκέδασης και αφοσίωσης. Είμαι το νεότερο και το πιο άπειρο μέλος της ομάδας, τα υπόλοιπα παιδιά είναι αυτοσχεδιαστές χρόνια, κι έτυχε να βρεθούμε πέρσι μαζί πάνω σε μία σκηνή. Έκτοτε κόλλησα το μικρόβιο του αυτοσχεδιασμού και μετά από πολύμηνες και εντατικές πρόβες δημιουργήσαμε αυτήν την παράσταση, όπου τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κατά την διάρκεια των προβών, μιας και το θέμα δεν είναι συγκεκριμένο, αφοσιωθήκαμε στο δέσιμο της ομάδας, τον σχεδιασμό της μορφής της παράστασης και την επικοινωνία μας πάνω στην σκηνή. Μόλις κατακτήσεις την ασφάλεια με την ομάδα σου, το να λειτουργείς εντελώς αυθόρμητα πάνω στην σκηνή είναι πλήρως λυτρωτικό! Μετά από κάθε παράσταση είμαι και πιο ευτυχισμένη, είμαι πολύ χαρούμενη που βρέθηκε το improv στον δρόμο μου!
Ποια είναι μια καλή ιδέα που σε χαλαρώνει και σε αποφορτίζει μετά από όλα αυτά;
Ένας ωραίος ζεστός καφές, ένα καλό βιβλίο που ποτέ δεν προλαβαίνω να διαβάσω, η σκέψη πως ο Τζον Σνόου πράγματι υπάρχει κάπου σ’ αυτόν τον κόσμο, μια γλυψιά από τον σκύλο μου, μία αγκαλιά, να κάνω face time με την μόλις 8 μηνών ανηψιά μου, να σχεδιάζω ταξίδια σε ολόκληρο τον κόσμο, που αφήνω στην άκρη για όταν θα έχω αρκετό χρόνο και αρκετά χρήματα, ένα κομμάτι πίτσα που μόλις έχει βγει απ’ τον φούρνο, μία μεγάλη μπύρα, μία κουβέντα με φίλους αγαπημένους, ένα ελαφρώς χυδαίο αστείο κι ένα ζεστό μπάνιο μπορούν να συνθέσουν την καθημερινή μου ευτυχία με μεγάλη επιτυχία.
Kάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 22.00 στο Από μηχανής Θέατρο (fb)
Κάθε Σάββατο στις 15.00 και Κυριακή στις 11.00 στο Θέατρο Άλφα. Ιδέα
Κάθε Κυριακή στις 21.30 στο Θέατρο Άβατον
