Ένα ξεχωριστό βιβλίο που διάβασες τον τελευταίο καιρό; Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κανείς «οπωσδήποτε»;

Αφορμή στάθηκε η μελέτη των οικοδόμων της αυτοκρατορίας για να γεννηθεί η περιέργεια μου για τα υπόλοιπα έργα του Boris Vian. Έτσι κάποια στιγμή επέλεξα το “όλοι οι νεκροί έχουν το ίδιο χρώμα”, ένα βιβλίο που κατάφερε να ζωντανέψει όλες μου τις αισθήσεις καθώς το διάβαζα. Όταν συμβαίνει αυτό δεν μπορώ να σταματήσω με τίποτα την ανάγνωση, διαβάζω στο μετρό, περπατώντας, περιμένοντας στο φανάρι, πριν κοιμηθώ και κάποιες φορές χάνω και τον ύπνο μου μέχρι να το τελειώσω γιατί νιώθω ότι αν σταματήσω τώρα θα επηρεαστεί η εξέλιξη της ιστορίας. Είναι ο τρόπος γραφής του που σε κάνει να βλέπεις, να αισθάνεσαι ακόμα και να μυρίζεις τις εικόνες που πλάθει. Πολλές φορές το μυαλό μου μπερδευόταν όπως μπερδεύεται με τα όνειρα και νόμιζε πως κάπως κάποτε είχα βρεθεί σε μια γωνία να παρατηρώ και είχαν συμβεί όλα μπροστά στα μάτια μου. Είναι ένα βιβλίο με έντονο το στοιχείο του σουρεαλισμού όπως άλλωστε λάτρευε να γράφει και μιλάει για τον ρατσισμό και το πως μπορεί αυτός να κάνει τα άτομα που τον έχουν δεχθεί να σκέφτονται για τον ίδιο τους τον εαυτό.

Μουσικές που αγαπάς; Το τελευταίο τραγούδι-εμμονή;

Αυτή είναι η λιγότερο αγαπημένη μου ερώτηση. Δεν περνάω καλά όταν μου την κάνουν. Τις περισσότερες φορές ακούω μουσική μόνη μου στα ακουστικά ή στο σπίτι. Ως άνθρωπος που σκέφτεται πολύ θα πω ότι μου αρέσουν περισσότερο τα τραγούδια που δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στο στίχο. Ή μάλλον εγώ στα τραγούδια ακούω κυρίως τους στίχους, μ’ αρέσει αυτός ο διάλογος που γίνεται ανάμεσα στο τραγούδι και τις σκέψεις μου. Ένα πολύ αγαπημένο μου άλμπουμ είναι των αδερφών Καλογεράκη το «Ρεμπώτικα» όπου είναι μια σειρά από ερωτικές επιστολές ανάμεσα στον Ρεμπώ και τον εραστή του σε διάλογο με τα δικά μας ρεμπέτικα, which I love.

Μια θεατρική παράσταση που θυμάσαι;

Μια παράσταση που θυμάμαι. Την είδα 3 φορές και θα μπορούσα να την δω άλλες τόσες. «Η Αφιέρωση» του Μπότο Στράους σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη. Μια παράσταση με βασικό της θέμα την ερωτική απογοήτευση. Ο Ρίχαρντ έχει απομονωθεί στο σπίτι του μετά τον χωρισμό του από την αγαπημένη του Χάνα. Έχει παραιτηθεί από κάθε είδους περιποίηση εαυτού και γράφει διαρκώς επιστολές προς την Χάνα που μέχρι τώρα δεν της έχει παραδώσει.
Έρχεται αυτή η παράσταση τότε και με πετυχαίνει ακριβώς στην ίδια ψυχική κατάσταση με τον Ρίχαρντ και ενώ παρακολουθώ με βαθύτατη ταύτιση το ζόρι του και το ζω μαζί του, εμφανίζεται μια φράση σωσίβια λέμβος για μένα. Λέει «όλα στο μυαλό είναι, στην καρδιά δεν είναι τίποτα» και κάπως ήρθε και χάιδεψε την δική μου καρδιά και την ανακούφισε. Αυτή η φράση σχεδόν 2 χρόνια μετά έρχεται κάθε φορά που τη χρειάζομαι και με λυτρώνει. Κάπως έτσι, απλά, μου έδειξε έναν άλλο δρόμο που μέχρι τώρα δεν ήξερα. Όταν καταφέρνει κάποιος να δημιουργεί ένα στήριγμα για όταν τα χάνω και δεν ξέρω πως αλλιώς να συνεχίσω τότε αυτό το κομμάτι μου, το δυνατό, χωρίς να το ξέρει του ανήκει.

