Οι ανθρώπινες ιστορίες είναι πάντα γοητευτικές. Οι χτύποι της καρδιάς, οι ελπίδες, οι ανάσες τις κάνουν ενδιαφέρουσες και σημαντικές. Όπως οι ιστορίες του Σάκη Σερέφα, με ανθρώπους σαν κι εμάς, με ανθρώπους διαφορετικούς, που συνθέτουν την παράσταση Θα σε πάρει ο δρόμος που θα παρουσιάζεται  στο Θέατρο Άλφα. Ιδέα σε σκηνοθεσία Στέλλας Σερέφογλου. Μια παράσταση σαν χορογραφία που κινείται ανάμεσα σε χτύπους καρδιάς, ανάσες και βλέμματα, θυμίζοντάς μας πως η ζωή είναι μυστήριο που το πλησιάζεις όταν σε πάρει ο δρόμος. Μιλήσαμε με την σκηνοθέτη για το κείμενο, τις σκέψεις που γέννησε, την διαδρομή μέχρι την παράσταση.

Τι σε συγκίνησε στο βιβλίο του Σάκη Σερέφα;

Οι ήρωες των ιστοριών, απλοί, καθημερινοί, λαϊκοί άνθρωποι, παιδεύονται από τα πάθη τους, αγαπούν, προσπαθούν να ξεφύγουν, αντιστέκονται στη μοίρα τους και ταυτόχρονα την αποδέχονται…Το χιούμορ, σαρκαστικό και σκοτεινό, η αμεσότητα κι η ειλικρίνεια του λόγου…μα είναι ένα σπουδαίο έργο!

Πως δουλέψατε για να γίνει παράσταση; Από πού προκύπτει η σκηνοθετική ιδέα;

Δεν μου αρέσουν οι εντατικές πρόβες ενός διμήνου. Τουλάχιστον ως τώρα δεν έχω δουλέψει έτσι. Μου αρέσουν οι αραιές πρόβες, που σιγά σιγά πυκνώνουν. Έτσι κατά τη διάρκεια πάντα του πρώτου διαστήματος, οι πρόβες-συναντήσεις μου δίνουν τον απαραίτητο χρόνο να επεξεργαστώ και αναλύσω το κείμενο δραματουργικά. Στο κείμενο του Σερέφα κάποια πράγματα ήταν εύκολο να τα αναγνωρίσεις από την πρώτη κιόλας ανάγνωση, ενώ άλλα μου πήραν χρόνο…γιατί χρησιμοποιεί για παράδειγμα τις λέξεις χούφτα ή φούχτα τόσες φορές στην ιστορία με τα πουλιά; κοκ
Συμπεριφέρομαι και λίγο σαν kinder έκπληξη, πάω την κάθε φορά με μία νέα ιδέα, τη συζητάω, βλέπω αντιδράσεις και έπειτα της δίνω τον χρόνο να λειτουργήσει ή όχι. Όταν πια αυτή η ιδέα έχει μπει οργανικά στο κείμενο και είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης, αρχίζω και χτίζω πάνω σε αυτήν. Πόσο ενδιαφέρον έχει!
Ένα άλλο βασικό στοιχείο είναι ο χορός. Όχι όπως τον φαντάζεστε, αλλά σαν μία διακριτική αίσθηση ότι όλο αυτό είναι μία μεγάλη χορογραφία. Ίσως έχει να κάνει με προσωπικές καταβολές, αλλά τα πάντα, βήματα, κεφάλια, στάσεις αποτελούν μέρος μίας χορογραφίας που εξελίσσεται.

Κάθε ανθρώπινη ιστορία είναι διαφορετική ή οι ζωές μας διέπονται από τις ίδιες αρχές;

Νομίζω πως ισχύουν και τα δύο. Ζούμε διαφορετικές ζωές αλλά κάποια πράγματα είναι κοινά, η ανάγκη μας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, η δημιουργία, ο φόβος της μοναξιάς και του θανάτου…Έτσι και στο βιβλίο του Σερέφα, οι ήρωες αν και διαφορετικοί μεταξύ τους, τσακίζονται αλλά δεν το βάζουν κάτω, συνεχίζουν, όπως δηλαδή προσπαθούμε κι εμείς στην “κανονική” ζωή. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της ζωής γενικότερα αλλά και του ίδιου του βιβλίου είναι η φθορά αλλά και το παράδοξο που διέπει τις ζωές μας όσο και να αντιστεκόμαστε.

Την αλλαγή την επιθυμούμε ή την φοβόμαστε;

Και τα δύο, εξαρτάται από την ηλικία αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο, άλλοι τολμούν περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Όσο μεγαλώνουμε, την φοβόμαστε γιατί έχουμε να αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε καταστάσεις πέρα από φόβους και επιθυμίες.

