Ένα ξεχωριστό βιβλίο που διάβασες τον τελευταίο καιρό; Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κανείς «οπωσδήποτε»; 

Τελευταία διάβασα όποια διηγήματα του Τσέχωφ μπόρεσα να βρω μεταφρασμένα στα ελληνικά κι αυτό λόγω της επικείμενης παράστασής μας. Ξεχώρισα την έκδοση -η οποία κυκλοφορεί και στο διαδίκτυο- του παλιού περιοδικού «Μπουκέτο». Έχουν ενδιαφέρον τόσο τα διηγήματα και ή γραμματοσειρά όσο και οι εικόνες, τα ανέκδοτα ή οι αγγελίες που τα συνοδεύουν. Αξίζει  κανείς να συντροφεύσει «λευκές» στιγμές τις καθημερινότητας του μ’ αυτά τα pocket διηγήματα. Από τη μια στάση του μετρό στην άλλη για παράδειγμα μπορείς να περάσεις απρόσμενα κι εποικοδομητικά ευχάριστα τον ελάχιστο αλλά πολύτιμο χρόνο σου.

Μουσικές που αγαπάς; Το τελευταίο τραγούδι-εμμονή; 

Λοιπόν..! Είμαι από αυτούς-κι όμως υπάρχουν κι άλλοι!- που δε κάνω δουλειές με μουσική, ούτε ακούω μουσική για να χαλαρώσω-ίσως στο αμάξι ακούω κι αυτό  όταν τυχαίνει να οδηγώ…

Μου αρέσει η παραδοσιακή αλλά έχω ακούσει πολύ thrash metal, και οθωμανική μουσική κι αυτό οφείλεται στον αδερφό μου το Δημήτρη που είναι μουσικός. Ένας μεταλάς σαζίστας που μας επέβαλε αυτά τα ακούσματα άθελά του ,αφού μελετούσε όλη μέρα.

Παρόλα  αυτά τον τελευταίο μήνα λόγω των προβών μας, μου έχει κολλήσει το “Μοn amour mon ami”  της Marie Laforet.

Μια ταινία για να δει κανείς απόψε;

Ας κλείσουμε τη μέρα με λίγη μαγεία  κινουμένων σχεδίων ιαπωνικής τέχνης ή λακωνικά ΑΝΙΜΕ!

“Hotarubi no Mori e” για απόψε, γιατί εκτός του ότι είναι εξαιρετική του είδους, πιθανό να καταφέρετε να τη δείτε όλη κι ας είστε κουρασμένοι μιας και διαρκεί 40′. ..έτσι για αλλαγή κι από αύριο πάλι Netflix…

Μια θεατρική παράσταση που θυμάσαι;

Ε, τώρα ήρθαν τα δύσκολα!

Ποιά να πρωτοθυμηθώ; Δε ξέρω… Θα αναφέρω τα “Μαύρα λουστρίνια” της Μαρίνας Πανηγυράκη που παίχτηκε φέτος στο στούντιο Μαυρομιχάλη. Ένα λυτρωτικό κύμα συγκίνησης ξεπήδησε από μέσα μου με το που τελείωσε η παράσταση χωρίς να το περιμένω. Κι αυτό είχε πάρα πολύ καιρό να μου συμβεί σε παράσταση. Πραγματικά!

Ένα ξεχωριστό ταξίδι;

2010. Με το τέλος της δραματικής σχολής ένα ταξίδι στην Κρακοβία, στο Άουσβιτς και εν συνεχεία με τρένο στο Βερολίνο. Ήμαστε τέσσερις και ήξερα καλά τον έναν μόνο. Ποιος να μου το έλεγε ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν η αρχή μιας φιλίας που δυναμώνει χρόνο με το χρόνο και που αυτή την περίοδο μας βρίσκει στη πυρετώδη προετοιμασία της παράστασής μας: “Ρocket stories: ένα όρθιο αναλόγιο για τα καθ’ ημάς”. Ο λόγος για τη Μυρτώ Πανάγου που συνέλαβε την όλη ιδέα και μας κάλεσε να την συνδιαμορφώσουμε. Κι εγώ με τη σειρά μου την ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό!

Μια ξεχωριστή βόλτα στην πόλη;

Μια ξεχωριστή βόλτα είναι έξω από την πόλη. Στη φύση. Ή έστω σε μια μικρότερη πόλη της Αττικής σαν αυτή που μένω. Στην Παιανία. Με κάποια φύση.