Μια ταινία για να δει κανείς απόψε;

Μετά από όλες αυτές τις ερωτικές επιστολές των προηγούμενων 2 απαντήσεων θα πω να δείτε απόψε το Bullet train οπωσδήποτε με παρέα, μια άκρως αστειογελοία ταινία δράσης. Που δεν επιλέγω ποτέ αλλά με ανάγκασαν και είχαν και δίκιο. Στο cast έχει τον Brad Pitt ως πληρωμένο δολοφόνο που πρόσφατα ξεκίνησε ψυχανάλυση και τον Aaron Taylor Johnson με τον Brian Tyree Henry δύο αδέρφια δολοφόνοι που έχουν προσληφθεί από τον πιο σούπερ ντούπερ εγκληματία για να φέρουν εις πέρας μια αποστολή. Όλα αυτά διαδραματίζονται σε ένα εν κινήσει τραίνο με κατεύθυνση από Τόκιο για Κιότο. Έχει εξωπραγματικό ξύλο που δεν τους αφήνει ούτε γρατζουνιά, άνθρωποι πεθαίνουν αλλά τελικά ζουν και συμβαίνουν συνεχώς ακεραιότητες.

Ένα ξεχωριστό ταξίδι;

Είναι τα ταξίδια αποφόρτισης που κάνω όταν προκύπτει ελεύθερος χρόνος. Δεν περιλαμβάνουν κάποιον fancy προορισμό, μόνο αγαπημένους ανθρώπους, σπιτικό φαγητό και ξεκούραση. Συνήθως είναι επιστροφή στα μέρη που μεγαλώσαμε, στους γονείς και τους συγγενείς. Αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να αντέξω τη ζωή στην Αθήνα.

Μια ξεχωριστή βόλτα στην πόλη;

Η αγαπημένη μου βόλτα στην πόλη είναι περπατάδα στο σούρουπο. Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Την απολαμβάνω εξίσου με παρέα και συζήτηση ή μόνη μου με ακουστικά.

Πότε και πώς ξεχνάς τον χρόνο που περνάει;

Υπάρχουν 2 τρόποι να ξεχάσω το ρολόι. Ο πρώτος πάει πακέτο με το αγαπημένο μου ταξίδι, εκεί που γυρνάω και γίνομαι ξανά παιδί, και για λίγο δεν υπάρχουν υποχρεώσεις, ρολόγια, πρέπει. Μόνο φροντίδα. Ο δεύτερος είναι τρώγοντας πρωινό σε ένα συγκεκριμένο μπαλκόνι της Αθήνας. Όταν ξυπνάω εκεί τα πρωινά μου δεν έχουν το άγχος του χρόνου.

Για ποιο λόγο χαμογέλασες την τελευταία φορά;

Πρόσφατα φιλοξενούσα τη γιαγιά μου για κάποιες ιατρικές εξετάσεις και μια μέρα μιλούσε στο τηλέφωνο με την καλύτερη της φίλη στο χωριό η οποία είχε αναλάβει να της ταΐζει τις γάτες όσο λείπει. Μιλούσε δίπλα μου και απ’ το απέναντι ακουστικό άκουσα τη φράση «..πάντως να ξέρεις μου έχεις λείψει..». Κάπως αυτό με ζέστανε. Η σκέψη ότι δύο γιαγιάδες στη μοναξιά του χωριού μακριά από τις οικογένειες τους έχουν η μια την άλλη για φροντίδα και επικοινωνούν την αγάπη τους.

Τι σου δίνει ανακούφιση στην καθημερινότητα;

Συνήθως με ανακουφίζει η συναναστροφή με ανθρώπους διαφορετικών ενδιαφερόντων, με τοποθετούν ένα βήμα πίσω από τον δικό μου μικρόκοσμο και αυτό μου επιτρέπει την επόμενη φορά να προσεγγίσω το θέμα με διαφορετική ματιά.

Τι κάνει την καθημερινότητά σου ενδιαφέρουσα;

Ενδιαφέρουσα και ταυτόχρονα ανυπόφορη κάνει την καθημερινότητα μου το γεγονός ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένο πρόγραμμα/ρουτίνα που πρέπει να ακολουθώ για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η Ειρήνη Δάμπαση συμμετέχει στην παράσταση του έργου «Οι Οικοδόμοι της Αυτοκρατορίας» του Μπόρις Βιάν που παρουσιάζεται σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Σοφίας Καλογιάννη στο Θέταρο 104.