Μια ιστορία αγάπης, μια συνάντηση δύο ανθρώπων που επιθυμούν να γνωριστούν, να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον, να πάρουν το ρίσκο να διερευνήσουν τα όριά τους. Να ζήσουν και ό,τι γίνει… Το έργο της Γεωργίας Πιερρουτσάκου, μετά την πρώτη παρουσίασή του στο Εθνικό Θέατρο, στο πλαίσιο του Στούντιο Νέων Συγγραφέων τον Ιούνιο του 2016, επανέρχεται -μετά το Θέατρο Επί Κολωνώ- στο Faust σε σκηνοθεσία της ίδιας και του Λάζαρου Βαρτάνη. Ο Στέφανος Παπατρέχας μας μίλησε για την συνεργασία και την παράσταση, το κείμενο και τους (μεγάλους έρωτες), το θέατρο και τις χαρές του.

Τι σε συγκινεί στο έργο; Γιατί;

Το κείμενο της Γεωργίας Πιερρουτσάκου πέρα από δυνατό είναι και λιγάκι “ύπουλο”. Σε αγγίζει σιγά-σιγά, υπόγεια. Πιστεύω πως σε όποια φάση ζωής και να είσαι, θα βρεις κομμάτια που σε αφορούν και σε αγγίζουν. Είναι μία ιστορία για τον έρωτα. Με συγκινεί λοιπόν μία τέτοια ιστορία γιατί βρίσκω μέσα πολλά δικά μου πράγματα, πολλές στιγμές μου. Το τέλος κάθε πρόβας με αφήνει να αναρωτιέμαι που πάει όλη αυτή η αγάπη, όλα όσα δένουν δυο άτομα τόσο πολύ. Άλλες φορές μου φαίνεται πως πάντα υπάρχει μία ματαιότητα στον έρωτα και άλλες φορές φεύγω αισιόδοξος.

Πως δουλέψατε για να γίνει παράσταση; Τι κερδίζεις όταν εργάζεσαι με σταθερούς συνεργάτες;

Όλα έχουν τα θετικά και τα αρνητικά τους. Από τη μία όταν δουλεύεις με κάποιον σταθερά, αποκτάς κώδικες και αισθήματα ασφάλειας που σου δημιουργούν μια σιγουριά. Από την άλλη, υπάρχει ο κίνδυνος να επαναπαυτεί κανείς. Όταν, τώρα, δουλεύεις με κάποιον πρώτη φορά, υπάρχει όλος ο ενθουσιασμός τού καινούργιου και η ομορφιά τού να δημιουργείται μια σχέση εξ αρχής. Η συγκεκριμένη παράσταση είναι η πρώτη μου συνεργασία με τη Γεωργία και η τρίτη με το Λαζαρο, οπότε πιστεύω πως έγινε ένας συνδυασμός, νομίζω των καλών παραγόντων της κάθε περίπτωσης. Ρίξαμε πολλή δουλειά και με αυτοσχεδιασμούς, με συζητήσεις, με εξερεύνηση τρόπων να πει κανείς μία ιστορία, κινησιολογικά, τα πάντα. Ήρθαν όλα και κούμπωσαν στο τελικό αποτέλεσμα, ενσωματώθηκαν.

Πως γεννιέται ο έρωτας; Γιατί επιλέγουμε κάποιον άνθρωπο αντί κάποιον άλλο; Είναι αναπόφευκτο το τέλος;

Θεωρώ πως δεν έχω απάντηση σε καμία από τις τρεις ερωτήσεις. Ίσως είναι θέμα χημείας, ίσως υπάρχουν πράγματα ασυνείδητα που μας κάνουν να αισθανόμαστε έλξη για κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Όσο για το τέλος και το πόσο αναπόφευκτο είναι, υπάρχουν ζευγάρια που αποτελούν ζωντανή απόδειξη πως μπορεί να υπάρχει διάρκεια μέσα στο χρόνο. Θέλει μάλλον πολλή προσπάθεια.

