Το άγριο έχει τη δική του ομορφιά. Μια ομορφιά ακατέργαστη ενίοτε, ίσως με κάποια ατέλεια, πάντα με ειλικρίνεια. Το brand Raf the Rough ανακάλυψε αυτού του είδους την ομορφιά και την αξιοποίησε στις δημιουργίες του. Χαρακτικά, πρωτότυπα σημειωματάρια, tote bags και τσαντάκια, μπορούν να δώσουν στην καθημερινότητά μας ξεχωριστή αισθητική, αξιοποιώντας ιδέες, σκέψεις και εικόνες, αλλά και ανακυκλώσιμα υλικά. Μιλήσαμε με τη δημιουργό του για την ιδέα και την πορεία της, την ιδεολογία και την αισθητική της, τα σχέδιά της για το μέλλον.

Πως ήρθε η καλλιτεχνική δημιουργία στη ζωή σου; Τι σε κράτησε σε αυτή;

Δεν νομίζω ότι υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή. Θυμάμαι ότι από πολύ μικρή καταπιανόμουν με πολλές ασχολίες είτε αυτό ήταν διάφορες κατασκευές, είτε αντικείμενα από πηλό, κολαζ, κοσμήματα με βότσαλα, αργότερα σκίτσα, απόπειρες να ράψω τα πρώτα δικά μου ρούχα και γενικά οτιδήποτε θα μπορούσε να κρατάει απασχολημένα τα χέρια μου και να αποφεύγω το υποχρεωτικό διάβασμα του σχολείου. Σκέψου πολλές φορές αναδιαμόρφωνα τα αντικείμενα και τα έπιπλα στο δωμάτιο μου σε μια προσπάθεια να δημιουργώ νέες εικόνες και συνήθειες στον χώρο. Επομένως, δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που με κράτησε σε αυτό ή υπήρχε πάντα σαν φυσική προέκταση και αναπόφευκτη συνέχεια. Πιστεύω ότι είναι απλά μια έμφυτη τάση να σκέφτομαι νέες ιδέες που αιχμαλωτίζουν την αφοσίωση και την ευρηματικότητα μου μέχρι την τελική τους πραγμάτωση. Έτσι, γεννήθηκε το Raf the Rough.

Τι έχει διαμορφώσει την αισθητική σου μέχρι σήμερα;

Είναι ένα συνονθύλευμα πραγμάτων. Ερεθίσματα που δέχτηκα σε μικρή ηλικία και ήταν καθοριστικά. Ερεθίσματα από το σινεμά, μουσικά ακούσματα και βιβλία. Οι σπουδές μου στην Εσωτερική Αρχιτεκτονική. Η πτυχιακή μου στην Ψηφιακή Σκηνογραφία και ό,τι φιλοσοφικό κείμενο έτυχε να αγγίξω έστω και επιδερμικά στα πλαίσια της βιβλιογραφικής έρευνας που έπρεπε να διεξαχθεί. Η φύση και οτιδήποτε μαρτυρεί μια φυσική και ανεπιτήδευτη πορεία δημιουργίας. Η περίοδος που πήγαινα σε ό,τι έκθεση έβρισκα σε μικρούς χώρους, στοές, παλιά κτίρια της Αθήνας και αναπόφευκτα πράγματα που επανέρχονται και επικρατούν στην εποχή μας και από τα οποία όλοι λίγο πολύ επηρεαζόμαστε. Ε, όλα αυτά ίσως κ’ άλλα πολλά συνέβαλαν στο να σπείρουν τον σπόρο της αμφισβήτησης, να διαμορφώσουν έναν τρόπο σκέψης και οπτικής και να δημιουργηθεί ένα εύρος πραγμάτων με τα οποία νιώθω να ταυτίζομαι και με εκφράζουν.

Από που εμπνέεσαι για τα χαρακτικά σου;

Η σχέση μου με την χαρακτική ξεκίνησε όταν γνώρισα το Acquaforte, το στούντιο/ σεμινάρια χαρακτικής του Ευριπίδη Παπαδοπετράκη. Η χαρακτική είναι μια τέχνη που απαιτεί πολύ υπομονή, ακρίβεια και συνέπεια σε όλα τα στάδια της διαδικασίας. Μέχρι τώρα τα περισσότερα έργα μου έχουν θέμα τις καταστάσεις μεταξύ συνείδησης και μη, με αφορμή προσωπικά βιώματα και όνειρα που λειτούργησαν σαν πηγή έμπνευσης. Ωστόσο, στην χαρακτική υπάρχουν πολλές διαφορετικές τεχνικές χάραξης και εκτύπωσης και σε πολλά έργα συναντά κανείς ακόμα και συνδυασμό τεχνικών. Θέλω να πω ότι μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει πρόσφορο έδαφος για συνεχή πειραματισμό με τεχνικές, χρώματα, υλικά, χαρτιά, τρόπους εκτύπωσης, έτσι που είναι πολύ πιθανό να λοξοδρομήσει κανείς από την αρχική πηγή έμπνευσης και οι νέες ανακαλύψεις ακόμα και λάθη να οδηγήσουν σε ένα νέο εικαστικό λεξιλόγιο και νέες αναγνώσεις της ίδιας αφήγησης.

