Ένα ξεχωριστό βιβλίο που διάβασες τον τελευταίο καιρό; Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κανείς «οπωσδήποτε»;

Δεν χρειάζεται να διαβάσει κάποιος κάτι «οπωσδήποτε». Να διαβάζετε ό,τι έχει ανάγκη η ψυχή σας τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ένα σημαντικό βιβλίο για μένα και το οποίο διάβασα πρόσφατα ονομάζεται «Η κοινωνία της παρηγοριάς» του Han Byung-Chul. Αυτό που διαπραγματεύεται είναι η επίπλαστη και φορεμένη ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου να αποφεύγει τον πόνο. Προβάλλεται τόσο έντονα, ειδικά από τα social media, μια φαντασμαγορική και απαλλαγμένη από προβλήματα ζωή η οποία δεν υπάρχει πουθενά στην σφαίρα της εξωτερικής πραγματικότητας. Το μοντέλο του θετικισμού έχει εντρυφήσει τόσο πολύ στις ζωές μας που σχεδόν δεν μας επιτρέπεται να πονάμε ή να δείχνουμε ότι πονάμε. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι ο πόνος είναι μέρος της ανθρώπινης ζωής και το να αποδεχόμαστε και να εκφράζουμε τον πόνο όταν συμβαίνει είναι λυτρωτικό. Νομίζω ότι πρέπει να συμπορευόμαστε και να τον αναγνωρίζουμε ως αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας και όχι να τον παραγκωνίζουμε.

Μουσικές που αγαπάς; Το τελευταίο τραγούδι-εμμονή;

Σε γενικό πλαίσιο ακούω πολλά και διαφορετικά μουσικά είδη. Ανά περιόδους της ζωής μου προτιμώ ορισμένους καλλιτέχνες ή συγκεκριμένα είδη. Αυτό ποικίλει ανάλογα με τη διάθεση, την παρέα, και τις ανάγκες. Πιστεύω ότι η μουσική που μας χαρακτηρίζει είναι κυρίως αυτή που επιλέγουμε όταν βρισκόμαστε μόνοι στο σπίτι. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις συνήθως συντελούν κι άλλοι  παράγοντες για την επιλογή. Αυτή την περίοδο ακούω πολύ συχνά Michael Kiwanuka.

Μια ταινία για να δει κανείς απόψε;

 Μια ταινία την οποία είδα πρόσφατα και με ταρακούνησε ήταν το “White Dog” του Samuel Fuller. Η υπόθεση ξεδιπλώνει την ιστορία ενός σκύλου που ανήκει σε ένα κορίτσι. Το κορίτσι μετακομίζει μαζί με τον πατέρα του σε μια περιοχή όπου απαγορεύεται να είναι κάποιος ιδιοκτήτης ημίαιμων σκύλων. Ο πατέρας του παιδιού αποφασίζει να αφήσει το σκυλί κάπου στο δρόμο ώστε να μην αντιμετωπίζουν προβλήματα με τους γείτονες. Ολόκληρη η ιστορία φέρνει στο μυαλό μου αναφορές από τη θεωρία της «Άριας φυλής» και το ολοκαύτωμα. Τα μη καθαρόαιμα σκυλιά μαζεύονται σε ειδικές μάντρες και πολλά από αυτά θανατώνονται. Στο τέλος του έργου το κορίτσι καταφέρνει να συναντήσει ξανά τον σκύλο της. Βρίσκεται μπροστά από μια ολόκληρη αγέλη αποκηρυγμένων σκύλων. Στο σημείο αυτό αποφασίζει να γονατίσει  και να καθίσει όπως κι εκείνα. Τότε ακριβώς είναι που αποποιείται το βάθρο του ανθρώπινου όντος και επιχειρεί να ταυτιστεί με τα μη ανθρώπινα όντα, τα σκυλιά, που έχει απέναντί της. Με αυτή την επιλογή κάνει κατανοητή στην αγέλη των σκύλων την έννοια της ανακωχής ενώ παράλληλα υπολανθάνει το μήνυμα της βιολογικής ομοιότητας μεταξύ ανθρώπινων και μη ανθρώπινων όντων.

Μια θεατρική παράσταση που θυμάσαι;

Μια παράσταση την οποία ξεχώρισα το 2022 είναι το “Lemon”. Πρόκειται για μια θεατρική παράσταση που παίζεται τα τελευταία πέντε χρόνια με συνεχόμενα sold out και πολλές περιοδείες ανά τα έτη. Είχα την τύχη να βρίσκομαι ως θεατής στο θέατρο του Άστρους μια καλοκαιρινή νύχτα λίγο πριν την επιβίβαση στο εν λόγω πλήρωμα. Το κείμενο ξεδιπλώνει την ιστορία ενός πιανίστα του 1900 που γεννήθηκε και έζησε όλη του τη ζωή πάνω σ’ ένα καράβι. Το πρωτότυπο κείμενο ανήκει στον Alessandro Baricco ενώ αυτό που βλέπει ο θεατής να ζωντανεύει στην παράσταση είναι διασκευή της Γεωργίας Τσαγκαράκη. Οι ηθοποιοί, Μελαχρινός Βελέντζας και Γιώργος Δρίβας, ενσαρκώνουν τους δυο πρωταγωνιστές με έμφαση στις λεπτομέρειες των χαρακτήρων των ηρώων αποδίδοντάς μας σκηνικά ένα άρτιο τεχνικά κι αισθητικά αποτέλεσμα.

