Σταύρος Μητρόπουλος / Didi’s Son των Dirty Granny Tales

Ύστερα από 8 χρόνια απουσίας από τα ελληνικά stages, οι Dirty Granny Tales επιστρέφουν για να παρουσιάσουν στο Θέατρο Σταθμός για εννέα μοναδικές παραστάσεις το έργο Didi’s Son. Μία παράσταση που ξεχώρισε και διακρίθηκε σε διεθνή φεστιβάλ και θα περιοδεύσει σε διάφορα μέρη της Ελλάδας το Μάρτιο του 2018. Τα «σκοτεινά παραμύθια της βρώμικης γριάς» είναι ένας συνδυασμός ζωντανής ακουστικής μουσικής, κουκλοθεάτρου, χορού και animation projection με έντονες επιρροές από Tim Burton και The Residents, όπως επίσης και από Μάνο Χατζιδάκι, David Bowie, Black Metal, progressive psychedelic rock. Το Didi’s Son πραγματεύεται την ερωτική έλξη του παραμυθά με την πρωταγωνίστρια του έργου του. Ο καρπός του έρωτά τους θα φέρει στον φανταστικό κόσμο έναν απόγονο ο οποίος δεν ανήκει εκεί, ούτε όμως στον δικό μας κόσμο. Είναι μισός φανταστικός και μισός αληθινός. Ο Σταύρος Μητρόπουλος μας μίλησε για την παράσταση και την πορεία της, τον τρόπο δουλειάς και τις εμπνεύσεις της ομάδας, την πραγματικότητα και την φαντασία, το φως και τα σκοτάδια τους.

Ποιοι είναι οι Dirty Granny Tales; Πως είναι οι παραστάσεις σας;

Οι Dirty Granny Tales δημιουργήθηκαν το 2006. H σημερινή σύνθεση της ομάδας είναι η εξής: Σταύρος Μητρόπουλος (σκηνοθεσία, animations, σχεδιασμός κουστουμιών και χαρακτήρων, σενάριο, ακουστική κιθάρα, μαντολίνο, φωνητικά), Εριφύλη Δαφέρμου (χoρογραφία, χορός, χειρισμός κούκλας), Θάνος Μητρόπουλος (πνευστά, ακουστικό μπάσο, μεταλλόφωνο, δεύτερες φωνές, τεχνική επιμέλεια), Χριστίνα Συριοπούλου (πιάνο, δεύτερες φωνές), Μιχάλης Κασβίκης (Kρουστά), Σταύρος Ψιλλάκης (χειρισμός κούκλας, performance).

Eίμαστε ένα ακουστικό σχήμα που διηγούμαστε σκοτεινά παραμύθια με τη μουσική μας. Παράλληλα έχουμε χορευτικά και κουκλοθεατρικά performances στη σκηνή, όπως επίσης και animation projection. Oι μουσικοί, και αυτοί υποδύονται ρόλους και η δράση τους έχει άμεση επιρροή στην ιστορία.

Από πού εμπνευστήκατε το όνομά σας; Σε τι αναφέρεται;

Αναζητούσα ένα όνομα το οποίο να έχει άμεση σχέση με αυτό που κάνουμε. Να ακούγεται κάπως σκοτεινό, ειρωνικό, αλλά και απλό. Η βάση μου ήταν τα σκοτεινά παραμύθια που διηγούμαστε. Η πρώτη εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η γιαγιά μπροστά από το τζάκι πλέκοντας ένα κασκόλ να λέει παραμύθια στα εγγόνια της. Βέβαια, για τα δικά μας παραμύθια δεν ταιριάζει ένας τέτοιος χαρακτήρας. Ήθελα κάτι πιο σκοτεινό, πιο βρώμικο. Και τι πιο απλό από να μας εκπροσωπήσει μια βρώμικη γριά απόκοσμη, σε ένα παγωμένο αφιλόξενο δωμάτιο, έτοιμη να αφηγηθεί ιστορίες από αλλόκοτους κόσμους.