Έχεις αγαπημένο σχέδιο; Αν ναι, ποιο;

 Ήταν το πρώτο μου χαρακτικό, συγκεκριμένα ξυλογραφία σε πλάγιο ξύλο, όταν στο πρώτο σεμινάριο ο Ευριπίδης μας ζήτησε να κάνουμε κάτι πολύ προσωπικό που να μας απασχολεί ευρύτερα και που θα μπορούσε εν δυνάμει να αποτελέσει πεδίο διαλόγου και διερεύνησης. Ε, για μένα η απάντηση ήρθε πολύ γρήγορα καθώς ο σκύλος μου ήταν και είναι κάτι πολύ προσωπικό σε κάθε εκδοχή χαράς, ανησυχίας, άγχους, ανακούφισης κλπ. Τότε ήρθε και η ιδέα για τα όνειρα όπως ανέφερα και πριν, μιας που θεώρησα ότι από τη «σφαίρα» του ύπνου και των ονείρων, μια «σφαίρα» απόλυτα ανεπηρέαστη από τον δικό μας ενσυνείδητο έλεγχο, ό,τι κ αν αντλούσα θα ήταν μια γνήσια και αληθινά προσωπική υπόθεση. Έτσι, ορμώμενη από δυο εφιάλτες για τον σκύλο μου ξεκίνησα από κάποια προσχέδια, σύντομα κατέληξα στο επικρατέστερο και ύστερα από την τελική ψηφιακή επεξεργασία ξεκίνησε η διαδικασία της χάραξης. Μετά από τα πρώτα δοκίμια το τυπώσαμε έγχρωμα στο χειροποίητο χαρτί που φτιάχνω και σε ύφασμα που αργότερα έραψα σε tote bags.

Πως δουλεύεις για να δημιουργήσεις τα σημειωματάριά σου;

Το project με τα σημειωματάρια ξεκίνησε εν καιρώ καραντίνας και προέκυψε από την ανάγκη μου για επαναχρησιμοποίηση και περιορισμό κάθε είδους σπατάλης. Στα πρώτα 20 τεύχη που έδωσα σε φίλους ενσωμάτωνα στις σελίδες αποκόμματα και φωτογραφίες από προγράμματα εκθέσεων και άλλα έντυπα, σε μια λογική μεταξύ τετραδίου και zine αξιοποιώντας στοιχεία που μου άρεσαν.  

Είναι μια εξ’ ολοκλήρου χειροποίητη διαδικασία από την παραγωγή του χαρτιού, μέχρι την χάραξη των σφραγίδων και την κατασκευή των εργαλείων που χρησιμοποιώ. Η διαδικασία έχει αρκετά στάδια και είναι αυτό που την καθιστά χρονοβόρα ξεκινώντας από την διαλογή των χάρτινων συσκευασιών και την πολτοποίηση τους (χωρίς την προσθήκη κόλλας), μέχρι και τη βιβλιοδεσία των νέων σελίδων και το σφράγισμα των εξωφύλλων. Κάθε τεύχος είναι αριθμημένο και μοναδικό και εμπεριέχει ένα ένθετο με σκίτσα και κείμενο που εξιστορεί την ιδέα του project.

Κάθε νέο τεύχος που ολοκληρώνεται με πείθει ότι είναι καλύτερο από το προηγούμενο, προσφέροντας μου την ικανοποίηση ότι αξιοποίησα όσο μπορούσα υλικά μέχρι πρότινος άχρηστα, ότι κανένα νέο σκουπίδι δεν παράχθηκε, ότι δεν καταναλώθηκε ηλεκτρική ενέργεια γιατί οι σελίδες στέγνωσαν φυσικά στον ήλιο και ότι αυτά τα σημειωματάρια, photobooks, sketchbooks ή ό,τι, ακολούθησαν μια «ηθική» πορεία δημιουργίας, καθώς τα ίδια θα μπορούσαν να ανακυκλωθούν ξανά.