Ένα ξεχωριστό ταξίδι;

Μου αρέσει να ταξιδεύω σε μέρη τα οποία δεν είναι πολύ γνωστά. Πριν από μερικά χρόνια είχα πάει στην Colmar, μια μικρή πόλη στη Γαλλία. Δεν είναι συνήθης προορισμός αλλά είναι πραγματικά πανέμορφη. Η αρχιτεκτονική των κτισμάτων είναι ιδιαίτερη και τα χρώματα σε συνδυασμό με τα λουλούδια και το ποτάμι θυμίζουν παραμύθι. Ένα ταξίδι το οποίο θα ήθελα να κάνω είναι το ταξίδι με τον υπερσιβηρικό. Συνήθως προσπαθώ, αν και δεν είναι πάντοτε εφικτό, να ζω σαν ένα κομμάτι του τόπου. Ιδανικό είναι όταν κάποιος/α φίλος/η ζει εκεί ένα διάστημα και έχει εναρμονιστεί με τη ζωή. Τότε μπορεί να σε μπολιάσει με τις συνήθειες, τις γεύσεις και τις μυρωδιές της περιοχής.

Μια ξεχωριστή βόλτα στην πόλη;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ζω πολύ καιρό στην Αθήνα. Μετακόμισα εδώ μόλις τον τελευταίο χρόνο. Πιστεύω ότι έχω ακόμη πολλά να ανακαλύψω. Ένα μέρος στο οποίο μου αρέσει να πηγαίνω είναι η Λεωφόρος Αττικού Άλσους στα Τουρκοβούνια. Είχα περάσει από εκεί τυχαία και από τότε ερωτεύτηκα τη θέα. Στέκεσαι σε ένα σημείο και από εκεί  μπορείς να θαυμάσεις τον ορίζοντα. Μου θυμίζει πολύ τα κάστρα στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζα και άφησα ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου εκεί όταν αποφάσισα να έρθω στην Αθήνα. Δεν μετανιώνω όμως σε καμία περίπτωση.

Πότε και πως ξεχνάς τον χρόνο που περνάει;

Δεν χρειάζεται να ξεχνάω τον χρόνο που περνάει. Η συσσώρευση ετών συνεπάγεται και μεγαλύτερη εμπειρία ζωής. Ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία στη «βαλίτσα» ενός ηθοποιού είναι αυτό που ονομάζουμε προσωπικό υλικό, ο εμπειρίες του, τα διαβάσματά του, η μελέτη και η παρατήρηση της ίδιας της ζωής. Λείπει από τις νέες γενιές και αναπόφευκτα συμβαίνει αυτό εξαιτίας του νεαρού της ηλικίας. Ένας τρόπος να κερδίσουμε έδαφος είναι το διάβασμα, να μαθαίνουμε πράγματα.

Για ποιο λόγο χαμογέλασες τελευταία φορά;

Χαμογελάω πάρα πολύ συχνά μέσα στη μέρα μου και οι λόγοι μπορεί να είναι χιλιάδες.

Τι σου δίνει ανακούφιση στην καθημερινότητα;

Το να ξέρω ότι οι δικοί  μου άνθρωποι είναι καλά. Ζω μακριά από την οικογένειά μου από επιλογή τα τελευταία εφτά χρόνια. Έφυγα για να σπουδάσω, να δουλέψω και να ακολουθήσω το όνειρό μου. Γνωρίζω ότι έχω κάνει τη σωστή επιλογή παρ’ όλα αυτά μου λείπουνε. Ένα τηλεφώνημα στο τέλος της ημέρας συμπληρώνει με κάποιο τρόπο την απουσία.

Τι κάνει την καθημερινότητά σου ενδιαφέρουσα;

Η παρατήρηση κάνει ενδιαφέρουσα την καθημερινότητα. Αν σταθείς για λίγο απέναντι στα γεγονότα πιο προσεκτικά θα ακούσεις, θα μυρίσεις και θα δεις πράγματα τα οποία περνάνε συνήθως απαρατήρητα στο υποσυνείδητο μέρος του νου και μένουν ανεκμετάλλευτα. Οποιαδήποτε εργασία κι αν κάνει κανείς αξίζει να αφιερώνει στιγμές παρατήρησης και αυτοπαρατήρησης. Αυτά που ανακαλύπτω κάθε φορά τόσο για τον εαυτό μου όσο και για τους άλλους είναι εντυπωσιακά. Επιπλέον η προσπάθεια να αφιερώνομαι κάθε φορά εκ νέου σε κάτι ακόμη κι αν είναι η χιλιοστή φορά που το επαναλαμβάνω και να μην το θεωρώ δεδομένο είναι ένας τρόπος να βρίσκεσαι σε εγρήγορση. Αυτό μου το έμαθε το θέατρο.

 Η Κωνσταντίνα Ράικου συμμετέχει στην παράσταση «Τι θα έλεγε ο Φιλοκτήτης» που παρουσιάζεται στο Θέατρο ΊΣΟΝ στις 10-16-17 και 23 Ιανουαρίου από τη θεατρική ομάδα Σιμουλτανέ.