Δύο αδέλφια, μέσα σε ένα σπίτι. Η μοναδική επαφή τους με τον έξω κόσμο -άρα και με την πραγματικότητα- περνά μέσα από το μοναδικό παράθυρο του δωματίου που κατοικούν. Παρακολουθούν γεγονότα, βλέπουν ανθρώπους, φαντάζονται τις ιστορίες τους από το περιθώριο των ιστορικών εξελίξεων και της ζωής, προσπαθώντας να προφυλαχθούν -από τι; Αφού ούτως ή άλλως η ζωή κυλά και μας συνεπαίρνει. Η μέρα της παρέλασης φτάνει και εκείνοι την παρακολουθούν μέχρι το τέλος, μέχρι που οι αποκαλύψεις είναι αβάσταχτες. Δύο ηθοποιοί, ο Μάριος Ράμμος και η Ουρανία Φουρλάνου υποδύονται τους ρόλους του συγκινητικού έργου της Λούλας Αναγνωστάκη και μας μιλούν για την παράσταση που παρουσιάζεται στο Θέατρο 104, το κείμενο, τους ορίζοντες που ανοίγει.

Τι σας συγκινεί στο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη;

Μάριος Ράμμος: Με την πρώτη κιόλας ανάγνωση του έργου έρχεσαι σε απόλυτη ταύτιση με το σήμερα. Η ιστορία του έργου και όσα πηγάζουν από αυτό έχουν πολλές αναφορές με την ζωή ενός ανθρώπου του 2017. Η Αναγνωστάκη σκιαγραφεί τον ψυχισμό των ηρώων με λεπτές αποχρώσεις και έχει την ικανότητα να τις κάνει εικόνες. Είναι ένα έργο με ποιητικές αναφορές που σημαίνει ότι έχει πολλές ερμηνείες και εξηγήσεις. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός

Ουρανία Φουρλάνου: Αυτό που με συγκινεί στο έργο αυτό της Λούλας Αναγνωστάκη είναι το ποσό αθώα οι δυο ήρωες μέσα απ’ τις αντιφάσεις τους και ζώντας σ’ ένα σύμπαν σχεδόν άχρονο ξεδιπλώνουν τις ψυχές τους ο ένας στον άλλον και τόσο απλόχερα σε μας. Χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς και έχοντας άθελά τους μια σχέση αληθινή σε όλες τις πτυχές της! Είναι 2 νέοι που προσδοκούν να υπάρξουν έξω απ τους φόβους τους ή ακόμα έξω απ’τους ίδιους τους τους εαυτούς έχοντας μόνο ο ένας τον άλλον. Άρης: δε μιλάμε πολύ οι δυο μας ε; Κι όμως δεν έχουμε παρά ο ένας τον άλλο. Είμαστε μόνο οι δυο μας.

Τι είναι αυτό που την κάνει τόσο σπουδαία συγγραφέα;

Μάριος Ράμμος: Η Λούλα Αναγνωστάκη είναι μια συγγραφέας που εμπνέεται από την χαρά και τον πόνο. Αυτά τα δυο συστήματά αφορούσαν απόλυτα την δική της ζωή και από εκεί αντλούσε τις ιστορίες της. Έζησε σε μια περίοδο που συνέβαιναν καθοριστικά ιστορικά γεγονότα και η ίδια αναφερόταν σε αυτά. Αν ήταν δίνει την αίσθηση ότι θα ήταν ο Κ. Καρυωτάκης…

Ουρανία Φουρλάνου: Η Λούλα Αναγνωστάκη είναι για μένα μια πολύ σπουδαία συγγραφέας γιατί μέσα απ τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής που τη χαρακτηρίζει καταπιάνεται με τον άνθρωπο στην ουσία του. Οι ήρωές της οδεύουν συχνά ένα μοναχικό δρόμο και παρόλο που τοποθετούνται στη μεταπολεμική περίοδο, τα αδιέξοδα, οι προβληματισμοί και οι ελπίδες τους αφορούν την ύπαρξη του ανθρώπου εν γένει ως αυτόνομο ον αλλά και ως μέλος μιας κοινωνίας…

Πώς ήταν η εμπειρία του να δουλεύετε πάνω σε ένα νέο ελληνικό έργο γραμμένο στην γλώσσα μας και εμπνευσμένο από την ιστορία μας;

