Δύο άνθρωποι που προσπαθούν να βρουν κοινό τόπο και χρόνο για να συναντηθούν, να επικοινωνήσουν, να συνδεθούν. Δύο σώματα που προσπαθούν να ακολουθήσουν τα ένστικτά τους και συντονιστούν σε κάτι κοινό. Δύο χορευτές (η Μάρθα Πασακοπούλου και ο Άρης Παπαδόπουλος) που το κατορθώνουν με την παράσταση touching.just. Μια παράσταση που στηρίζεται στην ειλικρινή δύναμη της κίνησης των σωμάτων που συνομιλούν φυσικά, των σωμάτων που χορεύουν, των σωμάτων που διηγούνται μία ιστορία. Η Μάρθα Πασακοπούλου μας μίλησε για την παράσταση που ξεκίνησε την διαδρομή της στο φεστιβάλ Music in Motion 2016 και τώρα συνεχίζει στην κοινή παρουσίαση double bill με το Trajectory: A tragedy of a victory της Μαργαρίτας Τρίκκα, Τετάρτη 5 και Πέμπτη 6 Απριλίου στο Θέατρο Πόλη.

Από πού προέκυψε ο τίτλος touching.just;

Ύστερα από αρκετές ώρες brain storming και πολλούς τίτλους που απορρίφθηκαν ή λογοκρίθηκαν (!), καταλήξαμε σε αυτόν διότι είναι ο κοντινότερος σε αυτό που προσπαθούμε να επιτύχουμε στο έργο. Ενώ οι δύο χαρακτήρες συνυπάρχουν χωροχρονικά, εμφανίζονται τελικά απόντες, σε συνεχή προσπάθεια να συντονιστούν, να βρουν τον κοινό τους τόπο, να έρθουν σε επαφή. Σχεδόν!

Πως δουλέψατε για να γίνει η παράστασή σας; Πως λειτούργησε η συνεργασία όπου χορογραφείτε και χορεύετε και οι δύο;

Το έργο άρχισε να δημιουργείται πέρσι, στα πλαίσια του φεστιβάλ Music in Motion 2016, μια πλατφόρμα συνεργασίας μεταξύ μουσικών και χορογράφων. Έτσι ξεκινήσαμε να δουλεύουμε με κάποιες γραφικές παρτιτούρες του συνθέτη Αλέξη Πορφυριάδη, οι οποίες στηρίζονται στην ελεύθερη προσέγγιση και ανάγνωση, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο διαφορετικά και μεμονωμένα κινητικά υλικά, χωρίς να συνδέονται με μια ενιαία δραματουργία. Τοποθετώντας αυτά τα επεισόδια σε μια σειρά και χωρίς να αποσκοπούμε σε συγκεκριμένα νοήματα, προκύπτει μια αίσθηση και πιθανά νοηματοδοτείται μια κατάσταση για τον θεατή. Φέτος, επαναπροσεγγίζοντας το έργο, ασχοληθήκαμε με την παραγωγή ενός αρκετά ‘στεγνού’ και αποστασιοποιημένου περιβάλλοντος, εξαρτώμενο κυρίως από την παραγωγή ησυχίας και φυσικού ήχου, δίνοντας έμφαση στις καταστάσεις που μπορούν να προκύψουν ως απόρροια ενός ρυθμικού παιχνιδιού.
Η διαδικασία της ταυτόχρονης χορογραφίας και εκτέλεσης είναι απαιτητική. Λόγω του διττού ρόλου προκύπτουν τόσο πρακτικά προβλήματα όσο και αρκετές ανασφάλειες, καθώς πρέπει να βρίσκεσαι ταυτοχρόνως εντός και εκτός του κομματιού, οπότε πολλές αποφάσεις στηρίζονται στο ένστικτο παρά στην εικόνα. Παρόλη τη δυσκολία της συνθήκης όμως, τα πράγματα προέκυψαν αρκετά οργανικά σε θέματα αποφάσεων και δημιουργίας. Συχνά ο ένας να συμπληρώνει τον άλλον και μοιραζόμαστε ένα παρόμοιο χιούμορ! Αυτός είναι και ο βασικός λόγος της επιθυμίας μας για συνεργασία.