Τι πραγματεύεται η νέα σας παράσταση; Τι αγαπάτε σ΄αυτήν;

Η παράσταση Didi’s Son με την οποία θα περιοδεύσουμε στην Ελλάδα το Μάρτη δεν είναι το τελευταίο έργο μας. Την είχαμε ανεβάσει στην Ελλάδα το 2009. Αλλά από τότε μέχρι σήμερα μας έχει μάθει πολύς κόσμος που θα θέλανε να δουν τη Didi on stage. Αυτός ο χαρακτήρας είναι το σήμα κατατεθέν της βρωμογιαγιάς. Επίσης, ακόμα και κόσμος που την είχε δει πριν 9 χρόνια, θα την δει τώρα διαφορετικά σκηνοθετημένη με νέα performances και animations.

Η ιστορία είναι η εξής. Ένας συγγραφέας γράφει για έναν αντίστροφο κόσμο, οπού οι μαριονέτες χειρίζονται τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν μετατραπεί σε ανδρείκελα. Καθώς o συγγραφέας περιγράφει μια μαριονέτα στο χαρτί σαν το κορίτσι των ονείρων του, αρχίζει και την ερωτεύεται παράφορα με αποτέλεσμα να γίνει και αυτός χαρακτήρας της ίδιας του της ιστορίας για να την πλησιάσει. Η Didi βλέπει με δέος τον δημιουργό της και τον ερωτεύεται κι αυτή. Ο καρπός του έρωτα τους θα φέρει στον κόσμο των μαριονετών έναν απόγονο, ένα πλάσμα, μισός άνθρωπος, μισός κούκλα, μισός δημιούργημα φαντασίας, μισός αληθινός. Αυτό το πλάσμα δεν νιώθει πως ανήκει εκεί. Θέλει να δει που ανήκει πραγματικά…

Όσον αφορά το τι αγαπάμε σε αυτή την παράσταση, και σε όποια παράστασή μας, η απάντηση είναι πολύ απλή. Αγαπάμε τα πάντα, γιατί πολύ απλά ό,τι δεν αγαπάμε το διώχνουμε.

Πως δουλεύετε για να ετοιμάσετε τις παραστάσεις σας;

Παλιότερα η μουσική ήταν η βάση που θα μου έδινε την εικόνα για να γράψω την ιστορία. Τώρα η ιστορία είναι το πρώτο βήμα, μετά ο σχεδιασμός των χαρακτήρων και του περιβάλλοντος. Αυτά είναι αρκετά να μου δώσουν την εικόνα έτσι ώστε να εμπνευστώ για τη μουσική. Οι χορογραφίες, και το χτίσιμο της μουσικής μαζί με τα άλλα μέλη γίνεται παράλληλα, όπως επίσης και οι θεατρικές κατασκευές και τα κοστούμια. Όταν πια έχουμε φτάσει σε ένα σχετικά ικανοποιητικό στάδιο, κάνουμε ομαδικές πρόβες να δέσουμε καλύτερα όλα τα στοιχεία. Είναι μια πάρα πολύ χρονοβόρα διαδικασία. Το χτίσιμο μιας παράστασής μας θέλει πολλές θυσίες από όλους μας.

freak

Από πού αντλείτε έμπνευση για τις ιστορίες σας;

Σίγουρα το συναίσθημα είναι ο καλύτερος οδηγός έμπνευσης, και η επικαιρότητα επίσης, μιας και αυτά είναι κάπως αλληλένδετα. Για παράδειγμα, η ψυχολογία μου τις μέρες που ετοιμαζόμουν να αφήσω τη χώρα μου πίσω στις φλόγες για να μετακομίσω στο Βερολίνο ήταν ο λόγος της τελευταίας μας παραγωγής Telion‘s Garden.