Μάριος Ράμμος: Σίγουρα όλη η διαδικασία ήταν πολύ οικεία. Το έργο είναι ελληνικό από όλες τις απόψεις. Έχει την ικανότητα να γίνει πολύ εύκολα προσωπικό και η σύνδεση που έχει ο θεατής ή ο αναγνώστης να είναι άμεση. Το έργο επειδή δεν είναι προϊόν μετάφρασης έχει την απόλυτη ακρίβεια στις λέξεις. Αυτές τις λέξεις όπως η ίδια η Αναγνωστάκη έβαλε στη σειρά κληθήκαμε να τις “μεταφράσουμε”, να τις “ακούσουμε” και να τις “φτιάξουμε εικόνες”. Όλη αυτή η πορεία ήταν δημιουργική και έμοιαζε με ένα μεγάλο επιτραπέζιο παιχνίδι.

Ουρανία Φουρλάνου: Ήταν και είναι ακόμα μια πολύ ελκυστική και ταυτόχρονα βαθιά συγκινητική διαδικασία να ταξιδεύεις σ ένα κομμάτι της ιστορίας του ίδιου σου του τόπου μέσα απ το βλέμμα μιας σπουδαίας συγγραφέως που την ερμήνευε μ’ έναν δικό της τόσο αυθεντικό και ταυτόχρονα οικείο τρόπο. Παρόλο που στα κείμενα της χρόνος είναι κάτι σχετικό είναι φανερά βαθιά επηρεασμένη απ την εποχή στην οποία γράφει την μεταπολεμική περίοδο για την Ελλάδα. Έτσι βλέπουμε μέσα απ τα μάτια των ηρώων της, τη δική της ερμηνεία και ματιά στην ιστορία μ έναν τρόπο μοναδικό.

Η οικογένεια συνιστά καταφύγιο ή περιορισμό στην ζωή μας;

Μάριος Ράμμος: Η οικογένεια είναι η αρχή ενός αναπτυσσόμενου ανθρώπου. Η οικογένεια για ένα παιδί είναι η μητέρα και ο πατέρας. Αυτοί οι δύο είναι κάτι σαν οικοδόμοι ζωής. Αυτοί φτιάχνουν ή δεν φτιάχνουν την βάση. Και στις δύο περιπτώσεις το παιδί είναι η αναφορά. Κάποιοι οικοδόμοι είναι σε θέση να χτίσουν καταφύγιο, ένα σπίτι, έναν όροφο, ένα χαρτόκουτο, μια πολυκατοικία. Το ζήτημα είναι αν το παιδί γίνεται πρωταγωνιστής του οικοδομήματος ή απλώς υπάρχει.

Ουρανία Φουρλάνου: Η οικογένεια παύει να είναι καταφύγιο όταν θέτει υπό αμφισβήτηση την ελευθερία του ατόμου. Είτε το άτομο εγκλωβίζεται μόνο του εξ’ αιτίας του φόβου του αποχωρισμού ή της ευθύνης του ίδιου του εαυτού του είτε η οικογένεια αδυνατεί να υποστηρίξει την ύπαρξή της χωρίς αυτό, τότε μιλάμε για έλλειψη ελευθερίας και μη συνειδητής επιλογής του ατόμου για την πορεία της ίδιας του της ύπαρξης

Η πραγματικότητα έχει αντικειμενική διάσταση ή είναι πάντα αυτό που εμείς επιλέγουμε να ζούμε;

Μάριος Ράμμος: Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι αλλιώτικα. Σίγουρα στην πραγματικότητα μπορούν να συμβούν γεγονότα που δεν μπορείς να τα αγνοήσεις γιατί είναι καθολικά (πόλεμος, πανδημία κ.α.) αλλά ο τρόπος που τα διαχειρίζεσαι είναι καθαρά υποκειμενικός. Κάθε άνθρωπος είναι οι ιδέες και οι αρχές που πρεσβεύει. Κι αν εγώ είμαι σε θέση να τις υποστηρίζω τότε το ήθος με κατατάσσει αυτόματα σε ον που ζει πραγματικά και ανεμπόδιστα στην πραγματικότητα.