Η ουσία του έρωτα παραμένει ίδια σε κάθε εποχή και ιστορική συνθήκη; Στην εποχή μας πως είναι;

Η ουσία πιστεύω πως παραμένει ίδια. Αλλάζουν ίσως ο τρόπος, οι κώδικες. Έχω πολλούς γνωστούς που γνωρίστηκαν με το ταίρι τους μέσω Facebook ας πούμε και δεν βλέπω απαραίτητα κάτι κακό σε αυτό. Έχουν γίνει λίγο πιο γρήγορα τα πράγματα, αλλά αυτό δεν αφαιρεί πάντα την ουσία και τη δύναμη του έρωτα. Σε εμάς επαφίεται ο τρόπος που θα τα διαχειριστούμε τα πράγματα. Στην ουσία που δίνουμε εμείς οι ίδιοι.

Είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί να νιώσουν αυτό το συναίσθημα;

Έχω γνωρίσει άτομα που δεν έχουν ερωτευτεί ακόμη και σε μεγάλη ηλικία και προσωπικά με στεναχωρεί. Βέβαια, στόχος είναι να είναι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι, επομένως δεν είναι κακό, απλώς εγώ δε θα ήθελα να μην έχω ερωτευτεί ποτέ. Και μιλάω κυρίως για έρωτα με ανταπόκριση, γιατί το άλλο είναι μονόπλευρο και άρα όχι ολοκληρωμένο. Δεν είναι θέμα όμως ικανότητας. Μάλλον διαθεσιμότητας θα έλεγα.

Τι χαρίζει το θέατρο στην ζωή σου; Τι σου δίνει δύναμη στην καθημερινότητα;

Το θέατρο μου δίνει τη δυνατότητα να αφήνω λίγο την πραγματικότητα στην άκρη. Ταυτόχρονα όμως μου δίνει ερεθίσματα και εφόδια για να την αντιμετωπίζω καλύτερα. Μου αρέσει πολύ που μοιράζομαι μια ιστορία με κόσμο και που μαθαίνω μέσα από την κάθε παράσταση πράγματα για εμένα και τους άλλους. Ακόμη, μέσω της δουλειάς μου γνωρίζω ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους γίνονται σταθεροί συνεργάτες ή και παίρνουν χώρο μέσα στη ζωή μου και σε άλλα επίπεδα. Είναι κάτι που με βοηθάει να εξελίσσομαι.

Ποιο ήταν το προσωπικό κέρδος από την συγκεκριμένη δουλειά μέχρι τώρα;

Πρώτα από όλα μου χάρισε τη γνωριμία μου και τη συνεργασία μου με τη Γεωργία Πιερρουτσάκου, αλλά και άλλη μία συνεργασία με το Λάζαρο Βαρτάνη. Πέρα από αυτά, με έβαλε να σκεφτώ πολύ, και από πλευρές που δεν είχα ψάξει ως τώρα, το θέμα του έρωτα. Επίσης, όπως κάθε νέα δουλειά, με βοήθησε να εξελιχθώ και να ψάξω και άλλα μέσα έκφρασης και άλλους τρόπους σκέψης.

Ποιο κομμάτι του κειμένου ξεχωρίζεις; Γιατί;

Είναι μία σκηνή του έργου, η οποία, για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει, με συγκινεί κάθε φορά στις πρόβες. Είναι μία προσπάθεια επανασύνδεσης, ας πούμε, του ζευγαριού, μία σκηνή αναπόλησης όσων έχουν ζήσει ως εκείνη την ώρα, όσων έχουν περάσει. Ο πυρήνας της σκηνής είναι ένας ολόκληρος κόσμος που έφτιαξε το ζευγάρι και που τώρα τρεμοσβήνει, μα και το πόσο διαφορετικά ο καθένας μπορεί να αντιλαμβάνεται ίδια πράγματα.

Συντελεστές

Κείμενο: Γεωργία Πιερρουτσάκου
Σκηνοθεσία: Γεωργία Πιερρουτσάκου, Λάζαρος Βαρτάνης
Σκηνικά/Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί: Ευγενία Μακαντάση
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Παίζουν οι ηθοποιοί: Στέφανος Παπατρέχας, Γεωργία Πιερρουτσάκου