Με έμπνευση από την πορεία και τα δομικά στοιχεία των τελετουργικών πρακτικών, αναζητούμε ένα πρωτογενές αίσθημα, στο οποίο ο άνθρωπος μέσω της υπέρβασης και της μυσταγωγίας αφήνεται να αφομοιωθεί από την ευφυΐα που τον υπερβαίνει, από την νομοτέλεια. Το πέρασμα από την ατομική παράδοση της ταυτότητάς μας στην συλλογική εμπειρία ορίζει κάθε παλιά και σύγχρονη γιορτή, όπως ορίζει και την δραματουργία της παράστασης PeruPeru. Δημιουργείται έτσι μία τελετή για την επιγένεση της σάρκας σε μια ροή που κυμαίνεται κάτω από την υπόσταση της γλώσσας και του πολιτισμού. Η παράσταση προσεγγίζει την έννοια του χορού ως ένα βιολογικό γεγονός, και κατά επέκταση μία βιολογική ανάγκη.

Τι αποτέλεσε την αφετηρία της παράστασής σας; Τι σας ενέπνευσε;

Αφετηρία αποτέλεσε μια μαύρη τρύπα που ένιωθα ότι υπάρχει σχετικά με την επικοινωνία μου με τους ανθρώπους – ένα τέλμα δηλαδή, στον τρόπο που συνυπάρχουμε εμείς με τον άλλον αλλά και εμείς με το ίδιο μας το σώμα. Πόσα προσωπικά νέα μέσω της προσωπικής σου ματιάς να πεις , πόσα πήγαινε κι έλα απ΄την δουλειά κουβαλώντας το σώμα σαν να ήταν μόνο το βάρος του, πόση πεζότητα;
Θυμήθηκα μια από τις πρώτες μου εξόδους σαν έφηβη, με την φίλη μου την Τίτη, ανοίγουν οι πόρτες της Ασσοε και βλέπω μπροστά μου γύρω στα 600 άτομα να χορεύουν σε μια δίνη που τους υπερβαίνει. Ο Διόνυσος στην Ασσοε.
Χαίρομαι όταν βρίσκομαι κοντά σε παρόμοιους συλλογικούς εκρηκτικούς κραδασμούς. Αλλά, ενδόμυχα νιώθω μια έντονη αίσθηση απώλειας που δεν θεωρούνται δεδομένοι στον σύγχρονο πολιτισμό και ότι ακόμα και αν προκύπτουν έχουν μια τυχαιότητα στην έκφανσή τους, δεν προκαλούν αναγκαστικά κάποιον βαθύ δεσμό με τον άλλον ή με την αρχική πρόθεση της συνάθροισης. Διασκέδαση υπάρχει σε αφθονία. Συλλογική αγαλλίαση, ανάταση και αναστοχασμός;
Επίσης περιοριζόμαστε σε κωδικοποιημένες κινήσεις, σε αυτές που υπηρετούν την ζωή της καθημερινότητας, στην μίμηση, στην λειτουργική κίνηση που θα φέρει σε πέρας, στο περίβλημα κινήσεων που δεν έχουν αναγκαστικά περιεχόμενο. Ο τρόπος που χορεύει η Βίτο για μένα ξεδιπλώνει τις μυριάδες αθέατες δυνατότητες του σώματος να παράξει ποίηση και σύνδεση. Και η συλλογική μας μνήμη διψάει να ανατρέξει σε μια εποχή που η συλλογικοί τελετουργικοί χοροί έκαναν ακριβώς αυτό.

Πως δουλέψατε για να πάρει την τελική της μορφή;

Ερχομαι απο τον χώρο της φωτογραφίας και είναι η πρώτη μου απόπειρα να μεταπηδήσω στο σύμπαν του θεάτρου και του χορού. Φαντασιώθηκα τον μυστικό κήπο και η Βίτο έφτιαξε το κλειδί για να μπούμε και οι 30 μέσα. Εργαστήκαμε καταρχάς ερευνώντας υλικο από υπάρχουσες τελετές με σκοπό να το επεξεργαστούμε και να το διαμορφώσουμε έτσι ώστε να μας φανερωθεί η διαματουργία του σόλο αλλά και της ομαδικής σκηνής.
Η μεγάλη ομάδα των ερμηνευτών (28 άτομα) προέκυψε μετά από ανοιχτό κάλεσμα και με την καθοδήγηση της πρώτης ομάδας, μέσα από δοκιμές και αυτοσχεδιασμούς θα πραγματώσει και εξελίξει μέρη της τελετής.

