Stories: Κ. Π. Καβάφης / Ποτέ μου δεν έζησα στην εξοχή
Ποτέ μου δεν έζησα στην εξοχή. Ουδ’ επεσκέφθην εξοχάς καν διά σύντομα διαστήματα, ως άλλοι. Εν τοσούτω έγραψα ένα ποίημα εις το οποίον εξυμνώ την εξοχήν, και γράφω ότι εις αυτήν οφείλονται οι στίχοι μου. Το ποίημα είναι μικρού λόγου άξιον. Είναι δε το πιο ανειλικρινές πράγμα που γίνεται· σωστή ψευτιά.
Αλλά με περνά απ’ τον νου τώρα – αυτό είναι αληθής ανειλικρίνεια; Η τέχνη δεν ψεύδεται πάντα; Ή μάλλον όταν η τέχνη ψεύδεται το περισσότερον, δεν είναι τότε που δημιουργεί και το περισσότερον; Όταν έγραφα εκείνους τους στίχους, δεν ήτο κατόρθωμα της τέχνης; (ότι οι στίχοι δεν έγιναν τέλειοι ίσως δεν είναι συνέπεια της ελλείψεως ειλικρινείας· διότι πόσαις φοραίς αποτυγχάνει κανείς έχων ειλικρινεστάτην εντύπωσιν ως εφόδιον). Την στιγμήν που έκαμνα τους στίχους δεν είχα τεχνητήν ειλικρίνειαν; Δεν εφανταζόμην με τέτοιον τρόπον, που να ήταν σαν τωόντι να έζησα στην εξοχή;
5.7.1902
(Γ.Π. Σαββίδης, «Ανέκδοτα σημειώματα ποιητικής και ηθικής», Μικρά Καβαφικά, Β´, Ερμής, 1987)