Πως και γιατί επέλεξες αυτό το όνομα για το brand;

Από τον σκύλο μου τον Raf ο οποίος την μέρα που με δάγκωσε γιατί δεν γούσταρε που τον ξύπνησα έγινε πολύ rough, που βέβαια είναι σούπερ γλυκούλης και πάντα τη γλυτώνει και όπως και κάθε άλλο κατοικίδιο μονοπωλεί πάντα το ενδιαφέρον μας. Αν συμπεριλάβεις και ότι έχει πλάκα να τοποθετείς την σκυλίσια υπόσταση σε εξανθρωπισμένες καταστάσεις, τύπου, ο Raf έχει δικό του brand το Raf the Rough… Ε, κάπως έτσι, δεν υποβόσκει κάτι πιο βαθυστόχαστο χαχα

Πως φαντάζεσαι τα άτομα που επιλέγουν τα πράγματά σου;

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω σκεφτεί κάτι τέτοιο. Μάλλον άτομα που τους αρέσει κάτι rough χαχα. Που εκτιμούν τα χειροποίητα πράγματα και είναι δεκτικοί στο απρόβλεπτο αποτέλεσμα που συχνά προκύπτει από  μια χειροποίητη διαδικασία.

Μέχρι αυτή τη στιγμή ποιες δυσκολίες συνάντησες; Ποια η μεγαλύτερη χαρά;

Εντάξει, νομίζω η μεγαλύτερη δυσκολία μέχρι τώρα ήταν η αρχή αυτού. Να πω δηλαδή ότι θα βάλω ένα όνομα σε αυτά που κάνω, θα ανοίξω έναν λογαριασμό στο Instagram ή όπου και ξαφνικά θα υπάρχει εκεί έξω. Έκτοτε θα έλεγα ότι δεν έχει παρουσιαστεί κάποια ανυπέρβλητη δυσκολία. Είναι και πρόσφατο το εγχείρημα όποτε κυρίως υπερτερεί ο ενθουσιασμός.

Η μεγαλύτερη χαρά ήταν όταν είδα τα σημειωματάρια μου στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου Ο Μετεωρίτης στην Κυψέλη, ο πρώτος χώρος με τον οποίο συνεργάστηκα.  Ήταν η απτή απόδειξη ότι  αυτό πλέον βρίσκεται στην πραγματικότητα, στην ευχέρεια του καθενός να το επιλέξει, να το απορρίψει, να το κρίνει, να το σχολιάσει… Από εκείνη τη μέρα και μετά κάθε νέα προσέγγιση κάποιου και η αποδοχή αυτών που κάνω είναι και μια νέα χαρά.

Ποια τα σχέδιά σου για το μέλλον;

Αν ευχόμουν κάτι για το μέλλον, αυτό θα ήταν να μεγάλωνε το Raf the Rough όσο πιο ηθικά είναι δυνατόν. Μέχρι τότε, θέλω να επαναδημιουργώ, να σκέφτομαι ιδέες και τρόπους υλοποίησης, να συνδυάζω ό,τι μορφή τέχνης γνωρίζω, να έχω δέκτες ανοιχτούς για να μαθαίνω καινούργιες, να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στα ψηφιακά μέσα. Όταν ολοκληρώνω ένα project του Raf the Rough, αρχίζει ένα κεφάλαιο στο οποίο με απασχολεί το αισθητικό κομμάτι της παρουσίασης. Εκεί, ξεκινάει μια νέα διαδικασία σκέψης από το concept της φωτογράφησης/ κινηματογράφησης μέχρι και το editing κλπ. Μέχρι τώρα το video editing και το animation έχουν αποδειχθεί πολύ χρήσιμα εργαλεία στον βαθμό που τα έχω χρησιμοποιήσει και οι δυνατότητες που παρέχουν μπορεί να πυροδοτήσουν ένα ανεξάντλητο εύρος πειραματισμών.

Τι σου δίνει δύναμη και πίστη στην καθημερινότητα;

Θα σου πω τι μου δίνει κίνητρο για να μπορώ να σου απαντήσω πιο ρεαλιστικά χαχα. Κίνητρο είναι η ικανοποίηση που λαμβάνω κάθε φορά που βρίσκω επιτυχημένη την ολοκλήρωση ενός εγχειρήματος του Raf the Rough. Κίνητρο είναι η γνωριμία και η συνεργασία μου με πολυπράγμονες ανθρώπους και η ανταλλαγή ιδεών και γνώσεων. Μια τέτοια συνεργασία είναι αυτή που έχω με το artist run space Koren process space, στο Κουκάκι. Μου δίνει μεγάλη χαρά το γεγονός ότι πλέον όλο και περισσότεροι νέοι δημιουργοί και χώροι τέχνης ξεπηδούν στην Αθήνα και στις γειτονιές της δίνοντας την ευκαιρία για συνεύρεση, συμμετοχή, συνδιαλλαγή και σύμπραξη.

Βρείτε το Raf the Rough στο Instagram