Τον δρόμο μας τον επιλέγουμε ή μας επιλέγει;

Στην παράσταση, ανάμεσα στα σκηνικά αντικείμενα, υπάρχει στην άκρη του τοίχου, ακουμπισμένη, κάτω στο πάτωμα, μία παλιά κορνίζα με ένα κεντητό μέσα που γράφει “το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον”. Παρολ’ αυτά δεν μπορώ να δώσω σαφή απάντηση, ίσως μόνο, χωρίς να θέλω να ακουστώ διδακτική, θα έλεγα ότι οφείλουμε να τον επιλέγουμε, άσχετα με τους απρόβλεπτους, εξωγενείς παράγοντες που πολύ συχνά εμφανίζονται σε αυτόν, παρά τη θέλησή μας.

Υπάρχει τακτική στην ζωή; Είναι καλύτερο να αφήνεται κανείς στην ροή των πραγμάτων ή να παλεύει για αυτά που επιθυμεί;

Τακτική θέλουμε να υπάρχει, ειδικά οι πιο ψυχαναγκαστικοί, όμως ακόμα και η ίδια η φύση μέσα στην τελειότητά της δεν έχει τάξη πολλές φορές. Τώρα σε ό,τι αφορά τη δεκτικότητά ή την αντίστασή μας…δεν υπάρχει συνταγή ούτε απάντηση. Ίσως το μόνο που θα έλεγα είναι ότι καλό είναι να γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο, τίποτα δεν διαρκεί “για πάντα”.

Τι είναι όμορφο στην ζωή; Τι σου δίνει κουράγιο να συνεχίζεις;

Η ίδια η ζωή, που μέσα στη σκληρότητά της έχει μία γλύκα. Προσπαθώ να αντλώ κουράγιο από αυτά που μου συμβαίνουν στο τώρα, από αυτά που αγαπώ και με εμπνέουν, γιατί το παρελθόν μοιάζει μακρινό αλλά και το μέλλον το ίδιο.

Ποιο ήταν το προσωπικό κέρδος από την διαδρομή αυτής της δουλειάς; Ποιες νέες σκέψεις προκάλεσε;

Μου έδωσε την πεποίθηση ότι μπορώ να εμπνεύσω στους γύρω μου εμπιστοσύνη και να τους συσπειρώσω ώστε να μετατρέψουμε ένα προσωπικό όραμα σε κάτι περισσότερο συλλογικό. Το κυριότερο όμως είναι ότι ήρθα ένα βήμα πιο κοντά σε εμένα.

Ποιο κομμάτι του κειμένου ξεχωρίζεις; Γιατί;

Δυσκολεύομαι πολύ να απαντήσω. Αγαπώ καταρχήν και τις δέκα ιστορίες από τις είκοσι που επέλεξα να κρατήσω, ώστε η παράσταση να έχει μία πολύ συγκεκριμένη διάρκεια (70’) αλλά και μία ενότητα. Τις δούλεψα με την ίδια ένταση και μεράκι, αντιμετωπίζοντάς τις όμως με διαφορετικό τρόπο γιατί μιλάμε για δέκα διαφορετικές ιστορίες. Αν πρέπει όμως να ξεχωρίσω μία ή δύο θα έλεγα την ιστορία 8 (γιαγιά) και την ιστορία 10 (κολιοί). Η 8η ιστορία βρήκε την πρώτη θέση όσον αφορά τη σειρά της παράστασης γιατί πιστεύω ότι μας βάζει αμέσως στην ατμόσφαιρα του βιβλίου (χιούμορ, μοναξιά, φθορά, ανθρώπινο υλικό) και την 10η γιατί μιλάει με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο για την αγάπη.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ 25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 21:00
ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΙΣ 21:00 ΜΟΝΟ ΓΙΑ 8 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ στο Θέατρο Άλφα. Ιδέα

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία / Δραματουργική Επεξεργασία: Στέλλα Σερέφογλου

Σκηνογραφία: Γιάννης Ξηντάρας, Στέλλα Σερέφογλου

Ενδυματολογική επιμέλεια: Boudoir

Επιμέλεια κίνησης: Αναστάσης Καραχανίδης

Επιμέλεια μουσικής: Βαλάντης Τερζόπουλος

Διδασκαλία body music: Τζωρτζίνα Βαρδουλάκη

Νοηματική γλώσσα (για την ιστορία 10):  Μαριλένα Τζαννετάτου

Φωτογραφίες: Δημήτρης Μαυρομάτης

Ηλεκτρολόγος: Στέλιος Πλασκασοβίτης

Παίζουν: Λένα Γιάκα, Γιάννης Δρακόπουλος

Διάρκεια: 70 λεπτά

Τιμές Εισιτηρίων : Τιμή εισιτηρίου: 8 ευρώ (προπώληση), 12 ευρώ (ταμείο),  10 ευρώ (ΑΜΕΑ, φοιτητικό, μαθητικό,ανέργων)