Ξεκινάω από το σπίτι μου που είναι κοντά στη λεωφόρο, διασχίζω τις παλιές γραμμές του τρένου, προσπερνώ το καινούριο δημαρχείο και φτάνοντας στο παλιό στρίβω αριστερά στο μικρό στενό που με οδηγεί στο πρώην  2ο δημοτικό σχολείο, νυν προαύλιος  χώρος της εκκλησία  της Χριστουγέννησης, παίρνω πάντα τον αριστερό δρόμο και η ανηφόρα με οδηγεί στο λόφο Καμάρθι. Βλέπω όλα τα Μεσόγεια και το αεροδρόμιο και από την άλλη μεριά βουνά και πράσινο.  Ακούω καθαρά τις φωνές από τα γύρω σπίτια σε απόσταση χιλιομέτρου. Λίγες ευτυχώς. Και μυρίζει χώμα, άνθη, νερό. Η καλύτερη παρέα ο Χας! Δεν κουράζεται ποτέ, πάντα πρόθυμος για βόλτα!

Πότε και πως ξεχνάς τον χρόνο που περνάει;

Ο χρόνος μου γλιστράει μέσα από τα χέρια ακριβώς αυτή τη στιγμή χωρίς να χρειαστεί να κάνω τίποτα. Δεν τον προλαβαίνω. Πάει. Ειδικά όταν μένω στάσιμη! Εξαφανίζεται. Για να μην χάνω την αίσθησή του, γράφω στην ατζέντα μου σκέψεις, πράξεις. Κρατάω τα κεριά από την τούρτα μου. Προσπαθώ να μην ξεχάσω τίποτα! Να κρατήσω ό,τι μπορώ!

Μάταια.

Με ρωτούν αγαπημένο βιβλίο, ταινία, παράσταση, τραγούδι, ταξίδι, βόλτα και συνειδητοποιώ ότι είναι δύσκολο να θυμηθώ. Όλα μοιάζουν μακρινά και συγκεχυμένα. Σαν να μην έκανα τίποτα ποτέ. Μα δε μπορεί! Θα θυμηθώ!..που είναι η ατζέντα μου;

Για ποιο λόγο χαμογέλασες τελευταία φορά;

Χαμογέλασα μάλλον συγκαταβατικά, όταν σε ερώτηση επι του τελευταίου διηγήματος: “Γιατί δε φεύγει κάποιος από μια σχέση που έχει τελειώσει;”, δέχτηκα την απάντηση: «Πρέπει να σαι πολύ καθίκι του εαυτού σου για να πετάξεις στα σκουπίδια τη συναισθηματική σου επένδυση».

Τι σου δίνει ανακούφιση στην καθημερινότητα;

Οι μικροί περίπατοι από τη μία δουλειά στην άλλη, ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες που είναι ηλιόλουστες, μα κυρίως το αίσθημα ευφορίας που έχω μετά από μια ωραία πρόβα ή ένα καλό μάθημα στο εργαστήρι ή τη σχολή.

Τι κάνει την καθημερινότητά σου ενδιαφέρουσα;

Οι εύστοχες ερωτήσεις ή παρατηρήσεις των μαθητών μου, μου προσθέτουν γνώση και μου εντείνουν επιπλέον το ενδιαφέρον γι’ αυτό που προσπαθώ να τους μεταφέρω καθημερινά.  Την περίοδο όμως, όπως τους τελευταίους δυόμιση μήνες, που συμμετέχω στη δημιουργία μιας παράστασης, η καθημερινότητά μου αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον γιατί βρίσκω πολλές αντιστοιχίες και συνδέσεις με το εκάστοτε θέμα της παράστασης και αντλώ πληροφορίες που θα μου φανούν χρήσιμες. Πόσο μάλλον σ’ αυτή που ,όπως  προδίδει και ο τίτλος, αφορά τα καθ’ ημάς… Και ξαφνικά η καθημερινότητα αποκτά άλλο νόημα!

Η Γιούλη Καρναχωρίτη συμμετέχει στην παράσταση POCKET STORIES |Ένα όρθιο αναλόγιο για τα καθ’ ημάς  που παρουσιάζεται 19 – 20 Μαρτίου και 25 – 26 Μαρτίου στη μικρή σκηνή του Θεάτρου Άλμα.