Στην εποχή μας η καθημερινότητά μας χαρακτηρίζεται από συλλογική ή ατομική αίσθηση;

Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση όταν είχα διαβάσει κάπου ότι σε μικρότερες κοινωνικές δομές ο άνθρωπος για την ομάδα είναι ότι το παιδί για την μάνα του. Δεν ξέρω αν μπορεί να επιβιώσει μια τέτοια τρυφερότητα σε μια μεγαλούπολη. Πάντως πέρα από το αν καταφέρνει ο άνθρωπος να σκέφτεται και να λειτουργεί πέρα από το άτομό του, με αίσθηση της συλλογικής ανθρώπινης παρουσίας, αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι η ανθρωπότητα τείνει να θέλει να ζει σε έναν κόσμο που θα έχει κατασκευαστεί αποκλειστικά από την ίδια. Ότι το είδος μας είναι τόσο αυτοαναφορικό.

Όλα όσα συμβαίνουν, βιώνουμε και αισθανόμαστε έχουν μία υπόγεια σύνδεση ή τα πάντα είναι τυχαία;

Πιστεύω ότι η συνδεσιμότητα είναι δεδομένη αλλά, ότι η ολοκληρωμένη εικόνα της δομής αυτού του φαινομένου δεν θα μας φανερωθεί ποτέ. Σχετικά με το δικό μας είδος, το θηλαστικό που λέγεται άνθρωπος έχει έναν εγκέφαλο που διατηρεί κατάλοιπα από τα ερπετά, έχει παρόμοιες εγγεγραμμένες συμπεριφορές με τους πιθήκους και σαν έμβρυο αναπτύσσεται κατά την περίοδο της κύησης περνώντας περιληπτικά από όλα τα στάδια της εξέλιξης του είδους του. Ούτε να φανταστώ δεν μπορώ ποια είναι τα ίχνη που συνθέτουν οποιοδήποτε έμβιο ον όμως υποψιάζομαι πως όσα μας φανερώνονται εμπεριέχουν τόσο την συνδεσιμότητα όσο και την τυχαιότητα.

Είναι ο χορός βιολογική ανάγκη;

Ευχή και κατάρα το σώμα ξεχνάει και συνηθίζει, έτσι οι βιολογικές μας ανάγκες διαμορφώνονται ή μεταλλάσσονται ανάλογα με τον τρόπο που ζούμε. Μέσα από την πράξη του χορού, όταν του επιτρέπεται ή του δίνεται ο δρόμος ο άνθρωπος συνδέεται, θεραπεύεται, δυναμώνει, αγαπά γίνεται πιο ζωντανό, βασικές ανάγκες του σώματος μας. Από μία άποψη όλα όσα ζούνε κινούνται, και όταν τα παρατηρούμε σε σχέση το ένα με το άλλο, χορεύουν, με αυτόν τον τρόπο ο χορός είναι βασική βιολογική ανάγκη όλων των ζωντανών όντων.

Τι προσφέρει στην ζωή σας;

Προσφέρει ηδονή, έκφραση, σύνδεση, θεραπεία, απόφορτιση, ευφορία. Ο χορός είναι ένα πεδίο όπου το σώμα λειτουργεί επιτέλους χωρίς πλήρη επίγνωση, διευρύνοντας ταυτόχρονα την επίγνωση του προς άλλες κατευθύνσεις, γιορτάζοντας την συμμετοχή του σε μια ροή. Όπως λέει και ο Keith Flint από τους Prodigy:
I got the poison I got the remedy I got the pulsatting rhythmical remedy
boom boom bah.