Πως λειτουργεί και συνομιλεί η χορογραφία σας στο concept του doublebill;

Το double bill προέκυψε ύστερα από προτροπή της Μαργαρίτας Τρίκκα, η οποία είδε τη δουλειά μας πέρσι, και βρήκε έναν παρόμοιο κόσμο. Όχι κοινή αφετηρία, όχι κοινή διαδικασία, αλλά περισσότερο μια συμπληρωματική διάθεση με το έργο της Trajectory: A tragedy of a victory. Πέραν από το προφανές, δύο χορογραφίες για δύο χορευτές, εμφανίζεται η εικόνα του ‘μαζί’ και του ‘πώς μαζί’ υπό διαφορετικές προσεγγίσεις. Οπότε νομίζω πως τα δύο έργα, αν και διαφορετικά ως προς τα νοήματά τους, με κάποιον τρόπο αλληλοσυμπληρώνονται και συνομιλούν.

Τι σας συγκινεί περισσότερο σ΄αυτήν την δουλειά; Γιατί;

Ως προς τη διαδικασία με συγκινεί το να δουλεύω με έναν άνθρωπο που νιώθω πως το σύμπαν μας συγκλίνει, δεν είναι σύνηθες. Ως προς το έργο, βρίσκω σημαντικό το γεγονός ότι μάλλον προκύπτουν κόσμοι ή νοήματα σε δεύτερο χρόνο, ενώ παράλληλα εμείς είμαστε αρκετά αποστασιοποιημένοι από αυτό . Μας βλέπω σαν απλούς εκτελεστές ενός ρυθμικού παιχνιδιού.

Γίνεται δύο άνθρωποι που το επιθυμούν να δυσκολεύονται να είναι μαζί; Αν ναι, γιατί;

Φυσικά και γίνεται. Αν και το touching. just δεν πραγματεύεται συνειδητά τέτοια ερωτήματα, ενδεχομένως προκύπτουν ψήγματα από αυτά. Νομίζω πως η θεωρία της σχετικότητας τα εξηγεί όλα! Υπάρχουν ποσοστά στην επιθυμία και πολυάριθμες οπτικές γωνίες. Τα ‘θέλω’ είναι πάντοτε σχετικά μεταξύ τους. Η δυσκολία είναι να καταφέρεις να βρίσκεσαι στο ίδιο σύστημα με τον άλλο. Αν τα καταφέρεις τότε ίσως η προοπτική να συγκλίνει. Η δυσκολία που προκύπτει για το μαζί είναι χωροχρονική, ένα περίπλοκο παιχνίδι συντονισμού.

Πως φαντάζεστε ένα ιδανικό «μαζί»;

Με ταράζει η λέξη ‘ιδανικό’ καθώς πλησιάζει την τελειότητα. Νομίζω πως η τελειότητα είναι ουτοπική όσο και βαρετή.

Ο χορός τι προσθέτει στην ζωή μας;

Ένα άλλο πρίσμα αντίληψης. Το γεγονός ότι ο χορός χρησιμοποιεί σαν μέσο το σώμα και τη σκέψη, παρά το λόγο και τις λέξεις, αναπτύσσει μια περισσότερο αισθητηριακή αντίληψη, αρχικά σε προσωπικό επίπεδο και κατ’ επέκταση σε κοινωνικό.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;

Μας ενδιαφέρει πολύ η συνέχεια και η εξέλιξη της δουλειάς αυτής τόσο ως έργο, όσο και ως κινητικό λεξιλόγιο. Παράλληλα υπάρχει η πρωταρχική ιδέα για ένα site specific έργο, πολύ διαφορετική από το touching.just η οποία βεβαίως βρίσκεται σε αρχικό στάδιο και απαιτεί αρκετή έρευνα και πόρους για να υλοποιηθεί.

touching.just

Ιδέα – Χορογραφία: Άρης Παπαδόπουλος, Μάρθα Πασακοπούλου

Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Ερμηνεύουν: Άρης Παπαδόπουλος, Μάρθα Πασακοπούλου

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ  

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη & Πέμπτη, 21.15

Ημερομηνίες παραστάσεων: Τετάρτη 5 – Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

Εισιτήρια: 10€ (Γενική είσοδος)

Θέατρο Πόλη, Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87 (δίπλα στο Στ. «Βικτώρια»), Πλατεία Βικτωρίας, Τ.Κ. 10434, Τηλ: 211 18 28 900, http://www.politheatro.gr