Το κίνητρο να σκεφτώ μια ιστορία σαν το Didi‘s Son είναι κάποιες συζητήσεις που είχα τότε με κάποιους που θεωρούν τον άνθρωπο το ανώτερο ον στη φύση. Κατά την άποψη μου δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ζώα που θεωρούμε πως ό,τι υπάρχει σε αυτό τον πλανήτη είναι για να μας εξυπηρετεί. Αν δεν μας φαίνεται κάτι πολύ χρήσιμο το εξοντώνουμε χωρίς πολλή σκέψη. Αλλά αυτό είναι τόσο φανερό πως είναι μια ηλίθια ψευδαίσθηση, μιας και εμείς οι σπουδαίοι άρχοντες της γης δεν είμαστε τίποτε άλλο από μαριονέτες. Τα υλικά αγαθά μάς χειρίζονται με πολύ μαεστρία. Η πραγματικές απολαύσεις της ζωής είναι πια κάτι εντελώς άγνωστο για μας.

Γιατί είναι γοητευτικό το σκοτάδι; Τι χαρίζει στην ζωή μας;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μας απόπειρα να κλείσουμε θέατρο το 2006. Ήταν ένα υπόγειο πολύ μικρό θέατρο στο κέντρο της Αθήνας. Η κυρία που ήταν υπεύθυνη εκεί ήταν μια πολύ συμπαθής εξηντάρα. Η συζήτηση κυλούσε πολύ όμορφα, δείχναμε και οι δύο ευχαριστημένοι για την πιθανή συνεργασία μας. Μέχρι που μας έκανε μια τελευταία ερώτηση. “Δε μου λέτε παιδιά… το έργο σας έχει αισιόδοξο φινάλε;” Μόλις τις είπαμε “δε θα το λέγαμε και τόσο αισιόδοξο” χωρίς καμία υπερβολή μας πέταξε έξω με τις κλωτσιές. Από τότε έχω συναντήσει κι άλλους κυρίους της τέχνης που θεωρούν ότι το κοινό πρέπει να φεύγει πάντα με ένα χαμόγελο από τα θέατρα.

Εγώ πιστεύω πως μέσα από το σκοτάδι κάποια μηνύματα μεταδίδονται πολύ καλύτερα, γιατί το φως μερικές φορές είναι τόσο διασκεδαστικό που μας κάνει να αγνοούμε την τραγική πραγματικότητα, και έτσι δεν αλλάζουμε ποτέ.

Η πραγματικότητα και η φαντασία έχουν την ίδια αξία στην ζωή μας ή κάποιο είναι πιο σημαντικό από το άλλο;

Σύμφωνα με κβαντομηχανικές θεωρίες η πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση. Ό,τι βλέπουμε και αισθανόμαστε έχει να κάνει με μια συχνότητα που αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλός μας στο σύμπαν. Υπάρχουν, επίσης, παράλληλες πραγματικότητες, και διάφορα άλλα που ακούγονται εντελώς τρελά. Πιστεύω πως η φαντασία μας είναι λιγότερο εντυπωσιακή από την πραγματικότητα.

Ποιες μουσικές αγαπάτε;

Τώρα βέβαια αυτή είναι προσωπική ερώτηση. Δεν μπορώ να μιλήσω και για τα υπόλοιπα μέλη. Έρχομαι σε δύσκολη θέση όταν είναι να απαντήσω ένα τέτοιο ερώτημα. Μου αρέσουν διάφορα soundtracks, και γενικώς έχω μια κλήση σε συγκροτήματα με δική τους ταυτότητα. Δεν είμαι οπαδός κάποιου είδους. Όταν ένας καλλιτέχνης πρέπει να ακολουθεί πιστά κάποιους κανόνες που του επιβάλλει το είδος μουσικής που έχει διαλέξει να ανήκει, αυτό και μόνο τον περιορίζει. Έτσι σίγουρα δεν θα εξωτερικεύσει τα συναισθήματα του, η έκφραση του θα είναι αδύναμη, πολλές φορές ακόμα και ανύπαρκτη.