Ουρανία Φουρλάνου: Αν η πραγματικότητα μπορεί να αποτυπωθεί και να ερμηνευθεί από την αίσθηση που έχουμε για τα πράγματα γύρω μας, το περιβάλλον, τους ανθρώπους, τις σχέσεις… τότε η υποκειμενικότητα μοιάζει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της.

Μπορούμε να διδαχθούμε από την ιστορία; Μπορεί η γνώση να μας προστατεύσει από την επανάληψη λαθών;

Μάριος Ράμμος: Αν η γνώση δεν με εκπαιδεύσει κιόλας δεν είμαι ικανός για τίποτα. Σίγουρα θα πρέπει να γνωρίζω αλλά καλό είναι να με επηρεάζουν κιόλας τα γεγονότα. Πολλοί επηρεάζονται δημιουργικά και παράγουν τέχνη, πολλοί επηρεάζονται μόνο εγκεφαλικά και συνεχίζουν μια ιστορία που δύσκολα ξεμπερδεύεις.

Ουρανία Φουρλάνου: Η ιστορία καθώς και τα λάθη συμβάλλουν στο να έχουμε κριτική σκέψη να βελτιωνόμαστε και να εξελισσόμαστε σαν άνθρωποι. Η γνώση σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να μας προστατεύσει, αλλά μπορεί επίσης να αποτελέσει τροχοπέδη στο να κάνουμε τα δικά μας λάθη και κατά συνέπεια να πάρουμε τα δικά μας μαθήματα, συχνά απαραίτητα για την προσωπική μας εξέλιξη.

Η εποχή καθορίζει τους ανθρώπους ή το αντίστροφο;

Μάριος Ράμμος: Η εποχή είναι η ομπρέλα κάτω από την οποία ζούμε. Η εποχή είναι ο χρόνος που κυλά ανεπηρέαστα και ψυχρά. Κάτω από την εποχή είναι οι τάσεις, τα ρεύματα και οι διαθέσεις μας. Αν βρέξει όμως… Τι κάνουμε;

Ουρανία Φουρλάνου: Δεν θεωρώ ότι κάτι απ τα δυο είναι αυθύπαρκτο. Το ένα εξαρτάται από το άλλο και τα δύο διαμορφώνονται το ένα σε σχέση με το άλλο…

Υπάρχει κάποιο κομμάτι του κειμένου που ξεχωρίζετε; Γιατί;

Μάριος Ράμμος: Δεν έχω δει ποτέ κανένα όνειρο- Σκεφτείτε έναν άνθρωπο που δεν έχει δει ποτέ κανένα όνειρο. -Τι κάνουν και αργούν τόσο; – Σκεφτείτε μια ώρα που δεν περνά… Ακόμα;

Ουρανία Φουρλάνου: Είναι αρκετά θα έλεγα τ αγαπημένα μου σημεία. Υπάρχει όμως ένα προς το τέλος του έργου όπου οι ήρωες τολμούν να εκθέσουν τους εαυτούς τους σε άγνωστα για αυτούς μονοπάτια. Θέλουν να δουν όχι απλώς να κοιτάξουν. Κάτι αλλάζει βαθιά… Δεν θα μαρτυρήσω το κομμάτι για να σας δελεάσω να έρθετε να το δείτε!!!

Παρουσίαση της παράστασης εδώ.

Η Παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη στο Θέατρο 104

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Ρωμανός Καλοκύρης
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνα Μαρδίκη
Κίνηση: Χριστίνα Μαριάνου
Μουσική: Nίκος Λάμπρου
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Φράττη
Οργάνωση παραγωγής: Γιούλη Αθουσάκη

Παίζουν:

Μάριος Ράμμος, Ουρανία Φουρλάνου

Θέατρο 104 (σκηνή Black Box), Ευμολπιδών 41, Γκάζι, 11854, Αθήνα (Μετρό-Κεραμεικός)

Πρεμιέρα: Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017, ώρα: 21.15

Ημέρες Παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη, στις 21.15

Διάρκεια παράστασης: 60΄

Τιμές εισιτηρίων: Γενική 10 €, Μειωμένο/ Ανέργων5€

Πληροφορίες – κρατήσεις θέσεων: Περιορισμένος αριθμός, τηλ.: 210 3455020